Hierbij mijn bevallingsverhaal 
. Inmiddels is Levy al weer 11 dagen oud, en begin ik een beetje mijn ritme te vinden.
Donderdag 22 dec ben ik dus bevallen.
Woensdag zei ik tegen mijn moeder aan de telefoon; mam, ik ga niet thuis bevallen, ik moet naar het ziekenhuis. Ik had gewoon zo'n voorgevoel.
Toen 's nachts mn vliezen braken en de slijmprop naar buiten kwam kreeg ik meteen om de 5 minuten weeën, na een half uur was dit al om de 3 minuten.
Een half uur later heb ik Mischa wakker gemaakt dat hij de verloskundige moest bellen en moest zeggen dat ik naar het ziekenhuis wou. De weeën vielen me toen al erg zwaar, ook omdat ze er in ene zo heftig waren. Ik had me voorbereid op een periode om er aan te wennen, maar die was er dus niet.
De verloskundige was er snel, wel 1 van een andere praktijk omdat het zo druk was die nacht. Ze voelde 3 cm ontsluiting en stuurde me meteen door naar het ziekenhuis omdat ik ook om pijnbestrijding vroeg. We waren rond half 6 in het ziekenhuis en rond 6 uur was mijn eigen vk er, zij voelde toen 7 cm ontsluiting. Het hartje van Levy werd in de gaten gehouden om te kijken of ik pijnbestrijding mocht, maar adh hiervan zeiden ze dat ze me geen pijnbestrijding konden geven. Rond 7 uur kreeg ik persweeën die ik moest wegpuffen omdat mijn ontsluiting nog steeds maar 7 cm was. Dit ging zo door tot ong 10 uur/half 11. Toen zijn ze Levy's hartslag gaan meeten via zijn hoofdje, en kwamen ze er achter dat zijn hartje prima klopte en ik dus wel pijnbestrijding mocht, ze konden het gewoon niet goed meten omdat hij zo bewegelijk was. rond half 11 kreeg ik dus een pompje met pijnbestrijding, waarna ik niet heel veel meer heel bewust mee maakte, het lukte me toen wel eindelijk om de weeën ook echt weg te puffen, persweeën wegpuffen is echt vreselijk en zeker als je dat 4,5 uur lang moet doen. Mijn ontsluiting is tot 11 uur op 8 cm blijven hangen, en om half 12 was het eindelijk 9,5. Toen hebben ze het laatste randje weggemasseert en mocht ik gaan persen.
Omdat het persen niet opschoot (ik hoorde telkens naast me: jaaa goed zo! Dat was weer een milimeter! ) werd er een gyneacoloog bij gehaald. Hij besliste eigenlijk meteen dat Levy met de vacuumpomp moest worden gehaald omdat hij een sterrenkijker was en zijn navelstreng om zijn nekje zat. Ik ben tot 3 x toe een stukje ingeknipt, de laatste 2 knipjes heb ik ook echt wel gevoeld, en na 3 keer persen was mn kleine ventje toen eindelijk op de wereld. Mischa is zich helemaal rot geschrokken van de vacuum, volgens hem zag Levy er echt dood uit toen hij naar buiten kwam.
We zijn een nachtje in het ziekenhuis gebleven ter controle, maar alles ging na de bevalling zo goed dat we snel weer naar huis mochten. Uiteindelijk is het heel goed geweest dat ik naar het ziekenhuis ben gegaan, anders hadden we er op het laatste moment nog heen gemoeten omdat de kleine er niet uit wou..
Die roze wolk was er bij mij alleen echt pas na 4 of 5 dagen, toen de pijn een beetje weg trok en ik ging wennen aan het luiers verschonen en huilen en het idee dat ik moeder ben.
Nu is het vooral genieten, op de dagen met krampjes na, maar zelfs dan ben ik echt helemaal verliefd op mijn kleine mannetje.
. Inmiddels is Levy al weer 11 dagen oud, en begin ik een beetje mijn ritme te vinden.Donderdag 22 dec ben ik dus bevallen.
Woensdag zei ik tegen mijn moeder aan de telefoon; mam, ik ga niet thuis bevallen, ik moet naar het ziekenhuis. Ik had gewoon zo'n voorgevoel.
Toen 's nachts mn vliezen braken en de slijmprop naar buiten kwam kreeg ik meteen om de 5 minuten weeën, na een half uur was dit al om de 3 minuten.
Een half uur later heb ik Mischa wakker gemaakt dat hij de verloskundige moest bellen en moest zeggen dat ik naar het ziekenhuis wou. De weeën vielen me toen al erg zwaar, ook omdat ze er in ene zo heftig waren. Ik had me voorbereid op een periode om er aan te wennen, maar die was er dus niet.
De verloskundige was er snel, wel 1 van een andere praktijk omdat het zo druk was die nacht. Ze voelde 3 cm ontsluiting en stuurde me meteen door naar het ziekenhuis omdat ik ook om pijnbestrijding vroeg. We waren rond half 6 in het ziekenhuis en rond 6 uur was mijn eigen vk er, zij voelde toen 7 cm ontsluiting. Het hartje van Levy werd in de gaten gehouden om te kijken of ik pijnbestrijding mocht, maar adh hiervan zeiden ze dat ze me geen pijnbestrijding konden geven. Rond 7 uur kreeg ik persweeën die ik moest wegpuffen omdat mijn ontsluiting nog steeds maar 7 cm was. Dit ging zo door tot ong 10 uur/half 11. Toen zijn ze Levy's hartslag gaan meeten via zijn hoofdje, en kwamen ze er achter dat zijn hartje prima klopte en ik dus wel pijnbestrijding mocht, ze konden het gewoon niet goed meten omdat hij zo bewegelijk was. rond half 11 kreeg ik dus een pompje met pijnbestrijding, waarna ik niet heel veel meer heel bewust mee maakte, het lukte me toen wel eindelijk om de weeën ook echt weg te puffen, persweeën wegpuffen is echt vreselijk en zeker als je dat 4,5 uur lang moet doen. Mijn ontsluiting is tot 11 uur op 8 cm blijven hangen, en om half 12 was het eindelijk 9,5. Toen hebben ze het laatste randje weggemasseert en mocht ik gaan persen.
Omdat het persen niet opschoot (ik hoorde telkens naast me: jaaa goed zo! Dat was weer een milimeter! ) werd er een gyneacoloog bij gehaald. Hij besliste eigenlijk meteen dat Levy met de vacuumpomp moest worden gehaald omdat hij een sterrenkijker was en zijn navelstreng om zijn nekje zat. Ik ben tot 3 x toe een stukje ingeknipt, de laatste 2 knipjes heb ik ook echt wel gevoeld, en na 3 keer persen was mn kleine ventje toen eindelijk op de wereld. Mischa is zich helemaal rot geschrokken van de vacuum, volgens hem zag Levy er echt dood uit toen hij naar buiten kwam.
We zijn een nachtje in het ziekenhuis gebleven ter controle, maar alles ging na de bevalling zo goed dat we snel weer naar huis mochten. Uiteindelijk is het heel goed geweest dat ik naar het ziekenhuis ben gegaan, anders hadden we er op het laatste moment nog heen gemoeten omdat de kleine er niet uit wou..
Die roze wolk was er bij mij alleen echt pas na 4 of 5 dagen, toen de pijn een beetje weg trok en ik ging wennen aan het luiers verschonen en huilen en het idee dat ik moeder ben.
Nu is het vooral genieten, op de dagen met krampjes na, maar zelfs dan ben ik echt helemaal verliefd op mijn kleine mannetje.