Beste december mama's,
Ik ben nieuw hier, lijkt me erg fijn om met jullie lief en leed te kunnen delen.
Op woensdag 30 november ging ik naar de vk voor een routine controle. Dafydd (mijn vriend) zetten de auto nog even weg en ik ging vast naar binnen. Ik kon meteen doorlopen. Ik vertelde haar dat ik heel veel vocht vasthield, zoveel dat ik alleen uitgelopen ballerina's aankon. Andere schoenen pasten niet eens meer, zelf m'n Uggs niet(!). Ze begon met het opnemen van mijn bloeddruk. Haar blik werd meteen erg zorgelijk, ik dacht o jee! (Mijn moeder heeft bij beide zwangerschappen ernstige zwangerschapsvergiftiging gehad dus mijn bloeddruk werd goed in de gaten gehouden.) Mijn bloeddruk was 160/100 en de tweede keer 140/100. Ik kon meteen door naar het ziekenhuis. De vk nog even het hartje geluisterd van Ifan, dat was helemaal goed.
Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen moest ik eerst wat urine opvangen ivm eiwitverlies. Daarna werd ik aan de ctg gelegd en werd er bloed afgenomen. Het bloedonderzoek zou minimaal 1.5 uur duren dus ik zou nog wel even liggen. Na ongeveer 2 uur kwam de gynaecoloog en een art assistent. Ze hadden een spoortje eiwitverlies gezien in mijn urine, maar mijn bloed zag er prima uit. Ik moest donderdagochtend om half 12 terug komen. Aan ons deden ze het overkomen dat als mijn bloeddruk dan nog zo hoog was ze me zouden gaan inleiden.
Die nacht natuurlijk helemaal niet geslapen en de volgende dag weer op naar het ziekenhuis. Eerst langs het lab om weer bloed af te nemen en daarna door naar de verloskunde. Daar werd in weer aan de ctg gelegd en werd mijn bloeddruk weer gemeten. Deze was nog steeds 140/100. Na een uurtje waren de uitslagen van mijn bloed terug. Een van de waardes was omhoog gegaan maar dit hoefden niet meteen te zeggen dat het zwangerschapsvergiftiging was. Maar aangezien mijn klachten hebben ze een lichte vorm van zwangerschapsvergiftiging geconstateerd. Ik dacht: Okee, dus ik word nu dus ingeleid. Niks bleek minder waar. Omdat het al midden op de dag was ondertussen konden ze niet beginnen omdat de kans dan groot was dat het midden in de nacht zou gebeuren en ze dan minder personeel hadden etc. Op vrijdag zaten ze vol dus moest ik wachten tot zaterdagochtend. Nou dat was wel even een klap! Ik kreeg een kaartje met telefoonnummer mee en moest bellen als het erger werd. Dafydd en ik dropen maar weer af naar huis.
's Avond kreeg ik zo'n last van het vocht. Het was echt verschrikkelijk, ik durfde eigenlijk niet meer te gaan staan omdat ik bang was dat mijn voeten zouden knallen! Maar zelf wilde ik niet naar het ziekenhuis bellen. Ik dacht dan kan ik daar weer een uur aan die ctg gaan liggen en weer naar huis. Daar heb ik dus echt geen zin in!
Uiteindelijk heeft Dafydd gebeld omdat het echt niet meer kon. We moesten weer komen. Gelukkig stonden alle spullen nog in de auto.
Eenmaal daar aangekomen begon het riedeltje weer van voor af aan. Bloed, urine, bloeddruk en ctg. Na 1.5 uur kwamen ze vertellen dat ik die nacht moest blijven en dat ze me morgenochtend (zaterdagochtend) zouden gaan inleiden. Gelukkig mocht Dafydd die nacht blijven want ik was redelijk overstuur. Ziekenhuis in, ziekenhuis uit, werd er doodmoe van!
De volgende ochtend heb ik nog even gedoucht en om 10 uur zijn ze begonnen met de eerste keer gel. Ik had toen al 1.5 cm ontsluiting en mijn baarmoederhals was half verstreken. De eerste vier uur ging nog wel maar van 2 tot 3 uur 's middags werd het al flink heftig. Om 3 uur kwamen ze weer toucheren. De conclusie was dat er eigenlijk nog niks was veranderd. Nog een keer gel dus. Vanaf toen tot 9 uur 's avond heb ik weeënstorm gehad. Aan een stuk door pijn en geen tijd om even bij te komen. Om 9 uur heb ik de verpleging gebeld en gezegd dat ik het gewoon niet meer kon, ik was helemaal uitgeput. Ze wilden me eigenlijk een morfine prik geven maar Ifan's ctg was daar niet goed genoeg voor. Toen is de gynaecoloog erbij gekomen en is er besloten om mijn vliezen te breken en me een ruggenprik te geven. Eerst werd er een infuus ingebracht en daarna werden de vliezen gebroken. Er werd ook een elektrode op Ifan's hoofd geplaatst om zijn hartslag in de gaten te houden. Hierna kwam de ruggenprik. Voor de bevalling wilde ik dit eigenlijk niet en vond ik het best wel eng. Op dat moment maakte het me niks meer uit, ik wilde gewoon van de pijn af! Wat een heerlijk gevoel als je dan na 12 uur geen pijn meer hebt, heerlijk!
Na een uurtje vroeg ik Dafydd om wat drinken voor me te halen. Op de gang kwam hij de gynaecoloog tegen. Samen kwamen ze weer terug. De gynaecoloog vertelde me dat iedere keer als ik een wee had Ifan's hartslag heel laag werd en na de wee juist weer heel hoog omdat hij het dan moest compenseren. Ze wilde toen een prikje op zijn hoofd doen om daar bloed af te nemen en daaraan konden ze zien hoeveel reserves hij nog had, dus hoelang ik nog door kon blijven gaan. Ifan was niet ver genoeg ingedaald waardoor ze niet goed genoeg bij zijn hoofd konden. Ook had ik toen nog maar 3 cm ontsluiting, dus het ging niet echt rap.
Er is toen besloten om een keizersnede te doen. Dit was rond kwart voor 11 's avonds (alsnog 's avonds
) De gynaecoloog zei dat het nog wel even zou duren. Ze moesten de ok nog in orde maken en de anesthesist nog bellen. Ik verwachte dus dat hij rond 2 á 3 uur 's nachts geboren zou worden. Na 5 minuten kwam de nachtverpleegkundige en zei heel vrolijk, ok we gaan je naar boven brengen! Wow, nu ging het opeens heel snel! En om 12 minuten voor 12 uur 's nachts op 2 december is onze prachtige zoon Ifan John Evans geboren!
Uiteindelijk zijn we nog tot dinsdagochtend 6 december in het ziekenhuis gebleven.
Nu zijn we heerlijk aan het genieten van onze kleine kanjer!
Ik ben nieuw hier, lijkt me erg fijn om met jullie lief en leed te kunnen delen.
Op woensdag 30 november ging ik naar de vk voor een routine controle. Dafydd (mijn vriend) zetten de auto nog even weg en ik ging vast naar binnen. Ik kon meteen doorlopen. Ik vertelde haar dat ik heel veel vocht vasthield, zoveel dat ik alleen uitgelopen ballerina's aankon. Andere schoenen pasten niet eens meer, zelf m'n Uggs niet(!). Ze begon met het opnemen van mijn bloeddruk. Haar blik werd meteen erg zorgelijk, ik dacht o jee! (Mijn moeder heeft bij beide zwangerschappen ernstige zwangerschapsvergiftiging gehad dus mijn bloeddruk werd goed in de gaten gehouden.) Mijn bloeddruk was 160/100 en de tweede keer 140/100. Ik kon meteen door naar het ziekenhuis. De vk nog even het hartje geluisterd van Ifan, dat was helemaal goed.
Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen moest ik eerst wat urine opvangen ivm eiwitverlies. Daarna werd ik aan de ctg gelegd en werd er bloed afgenomen. Het bloedonderzoek zou minimaal 1.5 uur duren dus ik zou nog wel even liggen. Na ongeveer 2 uur kwam de gynaecoloog en een art assistent. Ze hadden een spoortje eiwitverlies gezien in mijn urine, maar mijn bloed zag er prima uit. Ik moest donderdagochtend om half 12 terug komen. Aan ons deden ze het overkomen dat als mijn bloeddruk dan nog zo hoog was ze me zouden gaan inleiden.
Die nacht natuurlijk helemaal niet geslapen en de volgende dag weer op naar het ziekenhuis. Eerst langs het lab om weer bloed af te nemen en daarna door naar de verloskunde. Daar werd in weer aan de ctg gelegd en werd mijn bloeddruk weer gemeten. Deze was nog steeds 140/100. Na een uurtje waren de uitslagen van mijn bloed terug. Een van de waardes was omhoog gegaan maar dit hoefden niet meteen te zeggen dat het zwangerschapsvergiftiging was. Maar aangezien mijn klachten hebben ze een lichte vorm van zwangerschapsvergiftiging geconstateerd. Ik dacht: Okee, dus ik word nu dus ingeleid. Niks bleek minder waar. Omdat het al midden op de dag was ondertussen konden ze niet beginnen omdat de kans dan groot was dat het midden in de nacht zou gebeuren en ze dan minder personeel hadden etc. Op vrijdag zaten ze vol dus moest ik wachten tot zaterdagochtend. Nou dat was wel even een klap! Ik kreeg een kaartje met telefoonnummer mee en moest bellen als het erger werd. Dafydd en ik dropen maar weer af naar huis.
's Avond kreeg ik zo'n last van het vocht. Het was echt verschrikkelijk, ik durfde eigenlijk niet meer te gaan staan omdat ik bang was dat mijn voeten zouden knallen! Maar zelf wilde ik niet naar het ziekenhuis bellen. Ik dacht dan kan ik daar weer een uur aan die ctg gaan liggen en weer naar huis. Daar heb ik dus echt geen zin in!
Uiteindelijk heeft Dafydd gebeld omdat het echt niet meer kon. We moesten weer komen. Gelukkig stonden alle spullen nog in de auto.
Eenmaal daar aangekomen begon het riedeltje weer van voor af aan. Bloed, urine, bloeddruk en ctg. Na 1.5 uur kwamen ze vertellen dat ik die nacht moest blijven en dat ze me morgenochtend (zaterdagochtend) zouden gaan inleiden. Gelukkig mocht Dafydd die nacht blijven want ik was redelijk overstuur. Ziekenhuis in, ziekenhuis uit, werd er doodmoe van!
De volgende ochtend heb ik nog even gedoucht en om 10 uur zijn ze begonnen met de eerste keer gel. Ik had toen al 1.5 cm ontsluiting en mijn baarmoederhals was half verstreken. De eerste vier uur ging nog wel maar van 2 tot 3 uur 's middags werd het al flink heftig. Om 3 uur kwamen ze weer toucheren. De conclusie was dat er eigenlijk nog niks was veranderd. Nog een keer gel dus. Vanaf toen tot 9 uur 's avond heb ik weeënstorm gehad. Aan een stuk door pijn en geen tijd om even bij te komen. Om 9 uur heb ik de verpleging gebeld en gezegd dat ik het gewoon niet meer kon, ik was helemaal uitgeput. Ze wilden me eigenlijk een morfine prik geven maar Ifan's ctg was daar niet goed genoeg voor. Toen is de gynaecoloog erbij gekomen en is er besloten om mijn vliezen te breken en me een ruggenprik te geven. Eerst werd er een infuus ingebracht en daarna werden de vliezen gebroken. Er werd ook een elektrode op Ifan's hoofd geplaatst om zijn hartslag in de gaten te houden. Hierna kwam de ruggenprik. Voor de bevalling wilde ik dit eigenlijk niet en vond ik het best wel eng. Op dat moment maakte het me niks meer uit, ik wilde gewoon van de pijn af! Wat een heerlijk gevoel als je dan na 12 uur geen pijn meer hebt, heerlijk!
Na een uurtje vroeg ik Dafydd om wat drinken voor me te halen. Op de gang kwam hij de gynaecoloog tegen. Samen kwamen ze weer terug. De gynaecoloog vertelde me dat iedere keer als ik een wee had Ifan's hartslag heel laag werd en na de wee juist weer heel hoog omdat hij het dan moest compenseren. Ze wilde toen een prikje op zijn hoofd doen om daar bloed af te nemen en daaraan konden ze zien hoeveel reserves hij nog had, dus hoelang ik nog door kon blijven gaan. Ifan was niet ver genoeg ingedaald waardoor ze niet goed genoeg bij zijn hoofd konden. Ook had ik toen nog maar 3 cm ontsluiting, dus het ging niet echt rap.
Er is toen besloten om een keizersnede te doen. Dit was rond kwart voor 11 's avonds (alsnog 's avonds
) De gynaecoloog zei dat het nog wel even zou duren. Ze moesten de ok nog in orde maken en de anesthesist nog bellen. Ik verwachte dus dat hij rond 2 á 3 uur 's nachts geboren zou worden. Na 5 minuten kwam de nachtverpleegkundige en zei heel vrolijk, ok we gaan je naar boven brengen! Wow, nu ging het opeens heel snel! En om 12 minuten voor 12 uur 's nachts op 2 december is onze prachtige zoon Ifan John Evans geboren!Uiteindelijk zijn we nog tot dinsdagochtend 6 december in het ziekenhuis gebleven.
Nu zijn we heerlijk aan het genieten van onze kleine kanjer!