Stuur ons jouw bevallingsverhaal en wie weet wordt het wel geplaatst op de site. Of lees de verhalen van andere vrouwen en hoor hoe het ook kan gaan. Mail jouw verhaal naar
redactie@jongegezinnen.nl
o.v.v. Bevallingsverhaal
Installeer de app
How to install the app on iOS
Follow along with the video below to see how to install our site as a web app on your home screen.
Opmerking: This feature may not be available in some browsers.
Je gebruikt een verouderde webbrowser. Het kan mogelijk deze of andere websites niet correct weergeven.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Bevallingsverhaal
- Onderwerp starter ANONYMOUS_USERNAME
- Startdatum
Stuur ons jouw bevallingsverhaal en wie weet wordt het wel geplaatst op de site. Of lees de verhalen van andere vrouwen en hoor hoe het ook kan gaan. Mail jouw verhaal naar
redactie@jongegezinnen.nl
o.v.v. Bevallingsverhaal
hallo iedereen
Hierbij mijn bevalling verhaal het lijkt bijna een horror verhaal maar het gaat goed nu alleen nog heel erg moe maar lees het maar dan weten jullie waarom ik zo moe ben .
Wij hebben een kleine vent , met de naam MICHEL hij is geboren op 12-01-2009 met een gewicht van 2590 .
Onze kleine vent melde zich 5 weken te vroeg en de weeen waren al zo ver dat ze niet meer te remmen waren en we dus moesten over gaan op de keizersnede .
De kiezersnede is in eerste instantie goed gegaan maar met het dichten van de baarmoeder ging het goed mis !!!
de plaats van de placenta stopte niet met bloeden zo dat de baarmoeder zich zo danig vulde met boed dat hij elke keer weer open knapte !!!
en het dus erg kritiek werd met elly .
ze heeft bijna 6 liter bloed verloren en alleen haar hart en hersenen hadden nog een beetje bloed !!!
ze is toen met spoed onder een gehele narcose gekomen en in die tijd hebben ze de baarmoeder moeten verwijderen .
bij deze behandeling is elly in een shock toestand gekomen en heeft ze dus op het randje van de dood gelegen !!!
maandag tegen 10.30 was elly weer stabiel en mocht roel bij haar .
vanaf die tijd is elly nog meer gaan vechten voor haar leven ze heeft een bloedtransfusie gehad en is overal heel super goed door gekomen en mocht na 3 lange dagen weer van de i.c af en naar de gewone kraam afdeling waar ze ook nog eens weer 3 zakken bloed kreeg toen konden we gaan genieten van onze kleine MICHEL .
eenmaal op de kraam afd is het allemaal heel snel gegaan .
na 6 dagen 3 op de ic en 3 op de kraamafd mochten we weer naar huis .
het is allemaal heel onwerkelijk wat er is gebeurt maar gelukkig kunnen we nu het van de andere kant gaan bekijken en zijn we er nog .
via deze weg willen we iedereen heel erg bedanken voor de steun .
als er iemand is die onze kleine michel eens wil bewonderen moet wel even bellen voor tijd .
we moeten nog erg veel rusten .
Hierbij mijn bevalling verhaal het lijkt bijna een horror verhaal maar het gaat goed nu alleen nog heel erg moe maar lees het maar dan weten jullie waarom ik zo moe ben .
Wij hebben een kleine vent , met de naam MICHEL hij is geboren op 12-01-2009 met een gewicht van 2590 .
Onze kleine vent melde zich 5 weken te vroeg en de weeen waren al zo ver dat ze niet meer te remmen waren en we dus moesten over gaan op de keizersnede .
De kiezersnede is in eerste instantie goed gegaan maar met het dichten van de baarmoeder ging het goed mis !!!
de plaats van de placenta stopte niet met bloeden zo dat de baarmoeder zich zo danig vulde met boed dat hij elke keer weer open knapte !!!
en het dus erg kritiek werd met elly .
ze heeft bijna 6 liter bloed verloren en alleen haar hart en hersenen hadden nog een beetje bloed !!!
ze is toen met spoed onder een gehele narcose gekomen en in die tijd hebben ze de baarmoeder moeten verwijderen .
bij deze behandeling is elly in een shock toestand gekomen en heeft ze dus op het randje van de dood gelegen !!!
maandag tegen 10.30 was elly weer stabiel en mocht roel bij haar .
vanaf die tijd is elly nog meer gaan vechten voor haar leven ze heeft een bloedtransfusie gehad en is overal heel super goed door gekomen en mocht na 3 lange dagen weer van de i.c af en naar de gewone kraam afdeling waar ze ook nog eens weer 3 zakken bloed kreeg toen konden we gaan genieten van onze kleine MICHEL .
eenmaal op de kraam afd is het allemaal heel snel gegaan .
na 6 dagen 3 op de ic en 3 op de kraamafd mochten we weer naar huis .
het is allemaal heel onwerkelijk wat er is gebeurt maar gelukkig kunnen we nu het van de andere kant gaan bekijken en zijn we er nog .
via deze weg willen we iedereen heel erg bedanken voor de steun .
als er iemand is die onze kleine michel eens wil bewonderen moet wel even bellen voor tijd .
we moeten nog erg veel rusten .
Nog een bevallingsverhaal, wel een beetje laat, maar kan het nog?
Toen ik 36 weken en 6 dagen was, kreeg ik enorme buikgriep. Overgeven en diaree. Vreselijk als je ook nog een schoppend kindje in je buik hebt. Nadat ik een aantal keren had overgegeven, werd het rustiger. Ik had nog wel koorts. aan het einde van de middag kreeg ik ineens pijn onder in mijn buik. Dat was een constante pijn en daarbij kwamen er om te 5 minuten harde buiken. Dit duurde 2 uur lang en ik was bang dat ik weeën had. dat wilde ik niet want ik voelde me zo ziek en ik wilde graag thuis bevallen. We namen het zekere voor het onzekere en gingen 's avonds toch nog even naar de verloskundige. Helemaal wiebelig op mijn benen met een zwakke maag, gingen we in de auto. Ik had geen ontsluiting, het kindje was wel heel goed ingedaald. Ik had pijnlijke indalingsweeeën gehad, maar geen ontsluitingsweeën.
Pas toen in precies 40 weken was, op de dag dat mijn zus beviel van een meisje, kreeg ik 's nachts wat zwakke weeën. Ze waren onregelmatig en ik kon ze bijna zonder te puffen opvangen. Ik wist: "dit zijn wel weeën, want ze voelden totaal anders dan de indalingweeën van een paar weken daarvoor, maar deze weeën werken niets uit". Te onregelmatig en ze gingen na 3 uur weer weg. Toen ben ik toch in slaap gedommeld. De volgende dag hield ik wat lichte weeën, maar als ik druk was voelde ik ze helemaal niet meer. Ik ging er vanuit dat het nog wel een paar dagen zou duren.
De volgende nacht kreeg ik weer zwakke weeën, maar dit keer gingen ze niet weg en werden ze heviger en regelmatiger. Om 4 uur 's nachts hield ik het niet uit en ben naar beneden gegaan om het eens bij te gaan houden. ik had weeën om de 4 of 5 minuten van 45 seconden tot een minuut. Ik heb mijn man nog maar niet wakker gemaakt, want ik had gelezen dat bij regelmatige weeën je een uur mag rekenen voor 1 cm ontsluiting. Dus om 7 uur heb ik Gerben wakker gemaakt, hij schoot overeind op een verkeerde manier en het schoot hem in de rug. Zijn rugblessure van een paar weken geleden was er weer flink ingeschoten.
Gerben belde de verloskundige. Ze zou er over een halfuurtje zijn en ze nam een afstuderende stagiaire mee als wij dat goed vonden. Ik vond het prima allemaal.
Toen ze m 8 uur kwamen had ik 3 cm ontsluiting, ik was zo blij daarmee. Ik wist: nu hoeven we niet meer te wachten, ons kindje komt vandaag. Ik was zo gelukkig met die weeën. Totdat ik een uur verder was. De weeën werden zo heftig en daarbij kwam dat ik gigantische rugweeën had. Ze waren zo pijnlijk, ik had het gevoel dat mijn onderrig op het punt van breken stond bij elke wee. Mijn man heeft elke wee weg gemasseerd, dan was het net uit te houden. Maar bij elke wee kreeg mijn man steeds meer rugpijn. We zochten de gekste houdingen uit zodat hij steun in zijn rug had als hij mij masseerde.
Om 12 uur kwam de verloskundige terug en constateerde 4 cm. na 4 uur heel hard werken had ik er nog maar 1 cm bij. Ik baalde er zo van. Maar goed, ik had 1 cm erbij, het was toch wat. De stagiaire is daarna niet eer weggegaan en ik heb uren onder de douche gestaan. Soms riep ik alleen maar: "Au, au, au, au ,au!" als ik een wee had en dan hield de stagiaire mee met puffen, waardoor ik de controle terug kreeg. Het was geweldig dat ze kon blijven.
Om 3 uur had ik 5 cm en was ik al zo moe, dat ik niet zou weten hoe ik de rest vol zou moeten houden. Zulke pijnlijke weeën en maar 1 cm erbij na drie keihard werken. Ze besloten mijn vliezen te breken, dan zou het heel snel gaan. want als het nu niet snel zou gaan, zou ik door uitputting naar het ziekenhuis moeten. dat wilde ik niet en zette alles op alles om toch thuis te bevallen. het kleine beetje energie dat ik nog had, wilde ik gebruiken om het zelf af te maken.
Om 4 uur hadden ze mijn vliezen gebroken en toen was er geen houden meer aan. De ene heftige wee naar de andere kwam en ik keerde helemaal in mezelf. Ik pufte me helemaal gek en gilde niet meer maar dacht alleen maar: 'Nu komt ons kindje snel, hou vol, ik kan het ik kan het!" (Ik typ dit nu met tranen in mijn ogen, het is op dat moment alsof je lichaam alles overneemt, je hebt geen controle meer, je gaat gewoon!)
Om 5 uur had ik 8 cm ontsluiting. In drie kwartier drie cm erbij, ik was zo dolgelukkig. Ik mocht op de baarkruk komen zitten en dat was zo heerlijk. Ik kon lekker tegen mijn man aanhangen en ik kreeg voor mijn gevoel de controle terug. al wiebelend ving ik de weeën op, en al heel snel kreeg ik persdrang. maar ik had nog geen 10 cm, dus ik moest alles wegpuffen. maar ik vond dat beter te doen dan die rugweeën! Een halfuur moest ik de persweeën opvangen en toen mocht ik meepersen. Een kwartier duurde het, toen kwam haar hoofdje er al uit. Een enorme bos met zwart haar zagen we. En toen haar hoofdje geboren was, huilde ze ook gelijk. Dat was zo heerlijk. Bij de volgende perswee floepje haar lijfje er ook uit, want een geweldig gevoel was. Ze was er, ik had het gered, ik was zo trots op mezelf. Ik gilde van blijdschap toen ze op mijn buik werd gelegd. Mijn meisje, mijn popje, ons mooie kindje waar we 9 maanden naar uit hadden gezien. het was zo'n geweldig moment dat ik er nu weer emotioneel van word. onze Loïs was geboren, helemaal thuis en op eigen kracht.
Wat een feestdag was 24 januari 2009, wat een geluk!
Toen ik 36 weken en 6 dagen was, kreeg ik enorme buikgriep. Overgeven en diaree. Vreselijk als je ook nog een schoppend kindje in je buik hebt. Nadat ik een aantal keren had overgegeven, werd het rustiger. Ik had nog wel koorts. aan het einde van de middag kreeg ik ineens pijn onder in mijn buik. Dat was een constante pijn en daarbij kwamen er om te 5 minuten harde buiken. Dit duurde 2 uur lang en ik was bang dat ik weeën had. dat wilde ik niet want ik voelde me zo ziek en ik wilde graag thuis bevallen. We namen het zekere voor het onzekere en gingen 's avonds toch nog even naar de verloskundige. Helemaal wiebelig op mijn benen met een zwakke maag, gingen we in de auto. Ik had geen ontsluiting, het kindje was wel heel goed ingedaald. Ik had pijnlijke indalingsweeeën gehad, maar geen ontsluitingsweeën.
Pas toen in precies 40 weken was, op de dag dat mijn zus beviel van een meisje, kreeg ik 's nachts wat zwakke weeën. Ze waren onregelmatig en ik kon ze bijna zonder te puffen opvangen. Ik wist: "dit zijn wel weeën, want ze voelden totaal anders dan de indalingweeën van een paar weken daarvoor, maar deze weeën werken niets uit". Te onregelmatig en ze gingen na 3 uur weer weg. Toen ben ik toch in slaap gedommeld. De volgende dag hield ik wat lichte weeën, maar als ik druk was voelde ik ze helemaal niet meer. Ik ging er vanuit dat het nog wel een paar dagen zou duren.
De volgende nacht kreeg ik weer zwakke weeën, maar dit keer gingen ze niet weg en werden ze heviger en regelmatiger. Om 4 uur 's nachts hield ik het niet uit en ben naar beneden gegaan om het eens bij te gaan houden. ik had weeën om de 4 of 5 minuten van 45 seconden tot een minuut. Ik heb mijn man nog maar niet wakker gemaakt, want ik had gelezen dat bij regelmatige weeën je een uur mag rekenen voor 1 cm ontsluiting. Dus om 7 uur heb ik Gerben wakker gemaakt, hij schoot overeind op een verkeerde manier en het schoot hem in de rug. Zijn rugblessure van een paar weken geleden was er weer flink ingeschoten.
Gerben belde de verloskundige. Ze zou er over een halfuurtje zijn en ze nam een afstuderende stagiaire mee als wij dat goed vonden. Ik vond het prima allemaal.
Toen ze m 8 uur kwamen had ik 3 cm ontsluiting, ik was zo blij daarmee. Ik wist: nu hoeven we niet meer te wachten, ons kindje komt vandaag. Ik was zo gelukkig met die weeën. Totdat ik een uur verder was. De weeën werden zo heftig en daarbij kwam dat ik gigantische rugweeën had. Ze waren zo pijnlijk, ik had het gevoel dat mijn onderrig op het punt van breken stond bij elke wee. Mijn man heeft elke wee weg gemasseerd, dan was het net uit te houden. Maar bij elke wee kreeg mijn man steeds meer rugpijn. We zochten de gekste houdingen uit zodat hij steun in zijn rug had als hij mij masseerde.
Om 12 uur kwam de verloskundige terug en constateerde 4 cm. na 4 uur heel hard werken had ik er nog maar 1 cm bij. Ik baalde er zo van. Maar goed, ik had 1 cm erbij, het was toch wat. De stagiaire is daarna niet eer weggegaan en ik heb uren onder de douche gestaan. Soms riep ik alleen maar: "Au, au, au, au ,au!" als ik een wee had en dan hield de stagiaire mee met puffen, waardoor ik de controle terug kreeg. Het was geweldig dat ze kon blijven.
Om 3 uur had ik 5 cm en was ik al zo moe, dat ik niet zou weten hoe ik de rest vol zou moeten houden. Zulke pijnlijke weeën en maar 1 cm erbij na drie keihard werken. Ze besloten mijn vliezen te breken, dan zou het heel snel gaan. want als het nu niet snel zou gaan, zou ik door uitputting naar het ziekenhuis moeten. dat wilde ik niet en zette alles op alles om toch thuis te bevallen. het kleine beetje energie dat ik nog had, wilde ik gebruiken om het zelf af te maken.
Om 4 uur hadden ze mijn vliezen gebroken en toen was er geen houden meer aan. De ene heftige wee naar de andere kwam en ik keerde helemaal in mezelf. Ik pufte me helemaal gek en gilde niet meer maar dacht alleen maar: 'Nu komt ons kindje snel, hou vol, ik kan het ik kan het!" (Ik typ dit nu met tranen in mijn ogen, het is op dat moment alsof je lichaam alles overneemt, je hebt geen controle meer, je gaat gewoon!)
Om 5 uur had ik 8 cm ontsluiting. In drie kwartier drie cm erbij, ik was zo dolgelukkig. Ik mocht op de baarkruk komen zitten en dat was zo heerlijk. Ik kon lekker tegen mijn man aanhangen en ik kreeg voor mijn gevoel de controle terug. al wiebelend ving ik de weeën op, en al heel snel kreeg ik persdrang. maar ik had nog geen 10 cm, dus ik moest alles wegpuffen. maar ik vond dat beter te doen dan die rugweeën! Een halfuur moest ik de persweeën opvangen en toen mocht ik meepersen. Een kwartier duurde het, toen kwam haar hoofdje er al uit. Een enorme bos met zwart haar zagen we. En toen haar hoofdje geboren was, huilde ze ook gelijk. Dat was zo heerlijk. Bij de volgende perswee floepje haar lijfje er ook uit, want een geweldig gevoel was. Ze was er, ik had het gered, ik was zo trots op mezelf. Ik gilde van blijdschap toen ze op mijn buik werd gelegd. Mijn meisje, mijn popje, ons mooie kindje waar we 9 maanden naar uit hadden gezien. het was zo'n geweldig moment dat ik er nu weer emotioneel van word. onze Loïs was geboren, helemaal thuis en op eigen kracht.
Wat een feestdag was 24 januari 2009, wat een geluk!