<p>Dag dames,</p><p>even van mij afschrijven.. </p><p>Volgende week donderdag is het zo ver.. dan wordt onze dochter gehaald. </p><p>Al 8 maanden kijk ik daar enorm naar uit alleen voel ik nu alleen maar zorgen en voel ik me verdrietig en enorm onzeker. Ik mis mijn overleden moeder ook heel erg nu, ze had dit zo geweldig gevonden en kan het niet met haar delen. </p><p>Die grote verandering maakt me bang! Stel dat er iets misgaat.. of dat ik me zo “down” blijf voelen als nu. Of misschien krijgen we wel een huilbaby.. hoe gaat het verder lopen? Ik schaam me voor mijn gevoelens. </p><p>Die geplande datum voelt als een druk..</p><p>Ik snap ook niet waar het vandaan komt..waarom kan ik niet gewoon blij en enthousiast zijn.. ik ben dat ergens soms ook wel, maar hoe dichter bij de datum hoe lastiger ik het vind. </p><p>Iedereen blijft maar aan de lopende band vragen hoe het gaat.</p><p>Nou eigenlijk ben ik het zwanger zijn heel erg zat en voel ik me neerslachtig en soms heb ik nergens last van. Maar kan niet met volle overtuiging zeggen dat ik echt aan het genieten ben van wat er komen gaat. </p><p>Hoop enorm dat dit straks anders is. </p><p> </p>
Bijna bevallen.. verdrietig en zorgen
- Onderwerp starter Lelala
- Startdatum
Is normaal, echt waar! En gaat ook weer over. Spreek dit ook vooral straks uit naar je kraamzorg die kunnen je hierin helpen. En vraag hulp van familie en vrienden als het je straks een keer teveel word. Voel Je in ieder geval nooit schuldig of bezwaard dit te voelen naar jezelf niet, naar je kindje niet en eigenlijk naar niemand. Het is allemaal niet niks en ook zeker niet makkelijk. Iedereen die zelf kinderen heeft zal dat ook toegeven als je het erover hebt ookal doet iedereen alsof t een grote roze wolk is. Geloof me, daar dondert iedereen van af. Dus laat je gevoel er zijn want dan is er ook ruimte voor fijne gevoelens zoals geluk en liefde door je kleine. Heel veel succes!!❤❤ en nogmaals.. t word beter!ookal voelt t soms niet zo
Ik ga het zeker met de kraamzorg bespreken als dit gevoel aanhoudt. gelukkig is mijn vriend ook begripvol en hij is er van overtuigt dat wij dit kunnen.. dat helpt wel. Het wordt zo echt nu .. had nooit verwacht dat ik me zo zou gaan voelen op het laatst. Fijn om van andere moeders te horen dat dit normaal is en ook weer weggaat. Het is alleen nu zo rot ? het verschilt ook per dag.. of het kan zelfs per dagdeel verschillen. Best wel een rollercoaster! Ik ben blij dat ik lieve mensen om me heen heb.. zal er zeker “gebruik” van maken.
Dankjewel voor je reactie en dus hart onder de riem
lief van je en kon hetwel gebruiken.fijne dag
Heel herkenbaar! Ik ben nu precies 35 weken zwanger en de vader van mijn baby is niet in beeld, waardoor ik denk ik nog onzekerder ben over de hele situatie. Het wordt nu inderdaad heeeel echt. Binnen nu en 5 weken zijn we gewoon met zn tweetjes! En bij die gedachte denk ik heel vaak: hoe dan?! Zal ik wel een goede en lieve moeder zijn? Het zijn ongetwijfeld de hormonen, want ik voel niets dan alleen maar liefde voor deze baby. Maar de gevoelens en gedachten zijn soms erg vervelend. Ik praat er veel met mijn familie en vrienden over, dat lucht op. Alvast heeel veel succes met de bevalling!
Voor mij is dit ook wel herkenbaar.. vooral bang voor alles wat zou komen.. bang voor het onbekende en bang of je het allemaal wel aankunt en of het leven met een kindje je wel bevalt.. ?
mijn dochtertje is inmiddels bijna 3 weken oud en ik ben er nog steeds niet helemaal van overtuigd dat het allemaal zo goed gaat nu.. maar het gaat wel iedere dag beter.
Ik zat ook niet gelijk na de bevalling op de roze wolk. Het moet echt groeien bij mij en ben heel onzeker bij alles wat ik doe. Mijn vriend is vandaag weer de eerste keer naar zijn werk. Stiekem vind ik het doodeng, lig zelf nog in bed en mijn meisje ligt naast me in het wiegje te slapen. ? ik keek heel erg tegen deze dag op maar ik weet zeker dat hij straks voorbij vliegt en voordat ik het weet zal mijn vriend er al weer zijn.
Wat ik ermee wil zeggen is dat alles uiteindelijk vanzelf loopt zoals het moet lopen en je achteraf steeds zult zien dat je je zorgen hebt gemaakt om niks. Maar dat is voor nu makkelijk gezegd natuurlijk..?
mijn dochtertje is inmiddels bijna 3 weken oud en ik ben er nog steeds niet helemaal van overtuigd dat het allemaal zo goed gaat nu.. maar het gaat wel iedere dag beter.
Ik zat ook niet gelijk na de bevalling op de roze wolk. Het moet echt groeien bij mij en ben heel onzeker bij alles wat ik doe. Mijn vriend is vandaag weer de eerste keer naar zijn werk. Stiekem vind ik het doodeng, lig zelf nog in bed en mijn meisje ligt naast me in het wiegje te slapen. ? ik keek heel erg tegen deze dag op maar ik weet zeker dat hij straks voorbij vliegt en voordat ik het weet zal mijn vriend er al weer zijn.
Wat ik ermee wil zeggen is dat alles uiteindelijk vanzelf loopt zoals het moet lopen en je achteraf steeds zult zien dat je je zorgen hebt gemaakt om niks. Maar dat is voor nu makkelijk gezegd natuurlijk..?
Het is heel normaal je zo te voelen, vooral op het eind! Trust me, met de bevalling gaat alles veranderen, ook de roze wolk ga je krijgen en ook de welbekende kraamtranen. Wees gewoon jezelf, laat het verdriet toe.. straks als de baby en je kraamhulp er zijn, heb je geen tijd meer om na te denken en neerslachtig te zijn. Als je je down voelt, praat er dan over met je kraamhulp! En vraag om hulp, je partner, vriendin, schoonouders..?
Succes, je bent er bijnaaa!!
Succes, je bent er bijnaaa!!
Vooral over blijven praten. Dit topic starten is een eerste stap en erg knap van je! Ik heb zelf een natuurlijke bevalling gehad, dus kan helaas niet mee praten over een geplande keizersnede, maar ik weet dat ik tegen het einde ook andere gevoelens kreeg. Ik was er ook helemaal klaar mee, met het zwanger zijn, maar ook meer omdat het gewoon spannend was: hoe zou de bevalling lopen, zou ik het allemaal wel kunnen en hoe zou het zijn als de kleine er eenmaal was? Wat bij mij geholpen heeft is veel met mijn partner praten, mijn zorgen delen en er niet zelf mee rond blijven lopen en er zo nuchter in proberen te staan. Die nuchterheid heb je echt nodig als de baby er eenmaal is, want het zal echt wel even zwaar worden. Heel je leven staat op z'n kop, er is ineens zo'n klein hummeltje wat volledig afhankelijk is van jou en wat alleen maar door te huilen aan kan geven wat hij/zij wil. En dan moet jij maar raden of het honger, slaap, vieze luier of aandacht is. Maar je krijgt er ook zo ontzettend veel voor terug! Dus dan is het dat ineens allemaal waard.
Helaas is mijn vader ook 4 jaar geleden overleden en heeft hij mij nooit zwanger gezien / mijn zoon ontmoet. Ik herken je gevoelens daarin dus echt wel. Maar je moeder zal er heus bij zijn, alleen niet fysiek. Ze zal je steunen en ze zal zo ontzettend trots op je zijn. Ze kan het alleen niet hardop zeggen tegen je. Ik zie nu iedere dag mijn vader terug in mijn zoon; hij heeft precies dezelfde ogen (maar dan ook echt precies, dat is gewoon eng haha) en hij heeft een aantal karaktertrekken van mijn vader (mijn zoon is ondertussen 21 maanden). Aan de ene kant is dit soms erg moeilijk, maar het is ook mooi. Het leven gaat verder, en die genen worden dus blijkbaar toch doorgegeven - dus mijn vader heeft ook wat van zichzelf doorgegeven in mijn kind. Het is ook logisch dat je nu veel meer aan je moeder moet denken, omdat je een emotioneel moment gaat meemaken. Je gaat gewoon een kind op de wereld zetten! Daar wil je je beide ouders bij hebben en ineens is de moeder-dochterband dan nog belangrijker, want zij weet precies wat jij doormaakt. Steun vooral op de mensen om jou heen, waar jij het meest aan hebt. Je verdriet mag er zijn, geef het ook de ruimte. En probeer tussendoor ook te beseffen wat een bijzonderheid het is / wordt als jij straks die kleine in je handen hebt.
Helaas is mijn vader ook 4 jaar geleden overleden en heeft hij mij nooit zwanger gezien / mijn zoon ontmoet. Ik herken je gevoelens daarin dus echt wel. Maar je moeder zal er heus bij zijn, alleen niet fysiek. Ze zal je steunen en ze zal zo ontzettend trots op je zijn. Ze kan het alleen niet hardop zeggen tegen je. Ik zie nu iedere dag mijn vader terug in mijn zoon; hij heeft precies dezelfde ogen (maar dan ook echt precies, dat is gewoon eng haha) en hij heeft een aantal karaktertrekken van mijn vader (mijn zoon is ondertussen 21 maanden). Aan de ene kant is dit soms erg moeilijk, maar het is ook mooi. Het leven gaat verder, en die genen worden dus blijkbaar toch doorgegeven - dus mijn vader heeft ook wat van zichzelf doorgegeven in mijn kind. Het is ook logisch dat je nu veel meer aan je moeder moet denken, omdat je een emotioneel moment gaat meemaken. Je gaat gewoon een kind op de wereld zetten! Daar wil je je beide ouders bij hebben en ineens is de moeder-dochterband dan nog belangrijker, want zij weet precies wat jij doormaakt. Steun vooral op de mensen om jou heen, waar jij het meest aan hebt. Je verdriet mag er zijn, geef het ook de ruimte. En probeer tussendoor ook te beseffen wat een bijzonderheid het is / wordt als jij straks die kleine in je handen hebt.
Wat lief dat jullie even de moeite hebben genomen om te reageren. Het is fijn om te lezen dat mijn gevoelens worden herkend en ook gedeeld op dit moment.
Ben momenteel erg inspiratieloos en kan jullie alleen maar bedanken voor jullie berichtjes. Ik vind het echt heel fijn dat ik even in alle anonimiteit mijn verhaal kwijt kan rn dat er dan ook mensen klaar staan. Tof gewoon. ???
Ben momenteel erg inspiratieloos en kan jullie alleen maar bedanken voor jullie berichtjes. Ik vind het echt heel fijn dat ik even in alle anonimiteit mijn verhaal kwijt kan rn dat er dan ook mensen klaar staan. Tof gewoon. ???