Vrijdagmiddag om 17.00 verloor ik mijn slijmprop. Niks aan de hand, kon nog wel een aantal dagen duren! Om 19.15 lag ik lekker op de bank, toen twee knallen in mijn buik (ik dacht wat schopt ze hard!) aankondigde dat ze er aan kwam; niet veel later stond ik in een plasje vruchtwater! Aangezien we dachten dat het een beetje gelig was, kwam de verloskundige even kijken. Niets aan de hand. We namen de procedures nog even door, en om 22.00 zou haar dienst overgenomen worden, dus we zouden haar waarschijnlijk niet meer zien. (moest wel erg snel gaan als ik binnen nu en 2,5 uur zou bevallen! zeiden we nog) Om 19.45 ging ze de deur uit, en om 20.00 kreeg ik flinke kramp in mijn buik. Die werd binnen 2 minuten opgevolgd door de volgende, die al een minuut aanhield.. De moed zakte me in de schoenen bij de gedachte dat dit pas het begin was.. Hoe heftig zou het nog worden?? Drie kwartier later was er nog niets verandert, dus Ralph ging toch maar de verloskundige bellen.. Kan niet! zei ze, ik was net nog bij jullie! Ze zou er aankomen. Om 21.00 arriveerde ze, een uur nadat mijn weeën begonnen waren. Vooroverbuigend op het bed ving ik mijn weeën op, en na deze wee, zo zei ze, mocht ik op het bed gaan liggen. Deze werd echter zodra hij voorbij was opgevolgd door de volgende, waardoor ze toch wel een beetje vreemd keek! Uiteindelijk op bed bleek bij het toucheren dat ik al 9,5 cm ontsluiting had.. Dat was inmiddels 1,5 uur na mijn eerste wee.. Om 21.30 mocht ik gaan persen. Ze bleek niet de complete draai te maken en lag dus met haar neusje naar het plafond, ipv naar de matras. Ook had ze een grote bult op haar hoofd van het persen, en die bevond zich, hoe kan het ook anders, lekker aan de zijkant van haar hoofd, ipv aan de voorkant, wat er dus voor zorgde dat ze nog moeilijker haar doorgang kon maken! Achteraf blijkt dat bij deze dingen altijd een tangverlossing of vacuümpomp nodig is, soms zelfs een keizersnee. Maar wij zijn niet voor één gat te vangen, ik heb het gewoon zelf eruit 'gepoept'! Eigenlijk onmogelijk, aldus de verloskundige. Na een uurtje helse pijn, (ik kon Ralph niet uitstaan die lekker naast mij zat zonder ook maar een beetje pijn te hoeven doorstaan) floepte ze er dan uit. 7,5 pond groot, met een grote bult op haar hoofd. Niet te geloven dat dat uit je buik komt, en dan mag je het ook nog houden! Het duurt wel een aantal dagen voordat dat doordringt.. Dit kleine prinsesje gaat nooit meer weg!
