Bevallingsverhaal deel 1 - mijn emotie erbij
Hoe ik het heb ervaren. De eerste 6 ,7 cm opvangen is me goed afgegaan en ik was er zeker van dat ik de rest ook zou kunnen Bij het stagneren vsn de ontsluiting was ik zo teleurgesteld en moe. Ik sliep tussen de weeen door
Mijn ouders waren bij de bevalling en dat was bijzonder. Ze zorgden voor steun die ik naast johan nodig had. Mn vader heeft me een poos geholpen de weeen op te vangen en kneep net zo hard in mijn hand als ik in die van hem. Aan mn andere kant stond dan Johan die mn hand slapjes vasthield. Dat werkte zo frustrerend. Ik heb wel 10x gezegd dat hij niets deed. Ook moest hij een kant van mn onderrug masseren tijdens wee. Nou het voelde als strelen dus ook dat heb ik meerdere malen gezegd en hem echt weggestuurd. " je doet niks!!! Je aait me!!"
Mn moeder was in het begin irritant. Op de momenten dat ik alleen wilde zijn bijvoorbeeld onder de douche maar dan wilde ze helpen met de douche vasthouden. Irritant dus weggestuurd. Iedere keer als er een wee kwam begon ze op zn surinaams te knikken en geluid te maken " ja je bent goed bezig, je baarmoeder gaat open, dat kind komt" arrggggggg om te gillen gewoon. Wilde ik n nat doekje voor mn gezicht dan wilde zij mn gezicht doen op alle plekken die ik niet wilde. Of mn gezicht strelen omdat ze het zo zielig voor me vond. Argggggg op die momenten kon ik echt uit mn vel springen en als ik de kracht had deed ik dat ook.
Bij het persen stond Johan aan mijn zij, mijn vader ergens waar ik hem niet kon zien maar bleek echt perfect te staan op een plek om tr filmen. En mn voeten rustte op mn moeder en de vk. Mn moeder was een kei toen ik mocht persen.
Het persgedeelte heb ik niet goed meegemaakt. Ik was zo moe en voelde nu niet goed wanneer de wee opkwam. Daarnaast was ik helemaal niet gefocust op dat persen inhield dat het bijna voorbij was en ik de baby zou krijgen. Het was dus ook niet een opluchting ofzo.
Toen Dayan zn hoofdje geboren was kon ik het zien en gaf de vk aan dat dit het moment was dat ik hem kon aanpakken zoals ik had verzocht.
Maar ik was echt verbouwereerd dat ik daar lag te persen en dat dat betekende dat er een lichaam uit mij kwam. Zo raar. Ik keek er naar en besefte toen dat dat een baby was en dat het uit mn lijf kwam. Maar de
Link tussen de uren die ik aan het opvangen was en dit lichaam was er absoluut niet. Waar kwam het vandaan??
Uiteindelijk aangepakt en op mn buik gelegd wist ik: deze is van mij en wilde ik maar 1 ding: SLAPEN!!!
Toen hij op mn buik lag kwamen mn zussen binnen. Dit was nuet afgesproken maar mn ouders n Johan hadden dit tijdens de bevalling afgestemd. Het was bijzonder dat moment mn ouders, mn zussen n johan erbij. Tegelijkertijd zoveel prikkels dat ik veel niet geregistreeerd heb. Zo heb ik volkomen gemist dat johan de navelstreng op mn buik heeft geknipt. Dat zag ik pas op de video terug.
De video was iets waar ik niet om gevraagd heb maar achteraf als ik zie hoe mooi n strategisch mn vader
heeft gefilmd. Geen bloederig gedoe maar vanaf de zijkant. Alle momenten(voornamelijk het laatste het persen) kon ik nu terugkijken en zelf waarnemen wat mn hersens toen niet konden. Het is een prachtig geschenk.
Hoe ik het heb ervaren. De eerste 6 ,7 cm opvangen is me goed afgegaan en ik was er zeker van dat ik de rest ook zou kunnen Bij het stagneren vsn de ontsluiting was ik zo teleurgesteld en moe. Ik sliep tussen de weeen door
Mijn ouders waren bij de bevalling en dat was bijzonder. Ze zorgden voor steun die ik naast johan nodig had. Mn vader heeft me een poos geholpen de weeen op te vangen en kneep net zo hard in mijn hand als ik in die van hem. Aan mn andere kant stond dan Johan die mn hand slapjes vasthield. Dat werkte zo frustrerend. Ik heb wel 10x gezegd dat hij niets deed. Ook moest hij een kant van mn onderrug masseren tijdens wee. Nou het voelde als strelen dus ook dat heb ik meerdere malen gezegd en hem echt weggestuurd. " je doet niks!!! Je aait me!!"
Mn moeder was in het begin irritant. Op de momenten dat ik alleen wilde zijn bijvoorbeeld onder de douche maar dan wilde ze helpen met de douche vasthouden. Irritant dus weggestuurd. Iedere keer als er een wee kwam begon ze op zn surinaams te knikken en geluid te maken " ja je bent goed bezig, je baarmoeder gaat open, dat kind komt" arrggggggg om te gillen gewoon. Wilde ik n nat doekje voor mn gezicht dan wilde zij mn gezicht doen op alle plekken die ik niet wilde. Of mn gezicht strelen omdat ze het zo zielig voor me vond. Argggggg op die momenten kon ik echt uit mn vel springen en als ik de kracht had deed ik dat ook.
Bij het persen stond Johan aan mijn zij, mijn vader ergens waar ik hem niet kon zien maar bleek echt perfect te staan op een plek om tr filmen. En mn voeten rustte op mn moeder en de vk. Mn moeder was een kei toen ik mocht persen.
Het persgedeelte heb ik niet goed meegemaakt. Ik was zo moe en voelde nu niet goed wanneer de wee opkwam. Daarnaast was ik helemaal niet gefocust op dat persen inhield dat het bijna voorbij was en ik de baby zou krijgen. Het was dus ook niet een opluchting ofzo.
Toen Dayan zn hoofdje geboren was kon ik het zien en gaf de vk aan dat dit het moment was dat ik hem kon aanpakken zoals ik had verzocht.
Maar ik was echt verbouwereerd dat ik daar lag te persen en dat dat betekende dat er een lichaam uit mij kwam. Zo raar. Ik keek er naar en besefte toen dat dat een baby was en dat het uit mn lijf kwam. Maar de
Link tussen de uren die ik aan het opvangen was en dit lichaam was er absoluut niet. Waar kwam het vandaan??
Uiteindelijk aangepakt en op mn buik gelegd wist ik: deze is van mij en wilde ik maar 1 ding: SLAPEN!!!
Toen hij op mn buik lag kwamen mn zussen binnen. Dit was nuet afgesproken maar mn ouders n Johan hadden dit tijdens de bevalling afgestemd. Het was bijzonder dat moment mn ouders, mn zussen n johan erbij. Tegelijkertijd zoveel prikkels dat ik veel niet geregistreeerd heb. Zo heb ik volkomen gemist dat johan de navelstreng op mn buik heeft geknipt. Dat zag ik pas op de video terug.
De video was iets waar ik niet om gevraagd heb maar achteraf als ik zie hoe mooi n strategisch mn vader
heeft gefilmd. Geen bloederig gedoe maar vanaf de zijkant. Alle momenten(voornamelijk het laatste het persen) kon ik nu terugkijken en zelf waarnemen wat mn hersens toen niet konden. Het is een prachtig geschenk.