ANONYMOUS_USERNAME
New member
Morgen,
Kleine meid ligt lekker te slapen, ik zit lekker te stinken in mijn duster met mijn laptop op schoot, dus heb nu ff lekker de tijd.
21 januari moet ik voor de wekelijks controle naar de gyn. Nou bleek dus mijn bloeddruk te hoog te zijn(was al een bloeddruk patient, dus had al medicijnen), bloeddruk was 160/110, veel te hoog (volgens hun, dus moest gelijk opgenomen worden in het ziekenhuis). Leuk sta je daar in de eentje en krijg je deze mededeling te horen. Vriendje gebeld, stiekem even naar huis gereden om mijn tas mee te nemen (moest eigenlijk gelijk naar het ziekenhuis, nou die 10 minuten extra).
In ziekenhuis gelijk aan CTG en bloeddruk werd natuurlijk niet echt lager. VK en Gyn plannetje gemaakt, ik zou (was inmidels 38 weken) zaterdagochtend ingeleid worden dmv ballonkatheter. Ik werd geplaats op de zorgafdeling van het afdeling verloskunde in het Westeinde (gelukkig kamer alleen, schijnt nodig te zijn met hoge BD). Gelijk aan de infuus gezet met bloeddrukverlager en standaard NaCL. Zaterdagochtend katheter geplaatst (had al 1 cm ontsluiting), BD ging helaas steeds slechter, dus de dosering werd steeds verhoogd. Ook moest ik de eerste nacht slapen met een CTG op mijn buik (dus slapen is niet gebeurd, geeneen nacht trouwens hoor, want om de 2,5 uur waren mijn infusen leeg en ging alles piepen en moest ik de zuster roepen).
Elke keer als de dosering medicijnen verhoogd werd, werd ik aan de CTG geleegd om te kijken of het kleintje hier op reageerde. Nou volgens mij is ze nu al een junk, wat een medicijnen moet zij binnen hebben gekregen, maar gelukkig reageerde ze overal goed op.
Zondagochtend kather eruit en hopen op ontsluiting, nou volgens de art-ass was het 2 cm, dus mooi begin, maar geen nieuwe ballon maar speciale inleidingspilletje (3 x per 4 uur). BD steeds slecht, dus steeds meer troep in mijn lichaam. Pilletjes deden niet echt hun werk, gebeurde weinig, dus nog maar een keertje 3 x een pilletje) en helaas ineens had ik nog maar 1 cm ontsluiting, bijzonder, maar ja, er zitten zoveel mensen aan je, iedereen heeft andere vingers.
Maandagavond werd ik naar een andere kamer gebracht, de verloskamer, maar dit had niets te betekenen, zo hadden mijn kamer nodig. Om 24 uur s avond (maandag), kwam er een verpleegster en een VK met de mededeling dat ik nu nog maar eventjes een ballonkatheter zou moeten krijgen, dus eerst weer aan de CTG en hierna lekker de stijgbeugels in voor het plaatsen van een katheter, nou kan wel zeggen dat het steeds pijnlijker ging worden down under. Oh ja, had ook nog eens last van obstipatie, maar dan echt, had al meer dan een week geen grote behoefte gedaan, dus nog even lekker een aantal klismas.
Dinsdagsmiddag zouden ze komen kijken of het zat met de katheter, maar hij viel er vanzelf uit en dat is een goed teken, dan is nl de ontsluiting bereikt. Maar ja, ik had er al geen vertrouwen meer in, en dat klopte ook. Geen ontsluiting, BD ging nu echt naar het dieptepunt, dosering was al zo hoog dat het gevaarlijk werd, dus ik krijg er lekker een ander medicijn bij (uit het infuus). DOor de infusen waren ook mijn aders nog ontstoken (flebitis) dus dat deed heel erg zeer en ik moest telkens op andere plekken geprikt worden, dus heb nu nog een drietal onstekingen op mijn armen.
En nog steeds ben ik niet klaar met mijn verhaal.
Dinsdagochtend kwam er voor de verandering eens een echte gyn met een arts-assis, deze lekker weer voelen, nou 1 cm hoor, dus wat kunnen we nu weer doen. Er was nog 1 inleidingsmethode niet geprobeerd en dat was gel (wordt bijna nooit meer gebruikt), dus dit wilde ze nog een kans geven en als er woensdagochtend niets gebeurd was *geen ontsluiting), dan zou het een keizersnede worden. BD was nu wel onder controle door het nieuwe medicijn. Ik kreeg alleen een beetje buikkrampjes van de gel, verder niets. S avonds nog een keertje ingebracht, maar ik had er al geen goed gevoel bij.
Ikzelf was inmiddels gesloopt, geen slaap, niet lekker kunnen douchen met die infusen in je. Geen eetlust, mocht ook mijn kamer niet uit, dus voelde me echt heel erg zielig.
En toen werd het woensdag. Gyn en arts langs, helaas geen ontsluiting, de assistent arts die erbij was wilde me toch nog een kans geven op een natuurlijke bevalling, pffff, wilde ik niet, maar ja. Besoten om me naar de verloskamer te brengen, en mijn vliezen te breken, nou das dus gebeurt. Begonnen met 1 cm ontsluiting, en nog maar een infuus erbij met weeenopwekker. Nou er gebeurde dus niets, dus maar inwendig de weeenactiviteit checken. En hieruit bleek dat ik hele heftige weeen had, maar ben nogal een harde dus dat merkte alleen mijn vriedje. En toen kwam het verlossende worden om half zes s avonds ofzo. De arts-assis kwam binnen en zei, sorry, het gaat het niet van komen, hele heftige weeen en geen ontsluiting, dus dit houdt geen mens vol. En om 1845 uur werd ik naar de OK gebracht. Wat een heerlijk moment was dat, vooral toen ik de ruggenprik had gehad, ze vroegen hoe ik me voelde en ik zei, in het paradijs.
15 minuten later was de kleine meid er, mee met Papa en ik werd lekker dichtgenaaid.
Hierna mocht Papa ook blijven slapen, samen met zijn dochter.
HIerna daalde de bloeddruk heel snel vanzelf, dus de infusen werden afgebouwd en zondag kwam de verlossing, dat ik na bijna 10 dagen in het ziekenhuis met een gezonde en superdochter naar huis mocht.
Zo, het is een heel verhaal geworden en ik begrijp wanneer jullie tussentijds even afhaken.
Iedereen zegt, nou je vergeet alles voor je bevalling hoor, nou, dan ben ik het absoluut niet mee eens, zal het nooit meer vergeten en ik denk dat ik dat ook niet wil.
Hoop dat het jullie allemaal wat makkelijk afgaat, maar dat zal zeker gebeuren. want wat mij is gebeurd, is heel erg zeldzaam
XXX
Kleine meid ligt lekker te slapen, ik zit lekker te stinken in mijn duster met mijn laptop op schoot, dus heb nu ff lekker de tijd.
21 januari moet ik voor de wekelijks controle naar de gyn. Nou bleek dus mijn bloeddruk te hoog te zijn(was al een bloeddruk patient, dus had al medicijnen), bloeddruk was 160/110, veel te hoog (volgens hun, dus moest gelijk opgenomen worden in het ziekenhuis). Leuk sta je daar in de eentje en krijg je deze mededeling te horen. Vriendje gebeld, stiekem even naar huis gereden om mijn tas mee te nemen (moest eigenlijk gelijk naar het ziekenhuis, nou die 10 minuten extra).
In ziekenhuis gelijk aan CTG en bloeddruk werd natuurlijk niet echt lager. VK en Gyn plannetje gemaakt, ik zou (was inmidels 38 weken) zaterdagochtend ingeleid worden dmv ballonkatheter. Ik werd geplaats op de zorgafdeling van het afdeling verloskunde in het Westeinde (gelukkig kamer alleen, schijnt nodig te zijn met hoge BD). Gelijk aan de infuus gezet met bloeddrukverlager en standaard NaCL. Zaterdagochtend katheter geplaatst (had al 1 cm ontsluiting), BD ging helaas steeds slechter, dus de dosering werd steeds verhoogd. Ook moest ik de eerste nacht slapen met een CTG op mijn buik (dus slapen is niet gebeurd, geeneen nacht trouwens hoor, want om de 2,5 uur waren mijn infusen leeg en ging alles piepen en moest ik de zuster roepen).
Elke keer als de dosering medicijnen verhoogd werd, werd ik aan de CTG geleegd om te kijken of het kleintje hier op reageerde. Nou volgens mij is ze nu al een junk, wat een medicijnen moet zij binnen hebben gekregen, maar gelukkig reageerde ze overal goed op.
Zondagochtend kather eruit en hopen op ontsluiting, nou volgens de art-ass was het 2 cm, dus mooi begin, maar geen nieuwe ballon maar speciale inleidingspilletje (3 x per 4 uur). BD steeds slecht, dus steeds meer troep in mijn lichaam. Pilletjes deden niet echt hun werk, gebeurde weinig, dus nog maar een keertje 3 x een pilletje) en helaas ineens had ik nog maar 1 cm ontsluiting, bijzonder, maar ja, er zitten zoveel mensen aan je, iedereen heeft andere vingers.
Maandagavond werd ik naar een andere kamer gebracht, de verloskamer, maar dit had niets te betekenen, zo hadden mijn kamer nodig. Om 24 uur s avond (maandag), kwam er een verpleegster en een VK met de mededeling dat ik nu nog maar eventjes een ballonkatheter zou moeten krijgen, dus eerst weer aan de CTG en hierna lekker de stijgbeugels in voor het plaatsen van een katheter, nou kan wel zeggen dat het steeds pijnlijker ging worden down under. Oh ja, had ook nog eens last van obstipatie, maar dan echt, had al meer dan een week geen grote behoefte gedaan, dus nog even lekker een aantal klismas.
Dinsdagsmiddag zouden ze komen kijken of het zat met de katheter, maar hij viel er vanzelf uit en dat is een goed teken, dan is nl de ontsluiting bereikt. Maar ja, ik had er al geen vertrouwen meer in, en dat klopte ook. Geen ontsluiting, BD ging nu echt naar het dieptepunt, dosering was al zo hoog dat het gevaarlijk werd, dus ik krijg er lekker een ander medicijn bij (uit het infuus). DOor de infusen waren ook mijn aders nog ontstoken (flebitis) dus dat deed heel erg zeer en ik moest telkens op andere plekken geprikt worden, dus heb nu nog een drietal onstekingen op mijn armen.
En nog steeds ben ik niet klaar met mijn verhaal.
Dinsdagochtend kwam er voor de verandering eens een echte gyn met een arts-assis, deze lekker weer voelen, nou 1 cm hoor, dus wat kunnen we nu weer doen. Er was nog 1 inleidingsmethode niet geprobeerd en dat was gel (wordt bijna nooit meer gebruikt), dus dit wilde ze nog een kans geven en als er woensdagochtend niets gebeurd was *geen ontsluiting), dan zou het een keizersnede worden. BD was nu wel onder controle door het nieuwe medicijn. Ik kreeg alleen een beetje buikkrampjes van de gel, verder niets. S avonds nog een keertje ingebracht, maar ik had er al geen goed gevoel bij.
Ikzelf was inmiddels gesloopt, geen slaap, niet lekker kunnen douchen met die infusen in je. Geen eetlust, mocht ook mijn kamer niet uit, dus voelde me echt heel erg zielig.
En toen werd het woensdag. Gyn en arts langs, helaas geen ontsluiting, de assistent arts die erbij was wilde me toch nog een kans geven op een natuurlijke bevalling, pffff, wilde ik niet, maar ja. Besoten om me naar de verloskamer te brengen, en mijn vliezen te breken, nou das dus gebeurt. Begonnen met 1 cm ontsluiting, en nog maar een infuus erbij met weeenopwekker. Nou er gebeurde dus niets, dus maar inwendig de weeenactiviteit checken. En hieruit bleek dat ik hele heftige weeen had, maar ben nogal een harde dus dat merkte alleen mijn vriedje. En toen kwam het verlossende worden om half zes s avonds ofzo. De arts-assis kwam binnen en zei, sorry, het gaat het niet van komen, hele heftige weeen en geen ontsluiting, dus dit houdt geen mens vol. En om 1845 uur werd ik naar de OK gebracht. Wat een heerlijk moment was dat, vooral toen ik de ruggenprik had gehad, ze vroegen hoe ik me voelde en ik zei, in het paradijs.
15 minuten later was de kleine meid er, mee met Papa en ik werd lekker dichtgenaaid.
Hierna mocht Papa ook blijven slapen, samen met zijn dochter.
HIerna daalde de bloeddruk heel snel vanzelf, dus de infusen werden afgebouwd en zondag kwam de verlossing, dat ik na bijna 10 dagen in het ziekenhuis met een gezonde en superdochter naar huis mocht.
Zo, het is een heel verhaal geworden en ik begrijp wanneer jullie tussentijds even afhaken.
Iedereen zegt, nou je vergeet alles voor je bevalling hoor, nou, dan ben ik het absoluut niet mee eens, zal het nooit meer vergeten en ik denk dat ik dat ook niet wil.
Hoop dat het jullie allemaal wat makkelijk afgaat, maar dat zal zeker gebeuren. want wat mij is gebeurd, is heel erg zeldzaam
XXX