ANONYMOUS_USERNAME
New member
Nou, daar gaat ie dan...
In de nacht van 14 op 15 februari heb ik vanaf 00.30 uur een beetje krampen. Ze zijn liggend in bed prima te 'handlen', ik hoef nog niks weg te zuchten o.i.d. De krampen komen zo'n beetje om de 10 minuten, maar aangezien het nacht is, mis ik er een heel aantal omdat ik tussendoor ook nog stukjes slaap.
Vanaf 5.00 uur in de ochtend ben ik wel wakker en ja hoor; nog steeds die krampen om de 10 minuten. Wel erg regelmatig dus, maar qua sterkte nog zo 'makkelijk te doen' dat ik erg twijfel of dit nou wel weeen zijn? Zelfs bij een 2e bevalling kan je daar dus nog aan twijfelen... Nou ja, om 7.00 uur manlief wakker gemaakt en besloten om eerst ff aan te kleden, te ontbijten, dochter uit bed te halen en daarna de verloskundige te bellen.
Die arriveert rond 9.00 uur, onze dochter was inmiddels door oma opgehaald. We drinken even koffie op de bank en gaan daarna naar de slaapkamer om eens te kijken of er wat gebeurd is; spannend!
De verloskundige voelt en het eerste wat ze zegt; 'Nou, jij bent wel de raarste barende die ik ooit heb gehad!' Haha, nou dan weet je dus ook niet wat je moet zeggen... Maar het verlossende woord; 8 cm ontsluiting op de teller! Dat is wel even een hele fijne verrassing! Ze besluit de vliezen te breken en te strippen om de weeen hopelijk wat op te peppen in kracht en regelmaat.
Dit mag echter niet baten... Ondanks nog eens 2,5 uur wachten, beetje rondlopen, even onder de douche, etc. is er om 11.45 uur nog steeds maar 8 cm ontsluiting en besluiten we toch naar het ziekenhuis te gaan voor een infuus met opwekkers. De weeen zijn inmiddels wel wat heftiger; er moet zowaar gepuft worden. Alle spullen dus weer inpakken (alles stond al helemaal klaar voor een thuisbevalling, inclusief de kraamhulp) en de auto in. Het voordeel van weeen om de 10 minuten is dat ik er in de auto maar 1 hoefde op te vangen, dus dat viel mee.
Bij het ziekenhuis (gelukkig maar 5 minuten rijden) lijkt er nog steeds weinig aan de hand, maar eenmaal in de verloskamer barst het los! Vanaf het moment dat ik opsta uit de rolstoel (MOEST ik in van de verloskundige) heb ik enorme persdrang en komen de weeen achter elkaar. Op de een of andere manier kom ik zonder onderkleding op het bed terecht (geen idee wie mijn schoenen etc heeft uitgedaan, heel bizar, haha) en worden CTG en infuusspullen aan de kant gelegd; die hebben we niet meer nodig...
Na ongeveer 5 persweeen is Elin daar; eerst met haar hoofdje en een wee later met haar lijfje. Aangezien ze onverwacht toch best fors is, moet er voor het lijfje best wel 'gesjord' worden, wat me een paar mooie hechtingen heeft opgeleverd.
Binnen een paar uur mogen we lekker naar huis waar dochterlief al zit te wachten op haar zusje (dat wilde ze het liefst, dus helemaal blij!)
Al met al dus best een bijzondere bevalling, en vooral het eerste gedeelte was heel makkelijk
In het ziekenhuis was het even heftig, maar ook nog heel goed te doen.
Blijkbaar leek het in ieder geval alsof ik alles onder controle had, want de helpende co-assistent vond het 'heel zen allemaal'. Hihi, best een compliment, toch?
In de nacht van 14 op 15 februari heb ik vanaf 00.30 uur een beetje krampen. Ze zijn liggend in bed prima te 'handlen', ik hoef nog niks weg te zuchten o.i.d. De krampen komen zo'n beetje om de 10 minuten, maar aangezien het nacht is, mis ik er een heel aantal omdat ik tussendoor ook nog stukjes slaap.
Vanaf 5.00 uur in de ochtend ben ik wel wakker en ja hoor; nog steeds die krampen om de 10 minuten. Wel erg regelmatig dus, maar qua sterkte nog zo 'makkelijk te doen' dat ik erg twijfel of dit nou wel weeen zijn? Zelfs bij een 2e bevalling kan je daar dus nog aan twijfelen... Nou ja, om 7.00 uur manlief wakker gemaakt en besloten om eerst ff aan te kleden, te ontbijten, dochter uit bed te halen en daarna de verloskundige te bellen.
Die arriveert rond 9.00 uur, onze dochter was inmiddels door oma opgehaald. We drinken even koffie op de bank en gaan daarna naar de slaapkamer om eens te kijken of er wat gebeurd is; spannend!
De verloskundige voelt en het eerste wat ze zegt; 'Nou, jij bent wel de raarste barende die ik ooit heb gehad!' Haha, nou dan weet je dus ook niet wat je moet zeggen... Maar het verlossende woord; 8 cm ontsluiting op de teller! Dat is wel even een hele fijne verrassing! Ze besluit de vliezen te breken en te strippen om de weeen hopelijk wat op te peppen in kracht en regelmaat.
Dit mag echter niet baten... Ondanks nog eens 2,5 uur wachten, beetje rondlopen, even onder de douche, etc. is er om 11.45 uur nog steeds maar 8 cm ontsluiting en besluiten we toch naar het ziekenhuis te gaan voor een infuus met opwekkers. De weeen zijn inmiddels wel wat heftiger; er moet zowaar gepuft worden. Alle spullen dus weer inpakken (alles stond al helemaal klaar voor een thuisbevalling, inclusief de kraamhulp) en de auto in. Het voordeel van weeen om de 10 minuten is dat ik er in de auto maar 1 hoefde op te vangen, dus dat viel mee.
Bij het ziekenhuis (gelukkig maar 5 minuten rijden) lijkt er nog steeds weinig aan de hand, maar eenmaal in de verloskamer barst het los! Vanaf het moment dat ik opsta uit de rolstoel (MOEST ik in van de verloskundige) heb ik enorme persdrang en komen de weeen achter elkaar. Op de een of andere manier kom ik zonder onderkleding op het bed terecht (geen idee wie mijn schoenen etc heeft uitgedaan, heel bizar, haha) en worden CTG en infuusspullen aan de kant gelegd; die hebben we niet meer nodig...
Na ongeveer 5 persweeen is Elin daar; eerst met haar hoofdje en een wee later met haar lijfje. Aangezien ze onverwacht toch best fors is, moet er voor het lijfje best wel 'gesjord' worden, wat me een paar mooie hechtingen heeft opgeleverd.
Binnen een paar uur mogen we lekker naar huis waar dochterlief al zit te wachten op haar zusje (dat wilde ze het liefst, dus helemaal blij!)
Al met al dus best een bijzondere bevalling, en vooral het eerste gedeelte was heel makkelijk
In het ziekenhuis was het even heftig, maar ook nog heel goed te doen.
Blijkbaar leek het in ieder geval alsof ik alles onder controle had, want de helpende co-assistent vond het 'heel zen allemaal'. Hihi, best een compliment, toch?