Sterk dat je dit opschrijft!
Zo'n 3,5 jaar geleden zat ik in een vergelijkbare situatie. We hadden net (3 maanden ervoor) een zoon gekregen, de wereld stond op zijn kop en moesten ontzettend wennen aan de nieuwe gezinssamenstelling. En ook ik was ineens weer zwanger. We waren dom geweest, hadden er niet bij nagedacht. Maar in our defense, het was de eerste keer weer na de bevalling en het was allemaal ook een beetje "let's get it over with" (omdat we hoopten dat de seks na die eerste keer weer natuurlijker zou gaan - we bleven het maar uitstellen).
Naast het moeten wennen aan het zijn van ouders was onze relatie ook niet hetzelfde (understatement). Ik zat tegen een depressie aan, had vlak voor mijn verlof een nare ervaring met mijn werkgever die mijn promotie introk en ik wilde daar dus ook weg. En onze zoon huilde ontzettend veel, met name overdag. Mijn partner moest erg wennen aan het vader zijn, niet perse aan onze zoon zelf maar meer aan de verantwoordelijkheid en het feit dat we alles met elkaar moesten afstemmen (dat als hij weg wilde een avond ik dus thuis moest zijn en vice versa). Al met al een zeer hectische tijd en toen dus die positieve test.
Ik had altijd gedacht wel twee kinderen te willen, en ook dat ik wel weer na een jaar zwanger zou willen zijn - tot ik een kind kreeg en de ervaring had en er echt niet aan moest denken. Maar ja.. het niet houden vond ik ook weer zo'n keuze, vooral als je dan binnen een jaar het alsnog blijkt te willen (little did I know..).
Ik heb uiteindelijk vrij snel contact opgenomen met een abortuskliniek hier in de buurt. Een afspraak gehad, gesprek, twijfelde toen toch en ben weer naar huis gegaan. Maar uiteindelijk concludeerde ik dat het voor ons, maar met name voor mezelf, de beste keuze was het niet te houden. Heb met 9 weken een currettage gehad. Ik was hier op het moment van doen zo'n 80% zeker van, 20% in mij zei nog dat ik het ergens had willen houden en niet wist hoe ik me hierover in de toekomst zou voelen.
Ik kan nu, ruim 3 jaar later, nog steeds zeggen dat dit de beste keuze was voor ons op dat moment. Ik weet niet of wij als koppel het 'overleefd' hadden als we die tweede gekregen hadden. Ik weet bijna zeker dat ik in een depressie terechtgekomen was, die ik nu net heb weten te ontwijken. We zijn na die abortus nog wel door een dal gegaan in onze relatie, dat vereiste echt aandacht en focus maar we zijn inmiddels wat jaren verder en hebben heel goed onze weg met elkaar en ons gezin gevonden (maar dit kostte écht tijd en aandacht). De wens voor een tweede leek nooit te komen en we hadden er allebei vrede mee, tot 6 maanden geleden. Nu zou een tweede heel welkom zijn.
Dit bericht is niet bedoeld om je richting een abortus te praten, integendeel. Er is in die zin geen foute of goede keuze, maar het is wel een heel persoonlijke. Ik denk wel dat het belangrijk is om jezelf de tijd te geven om uit te vinden wat voor jou/jullie de juiste keuze is. Praat veel met elkaar erover. Schrijf beiden jullie (persoonlijke) afwegingen op waarom het wel/niet zou willen nu een tweede te krijgen. Sta jezelf ook toe om alle redenen die in je op komen op te schrijven. Voor buitenstaanders is het altijd makkelijk oordelen (dat "een baan minder belangrijk is dan een gezin" bijvoorbeeld, wat tegen mij wel gezegd werd), maar ik denk dat alles in persoonlijke situaties altijd veel genuanceerder ligt. Je hele leven is een evenwicht en je moet zien hoe je in balans blijft. Als jij / jullie het idee hebben dat een tweede kind het op dit moment wankele evenwicht verstoort, is dat een valide argument. Maar het zou natuurlijk ook kunnen zijn dat het vooral je partner is die dit zo ziet en dat het voor jou wel een grote wens is die in vervulling gaat, dat kan ik niet opmaken uit je post. Probeer ook met je partner te kijken hoe hij erin staat mocht jij het wel willen houden (mijn partner had ook duidelijk de voorkeur het op dat moment niet te willen, maar gaf wel aan dat hij mij steunde in de keuze dus als ik het wilde houden, hij daar natuurlijk geen probleem van zou maken).
Het is super lastig, ik wens je heel veel sterkte en succes. Ik zou je willen feliciteren, maar dat is misschien niet helemaal gepast - dus neem die felicitatie aan als je het gevoel is dat die op z'n plek is
.
