A
Anoniem
Guest
Hoi iedereen.
Ik schrijf en lees al enkele maanden mee op het zwanger worden forum. Maar ik lees ook hier mee. Ik denk nu echter dat ik hier bij jullie ook wel thuis hoor.Ik ben in november 2005 met de pil gestopt en wordt morgen 31 jaar oud. Maar veel reden om te vieren hebben we niet. Omdat mijn cyclussen steeds langer werden en ik in mei een vroege miskraam had heb ik de gyn opgezocht. Na enkele onderzoeken werd er in september bij mij de ziekte van Graves vastgesteld. Dat is een hyperactieve schildklier en veroorzaakt miskramen. Ook had ik een goedaardig kankergezwel van 42 mm groot op mijn schildklier. Ik werd op schilklierremmers gezet. Maar toen werd er beslist dat het gezwel eruit moest. Ze vroegen hoe het zat met onze kinderwens, dus vertelden wij dat we eigenlijk al enkele maanden aan het proberen waren. Er werd ons aangeraden hier onmiddelijk mee te stoppen omdat mijn medicatie zware misvorming aan een eventueel babytje kon veroorzaken. Toen we vroegen of er geen andere oplossing was, werd ons verteld dat we ook mijn schildklier volledig operatief konden laten verwijderen. En dan zou ik schildklierhormoon moeten slikken. Dan zouden we normaal kunnen proberen om zwanger te raken. Dus dat was snel beslist. Inmiddels hebben ze 5 weken geleden de operatie uitgevoerd. Alles eindelijk ok, zou je zeggen. Maar nadat we al zolang bezig waren vonden we het toch raadzaam om ook het zaad van mijn man eventjes te testen. Dit bleek van slechte kwaliteit te zijn en ook waren er maar weinig zaadcellen aanwezig. De kans op natuurlijke bevruchting was zeer klein. Na dit onderzoek werden we doorverwezen naar een uroloog. Die stelde vast dat mijn man varicocele had. Dat is een spataderkluwen in de balzak. Dit zorgt dat het bloed niet terug naar het hart kan, waardoor de temperatuur in de balzak oploopt en zo de zaadproductie afremt. Onze wereld stortte compleet in. Nu moet ook hij geopereerd worden, maar er is geen garantie dat dit het probleem zal oplossen. Want enkel bij 40 % van de mannen is het nadien mogelijk om op natuurlijk wijze een kind te produceren. En niet enkel dat. De resultaten zijn pas na 9 maanden bekend. Dus dat wil zeggen dat we na de operatie nog 9 maanden moeten wachten om te zien of het genoeg effect heeft gehad, of dat er misschien nog een andere oorzaak is. We komen dus pas binnen 9 maanden in aanmerking om ook andere dingen zoals IVF te proberen. Ik weet dat ik zeer negatief klink en dat er nog hoop is. Maar het is de laatste maanden echt het een na het ander geweest. En ik heb moeite om positief te blijven. Des te meer omdat ik me steeds sterk moet houden. Als ik eens goed zou kunnen uithuilen bij iemand en getroost kon worden dan denk ik dat ik me beter zou voelen. Maar mijn ventje voelt zich zo al schuldig genoeg, en ik wil dit niet verergeren. Hetgene waar ik me nu aan optrek is dat op woensdag een tweede zaadtelling gaat gebeuren en ik hoop dat die resultaten iets positiever zullen zijn. Dan bestaat er meer kans....
Sorry voor mijn geklaag. Ik weet dat jullie het allemaal moeilijk hebben. Daarom heb ik niet eerder geschreven hier. Ik wilde niet te veel klagen. Maar misschien dat iemand hier mij positief nieuws kan geven.
Alvast bedankt om dit te lezen.
knuffels sita
Ik schrijf en lees al enkele maanden mee op het zwanger worden forum. Maar ik lees ook hier mee. Ik denk nu echter dat ik hier bij jullie ook wel thuis hoor.Ik ben in november 2005 met de pil gestopt en wordt morgen 31 jaar oud. Maar veel reden om te vieren hebben we niet. Omdat mijn cyclussen steeds langer werden en ik in mei een vroege miskraam had heb ik de gyn opgezocht. Na enkele onderzoeken werd er in september bij mij de ziekte van Graves vastgesteld. Dat is een hyperactieve schildklier en veroorzaakt miskramen. Ook had ik een goedaardig kankergezwel van 42 mm groot op mijn schildklier. Ik werd op schilklierremmers gezet. Maar toen werd er beslist dat het gezwel eruit moest. Ze vroegen hoe het zat met onze kinderwens, dus vertelden wij dat we eigenlijk al enkele maanden aan het proberen waren. Er werd ons aangeraden hier onmiddelijk mee te stoppen omdat mijn medicatie zware misvorming aan een eventueel babytje kon veroorzaken. Toen we vroegen of er geen andere oplossing was, werd ons verteld dat we ook mijn schildklier volledig operatief konden laten verwijderen. En dan zou ik schildklierhormoon moeten slikken. Dan zouden we normaal kunnen proberen om zwanger te raken. Dus dat was snel beslist. Inmiddels hebben ze 5 weken geleden de operatie uitgevoerd. Alles eindelijk ok, zou je zeggen. Maar nadat we al zolang bezig waren vonden we het toch raadzaam om ook het zaad van mijn man eventjes te testen. Dit bleek van slechte kwaliteit te zijn en ook waren er maar weinig zaadcellen aanwezig. De kans op natuurlijke bevruchting was zeer klein. Na dit onderzoek werden we doorverwezen naar een uroloog. Die stelde vast dat mijn man varicocele had. Dat is een spataderkluwen in de balzak. Dit zorgt dat het bloed niet terug naar het hart kan, waardoor de temperatuur in de balzak oploopt en zo de zaadproductie afremt. Onze wereld stortte compleet in. Nu moet ook hij geopereerd worden, maar er is geen garantie dat dit het probleem zal oplossen. Want enkel bij 40 % van de mannen is het nadien mogelijk om op natuurlijk wijze een kind te produceren. En niet enkel dat. De resultaten zijn pas na 9 maanden bekend. Dus dat wil zeggen dat we na de operatie nog 9 maanden moeten wachten om te zien of het genoeg effect heeft gehad, of dat er misschien nog een andere oorzaak is. We komen dus pas binnen 9 maanden in aanmerking om ook andere dingen zoals IVF te proberen. Ik weet dat ik zeer negatief klink en dat er nog hoop is. Maar het is de laatste maanden echt het een na het ander geweest. En ik heb moeite om positief te blijven. Des te meer omdat ik me steeds sterk moet houden. Als ik eens goed zou kunnen uithuilen bij iemand en getroost kon worden dan denk ik dat ik me beter zou voelen. Maar mijn ventje voelt zich zo al schuldig genoeg, en ik wil dit niet verergeren. Hetgene waar ik me nu aan optrek is dat op woensdag een tweede zaadtelling gaat gebeuren en ik hoop dat die resultaten iets positiever zullen zijn. Dan bestaat er meer kans....
Sorry voor mijn geklaag. Ik weet dat jullie het allemaal moeilijk hebben. Daarom heb ik niet eerder geschreven hier. Ik wilde niet te veel klagen. Maar misschien dat iemand hier mij positief nieuws kan geven.
Alvast bedankt om dit te lezen.
knuffels sita