Blijf er niet mee zitten....

[Anoniem]

Blijf er niet mee zitten …

Bij zwanger zijn en bevallen komen emoties vrij die we niet kennen. Het is een hele belevenis, een groeiproces, een grote klus. De één zegt het voor geen geld te hebben willen missen en wil het graag nog eens overdoen, voor de ander is het een gruwel geweest, wat ze nooit meer wil meemaken en het liefst wegstopt, er niet over praat of leest.

Normaal is, de eerste tijd na de bevalling, mixed feeling te hebben. De ervaring en belevingen moeten haar plek vinden. Na enige maanden, 3 of meer…. vormt zich een stabiel beeld en komt er redelijke vrede met gevoelens en emoties.

Jammer is het, dat veel vrouwen, op dit moment zo’n 20 – 40 %, 3 jaar na de bevalling, er ‘nog niet uit zijn’ en over de bevalling ontevreden of verdrietig zijn. Dat is nogal wat. Bevallen is gezondheid en mag, in mijn ogen, niet ontaarden in jaren lange ontevredenheid en verdriet.

Allereerst moet mij van het hart, dat verdriet en slechte ervaringen door bevallen zoveel mogelijk moet worden voorkomen en als het er is, snel opgeruimd moet worden.

Verdriet en slechte ervaringen krijgen aandacht tijdens het kraambed en kun je bespreken tijdens de nacontrole 6 - 8 weken na de bevalling. Het moet helder zijn, voor zowel vrouwen als de begeleiders, wat goed en wat fout liep en hoe de bevalling is ervaren.

Voor jezelf is het erg belangrijk om de reden van dingen en handelingen te weten, dus de gebeurtenissen te begrijpen om ze een plek te geven. Het is nogal wat, een kind krijgen.

TIPS
• Maak alsnog een verslag van je bevalling, beschrijf zo objectief mogelijk wat je persoonlijke bevindingen zijn van de bevalling en wat en hoe je het hebt ervaren. Dit geeft je duidelijkheid.
• Zit je 3 maanden - of jaren na de bevalling nog met het verhaal van je bevalling. Neem dan contact op met je oude begeleider en vraag om een gesprek over die bevalling.
Bespreek samen je eigen verslag en de gegevens uit de status, de map waar de arts of verloskundige alles in heeft genoteerd over het verloop en de handelingen en 15 jaar bewaard worden (WGBO). Spreek je tijdens dit evaluatie gesprek uit over je bevindingen en je ervaringen en praat alles wat je nog op je hart hebt helemaal uit.
Het gesprek over het verloop en de gebeurtenissen van de bevalling met de oude begeleider geeft je de kans het verloop anders en meer objectief te leren zien, zodat je zaken een plek en betekenis kunt geven en verder komt.
• Lukt het je niet dit te organiseren, de oude begeleider is er niet meer of wil geen gesprek voeren, vraag dan bij Netwerk WOMAN network.woman@planet.nl om een adres bij je in de buurt voor een verwerking gesprek met een onafhankelijke, ervaren vroedvrouw counselor. Dit is een gericht gesprek van één tot maximaal twee maal één uur. Tijdens dit gesprek wordt ‘open‘ over je persoonlijke verwachtingen, ervaringen en gevoelens ten aanzien van die bevalling gesproken en ben je daarna zeer waarschijnlijk beter in staat de verwerking zelf af te maken.
• Denk je dat het dieper zit en je er zo niet uitkomt, ga dan, via je huisarts, snel op zoek naar een eerstelijns psycholoog.

Blijf er asjeblieft niet mee zitten …
Tine Oudshoorn, verloskundige, senior consultant.

 

[Anoniem]

Ik wil hier wel even op reageren! Ik ben 7,5 maand geleden bevallen van mijn 2e kindje.
Bij mijn 1e kind kreeg ik een PND, een langdurige bevalling die uiteindelijk eindigde in een spoedkeizersnede. Voor deze zwangerschap heb ik een miskraam gehad en ben met spoed gecuretteerd vanwege een dreigende shock door ernstig bloedverlies. Het verdriet van een niet normale bevalling en een miskraam kwam na de keizersnede in alle hevigheid naar boven. Bij de geboorte van mijn 2e kind ben ik wel normaal bevallen maar doordat hij een ernstige koemelkallergie had en 24/7 huilde was ik binnen de kraamweek al aan het einde van mijn latijn! Ik heb verloskundigen over de vloer gehad, de huisarts, iemand van de thuiszorg voor ondersteuning in de huishouding en gesprekken gevoerd met een  1e lijnspsycholoog. Ik voel me nog steeds erg verdrietig en ik heb het gevoel dat mijn hele leven overhoop geschopt door de hormonen. Ik hou heel veel mijn kinderen maar ik had nooit geweten dat hormonen zo'n impact op een mens kunnen hebben. Ik kijk niet leuk terug op zwangerschappen, bevallingen en  de kraamtijd mede doordat hulpverleners mijn klachten onderschat hebben. Ik vind het zaak dat alle zwangere vrouwen een goede bevalling moeten krijgen en daarbij gehoor wordt gegeven aan hun wensen zodat zij met een goed gevoel op de zwangerschap en bevalling terug kunnen kijken.

Groetjes,

Puk

 

[Anoniem]

Hallo Tine,
Ik weet dat uw bericht goed bedoeld is, maar het is  niet reeel. Ik heb een rotbevalling gehad. Ik loop nu al bijna 8 maanden met  psychische klachten en, misschien nog wel erger, een geneusd staartbeen waardoor ik amper functioneer. Dat staartbeen is 'geknapt' bij een vacuumpomp poging waarvan mijn verloskundige de gynacoloog heeft proberen af te praten, omdat ik al ruim 3 uur persweeen had. Na 4,5 uur persweeen werd het toch een keizersnede. Na 16 wkn met met een huilbaby kwam ik er met een zelf ingeschakelde lactatiedeskundige achter dat hij KMA heeft. Ik ben uit eigen initiatief  gewisseld van CB omdat ik niet professionel werd geholpen en bij het nieuwe CB krijg ik te horen dat het op die andere een schandalige puinhoop is.
Dus, huisarts, gynaoloog, CB, UWV, niemand die je helpt! Schandalig! Nu ben ik op eigen initiatief naar de arbo-arts geweest, voor het eerst werd ik serieus genomen, ik mag nu naar een manueel therapeut. Maar we zijn al wel bijna 8 maanden verder, daarvoor heb ik nu geen psycholoog meer nodig hoor! Die zou ik trouwens net eens kunnen betalen na de manueeltherapie behandelingen, of kan ik de rekening indienen bij de gynacholoog met topsalaris en eigenwijze verkeerde beslissing????
Het Nederlandse systeem zou moeten veranderen; betere pijnbestrijding, direct na de geboorte eerst je kind zien, 1 jaar zwangerschapsverlof! Als u zich daar nou voor inzet i.p.v. reklame te maken voor begeleiding na een rotbevalling.
Voorkomen is beter dan genezen!
Nanna

 

[Anoniem]

Huhuauah go Nanna!

Ook ik heb een rotbevalling gehad en die eigenwijze gynaecoloog die persé met die pomp wilde terwijl ik een keizersnee wilde. En bijna een spoedkeizersnee werd, ik mag blij zijn dat ik er 'niks' aan over heb gehouden, maar door de lange bevalling terwijl ik al uren riep dat ik persweeen had 'maar dat kon niet' :S en dan achteraf zeggen ja sorry je had toch gelijk, door die eigenwijze gynaecoloog moest mijn dochter opgenomen worden in het ziekenhuis, 4 dagen in de couveuse, ja daar heb ik zeker een trauma van, ze moeten iets aan die instelling vna die artsen gaan doen!

Het is niet omdat wij geen geneeskunde hebben gestudeerd, dat wij niet zelf kunnen beslissen wat eht beste voor ons en ozne kinderen is!!

ZO


xxx

 

[Anoniem]

Beste Puk, Nanna, Marinha en degene die meelezen,

Puk, je schrijft ‘Ik kijk niet leuk terug op zwangerschappen, bevallingen en de kraamtijd, mede doordat hulpverleners mijn klachten onderschat hebben. Ik vind het zaak dat alle zwangere vrouwen een goede bevalling moeten krijgen en daarbij gehoor wordt gegeven aan hun wensen zodat zij met een goed gevoel op de zwangerschap en bevalling terug kunnen kijken’

Volkomen mee eens. Het project is service die ooit door begeleiders van zwangerschap en bevalling gewoon werd verleend, soms wel tot 4 maanden na de bevalling. Goede afhandeling van een bevalling, die niet goed liep en/of niet goed ervaren, is van groot belang voor later geluk van vrouwen. Irreëel, nou nee. Dit initiatief vult op ‘dit’ moment het gebrek aan service op en ik verwacht dat de verloskundige begeleiders het signaal gaan oppakken en het zelf weer gaan doen. Het is een proactieve ingang om ‘het’ aan de orde te stellen.

Niks is onmogelijk. Vrouwen gericht support geven als ze vastzitten in een negatieve cirkel, korter of langer na de bevalling is geen utopie, eerder een middel om gezond te blijven. Doel van dit project is: zelf verder komen, gericht op het herstel van het vertrouwen in eigen kunnen, de ervaring een plaats en betekenis te geven en het stimuleren probleem oplossend te werken, dus zo min mogelijk gebruik maken van emotie gestuurde oplossingen zoals vermijden, eromheen draaien, via derde bespreken, jullie kennen het wel.

Even terzijde: aan werk creëren doe ik niet en onmisbaar zijn is ook mijn verhaal niet. Er wordt op dit moment objectief vaker verdriet geconstateerd door bevallen. Er wordt op dit moment bijna niets aan gedaan, doordat de structuur van zorg, geen continuïteit van personen het min of meer in de hand werkt en het mede door die structuur onopgemerkt blijft. Zonder relatie met elkaar kan er slecht aan je behoeften worden voldaan en is er weinig ruimte voor feedback.

Ik heb een manier ontwikkeld om er (tijdelijk) iets aan te doen. Aan de rest, motivatie en scholing van professionals wordt door mij al jaren gewerkt, dat is dus niet relevant.

Puk, je houdt zielsveel van je kinderen, maar je hebt nooit geweten en ook niet verwacht dat kinderen krijgen zo'n impact zouden hebben op je leven. Je noemt nadrukkelijk ‘je hormonen’. Als je denkt dat het in de hormonen zit, kun je daar je pijlen op richten voor meer kennis daarover en hoe er vanaf te komen in overleg met je eigen arts. Je kunt je licht er ook over opsteken bij antroposofische huisartsen praktijken. De holistisch werkende antroposofische huisartsen kijken op andere wijze naar veranderingen en groei zoals de impact van zwangerschap en bevalling. Het kan je een ander perspectief op je situatie geven. Je weet heel goed waar je het over hebt dame, jij vindt je weg wel ……

Nanna ‘Het is niet omdat je geen geneeskunde hebt gestudeerd (ik trouwens gelukkig ook niet), je bent zelf ruim voldoende in staat te kunnen beslissen voor wat echt het beste voor jezelf en je kinderen is!!’ Zo is het en niet anders, ga ook jij maar rustig door zo actief te zijn.
Ook al ben je bijna 8 maanden verder, je hebt nu geen psycholoog meer nodig, maar wat dan wel??? Nazorg of leed door behandeling wordt door verzekeraars betaald.
Ga bij je verzekeraars eens navraag doen of dien een concrete klacht in bij het ziekenhuis waar je beviel als het je nog steeds héél erg hoog zit.
Blijf er niet mee zitten … dat is mijn boodschap.
Verdriet door en slechte ervaringen met bevallen moeten worden voorkomen, dat is het doel van onze verloskundige zorg, thuis en in het ziekenhuis. Helaas … nobody is perfect … waar gewerkt wordt vallen spaanders.
Tegelijk hebben wij vrouwen ook wel veel bewondering voor techniek en kunstjes bij bevallen en we hebben ook zo onze eisen. Het moet snel en graag pijnloos. We doen zo net of zwangerschap en bevallen een ziekte is. Of niet soms …
Wat we vooral willen is zekerheid, controle houden en die twee zoeken we in techniek, handelen en onderzoeken. Jammer dat we dat doen. Juist bij gewoon bevallen helpt techniek helemaal niet. Van veel handelingen door-, regelmatige onderzoeken van- de begeleiders en de toepassing van technologie tijdens ontsluiting en het persen bij normaal bevallen zijn we gaan begrijpen dat de ene ingreep de volgende initieert. Dit creëert een opeenvolging van ingrepen die uitlopen op een abnormale en vaak kunstmatige bevalling. Vrouwen zeggen zelden ‘is dit echt nodig?’ Liever een onderzoek te veel, dan één te weinig is het credo.
‘Niets’ doen de tijd nemen en de natuur de gang laten gaan is bij gewoon bevallen veel beter dan ‘iets’ doen. In het ‘niets doen’ en in de gaten houden dat ‘het’ bevallen normaal en individueel juist verloopt, zijn het overgrote deel van de verloskundigen in de wereld erg goed (WHO).
Voor de Nederlandse bevalsituatie hebben we daarbij de steun van de wet WGBO, die je recht op informatie en de communicatie bij kiezen waarborgt. Zo zie je maar, je hebt alle ruimte, om zelf te regelen en zelf te kiezen bij zwangerschap en bevalling. Jij bepaalt dus bij bevallen.
Het project waar we het nu over hebben richt zich indirect op de begeleiders van zwangerschap en bevalling, immers contact opnemen voor een evaluatie gesprek, ook na maanden of langer, met de oude begeleider, stimuleer ik. Alleen confrontatie met de directe gevolgen van eigen handelen en eigen benadering maakt verandering mogelijk, weet ik na confrontatie met vervelende ervaringen van vrouwen vroeg in mijn loopbaan (70tiger jaren).

Ik heb een groep wijze collega’s gevonden die zich beschikbaar stelt om bij wijze van spreken de rommel van de collega’s weg te werken. Is daar iets mis mee? Zo leren we, door zorgvuldig de gesprekken te documenteren en te evalueren wat er concreet aan onze zorg schort en hoe problemen in de toekomst werkelijk voorkomen kunnen worden. Het project zal dus zichzelf op de duur onnodig maken.
Preventie is inderdaad het allerbeste, maar lieve dames … in Nederland gebruiken verloskundigen en artsen jammer genoeg onvoldoende hun geweldige capaciteiten om te verdriet voorkomen. Zo is er weinig continuïteit van zorg door vaste bekende begeleiders tijdens zwangerschap, bevalling en kraambed en er is daarbij veel medische gerichtheid in de zorg. Er is dus minder gerichtheid op gewoon en gezond blijven, om het maar kort door de bocht op te schrijven. Iets wat jullie ook zien en ervaren bij de service die de CB’s bieden.
Het is een uitdaging om er wat aan te doen.

Doe mee, help de zorg voor gezonde vrouwen die normaal bevallen en moederen te richten op gezondheid en preventie.

Lieve groeten, Tine Oudshoorn, verloskundige en consultant.

 

[Anoniem]

Hallo,

Het hebben of krijgen van een PND heeft niet altijd met een moeilijke bevalling of zwangerschap te maken. Dus ook niet met het falen van hulpverleners. Ga ook goed na of het niet je eigen lichaam is die op hol slaat door de hormonen van de zwangerschap.

Dat is in ieder geval bij mij gebeurd. Ik heb 3 goede zwangerschappen en bevallingen gehad, maar toch ging het fout met mij. Na de bevalling van de eerste  is door de hormoonwisselingen mijn schildklier op hol geslagen. Hij werkte te snel en hierdoor heb ik een hele zware depressie gekregen waarbij ik ook suicidaal was.

Juist door de goede hulpverlening ( huisarts, psychiater en internist) die ik heb gekregen was ik er na een jaar weer bovenop. Al is mijn verhaal niet gericht op de gyn, vk en het cb, maar wil wel even duidelijk maken dat het niet altijd de schuld van de hulpverleners is dat je een moeilijke periode doormaakt.  

Ik wil dus niet de meiden beoordelen die hier hun verhaal al hebben geschreven, maar wil wel duidelijk maken dat het niet altijd de schuld van hulpverleners is en dat er vaak genoeg wel goed gehandeld wordt door hulpverleners.  Ze hebben me ook het vertrouwen weer gegeven om na deze ervaring  na mijn eerste bevalling weer zwanger te worden. Wat nu heeft geleid tot nog twee mooie kindjes en ervaringen die ik nooit heb willen missen!!

Groeten,
Paula

 

[Anoniem]

Beste allemaal,

Paula, dank voor je genuanceerde bijdrage aan de discussie. Fijn te lezen dat je vooral niet over schuld wilt praten. Schuld is een oordeel en daarmee komen we niet verder. Na een oordeel kijken we niet verder.

Bij ‘blijf er niet mee zitten …. gaat het mij om de grote groep vrouwen die met het verhaal van de bevalling zitten. Deze vrouwen hebben het verhaal van de bevalling nog geen plaats kunnen geven. Zijn daartoe wel in staat. Maar door de structuur van zorg (versnippering)ontbreekt een vast aanspreekpunt voor uitleg en is er dus minder overzicht. Simpel; er is niemand om op terug te vallen die alles heeft meegemaakt of gezien.

Niet dat al die afzonderlijke begeleiders geen oog hebben voor beleving van vrouwen. Oh nee …..ze weten er heel veel van, maar de versnippering van de zorg maakt dat die kennis onvoldoende benut wordt. Bij zwanger zijn en bevallen is het van groot belang dat vrouwen veiligheid en controle ervaren en daarvoor is de eerste voorwaarde de begeleider te leren kennen gedurende de zwangerschap en die ook (maximaal twee personen) te treffen bij de bevalling, in het kraambed en tijdens de na controle 6-8 wk na de bevalling. Continuïteit van zorg door personen noemen we dit en het werkt meer dan uitstekend. Vrouwen worden er meer succesvol van bij bevallen en zijn meer tevreden over de bevalling en de geboden zorg.

Met die continuïteit van personen is er ruim de tijd en gelegenheid om elkaar te leren kennen en vertrouwen in elkaar op te bouwen. Met wederzijds vertrouwen kun je je kwetsbaarheid tonen en je twijfels uiten. Dus zul je over je eigen inspanningen en het verloop van de bevalling kunnen communiceren. Juist dat hebben vrouwen nodig om het gevoel van controle, dat zij door vaak opvolgende bijzonderheden die zich voordeden tijdens de bevalling of door het niet voldoen aan de eigen verwachtingen tijdens bevallen en jonge moeder zijn, terug te vinden.

Vrouwen zijn tot zeer veel in staat, maar laat vrouwen het niet zonder gerichte support een eerst keer zwanger zijn en bevallen. Als vrouwen het een en ander weten door ervaring zijn ze goed in staat hun eigen support te arrangeren. Nu zien we resultaten van minder gerichte support. Vrouwen zitten met hun verhaal…

Met de korte gerichte support die het project biedt komt er lucht, in ieder geval wordt het verhaal geanalyseerd met een wijze vrouw. Het zelfherstellend vermogen wordt zo aangesproken en de vrouw kan zelf verder. Blijkt er meer aan de hand te zijn, dan is een bezoek aan een specialist aangewezen. Daar wordt dan ook duidelijk over gecommuniceerd.

Binnen de grote groep vrouwen waar ik het over heb en die dus zitten met het verhaal van de bevalling, zitten dus vrouwen waar meer mee aan de hand is. Dat is een kleine groep met patho - psychologie die uit meerdere sub groepen bestaat, zoals PND, postnatale psychose en de groep vrouwen met post traumatisch stress syndroom door ervaringen met de bevalling.

Dat zijn dus vrouwen die voor gerichte behandeling in aanmerking komen bij psychologen, psychiaters en andere specialisten en meestal door vroeg diagnose van de professionele begeleiders van zwangerschap, bevalling en kraambed opgemerkt worden en gerichte behandeling krijgen. Ja, we moeten dus wel steeds alert blijven, er doen zich steeds andere varianten voor, maar vergeet niet dat de groep klein is.

De grootset groep is gezond en zoals ik al aangaf vrouwen zijn tot zeer veel in staat, dus ook in staat de verwerking af te maken.

Stimuleer vrouwen die zitten met het verhaal van bevallen terug te gaan naar de oude begeleider. Lukt dat niet, laat hen dan bij Netwerk WOMAN network.woman@planet.nl een adres bij hen in de buurt vragen voor een verwerking gesprek met een onafhankelijke, ervaren vroedvrouw counselor.

Als en paal boven water staat dat tijdens iedere zwangerschap het communiceren over de eigen behoeften van vrouwen met de eigen begeleider in combinatie met een doorlopende begeleiding (maximaal 2 begeleiders) de beste preventie is van verdriet door bevallen.

Lieve groeten, Tine Oudshoorn, verloskundig, consultant.

 

[Anoniem]

Zit met interesse jullie verhalen te lezen en herken me in veel van jullie.

Ik ben  7 maanden geleden bevallen van een prachtig meisje. De bevalling was zwaar en ik heb geluk dat ons dochtertje het gehaald heeft.  Ik heb me de eerste 6 maanden ontzettend  alleen gevoeld. Ik had last van de gierende hormonen,  de onzekerheid,  voelde me  erg depressief. In het begin huilde ons kindje ook 24/7, we kregen verkeerde adviezen van CB en de kraamzorg. De kraamtijd, bevalling, het ontzwangeren, een ritme krijgen en jezelf weer terug vinden. Het is voor mij eens maar nooit meer!  

Achteraf gezien kijk ik terug op een zeer zware, moeilijke periode. Mijn leven stond op zijn kop.  Ik heb bij het CB aangeklopt, de huisarts maar ik kwam niet verder. Het zou wel goed komen zij men ... Je  kunt wel andere hulp krijgen maar die moet je (deels) zelf betalen. Dat heb ik niet.

Ik had  graag iemand willen hebben die me op de rit had kunnen helpen,  dmv gesprekken en er op dat moment even zijn. Weer vertrouwen geven ...

Ik vind  dat er heel weinig wordt aangeboden wat betreft hulpverlening,  uiteindelijk ervaar ik dat je het zelf moet doen, zonder hulp.

Gr Esther