<p>Wie al eerder iets van mij heeft gelezen, weet wellicht dat mijn zwangerschap, bevalling en de periode erna enige complicaties heeft gehad. Ik ben hier nooit over uitgewijd, slechts benoemd dat ik een trauma heb opgelopen en dat ik hier via een haptonoom extra hulp bij krijg. </p><p>Ik merk alleen dat ik, na al jaren ervaring met therapie en een revalidatietraject i.v.m. o.a. fibromyalgie en een heftige burn-out, dat deze mensen erop getraind zijn om te luisteren. Ik ben hyper sensitief en voel dat dit gewoon niet genoeg is. Ik heb echt het gevoel nodig dat iemand mij begrijpt. En dit kreeg ik de afgelopen twee dagen ook als bevestiging, toen ik twee vrouwen sprak die zelf ook net een kindje hebben. Zij hadden beide pittige ervaringen en daarmee voelde ik mij eindelijk begrepen. Het is ontzettend jammer dat ik in mijn eigen kring geen vriendinnen momenteel heb met kinderen. Ik ben wel mijn netwerk aan het uitbreiden in mijn nieuwe woonomgeving. Alleen aan een vreemde ga je niet meteen volledig uit de doeken. Ik merk ook dat er ergens nog een taboe ligt op het feit dat je als vrouwzijnde de bevalling zo erg heb ervaren dat je er een trauma aan over hebt gehouden, terwijl anderen juist vinden dat je in je handen mag knijpen. In mijn geval...</p><p>Ik ga mijn ervaring nu toch eens delen. Ik weet namelijk zeker dat ik absoluut niet de enige ben die hier mee rond loopt en hoop dat ik daarmee andere moeders het gevoel kan geven dat ook zij niet de enige zijn die na de geboorte van hun eerste kindje wellicht het gevoel dragen ‘ Dit nooit meer!’, ondanks dat een twee kind diep van binnen wel nog een wens is.</p><p>Zoals eerder geschreven heb ik zes jaar geleden een fikse burn-out gehad en is er fibromyalgie bij mij geconstateerd. Daarnaast ben ik hyper sensitief en snel overprikkeld. Enkele jaren heb ik een intensieve behandeling gevolgd om te leren omgaan met mijn nieuwe leven, te luisteren naar mijn lichaamssignalen en heb daarnaast trauma verwerking gehad. Sinds twee jaar gaat het weer goed met mij. In die zin dat ik weet waar mijn grenzen liggen. Op alle gebieden. Ik heb er dan ook lange tijd voor genomen om bewust te besluiten of het wijs is om mijn kinderwens in vervulling te laten gaan. Met een fantastische zorgzame vriend, hebben we er besloten er vorig jaar samen voor te gaan. </p><p>Tot 25 weken verliep mijn zwangerschap zonder problemen. Niet eens misselijk. Ik was erg happy hiermee. Toen kreeg ik bloedverlies en werd er geconstateerd dat de placenta voor de uitgang lag. Een veelvoorkomend euvel, erg onhandig. Het vroeg om eem flinke dosis flexibiliteit omdat ik bij iedere druppel bloedverlies 24 opgenomen moest worden ter observatie. Dit hebben we 5 keer meegemaakt. Lange tijd was ook het senario dat de bevalling via een keizersnede zou plaatsvinden. Ik vond dit eigenlijk best fijn, omdat ik niet zeker wist of mijn lichaam een natuurlijke bevalling wel aankon. </p><p>6 weken voor de uitgerekende datum bleek de placenta voldoende omhoog getrokken te zijn, dat een natuurlijke bevalling ‘verplicht’ was. Vanwege mijn lichamelijke conditie wilden we in het ziekenhuis bevallen en hebben in diverse gesprekken van te voren duidelijk aangegeven wat ik hierin nodig had. Pijnmedicatie was hierin ook uitgebreid besproken.</p><p>Tot onze verrassing besloot de kleine ruim drie weken eerder te komen. We hadden het geboorteplan uitgeprint en meegenomen, want ja hoor... weer een andere arts. Zoals dat gaat in het ZH. </p><p>In korte tijd kwamen de weeen goed op gang en erg vlot achter elkaar. Ik voelde toen instinctief al aan dat dit heel zwaar ging worden en gaf aan dat ik die ruggenprik graag wilde. De anestesist was er snel bij (onder tussen zat ik in stormwee stand; binnen twee uur van 2 - 10 cm ontsluiting). Ze hebben 8 pogingen gedaan (rug bont en blauw) en uiteindelijk moest ze weg voor een spoed en zou ze een collega sturen. Van mij hoefde het allang niet meer, mede ook omdat ik voelde dat ik op persen stond. En dat klopte ook.</p><p>Na ander half uur was onze dochter Renee geboren. Er waren twijfels of de placenta er helemaal uit was. Vanwege de heftige bevalling wilde de arts het mij niet aandoen om mij door te sturen naar de ok. </p><p>Twee weken later kreeg ik heftige bloedingen en bleek er inderdaad een stuk placenta nog te zitten. Toen moest ik alsnog met spoed geopereerd worden en heb ik mijn kleine meid 24 uur moeten overdragen aan oma.</p><p>De bevalling ging met zo’n noodgang dat alles opgezet was. Ik heb drie dagen met een katheter rondgelopen, waarvan twee thuis. Ik kon geen kant op en mijn vriend heeft de eerste dagen vooral de zorg gedaan.</p><p>Tijdens de 6 weken controle in het ziekenhuis heb ik alles op tafel kunnen leggen, in de hoop dat het opluchtte. Helaas bleek dit niet zo te zijn. Ondanks dat wij duidelijk van te voren hadden aangegeven wat ik nodig had, heeft de dienstdoende arts tijdens het zetten van de ruggenprik uiteindelijk niet ingegrepen. Ze zijn voor mijn gevoel veel te lang doorgegaan, waardoor de mogelijkheid tot andere pijnmedicatie niet meer mogelijk was. Hierdoor zijn zij heel ver over mijn grens veiligheid heen gegaan. De pijn was ondragelijk en ik moest er doorheen.</p><p>Mentaal gezien kan ik het inmiddels wel opzij zetten. Mijn lichaam dacht daar anders over, want mijn fibromyalgie reageert wanneer er stress optreedt. En die had ik nog volop in mijn lichaam. Het is in jaren niet zo erg geweest als nu. Veel pijn en vermoeidheid, terwijl ik eigenlijk van een pasgeboren dochter wilde genieten...</p><p>Ik ben niet iemand die in zelfmedelijden blijf rondwentelen. Ik pak mijzelf weer op en probeer te zien wat ik nodig heb. Zo trek ik er lekker met mijn dochter op uit en geniet ik van de zonnestralen. Mijn lichaam is zich nu aan het herstellen. Ik blijf heel sterk het gevoel houden ‘Dit is niet voor herhaling vatbaar’, ondanks dat ik eigenlijk, als ik het fysiek trek, een tweede zou willen. Niet nu, over een jaartje of 2 a 3.</p><p>Mijn ervaring had heel anders kunnen zijn als de arts actiever gehandeld had. En dat blijft knagen, want ik durf, zoals ik mij nu voel, echt geen tweede zwangerschap aan... Mensen in mijn omgeving zeggen dat dit gevoel wel weg gaat. Ik ken mijzelf veel te goed. Ik weet dat dit heel wat nodig heeft, wil ik daarin weer ruimte zien. Mijn vriend weet niet dat dit gevoel zo sterk aanwezig is. Hij wil dolgraag nog een tweede, alleen zie ik een tweede zwangerschap en bevalling echt niet zitten. Stiekem mijmer ik over een pleegkindje. Dan hebben we toch een broertje of zusje voor Renee en geven we een ander kindje een liefdevol en warm gezin. </p>
Bevallingsverhaal taboe
- Onderwerp starter ANONYMOUS_USERNAME
- Startdatum
Heyhey,
heel mooi hoe je alles zo duidelijk hebt kunnen verwoorden. Ik weet dat zoiets niet makkelijk is, om te vertellen en toegeven. Ik herken helaas het gevoel: 2de??!! Nee nee nee. Zonde want ook ik ben niet makkelijk van mijn idee af te krijgen. Ik heb altijd 2 kids gewenst maar ook ik ben nu (kleine is 4 maanden) nog steeds niet mezelf en in mn hoofd speelt heel erg de schuld naar mijn partner dat ik bang ben dat ik nooit meer van gedachte terug verander. Ook mijn partner weet niet hoe erg ik nu GEEN 2de wil. Hij heeft al eens terloops een opmerking gemaakt, over de toekomst en een broertje of zusje erbij...hoe zeg je dan: nee ik wil er geen meer? Ondanks je dat allang had afgesproken? Jouw verhaal klinkt ook zeer heftig, op veel punten herkenbaar. Zowieso had ik ook een bevalling waarop niemand zich kan voorbereiden...denk de meeste vrouwen wel. Maar als er dan ook nog eens geen rekening met je plan word gehouden en de pijnstilling geen optie meer mag zijn, jeetje wat een lapzwansen!
Ik MOEST per se ingeleid worden want mn baby zou door zwangersxhaps diabetes al veel te groot zijn=kwam met 38,5 weken eruit na 3 dagen hel met 3000gr. Echt mongolen dus. Die 1,5 week hadden echt geen ramp geweest als ze had blijven zitten tot de bevalling vanzelf startte. Nee ik moest 3 dagen in het ziekenhuis liggen wachten, volgepompt met drugs, continu aan de kabels, daarna handmatig de vliezen breken, gevolgd door 8u aan een stuk rugweeen. Toen heeft de partner geroepen dat ze me nu echt eens die ruggeprik moesten geven. Daar moest ik voor door 5 weeen heen bijten, heb net 3 keer op dat morgine knopje kunnen duwen en toen kwamen ze met een bloedtestje van haar hoofdje (door een speciaal ding in je vagina) erachter dat ondanks de goede hartslag ze toch zuurstog gebrek kreeg en ik direct een spoedkeizersnee moest laten doen. Binnen een half uur was ze eruit: ik lag half dood te bloeden op de tafel blijkbaar en heb lang op de recovery gelegen daarna en EINDELIJK mocht ik naar haar toe, met mijn bed naar de medium care. En dan weer achterlaten 3 dagen steeds als een invalide naar je kind gebracht worden, ook die katheter en ze rollen je met bed en al erheen maar je mag je kind nog niet meenemen want je kunt er zelf niet voor zorgen. Kut gevoel. Dus totaal bijna 7 volle dagen ziekenhuis en pas de laatste dag had ik mijn baby echt bij me. Heeft ons helemaal gebroken en ik luister never nooit meer naar een dokter. Volg mijn eigen instinct wel lekker.
Misschien veranderen jij en ik nog van gedachten over die 2de, maar voor nu: hoeven we daar nog helemaal niet bij stil te staan en laten we eerst maar eens onze trauma’s verwerken! Gelukkig hebben we wel 2 pracht kinderen en zijn we nu gedeeltelijk bijgekomen en kunnen we eindelijk gaan genieten van de kleine spruiten zoals het hoort ? heling is een proces, dat kan niet 1.2.3 poef. We zullen zien dus, en weg met de taboes! Als we niks zouden bespreken zouden we ons alleen maar schuldig voelen over doodnormale gevoelens!!
Heel veel ? en
xxx
heel mooi hoe je alles zo duidelijk hebt kunnen verwoorden. Ik weet dat zoiets niet makkelijk is, om te vertellen en toegeven. Ik herken helaas het gevoel: 2de??!! Nee nee nee. Zonde want ook ik ben niet makkelijk van mijn idee af te krijgen. Ik heb altijd 2 kids gewenst maar ook ik ben nu (kleine is 4 maanden) nog steeds niet mezelf en in mn hoofd speelt heel erg de schuld naar mijn partner dat ik bang ben dat ik nooit meer van gedachte terug verander. Ook mijn partner weet niet hoe erg ik nu GEEN 2de wil. Hij heeft al eens terloops een opmerking gemaakt, over de toekomst en een broertje of zusje erbij...hoe zeg je dan: nee ik wil er geen meer? Ondanks je dat allang had afgesproken? Jouw verhaal klinkt ook zeer heftig, op veel punten herkenbaar. Zowieso had ik ook een bevalling waarop niemand zich kan voorbereiden...denk de meeste vrouwen wel. Maar als er dan ook nog eens geen rekening met je plan word gehouden en de pijnstilling geen optie meer mag zijn, jeetje wat een lapzwansen!
Ik MOEST per se ingeleid worden want mn baby zou door zwangersxhaps diabetes al veel te groot zijn=kwam met 38,5 weken eruit na 3 dagen hel met 3000gr. Echt mongolen dus. Die 1,5 week hadden echt geen ramp geweest als ze had blijven zitten tot de bevalling vanzelf startte. Nee ik moest 3 dagen in het ziekenhuis liggen wachten, volgepompt met drugs, continu aan de kabels, daarna handmatig de vliezen breken, gevolgd door 8u aan een stuk rugweeen. Toen heeft de partner geroepen dat ze me nu echt eens die ruggeprik moesten geven. Daar moest ik voor door 5 weeen heen bijten, heb net 3 keer op dat morgine knopje kunnen duwen en toen kwamen ze met een bloedtestje van haar hoofdje (door een speciaal ding in je vagina) erachter dat ondanks de goede hartslag ze toch zuurstog gebrek kreeg en ik direct een spoedkeizersnee moest laten doen. Binnen een half uur was ze eruit: ik lag half dood te bloeden op de tafel blijkbaar en heb lang op de recovery gelegen daarna en EINDELIJK mocht ik naar haar toe, met mijn bed naar de medium care. En dan weer achterlaten 3 dagen steeds als een invalide naar je kind gebracht worden, ook die katheter en ze rollen je met bed en al erheen maar je mag je kind nog niet meenemen want je kunt er zelf niet voor zorgen. Kut gevoel. Dus totaal bijna 7 volle dagen ziekenhuis en pas de laatste dag had ik mijn baby echt bij me. Heeft ons helemaal gebroken en ik luister never nooit meer naar een dokter. Volg mijn eigen instinct wel lekker.
Misschien veranderen jij en ik nog van gedachten over die 2de, maar voor nu: hoeven we daar nog helemaal niet bij stil te staan en laten we eerst maar eens onze trauma’s verwerken! Gelukkig hebben we wel 2 pracht kinderen en zijn we nu gedeeltelijk bijgekomen en kunnen we eindelijk gaan genieten van de kleine spruiten zoals het hoort ? heling is een proces, dat kan niet 1.2.3 poef. We zullen zien dus, en weg met de taboes! Als we niks zouden bespreken zouden we ons alleen maar schuldig voelen over doodnormale gevoelens!!
Heel veel ? en
xxxKnap dat je je verhaal doet. Ik heb geen fijne zw gehad door alle hormonen veel ziek bekken instabiliteit moe en depressieve gevoelens. Dit destijds aangegeven bij vk die wou mij naar de poppoli doorsturen. Maar de ha vond dat ik wel naar de praktijkondersteuner kon. Ik was zo moe en niet mezelf dat ik dit gedaan heb. Achteraf Spijt want had er geen fluit aan. Ik week 25 werd ging t met mijn geestelijke gesteldheid beter. Maar nog steeds Moe!
Bij 41 weken ben ik bevallen. Mijn bevalling was een hel. Buik been rug weeen. In zh bleek dat ze in t vruchtwater had gepoept. Persweeen waar ik niks mee mocht doen. Mocht ik gaan persen waar ze te slap. Ruggenprik gehad stormweeen kwamen opgang waar door ik als een malle ging shaken. Leek wel een gek die teveel drugs ophad.
En ik heb heel mijn bevalling gezegd dat ik een keizersnee wou. En dat moest uit eindelijk ook. Ik denk dat ik dat gewoon gevoeld heb. Mijn meisje kon nooit natuurlijk komen. Ze lag scheef en als een sterrekijker.
Ik heb dit ook traumatisch ervaren en emdr therapie gekregen vanuit t zh. Dit helpt redelijk. Maar vind t soms nog lastig
Bij 41 weken ben ik bevallen. Mijn bevalling was een hel. Buik been rug weeen. In zh bleek dat ze in t vruchtwater had gepoept. Persweeen waar ik niks mee mocht doen. Mocht ik gaan persen waar ze te slap. Ruggenprik gehad stormweeen kwamen opgang waar door ik als een malle ging shaken. Leek wel een gek die teveel drugs ophad.
En ik heb heel mijn bevalling gezegd dat ik een keizersnee wou. En dat moest uit eindelijk ook. Ik denk dat ik dat gewoon gevoeld heb. Mijn meisje kon nooit natuurlijk komen. Ze lag scheef en als een sterrekijker.
Ik heb dit ook traumatisch ervaren en emdr therapie gekregen vanuit t zh. Dit helpt redelijk. Maar vind t soms nog lastig
Jeetje, wat een heftig verhaal. Ik kan me erg goed voorstellen dat je het niet snel meer aan zou durven. Hou vol en misschien ooit. Trouwens verloskundigen en artsen kunnen zoveel verpesten.. altijd naar je eigen gevoelloos en verhaal luisteren. Hoop toch dat je ooit nog een positievere ervaring mag hebben. Geniet van Renee!
Enne mocht je anderen willen waarschuwen/jouw ervaring willen delen/ laten weten dat ze niet alleen zijn, dan zou ik het erg mooi en interessant vinden als je jouw verhaal op mijn blog zou willen delen (evt anoniem). Mocht je dit fijn/mooi vinden om te doen, wil je me dan mailen op ilse@halloliefkleintje.nl Ik wil heel graag zulke verhalen delen op mijn blog, want ook dit is de realiteit! X
Enne mocht je anderen willen waarschuwen/jouw ervaring willen delen/ laten weten dat ze niet alleen zijn, dan zou ik het erg mooi en interessant vinden als je jouw verhaal op mijn blog zou willen delen (evt anoniem). Mocht je dit fijn/mooi vinden om te doen, wil je me dan mailen op ilse@halloliefkleintje.nl Ik wil heel graag zulke verhalen delen op mijn blog, want ook dit is de realiteit! X
Zelf kan ik ook (nog) niet makkelijk terugdenken aan mijn bevalling. Bij mij heeft het overigens niks te maken met fouten die gemaakt zijn.
Mijn weeën kwamen snel op gang en na zo’n 2 uur had ik al 8 cm ontsluiting. Helaas draaide Femke zich daarna tot sterrenkijker, waardoor de laatste 2 cm maar niet kwamen. Ik kreeg wel steeds meer pers drang, maar mocht nog niet persen. Moest me constant draaien van rug naar rechterzij, in de hoop dat ze zich weer goed zou draaien. Dit is niet gebeurd.
Mijn weeën zwakten af, dus ik kreeg wee opwekkers. Echter werd toen mijn pers drang heftiger, maar de 10 cm was niet bereikt dus mocht nog niet. Van 8-10 vm heeft 4 uur geduurd, en al die tijd dus pers drang gehad zonder te mogen persen. En dit vond ik erg heftig.
Daarna mocht ik persen, maar dit lukte ook niet zo dus hebben ze me flink ingeknipt. Toen kwam Femke gelukkig vrij snel eruit. Anders hadden ze geprobeerd met vacuüm pomp en daarna zou het keizersnede zijn geworden.
Ik ben wel heel dankbaar dat het gelukt is zonder verdere hulp. Maar omdat ik zo snel 8 cm ontsluiting had, mocht ik geen ruggenprik meer. En daarna duurde het dus nog uren!
Ik hoop het wel een plekje te kunnen geven, het is vandaag precies 3 weken geleden dus nog erg vers. Hopelijk kunnen jullie het straks ook verwerken!
Mijn weeën kwamen snel op gang en na zo’n 2 uur had ik al 8 cm ontsluiting. Helaas draaide Femke zich daarna tot sterrenkijker, waardoor de laatste 2 cm maar niet kwamen. Ik kreeg wel steeds meer pers drang, maar mocht nog niet persen. Moest me constant draaien van rug naar rechterzij, in de hoop dat ze zich weer goed zou draaien. Dit is niet gebeurd.
Mijn weeën zwakten af, dus ik kreeg wee opwekkers. Echter werd toen mijn pers drang heftiger, maar de 10 cm was niet bereikt dus mocht nog niet. Van 8-10 vm heeft 4 uur geduurd, en al die tijd dus pers drang gehad zonder te mogen persen. En dit vond ik erg heftig.
Daarna mocht ik persen, maar dit lukte ook niet zo dus hebben ze me flink ingeknipt. Toen kwam Femke gelukkig vrij snel eruit. Anders hadden ze geprobeerd met vacuüm pomp en daarna zou het keizersnede zijn geworden.
Ik ben wel heel dankbaar dat het gelukt is zonder verdere hulp. Maar omdat ik zo snel 8 cm ontsluiting had, mocht ik geen ruggenprik meer. En daarna duurde het dus nog uren!
Ik hoop het wel een plekje te kunnen geven, het is vandaag precies 3 weken geleden dus nog erg vers. Hopelijk kunnen jullie het straks ook verwerken!
Heel herkenbaar, beide verhalen. Ik heb mijn bevalling ook als zeer heftig ervaren. Het is inmiddels een paar maanden geleden maar ik denk er nog vrijwel dagelijks aan terug. Wat mij heeft geholpen is echt er héél veel over te praten. En het hele verhaal, inclusief alle details op te schrijven in een boekje (die hou ik voor mijzelf).
Het heeft een tijd geduurd voor ik dit kon zonder enorm te huilen, maar het gaat steeds beter. Tot slot hielp het mij ook enorm om een nagesprek te hebben met de verloskundige die mijn bevalling deed. Zij nam er uitgebreid de tijd voor en liep met mij alles stap voor stap door. (Bij mij was er ook iets is mis gegaan met de pijnmedicatie en dit gesprek heeft mij wel geholpen).
Heel veel sterkte en weet dat je zeker niet de enige bent!
Het heeft een tijd geduurd voor ik dit kon zonder enorm te huilen, maar het gaat steeds beter. Tot slot hielp het mij ook enorm om een nagesprek te hebben met de verloskundige die mijn bevalling deed. Zij nam er uitgebreid de tijd voor en liep met mij alles stap voor stap door. (Bij mij was er ook iets is mis gegaan met de pijnmedicatie en dit gesprek heeft mij wel geholpen).
Heel veel sterkte en weet dat je zeker niet de enige bent!
Wauw... dames, wat een heftige verhalen. Aan de ene kant fijn om te lezen. De tranen staan in mijn ogen voor al het leed dat geleden is. Je zou toch denken dat een bevalling iets ‘moois’ zou moeten zijn. Ik ben begonnen aan een geboorteboek voor Renee om ook voor mij vooral de positieve kant te blijven zien.
Renee is nu 8 weken en het is een dotje. Ze wil overdag steeds minder slapen en kijkt nieuwsgierig de wereld in. Waarna het standaard daarna brullen is... overduidelijk gaan we naar een nieuwe fase toe met een nieuw ritme en meer activiteit. Ik vind dit prachtig om te zien. Tegelijk moeilijk, want het gaat meer van mij fysiek vragen, terwijl ik nog niet hersteld ben. Hopelijk biedt de fysio morgen meer uitkomst.
Ik had gehoopt dat een laatste gesprek met de verloskundige en in het ziekenhuis lucht zou geven. Jammer genoeg heeft dit niet zo gewerkt. Oprecht de tijd voor iemand maken, onder de ander het gevoel te geven dat er na jou nog een afspraak staat, kan niet iedereen. Hierin heb ik het gewoon niet getroffen.
Zelf ben ik (levens)coach en heb ik vorig jaar een mindfulnessopleiding gevolgd en al geruim aantal jaren ervarimg in het begeleiden van mensen op diverse gebieden. Momenteel werk ik niet en staan we binnen een half jaar voor een nieuwe verhuizing. Ik zit er serieus over te denken om, eenmaal gesetteld, iets op te gaan starten voor vrouwen met zulke ervaringen. Om te delen en tegelijk in een workshop of korte cursus via mindfulness dit een plek te kunnen geven. Dit is iets wat ik nu zelf echt mis.
wat denken jullie... zou hier animo voor kunnen zijn?
Ik wil jullie bedanken voor jullie reacties. Ik ga ze zeker nog eens rustig doorlezen als ik iets meer rust en tijd heb. Ilse, ik zal dan ook contact met je opnemen. Bedankt voor het aanbod.
Het vergt moed en kracht om eerlijk te delen. Een warme knuffel vanuit hier En mocht iemand nog verder willen comtacten ik woon in Amsterdam en je mag mij altijd mailen op femkemeijer88@gmail.com
Renee is nu 8 weken en het is een dotje. Ze wil overdag steeds minder slapen en kijkt nieuwsgierig de wereld in. Waarna het standaard daarna brullen is... overduidelijk gaan we naar een nieuwe fase toe met een nieuw ritme en meer activiteit. Ik vind dit prachtig om te zien. Tegelijk moeilijk, want het gaat meer van mij fysiek vragen, terwijl ik nog niet hersteld ben. Hopelijk biedt de fysio morgen meer uitkomst.
Ik had gehoopt dat een laatste gesprek met de verloskundige en in het ziekenhuis lucht zou geven. Jammer genoeg heeft dit niet zo gewerkt. Oprecht de tijd voor iemand maken, onder de ander het gevoel te geven dat er na jou nog een afspraak staat, kan niet iedereen. Hierin heb ik het gewoon niet getroffen.
Zelf ben ik (levens)coach en heb ik vorig jaar een mindfulnessopleiding gevolgd en al geruim aantal jaren ervarimg in het begeleiden van mensen op diverse gebieden. Momenteel werk ik niet en staan we binnen een half jaar voor een nieuwe verhuizing. Ik zit er serieus over te denken om, eenmaal gesetteld, iets op te gaan starten voor vrouwen met zulke ervaringen. Om te delen en tegelijk in een workshop of korte cursus via mindfulness dit een plek te kunnen geven. Dit is iets wat ik nu zelf echt mis.
wat denken jullie... zou hier animo voor kunnen zijn?
Ik wil jullie bedanken voor jullie reacties. Ik ga ze zeker nog eens rustig doorlezen als ik iets meer rust en tijd heb. Ilse, ik zal dan ook contact met je opnemen. Bedankt voor het aanbod.
Het vergt moed en kracht om eerlijk te delen. Een warme knuffel vanuit hier
En mocht iemand nog verder willen comtacten ik woon in Amsterdam en je mag mij altijd mailen op femkemeijer88@gmail.com