Moet dit effe kwijt omdat ik het onbegrip zo zat ben.
Begrijp me niet verkeerd geniet erg van de zwangerschap maar kan het onbegrip niet altijd meer uitstaan. Mijn zwangerschap verloopt niet zo vlekkeloos. Heb meerdere keren in het ziekenhuis gelegen en heb zelfs met 29 weken weeen gehad.
Dinsdag was het weer eens zover en kon niet meer lopen van de pijn. Mijn vader had me thuis opgehaald omdat ze niet willen dat ik alleen ben als ik me zo slecht voel. Ik kon niet eens de auto uitkomen door de pijn in mijn buik. De hele morgen al het ziekenhuis aan het bellen maar daar lag de telefooncentrale plat dus helemaal niemand was bereikbaar. Huisartsenpost gebeld en moest van hen toch afwachten tot ik iemand aan de lijn kreeg. Rond 16.00 uur eindelijk de assistente van de gynaecoloog eraan. Vroeg haar vriendelijk mij door te verbinden met de gynaecoloog. Heb nummer van hem maar dat lag er tijdelijk uit. Nou de dame was alles behalve vriendelijk en vroeg me om de verloskamer te bellen/ De dames op de afdeling kennen me ondertussen aardig goed en weten dat ik niet iemand ben die snel pijn toegeeft. Dus zij lieten me meteen komen. Kreeg daar een meisje van geloof net 20 die voor verloskundige aan het leren was en ze beweerde dat mijn pijn erbij hoort. Nou dus echt niet. Mijn pa was mee omdat mijn man nog werken was. Die vloog best uit. Vooral omdat dit al de zoveelste keer is. Wel aan de ctg gelegen en gelukkig waren het dit keer geen weeen. Heb ondertussen wel nog genoten van het gezicht van mijn pa die hoorde het hartje van ons meiske. en wat is hij toch trots. Ondanks de pijn genoot ik van het hartje van mijn meisje en de trotse opa die volschoot. Maar mijn pa liet het hier niet bij zitten en ging zelf iemand erbij halen. Mja de dames daar werkte niet echt mee en het enige wat ze gedaan hebben is mijn urine maar weer eens op kweek voor de zoveelste keer. Moet vrijdag naar de gynaecoloog en ga echt op tafel slaan. Ik hou dit geen 6 weken meer vol. Slaap hooguit een uurtje per nacht en de rest loop ik rond van de pijn. Hoop dat er vrijdag iets van positief nieuws komt en ze iets tegen de pijn weten. Zelfs nu ik me echt rustig hou verga ik van de pijn. Gelukkig is ons moppie druk genoeg en geniet ik van elke beweging die ze maakt. Maar het onbegrip in het ziekenhuis is echt niet normaal. Hier is het laatste woord nog niet over gevallen. Het echte positieve is dat ons meiske echt heerlijk groeit en voorligt. Zij trappelt er vrolijk op los. Sorry voor het geklaag maar soms wordt ik er gek van. Wil toch graag echt genieten de laatste weken.
Begrijp me niet verkeerd geniet erg van de zwangerschap maar kan het onbegrip niet altijd meer uitstaan. Mijn zwangerschap verloopt niet zo vlekkeloos. Heb meerdere keren in het ziekenhuis gelegen en heb zelfs met 29 weken weeen gehad.
Dinsdag was het weer eens zover en kon niet meer lopen van de pijn. Mijn vader had me thuis opgehaald omdat ze niet willen dat ik alleen ben als ik me zo slecht voel. Ik kon niet eens de auto uitkomen door de pijn in mijn buik. De hele morgen al het ziekenhuis aan het bellen maar daar lag de telefooncentrale plat dus helemaal niemand was bereikbaar. Huisartsenpost gebeld en moest van hen toch afwachten tot ik iemand aan de lijn kreeg. Rond 16.00 uur eindelijk de assistente van de gynaecoloog eraan. Vroeg haar vriendelijk mij door te verbinden met de gynaecoloog. Heb nummer van hem maar dat lag er tijdelijk uit. Nou de dame was alles behalve vriendelijk en vroeg me om de verloskamer te bellen/ De dames op de afdeling kennen me ondertussen aardig goed en weten dat ik niet iemand ben die snel pijn toegeeft. Dus zij lieten me meteen komen. Kreeg daar een meisje van geloof net 20 die voor verloskundige aan het leren was en ze beweerde dat mijn pijn erbij hoort. Nou dus echt niet. Mijn pa was mee omdat mijn man nog werken was. Die vloog best uit. Vooral omdat dit al de zoveelste keer is. Wel aan de ctg gelegen en gelukkig waren het dit keer geen weeen. Heb ondertussen wel nog genoten van het gezicht van mijn pa die hoorde het hartje van ons meiske. en wat is hij toch trots. Ondanks de pijn genoot ik van het hartje van mijn meisje en de trotse opa die volschoot. Maar mijn pa liet het hier niet bij zitten en ging zelf iemand erbij halen. Mja de dames daar werkte niet echt mee en het enige wat ze gedaan hebben is mijn urine maar weer eens op kweek voor de zoveelste keer. Moet vrijdag naar de gynaecoloog en ga echt op tafel slaan. Ik hou dit geen 6 weken meer vol. Slaap hooguit een uurtje per nacht en de rest loop ik rond van de pijn. Hoop dat er vrijdag iets van positief nieuws komt en ze iets tegen de pijn weten. Zelfs nu ik me echt rustig hou verga ik van de pijn. Gelukkig is ons moppie druk genoeg en geniet ik van elke beweging die ze maakt. Maar het onbegrip in het ziekenhuis is echt niet normaal. Hier is het laatste woord nog niet over gevallen. Het echte positieve is dat ons meiske echt heerlijk groeit en voorligt. Zij trappelt er vrolijk op los. Sorry voor het geklaag maar soms wordt ik er gek van. Wil toch graag echt genieten de laatste weken.