Op 24 mei kreeg ik om 8 uur 's avonds opeens flinke buikpijn. Binnen een kwartier wist ik zeker dat het weeën waren, dus naar het ziekenhuis gebeld en om 9 uur waren we daar. De weeën kwamen zo rond de twee minuten van elkaar en na onderzoek bleek ik al 4/5 centimeter ontsluiting te hebben. Na twee uur keken ze weer en bleek ik 5 centimeter te hebben. Mmm, 2 uur weeën en nagenoeg geen vooruitgang. Dus werden mijn vliezen gebroken. Toen ging het vlot, want binnen 2 uur had ik volledige ontsluiting. Tot dan toe vlekkeloos en erg snel. Ok de weeën waren niet prettig en ik had een prik gekregen voor pijnstilling die niet hielp, maar me alleen maar zo stoned als een garnaal maakte. Die prik deden ze voor als een prikje, maar ik ging door de grond toen ik hem kreeg wat deed dat pijn! Die hoef ik dus nooit meer te hebben.
Ik mocht gaan persen, maar had niet echte persweeën. Ze wilden graag een elektrode op Xander zijn hoofdje hebben, tot 3 keer toe geprobeerd, maar het apparaat registreerde niks (apparaat bleek stuk achteraf). De verloskundige werd er zenuwachtig van, heel fijn want daardoor werd ik zelf ook onrustig. Na een kwartiet persen voelde ik in een keer een prik. Wat doe je?; vroeg ik. Ja ik zet even een verdoving want ik ga een knip zetten. Als ik niks had gevraagd had ze dat zo gedaan zonder iets te zeggen. Ik kan veel hebben, maar dan moeten ze wel zeggen wat er gaat gebeuren en dat deed deze verloskundige dus absoluut niet. Knip gezet, maar nog steeds lukte het niet. Xander bleek een sterrenkijker te zijn en kon de draai in het geboortekanaal niet maken. Inmiddels was de gynaecoloog ook opgeroepen. In de tussentijd kroop er in eens iemand bij me op bed en begon op mijn buik te duwen. Ik dacht bij mezelf; help, wat gebeurd er? wat moet ik doen? In plaats van mee te duwen ging ik blijkbaar tegen haar in. Dus ze ging maar weer van mijn bed af, aangezien het niet hielp.
Inmiddels was ik lichtelijk in paniek en perste ik uit alle macht om Xander er maar uit te krijgen. Ik perste helemaal verkeerd, want ik liep voor mijn gevoel paars aan. Ik heb er nog steeds rooddoorlopen ogen van. Toen de gynaecoloog er was heeft die een kiwi (kleine vacuümpomp) op Xanders hoofdje gezet en was hij er met anderhalve keer persen. Ze hielden hem omhoog en legden hem op mijn buik. Maar met 2 seconden was hij weer weg. Er stond blijkbaar al een opgeroepen kinderarts met team klaar, daar ging hij heen.
Weg ideaal beeld van papa die de navelstreng doorknipt, binnen het uur lekker aan de borst leggen en samen huilen over je net geboren kind.
Xander zijn apgarscore was maar 3 net na de geboorte. Geen ademhaling, geen kleur en geen spierspanning. Na beademing trok het gelukkig bij en was zijn score 7. Twee uur later kon ik hem eindelijk zien en lag hij in een couveuse aan de hartmonitor en met een infuusje in zijn hand. Hij heeft even bij me gelegen en daarna moest papa naar huis, Xander op de kinderafdeling blijven en ik naar de kraamafdeling. Ik was blij dat het relatief gezien goed ging met mijn mannetje, maar wat een desillusie. In plaats van lekker met zijn drieën naar huis te kunnen lagen we alle drie ergens anders.
Tijdens het verblijf in het ziekenhuis hebben ze Xander steeds geprobeerd aan te leggen, maar dit ging niet altijd. In plaats van mij te laten kolven, wat ik zelf wel 6 keer gevraagd heb, deden ze niks. Met als gevolg dat mijn melkproductie niet op gang kwam en we na veel pijn en moeite hebben moeten besluiten Xander met de fles te voeden. Ik weet het dat kinderen zo ook gezond en groot kunnen worden. Maar wegens allergieën en astma wilde ik echt heel graag borstvoeding geven.
Een volgende keer zou ik serieus overwegen om naar een ander ziekenhuis te gaan. want hier werd echt zo slecht gecommuniceerd. Zowel met mij (ze handelden gewoon zonder mij te vertellen wat ze gingen doen, ook op momenten dat er geen haast bij was), als onderling ('s nacht om 3 uur een hele discussie gehad met een verpleegster over bijvoeding die ze niet wilde geven terwijl de kinderarts dit wel voorgeschreven had).
Al met al heb ik in mijn kraamweek niet echt kunnen genieten en nog heb ik het best moeilijk met alle gebeurtenissen (ik heb nog niet eens alles beschreven). Gelukkig doet Xander het supergoed en put ik daar veel kracht uit. Maar ik had het me allemaal heeeeeeeeeeeeeeeeel anders voorgesteld. Ik had wel gerekend op wat tegenslag, maar niet klap op klap verwacht.
Ik mocht gaan persen, maar had niet echte persweeën. Ze wilden graag een elektrode op Xander zijn hoofdje hebben, tot 3 keer toe geprobeerd, maar het apparaat registreerde niks (apparaat bleek stuk achteraf). De verloskundige werd er zenuwachtig van, heel fijn want daardoor werd ik zelf ook onrustig. Na een kwartiet persen voelde ik in een keer een prik. Wat doe je?; vroeg ik. Ja ik zet even een verdoving want ik ga een knip zetten. Als ik niks had gevraagd had ze dat zo gedaan zonder iets te zeggen. Ik kan veel hebben, maar dan moeten ze wel zeggen wat er gaat gebeuren en dat deed deze verloskundige dus absoluut niet. Knip gezet, maar nog steeds lukte het niet. Xander bleek een sterrenkijker te zijn en kon de draai in het geboortekanaal niet maken. Inmiddels was de gynaecoloog ook opgeroepen. In de tussentijd kroop er in eens iemand bij me op bed en begon op mijn buik te duwen. Ik dacht bij mezelf; help, wat gebeurd er? wat moet ik doen? In plaats van mee te duwen ging ik blijkbaar tegen haar in. Dus ze ging maar weer van mijn bed af, aangezien het niet hielp.
Inmiddels was ik lichtelijk in paniek en perste ik uit alle macht om Xander er maar uit te krijgen. Ik perste helemaal verkeerd, want ik liep voor mijn gevoel paars aan. Ik heb er nog steeds rooddoorlopen ogen van. Toen de gynaecoloog er was heeft die een kiwi (kleine vacuümpomp) op Xanders hoofdje gezet en was hij er met anderhalve keer persen. Ze hielden hem omhoog en legden hem op mijn buik. Maar met 2 seconden was hij weer weg. Er stond blijkbaar al een opgeroepen kinderarts met team klaar, daar ging hij heen.
Weg ideaal beeld van papa die de navelstreng doorknipt, binnen het uur lekker aan de borst leggen en samen huilen over je net geboren kind.
Xander zijn apgarscore was maar 3 net na de geboorte. Geen ademhaling, geen kleur en geen spierspanning. Na beademing trok het gelukkig bij en was zijn score 7. Twee uur later kon ik hem eindelijk zien en lag hij in een couveuse aan de hartmonitor en met een infuusje in zijn hand. Hij heeft even bij me gelegen en daarna moest papa naar huis, Xander op de kinderafdeling blijven en ik naar de kraamafdeling. Ik was blij dat het relatief gezien goed ging met mijn mannetje, maar wat een desillusie. In plaats van lekker met zijn drieën naar huis te kunnen lagen we alle drie ergens anders.
Tijdens het verblijf in het ziekenhuis hebben ze Xander steeds geprobeerd aan te leggen, maar dit ging niet altijd. In plaats van mij te laten kolven, wat ik zelf wel 6 keer gevraagd heb, deden ze niks. Met als gevolg dat mijn melkproductie niet op gang kwam en we na veel pijn en moeite hebben moeten besluiten Xander met de fles te voeden. Ik weet het dat kinderen zo ook gezond en groot kunnen worden. Maar wegens allergieën en astma wilde ik echt heel graag borstvoeding geven.
Een volgende keer zou ik serieus overwegen om naar een ander ziekenhuis te gaan. want hier werd echt zo slecht gecommuniceerd. Zowel met mij (ze handelden gewoon zonder mij te vertellen wat ze gingen doen, ook op momenten dat er geen haast bij was), als onderling ('s nacht om 3 uur een hele discussie gehad met een verpleegster over bijvoeding die ze niet wilde geven terwijl de kinderarts dit wel voorgeschreven had).
Al met al heb ik in mijn kraamweek niet echt kunnen genieten en nog heb ik het best moeilijk met alle gebeurtenissen (ik heb nog niet eens alles beschreven). Gelukkig doet Xander het supergoed en put ik daar veel kracht uit. Maar ik had het me allemaal heeeeeeeeeeeeeeeeel anders voorgesteld. Ik had wel gerekend op wat tegenslag, maar niet klap op klap verwacht.