Bijzonder verhaal / hulp gezocht

F

fzhgoUausp92q5NC

Beste Ouders van Nu, beste DPG media,



Graag wil ik jullie aandacht vragen voor het volgende verhaal. Het is de situatie waar ik nu in zit.


Als kind zijnde heb ik heel veel nare dingen meegemaakt. Hier hebben mijn ouders nooit iets mee gedaan, ze zeiden altijd dat ik het over mezelf af riep. Hierdoor heb ik nooit enige behandeling voor mijn klachten gehad, waardoor ik nu kamp met veel trauma's die ik nooit heb kunnen verwerken.



Eind 2015 ben ik zwanger geraakt van mijn zoontje. Vanwege PCOS menstrueerde ik in die tijd niet. Ik had er toen 5 jaar behandelingen in de MMM op zitten. De eindconclusie was dat een zwangerschap er niet in zat. Hierdoor heb ik me toen compleet gericht op een kinderloos leven en heb ik helemaal niet door gehad dat ik zwanger was.


Op 9 mei 2016 kwam ik erachter dat ik zwanger was. Ik kon mijn ogen niet geloven, een positieve test in handen. De woensdag erna heb ik direct een echo gehad. Ik bleek al 6 maanden zwanger te zijn. Hier hoorde ik direct dat het waarschijnlijk een jongetje zou worden. Op vrijdag 13 mei heb ik de '20 weken echo' gehad. De eerder geschatte termijn werd bevestigd, het was nu zeker dat ik een zoontje zou krijgen en verder zat alles erop en eraan. Goedgekeurd dus.


Zaterdag 14 mei 2016 was een hele speciale dag voor mij. Toen heb ik op het huwelijksfeest van mijn schoonouders voor het eerst mijn zwangerschap openbaar bekend gemaakt.


Er kwamen een heleboel leuke en lieve reacties op. Maar tegelijkertijd helaas ook een hele lading negatieve reacties. Mensen leken er vanuit te gaan dat ik al lang wist dat ik zwanger was, maar het bewust voor me heb gehouden. De artsen en verpleegkundigen in het ziekenhuis hadden helaas ook een sterke (negatieve) mening die niet onder stoelen of banken werd gestoken. Net als de kraamzorg en alle andere betrokken instanties. Ik heb hierdoor in die tijd een heleboel angsten op gelopen, maar mezelf continu voorgehouden even door te zetten. Nog 3 maanden en dan is het voorbij.

De verloskundige wilde voor de zekerheid een suiker-proef doen. Hieruit bleek dat het suiker in mijn bloed te hoog was. Er bleek sprake te zijn van zwangerschapsdiabetes en ik ben direct overgedragen aan de gynaecoloog in het ziekenhuis.


Helaas bleek ik met 35 weken pre-eclampsie/HELLP te ontwikkelen, waardoor ik ben opgenomen in het ziekenhuis. Ik heb hier twee weken door gebracht voordat ik eindelijk werd ingeleid.

Die twee weken waren een helse tijd voor mij. Ik was ziek en voelde me ook erg ziek. Ik was ontzettend bang dat er iets met mijn zoontje zou gebeuren. Een familielid van mij, heeft hierom namelijk haar kindje verloren na een voldragen zwangerschap. Ik heb de gynaecologen hierom gesmeekt om me eerder te laten bevallen. De uitgerekende datum was vanaf het begin af aan toch een schatting. Helaas werkten ze hier niet aan mee.

Ik heb expres tegen vrijwel niemand verteld dat ik in het ziekenhuis lag. Ik voelde me ziek en had rust nodig. Daarom heb ik alleen mijn ouders en schoonouders op de hoogte gesteld. Mijn man kreeg op een gegeven moment berichten van zijn moeder. Familieleden en vrienden van haar wilden blijkbaar een update. Gelukkig heeft hij deze berichtjes zelf afgehandeld. Daar ben ik hem nog steeds erg dankbaar voor.

-

Mijn zoontje is uiteindelijk met 37 weken en een dag in goede gezondheid geboren. Op naar een fijne toekomst, zou je denken. Dat leek het in eerste instantie ook. Mijn zoontje had een volle bos haar en mensen van andere afdelingen kwamen allemaal even kijken bij dat prachtige jongetje dat was geboren. Mijn geluk kon niet op.


Mijn man was moe. Er was heel veel op hem af gekomen. Maar hij werd gelukkig goed in de watten gelegd door vrijwel iedereen die op kraambezoek kwam, de pappa's worden namelijk altijd vergeten zeiden ze.


Na 48 uur observatie in het ziekenhuis mochten we eindelijk naar huis. De kraamzorg die op die dag eigenlijk niet meer wilde komen, heb ik gelukkig over kunnen halen om toch nog langs te komen. Zo konden we in ieder geval de eerste nacht vooruit.



De dag erna begon vroeg, de kraamverzorgster stond alweer om 9 uur op de stoep. Ik had recht op 3 uurtjes kraamzorg per dag. Ik had mijn aanvraag voor volledige zorg helaas te laat ingediend. Gelukkig heeft ze, in de weinige tijd die ze had, heel veel uitleg aan mijn man kunnen geven. Hij vond zichzelf erg onhandig met babys en had de hulp daardoor hard nodig.

Ook heeft mijn man er nooit bij stil gestaan dat het hebben van seks in de kraamweek niet iets is waar je als vrouw op zit te wachten. Daar kwamen zowel mijn man als ik zeer recent achter, ik had het verdrongen. Ik heb dit ook besproken met mijn schoonouders. Zij zeiden dat het mijn eigen schuld was, omdat ik er deels in mee ben gegaan. Ook zijn mannen nou eenmaal zo, voegden ze er nog aan toe. Mijn schoonmoeder zei zelfs nog dat ze het zou snappen als ik zou willen scheiden van mijn man.


Ik ben daarna in een postnatale depressie geraakt, althans dat zei mijn moeder. Eigenlijk wilde ik vooral bij mijn pasgeboren zoontje zijn. Maar ja, ik was nog ziek en had het druk. Ook moest ik op dag 5 na de geboorte onverwachts weer naar het ziekenhuis voor mijn bloeddruk, want die bleek torenhoog te zijn.


Na een aantal uren rust aan de ECG kwam ik terecht bij een hele lieve gyneacoloog. Zij heeft mij direct de juiste medicijnen gegeven en vervolg instructies aan de huisarts gegeven. Het was hoog zomer, waardoor mijn eigen huisarts vakantie had. De instructies waren hierdoor niet goed door gekomen bij de vervangende huisarts.


Na 2 weken was mijn eigen huisarts gelukkig weer terug. Hij was gelukkig wel op de hoogte van de noodzaak van behandeling. De huisarts was nog van de oude stempel. Hij is zelfs bij ons thuis komen kijken naar mijn zoontje. De huisarts voegde er aan toe dat er geen sprake was van een PND, hij zag vooral een bezorgde moeder. Dat was echt een fijn huisbezoek!


Tegelijkertijd was er gelukkig ook een eind gekomen aan alle chaos. Mijn man, die de dag na de bevalling al was gebeld door zijn werk ivm drukte, kon weer lekker aan het werk. De visites hielden op. En de dokters waren niet meer nodig.


Mijn zoontje en ik konden heerlijk in rein, rust en regelmaat leven. Als mijn zoontje een middagdutje deed, deed ik dat ook. Erg lui natuurlijk, maar zo kon ik de overige zorg voor mijn zoontje, de gebroken nachten, het huishouden, koken en boodschappen doen wel beter aan. Mijn man moest iedere dag natuurlijk weer vroeg op voor zijn werk.
Meestal dronken we samen nog gezellig een bak koffie. Het slaapritme van mijn zoontje viel gelukkig vaak samen met de tijd dat de wekker van mijn man ging.


Ik heb altijd gehoopt het nog eens over te kunnen doen en dan een hele zwangerschap mee te maken. Helaas wilde mijn man geen kinderen meer en heeft hij zich laten steriliseren. Het is iets dat inmiddels een erg gevoelig onderwerp is geworden. Ik heb er daarom bewust al jaren niet over nagedacht. Ik ben al blij dat het me inmiddels lukt om op dit forum aanwezig te zijn zonder direct herbelevingen te triggeren.
 
Laatst bewerkt:
Het ging daarna lange tijd erg goed, ieder had zijn eigen taken. Mijn man was lekker druk met zijn werk. En ik mocht geregeld naar het consultatiebureau. De verpleegkundigen vonden het lastig dat de kinderarts een voorkeur had voor flesvoeding, dus mijn zoontje en ik werden goed gemonitord. We mochten iedere week komen wegen. Ook zijn ze bij ons thuis geweest. Ze wilden zelfs dmv camera's dag en nacht meekijken. Zo konden ze meer gerichte feedback geven.

Mijn zoontje en ik mochten soms ook naar de basisarts. Dat was een ontzettend lieve vrouw. Ik kwam vaak met lood in mijn schoenen binnen en ging opgelucht weg met het gevoel dat ik het goed deed!
De verpleegkundigen bekommerden zich ook heel erg om mijn zoontje en mij. Ik heb ontzettend fijne gesprekken met deze dames gehad. Praten over het lage gewicht van mijn zoontje. Ook heb ik tips gekregen m.b.t. het gebruik van Optimel i.p.v. suikerrijke zuivel. En natuurlijk de waarschuwing dat 4 bruine boterhammen op een dag wel erg veel was voor mijn zoontje. Prik erin natuurlijk. En dit ALLES in 1 consult! Ze namen er echt de tijd voor!


Toen mijn zoontje zijn eerste verjaardag vierde, kon hij nog niet kruipen, zelfstandig zonder ondersteuning zitten, staan of lopen. Langzaamaan begon ik door te krijgen dat hij achter liep t.o.v. de statistieken. De arts die ik van de eerdere gesprekken kende had inmiddels ook een andere baan gevonden, dus er was een nieuwe aangenomen. Zij had haar opleiding nog niet afgerond en dit was voor haar een mooie kans om haar opleiding af te ronden. Gelukkig nam zij mijn zorgen serieus. Een maand later mochten mijn zoontje en ik alweer terug voor controle.

De vervolgafspraak was een grote geruststelling voor haar. Mijn zoontje is in een maand tijd gaan staan, zelfstandig lopen en zitten. Kruipen deed hij nog steeds niet, maar gelukkig zat hij weer op of boven de gemiddelde lijntjes. Zij had even geen reden tot zorgen meer. Het duurde hierdoor even voor ik weer naar het consultatiebureau mocht.


Mijn zoontje begon op een gegeven moment te spugen, veel te spugen. Dus ik ben naar de huisarts geweest. Maar gelukkig was er NIETS met hem aan de hand. Geen (verborgen) reflux. Als overbezorgde moeder ben ik maar weer naar huis gegaan.

Na ongeveer twee weken bleek hij toch reflux te hebben. Helaas waren we toen al twee consulten verder. Mijn zoontje weigerde op dat moment te eten en drinken. De huisarts heeft toen medicijnen voorgeschreven om uit te zoeken of hij misschien toch reflux had.


Vol goede moed zijn mijn zoontje en ik direct naar de apotheek gegaan. Helaas waren de medicijnen niet direct op voorraad. Na een gesprek bleek de apotheek toch nog een fles van het medicijn te hebben staan. Een soort noodvoorraad zei de dame achter de balie.

De benodigde hoeveelheid van het medicijn werd bepaald op basis van het lichaamsgewicht van het kind. Na 4 berekeningen er op los te hebben gelaten, wist de dame achter de balie EINDELIJK met zekerheid te vertellen hoeveel ml ik moest geven.

Gelukkig had ik toen een vriendin die ik nog van vroeger uit kende. Ik wist dat ze in een apotheek werkte. Uit overbezorgdheid heb ik toen gevraagd of zij het na wilde rekenen. Zo lief als ze toen was, heeft ze dat voor me gedaan. De LAATSTE berekening van mijn eigen apotheek bleek gelukkig te kloppen! Ik ben haar nog steeds erg dankbaar voor het narekenen. Anders zou ik nu waarschijnlijk nog hebben getwijfeld aan de berekening. Nu heeft een PROFESSIONAL het gelukkig voor me nagerekend!
 
Laatst bewerkt:
Toen mijn zoontje bijna 2,5 jaar oud was heb ik hem aangemeld bij de peuterspeelzaal. Mijn zoontje sprak toen pas een paar woorden. Dit heb ik netjes bij het intakegesprek verteld. Hier zouden ze rekening mee houden. De afspraak was dat hij een ochtend en een middag zou gaan. Zo gezegd, zo gedaan.


De eerste dag brak aan en mijn zoontje had er echt zin in. Hij had alleen nog niet begrepen dat hij daar alleen zou blijven. Toen ik weg ging had hij dat pas echt door. Ik liep naar huis en zag hem helemaal in paniek voor het raam staan. Dat raakte me ontzettend, dus ik ben maar snel doorgelopen. Uit het oog, uit het hart zeggen ze altijd. Ik wist dat het huilen over zou zijn als ik uit het zicht was.
Na 2,5 uur aan mijn telefoon geplakt te hebben gezeten kon ik hem eindelijk ophalen. De juf vertelde dat hij het heel goed had gedaan. Helemaal super, zo wist ik dat ik in het vervolg beter een ommetje kon maken. Zo zou mijn zoontje mij niet weg zien gaan.


Vanuit de peuterspeelzaal kreeg ik steeds de feedback dat het heel goed ging met mijn zoontje. Wel adviseerden ze -vanwege zijn achterlopende spraak- een VVE voorziening. Dit heb ik direct geregeld via het consultatiebureau. Mijn zoontje mocht toen ineens 4 dagdelen naar de peuterspeelzaal. Heerlijk voor zowel mij als mijn zoontje. Ik had rust en mijn zoontje zat ergens waar hij het naar zijn zin had.


Een tijd ging het goed. Mijn zoontje huilde bij het afscheid, de juffen zeiden dat het over was zodra ik weg was, dus ik bleef bij zowel het brengen als het ophalen netjes mijn rondjes lopen.


Helaas was er een ontzettend lange wachtlijst voor de overige dagdelen. De peuterspeelzaal stelde op een gegeven moment voor om de overige dagdelen via het kinderdagverblijf te laten lopen. Mijn zoontje zou dan in een grote verticale groep terecht komen. Mijn zoontje vond het kleine rustige klasje met leeftijdsgenootjes al lastig, dus dit heb ik in zijn belang geweigerd.


Buitenspelen stond ALTIJD als laatste op de planning. Zo hadden de kleintjes hun jasjes al aan als de tijd erop zat. Dat was echt goed geregeld.

Ik wil nooit te laat komen, dus ik ging altijd op tijd naar de peuterspeelzaal. Als ik aan kwam lopen, kon ik in de verte het speelplein zien. Het begon mij op te vallen dat mijn zoontje ALTIJD bij de juf op schoot zat. In plaats van lekker te spelen met de andere kindjes. Hierop ben ik in gesprek gegaan met de juf, maar zij stelde me gerust dat hij het ECHT naar zijn zin had. Ze gaf me nog wel wat tips over onze thuissituatie, zoals het drogen van de kleding op een andere plaats. Hierop heb ik aangegeven dat ik daar geen ruimte voor had. Wij woonden immers in een appartement van 44m2 klein.


Hierop kwam de arts van het consultatiebureau weer in actie. Deze arts vond dat we te klein woonden. Dat was en ben ik tot de dag van vandaag helemaal met haar eens! Maar ik heb ook direct aangegeven dat je soms geen keuze hebt in het leven.


We woonden namelijk in het appartement dat mijn man had gekocht. Hij had dit in 2008 gekocht, vlak voordat de financiële crisis uit brak. En voordat ik hem kende. Hij had er een top hypotheek op afgesloten. Een combinatie van aflossingsvrij en spaar. Hij vond het verstandig om zoveel mogelijk van de belastingdienst af te trekken. De inleg was hierdoor ontzettend laag, maar de lasten hoog. Mijn man had de bijbehorende hoge rente natuurlijk ook direct voor 10 jaar vast gezet. Als je de belasting gaat aftrekken, moet je het ook goed doen was zijn idee. Gevolg hiervan was wel dat het appartement jaren lang spreekwoordelijk onder water heeft gestaan.

Tijdens mijn zwangerschap, ben ik nog bij de bank geweest om te zien of er iets mogelijk was m.b.t. de hypotheek. De hypotheekadviseur adviseerde mij om de hypotheek volledig aflossingsvrij te maken. Hij redeneerde; aflossingsvrij is het meest rendabel vanwege de aftrek van de belasting. Het MOET wel heel gunstig zijn! Zo gunstig dat het zelfs is afgeschaft. Dat zouden ze niet doen als het niet zo gunstig zou zijn. Daar zit wat in natuurlijk, dus ik was daar goed voorbereid. De adviseur gaf het op na het horen van mijn gemaakte specificatie van alle maandbedragen en totaalbedragen in alle mogelijke scenario's. Mijn redenatie dat geld op een spaarrekening van mezelf is en altijd van mezelf zou blijven, wat de regels ook zouden doen, kon hij zich niet in vinden. Hierop heb ik mijn eigen plan maar getrokken. Zoveel mogelijk aflossing tegen een zo laag mogelijke rente. 1 jaar rente vast, zodat ik wist wat mijn maandlasten zouden zijn. En ook ieder jaar de mogelijkheid hebben om kosteloos extra af te lossen. Aan het einde van het gesprek was de hypotheekadviseur beledigd, omdat ik hem niet volgde in zijn redenatie.

Uiteindelijk hebben we nog 6 jaar in dit appartement gewoond.
 
Laatst bewerkt:
Ondanks dat verhuizen niet mogelijk was, vond de arts van het consultatiebureau toch dat er iets moest gebeuren. De arts van het consultatiebureau vond het een goed idee om meer opvang te regelen voor mijn zoontje. Zij zei: iets meer professionals en iets minder mamma. Ik was in die tijd onder behandeling voor mijn psychische klachten. Zij wilde dit regelen bij jeugdzorg. De aanvraag zou dan zijn extra hulp voor mijn zoontje vanwege mijn psychische klachten. Dit heb ik geweigerd. Wel heb ik haar toestemming gegeven om (op haar verzoek) informatie op te vragen bij mijn behandelaar. Mijn behandelaar heeft haar verzoek vanwege mijn privacy geweigerd.


Over mijn psychische klachten gesproken. Ik was op dat moment al enige tijd onder behandeling voor mijn klachten. Het heeft even geduurd voordat ik de huisarts heb kunnen overtuigen dat het niet goed met me ging, maar uiteindelijk is het me gelukt. Ik mocht naar de praktijkondersteuner (POH). Zij heeft me direct doorverwezen naar een psycholoog. Na 5 sessies was ik daar klaar.


Mijn klachten waren op dat moment weg. Helaas kwamen ze weer terug, dus ben ik vol goede moed weer terug gegaan naar de POH. Zij concludeerde dat het nog slechter met me ging dan eerder. Hierop heeft ze me verwezen naar meer gespecialiseerde hulp. Na een lange wachtlijst kon ik daar eindelijk terecht.

Ik had een hele aardige psycholoog getroffen. Ze had al snel mijn vertrouwen gewonnen. Hierdoor konden we starten met schematherapie. Helaas snapte ik niet veel van deze therapie. De psycholoog vertelde dat je een ei af moet pellen om bij de kern te kunnen komen. Zo gezegd, zo gedaan. De start van EMDR was een feit.

Ik heb me ingelezen over EMDR en mijn twijfels hierover aangegeven. Zij heeft daarop intern overleg gehad. De conclusie was dat het een veilige behandeling was die op dat moment het beste was. Ik ben vanwege dit advies gestart met de EMDR. Tijdens de EMDR sessie ging het mis. Ik blokkeerde volledig. Ik voelde niets meer, kon niet meer nadenken, niet praten, helemaal niets. Eenmaal thuis aangekomen is het afgepelde ei geëxplodeerd. Een jaar van bijna constante intens gruwelijke herbelevingen was gestart. Hierna heeft de psycholoog zich ziek gemeld en ben ik direct doorverwezen naar een gespecialiseerd trauma centrum (TRTC).


In een TRTC wordt gewerkt met 3 fases. Je start met de stabilisatie fase. Tijdens deze fase wordt in kaart gebracht wat je klachten precies zijn. Er worden diagnoses gesteld. Je maakt kennis met PMT therapie en creatieve therapie. Je gaat in op de dingen die goed gaan in je leven, maar ook de dingen die minder goed gaan. Er zijn gespecialiseerde gezinstherapeuten. Mijn man en ik zijn bij een therapeut geweest die uitleg gaf over trauma in je relatie. En ik ben meerdere keren bij een therapeut geweest die gespecialiseerd is in trauma en de opvoeding van kinderen. Zij vertelde dat ik de opvoeding van mijn zoontje erg goed deed. Zij zag ook geen enkele reden om Veilig Thuis in te schakelen, gelukkig. Natuurlijk ben ik wel met haar aandachtspunten aan de slag gegaan. Maar dit waren er gelukkig maar 2 en hadden betrekking op het stellen van grenzen. Zij vond dat ik dat te weinig deed.

Ook heb ik binnen het TRTC een uitgebreide psycho-educatie cursus mogen volgen. Dit was een cursus van 5 dagen en is opgesteld door de hoofd-psychiater in overleg met de ervaringen van mede cliënten. In deze cursus heb ik precies geleerd wat trauma met je hersenen doet. Maar ook wat stress met je doet. En veel uitleg over de window of tolerance. Manieren om in het hier en nu te blijven. En een logische verklaring m.b.t. de overlevingsmodus. En natuurlijk de afgelopen jaren in de media veel besproken overlevings mechanismes. Hoe deze automatisch door je brein worden ingezet.

Het doel van deze educatie is dat de behandelaar en cliënt op hetzelfde niveau zitten. De cliënt deelt kennis met de behandelaar. Maar andersom doet de behandelaar dat ook. Zo start je de therapie op hetzelfde niveau en met dezelfde kennis over en weer. Het maakt het voor de behandelaren ook makkelijker om in te schatten hoe iemand iets bedoeld. Sommige woorden zijn nou eenmaal voor meerdere interpretaties vatbaar. Ik vind het fijn om nu ook te weten WAAROM je reactie tijdens het ondergaan van een misdrijf veelal anders is dan in de volksmond wordt gezegd hoe je zou moeten reageren. Helaas moet je blijkbaar zelf eerst iets ondergaan om dat te begrijpen, anders zou er stukken minder victim blaming in de wereld zijn.

Het TRTC heeft mijn behandeling na een jaar, maar voor het einde van de stabilisatie fase helaas stop moeten zetten. Ondanks medicatie tegen de herbelevingen en nachtmerries wilde de stabilisatie niet lukken. Het was op dat moment teveel gevraagd. Herbelevingen, nachtmerries, de zorg voor mijn zoontje, het huishouden, koken en dan ook nog therapie was teveel bij elkaar. Mijn therapie is stop gezet, zodat ik meer rust in mijn leven kon creëren. Ik heb leeftips meegekregen en mocht, als ik in de toekomst meer rust had, terug komen voor het vervolg van mijn behandeling. Tot op de dag van vandaag krijg ik nog de maandelijkse nieuwsbrieven vanuit het TRTC.

De arts van het consultatiebureau geloofde mij niet m.b.t. de therapie in het TRTC. Zij had nog nooit eerder gehoord van gespecialiseerde artsen mbt de opvoeding van kinderen. Hierom wilde zij navraag doen bij het TRTC. Dit heeft het TRTC dus geweigerd ivm mijn privacy. Je werkt binnen het TRTC immers aan je zelfvertrouwen, eigenwaarde, grenzen stellen en zelfstandigheid. Haar informatie aanvraag ging tegen al deze kernwaarden in.
 
Juist omdat ik bij het TRTC heb geleerd dat ik mij niet hoef te schamen voor mijn psychische klachten, ben ik altijd eerlijk geweest tegenover mensen en zeker tegenover artsen. Hierom heb ik principieel de aanmelding bij jeugdzorg geweigerd. Hulp vond en vind ik heel goed, maar dan op basis van EERLIJKE redenen. IK kon en kan goed voor mijn zoontje zorgen en mijn zoontje was degene die meer hulp nodig had. Ik laat MIJN psychische klachten daar niet voor lenen.


In de tussentijd begon het mij op te vallen dat mijn zoontje achter begon te lopen in zijn ontwikkeling. Dit heb ik met mijn man besproken. Hij was van mening dat ik overbezorgd was. Ik ben op zoek gegaan naar een andere peuterspeelzaal die beter paste bij mijn overtuigingen. Mijn man vond de overstap veel gedoe, maar ik heb hem kunnen overtuigen dat dit het beste was voor mijn zoontje. Na veel discussie was hij uiteindelijk ook om. We zouden gaan kijken bij de andere (grotere) peuterspeelzaal.


Gelukkig was er geen wachtlijst bij de nieuwe peuterspeelzaal. Mijn zoontje kon direct de 4 dagdelen terecht. Hij leek het er erg naar zijn zin te hebben. Ik had ook een goede klik met de directrice. Zij wist van mijn psychische klachten. Desondanks vroeg ze me of ik in vrije uurtjes babys wilde komen knuffelen en wat extra zorg geven. Ze zei erbij dat medewerkers tijd hebben om de noodzakelijke zorg te leven, maar te weinig tijd hadden om extra liefde te geven. Helaas lukte me het niet om op haar vraag in te gaan vanwege mijn drukte met therapie ed.


Wel heb ik haar altijd de kleding gegeven waar mijn zoontje uit was gegroeid. Zij gaf het dan aan een gezin dat het goed kon gebruiken. De peuterspeelzaal weet ivm de toeslagen van de belastingdienst precies wie het goed kan gebruiken.

Ik vond het weggeven echt ontzettend lief van haar, want ze had het ook zelf kunnen gebruiken als reservekleding op de groepen. Met de kerst heb ik twee pakketjes samengesteld met etenswaren en cadeaubonnen. De directrice heeft deze pakketjes anoniem weggeven aan de gezinnen die het het hardst nodig hadden. Mijn man weet hier niets vanaf, die zou hier nooit mee akkoord zijn gegaan.


De start op de nieuwe peuterspeelzaal ging ontzettend goed. Mijn zoontje bloeide op. Als ik alleen was met mijn zoontje sprak hij steeds meer. Maar in de buitenwereld sprak hij geen woord.

De arts van het consultatiebureau begon zich toen drukker te maken. Ik heb haar verteld dat mijn zoontje thuis wel sprak. Helaas wilde ze me niet geloven, want zij had mijn zoontje niet horen praten. Op haar advies ben ik met mijn zoontje naar een logopediste gegaan.
 
Laatst bewerkt:
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan