Ha lieve allemaal,
Het liet even op zich wachten, maar hier dan het bevallingsverhaal van Lise (weet eigenlijk niet of jullie daar wel op zitten te wachten, maar goed ;-)).
De kraamverzorgster had nog niet eerder zo'n lange bevalling meegemaakt. Meer dan 400 uur staat er in het dossier. Ze beginnen te tellen vanaf het moment dat de vliezen breken en dat was bij mij al een paar weken voordat de bevalling doorzette. Gelukkig maar dat het nog zo lang geduurd heeft, want dat heeft ons kleintje de mogelijkheid gegeven om nog een beetje te groeien.
Lise zou sowieso dysmatuur ter wereld komen, dus toen ik met 34w2d nattigheid voelde, zijn wij ons rot geschrokken. De eerste uren hebben we letterlijk zien verstrijken op de klok. "Ieder uur dat ze blijft zitten, is er eentje.", zeiden wij. Uiteindelijk werden de uren dagen en de dagen werden bijna drie weken. Iedere dag werd een CTG gedaan om de hartactie van Lise en de weeënactiviteit bij mij te monitoren. Lise deed het goed en de activiteit van mijn baarmoeder bleef gelukkig uit. Tot de week van de bevalling aanbrak...
Vrijdag 21 oktober zou de bevalling ingeleid worden, maar tijdens de zondagnacht daarvoor kreeg ik mijn eerste weeën. Middenin de nacht werd ik aan de CTG gelegd, maar daar was nauwelijks wat op te zien. "Oefenweeën.", zei de verpleegkundige. Ik kreeg paracetamol en probeerde te slapen. De volgende dag waren de weeën zo goed als weg. Totdat ik overdag even probeerde te slapen... Bij ontspanning kwamen de weeën en zodra er afleiding was, verdwenen ze weer. Zo gingen er nog een paar nachten voorbij, tot ik woensdagochtend huilend op het belletje heb gedrukt en heb gesmeekt of ze niet eerder konden inleiden. Ik was zo bang! Als dit oefenweeën waren, dan zou ik de 'echte bevalling' nooit trekken. Het deed zeer en ik moest de weeën echt wegpuffen.
Gelukkig werd er gehoor gegeven aan mijn smeekbede en niet veel later werd ik naar de verloskamer gereden. Eindelijk werd er ook getoucheerd (omdat ik langdurig gebroken vliezen had, was het infectiegevaar erg groot en hadden ze nog niet getoucheerd). "Een mooie uitgangspositie. Je hebt 5 cm ontsluiting.", werd er gezegd. Ik was blij, maar heb desondankt toch om een ruggenprik gevraagd.
Wat een zaligheid!!! Even helemaal geen pijn meer en totale ontspanning. Na een aantal uren was de ontsluiting volledig en kwamen langzaam de persweeën op gang (als de ruggenprik goed gezet is, voel je de persweeën wel gewoon). Op dat moment werd er nog een echo gedaan om te kijken wat de ligging van de kleine was. Ze bleek een sterrenkijkertje te zijn en ik mocht op mijn zij gaan liggen, in de hoop dat Lise een draai rond haar as zou maken. Na twee uur persweeën bleek Lise de draai niet te maken en mocht ik gaan persen. Lise werd ondertussen door de verloskundige met de hand in het geboortekanaal gedraaid. Uiteindelijk werd ze na ruim drie kwartier persen geboren.
WAUW! Zo bizar om dat hummeltje dat maandenlang als een onderdeel van mezelf heeft gevoeld, ineens op mijn buik te hebben liggen. Een individu. Een meisje met haar eigen karaktertje, een eigen hartslag en een eigen leventje.
Als ik nu terugkijk op de bevalling is het allemaal wel meegevallen. Het deed absoluut pijn, ik was zekerweten moe... had ook niet direct behoefte aan een tweede kind (haha), maar toen het voorbij was, waren de pijn en vermoeidheid ook echt weg. En het is het zo waard!!
Het ziekenhuistraject dat daarna volgde, heb ik als heel zwaar ervaren. (Lise heeft negen dagen in het ziekenhuis gelegen, terwijl ik alweer thuis was.)Waarschijnlijk zal ik daar nog wel een tijdje over zaniken en zeuren, tot het uit mijn systeem is. Maar dan is het ook echt tijd om die ervaring achter ons te laten en te genieten van het kleine wonder dat nu heerlijk bij ons thuis is.
Op dit moment ligt ze naast me op de bank. Af en toe maakt ze een kirrend geluidje, of kijkt ze me aan met één oogje. Ik ben smoor- en dan ook smoorverliefd.
Ik wens de mama's en de papa's die nog in afwachting zijn heel veel succes en geluk toe. Mama's die al bevallen zijn: "Geniet!!!"
Veel liefs,
Melian
Het liet even op zich wachten, maar hier dan het bevallingsverhaal van Lise (weet eigenlijk niet of jullie daar wel op zitten te wachten, maar goed ;-)).
De kraamverzorgster had nog niet eerder zo'n lange bevalling meegemaakt. Meer dan 400 uur staat er in het dossier. Ze beginnen te tellen vanaf het moment dat de vliezen breken en dat was bij mij al een paar weken voordat de bevalling doorzette. Gelukkig maar dat het nog zo lang geduurd heeft, want dat heeft ons kleintje de mogelijkheid gegeven om nog een beetje te groeien.
Lise zou sowieso dysmatuur ter wereld komen, dus toen ik met 34w2d nattigheid voelde, zijn wij ons rot geschrokken. De eerste uren hebben we letterlijk zien verstrijken op de klok. "Ieder uur dat ze blijft zitten, is er eentje.", zeiden wij. Uiteindelijk werden de uren dagen en de dagen werden bijna drie weken. Iedere dag werd een CTG gedaan om de hartactie van Lise en de weeënactiviteit bij mij te monitoren. Lise deed het goed en de activiteit van mijn baarmoeder bleef gelukkig uit. Tot de week van de bevalling aanbrak...
Vrijdag 21 oktober zou de bevalling ingeleid worden, maar tijdens de zondagnacht daarvoor kreeg ik mijn eerste weeën. Middenin de nacht werd ik aan de CTG gelegd, maar daar was nauwelijks wat op te zien. "Oefenweeën.", zei de verpleegkundige. Ik kreeg paracetamol en probeerde te slapen. De volgende dag waren de weeën zo goed als weg. Totdat ik overdag even probeerde te slapen... Bij ontspanning kwamen de weeën en zodra er afleiding was, verdwenen ze weer. Zo gingen er nog een paar nachten voorbij, tot ik woensdagochtend huilend op het belletje heb gedrukt en heb gesmeekt of ze niet eerder konden inleiden. Ik was zo bang! Als dit oefenweeën waren, dan zou ik de 'echte bevalling' nooit trekken. Het deed zeer en ik moest de weeën echt wegpuffen.
Gelukkig werd er gehoor gegeven aan mijn smeekbede en niet veel later werd ik naar de verloskamer gereden. Eindelijk werd er ook getoucheerd (omdat ik langdurig gebroken vliezen had, was het infectiegevaar erg groot en hadden ze nog niet getoucheerd). "Een mooie uitgangspositie. Je hebt 5 cm ontsluiting.", werd er gezegd. Ik was blij, maar heb desondankt toch om een ruggenprik gevraagd.
Wat een zaligheid!!! Even helemaal geen pijn meer en totale ontspanning. Na een aantal uren was de ontsluiting volledig en kwamen langzaam de persweeën op gang (als de ruggenprik goed gezet is, voel je de persweeën wel gewoon). Op dat moment werd er nog een echo gedaan om te kijken wat de ligging van de kleine was. Ze bleek een sterrenkijkertje te zijn en ik mocht op mijn zij gaan liggen, in de hoop dat Lise een draai rond haar as zou maken. Na twee uur persweeën bleek Lise de draai niet te maken en mocht ik gaan persen. Lise werd ondertussen door de verloskundige met de hand in het geboortekanaal gedraaid. Uiteindelijk werd ze na ruim drie kwartier persen geboren.
WAUW! Zo bizar om dat hummeltje dat maandenlang als een onderdeel van mezelf heeft gevoeld, ineens op mijn buik te hebben liggen. Een individu. Een meisje met haar eigen karaktertje, een eigen hartslag en een eigen leventje.
Als ik nu terugkijk op de bevalling is het allemaal wel meegevallen. Het deed absoluut pijn, ik was zekerweten moe... had ook niet direct behoefte aan een tweede kind (haha), maar toen het voorbij was, waren de pijn en vermoeidheid ook echt weg. En het is het zo waard!!
Het ziekenhuistraject dat daarna volgde, heb ik als heel zwaar ervaren. (Lise heeft negen dagen in het ziekenhuis gelegen, terwijl ik alweer thuis was.)Waarschijnlijk zal ik daar nog wel een tijdje over zaniken en zeuren, tot het uit mijn systeem is. Maar dan is het ook echt tijd om die ervaring achter ons te laten en te genieten van het kleine wonder dat nu heerlijk bij ons thuis is.
Op dit moment ligt ze naast me op de bank. Af en toe maakt ze een kirrend geluidje, of kijkt ze me aan met één oogje. Ik ben smoor- en dan ook smoorverliefd.
Ik wens de mama's en de papa's die nog in afwachting zijn heel veel succes en geluk toe. Mama's die al bevallen zijn: "Geniet!!!"
Veel liefs,
Melian