Hoi allemaal
Ik heb het plan pas vrijdag er weer een test een te wagen. Die dingen kosten toch wel een paar stuivers en mijn ww-uitkering is op dit moment niet erg veel.
Ik zit op het ogenblik in een achtbaan aan emoties. Het verdriet van de miskramen komt af en toe boven (heftig) en mijn schoonmoeder heeft ook weer minpunten gehaald met haar opmerkingen. Als ze geweest is ben ik volledig van slag. Ik heb een pest hekel aan mensen die mij vertellen hoe "slecht" ik wel niet ben. Terwijl ik dat niet ben. Zelfs mijn man heeft het gehad met zijn ouders.
Voorbeeld: mijn stiefdochter gaat altijd naar haar moeder en stiefvader terug in de kleren waarin ze bij ons komt en dat geld dus ook voor de schoenen. Voor een uitzondering mocht ze haar nieuwe kleren aan terug naar haar moeder (ze was gekomen in een wintertrrui, winterjas, lange broek en sandalen) Omdat het toch wel warm was mocht ze terug in een zomerjurkje, maar ze moest wel haar sandalen aan (is toch de afspraak tussen haar moeder en ons). Mijn schoonmoeder zegt, waar ons meisje bij staat : wat een blamage, dat kan toch niet, die sandalen zijn helemaal versleten. Je moest je schamen dat je haar dit aan laat trekken........
Sorry, maar waar bemoeid dat mens zich mee. Ze is op bezoek en heeft geen klap te maken met de afspraken die wij hebben.
Trouwens ze vraagt niet hoe het met ons gaat, maar altijd hoe het met mijn man's ex gaat. Dat ze het zo moeilijk heeft met de echtscheiding en dat haar leven nooit meer goed gaat komen.
Vorig jaar had ik het erg moeilijk met de miskramen en wilde van alle baby-spulletjes af. zegt ze tegen mijn man "oh kan ik hier uit afleiden dat jullie met jullie tweetjes doorgaan" Mijn man heeft woest verteld dat ik aan het herstellen was en dat ze ons nu erg veel verdriet heeft gedaan met haar opmerkingen.
Het zal wel nooit veranderen.........
Oeps..... is het een lang verhaal geworden, wat niet de bedoeling was
Liefs
Lydia
