Hallo meiden,
27 November jl. heb ik na 13 weken zwangerschap een miskraam gekregen. Bijna 2,5 jaar waren we bezig geweest. Met 12,5 week (zondags) kreeg ik lichte buikpijn en licht bloedverlies. 's Avonds nog naar de vk geweest en toen was er geen hartactiviteit meer te bekennen. Mijn eerste reactie was haal het er a.u.b. uit, maar de vk stelde voor om evne afte wachten omdat mijn lichaam al bezig was het vruchtje uit te drijven. Woensdag was ik het wachten helemaal zat. Ik zat iedere keer als ik naar het toilet moet met een zeefje eronder omdat we het graag wilde begraven. Ik kon nergens heen uit angst dat ik het niet kon opvangen als het onverwachts gebeurde. Donderdag heeft mijn man een homeopatisch middeltje gehaald en moest hij het plekje tussen mijn enkelbot en achillespees 1 uur masseren. Vanaf toen ging het razend snel. Ik had ontzettend veel pijn en kroop op handen en knieen de kamer door. Na 50 minuten heb ik gevraagd of hij er a.u.b. mee wilde stoppen, ik hield het niet meer. En toen kwam er dus een sloot bloed uit. Snel naar het toilet gerend en daar mijn broek uitgetrokken. Het bloed zat al om mijn enkels en stroomde letterlijk eruit. Ik ben op met knieen met mijn handen door de plas met bloed gegaan om het vruchtje te zoeken. We konden niets vinden. Uiteraard stold het bloed snel en was er helemaal niets meer mee te doen. Mijn man heeft mijn moeder gebeld om te zeggen dat het begonnen was en dat we het vruchtje niet konden vinden. Toen ze eraan kwam heeft ook zij gekeken en meteen gezegd dat we de vk moesten bellen omdat het volgens haar niet goed ging met het bloed verlies. Dat was bij ons nog geen eens opgekomen. De vk is gekomen en heeft direkt 112 gebeld en de gyn. Ook nog een andere vk omdat ze zich te pletter was geschrokken van wat er aan de hand was. Ik heb daar allemaal niets meer van mee gekregen want ik was ondertussen al 2,5 liter bloed armer en was in schok geraakt. De vk en mijn moeder hebben me wakker weten te houden door in mijn gezicht te slaan en met koud water te deppen. Na 10 minuten kwam de ambulance en heb ik in beide armen infusen gekregen en 10 minuten later lag ik in het ziekenhuis. De gyn schrok van het bloed en de bloedproppen (ter grote van golfballen) die eruit kwamen. Vlak daarna ben ik alsnog gecurreteerd. Ik was vreselijk verdrietig en lag op de afdeling gynaecologie en kraam. De hele nacht heb ik een huilende baby gehoord. De volgende dag liepen er allemaal blije mensen met balonnen voorbij. De afdelingen zijn bij ons niet gescheiden. Ik wilde heel graag naar huis maar aangezien ik ruim 3 liter bloed in totaal was verloren vond ze het niet zo'n goed idee. Ik ben tegen medisch advies in toch naar huis gegaan. Ik kon het niet aan om tussen allerlei blije kersverse ouders te liggen. Ik heb die zelfde avond nog de arts aan mijn bed gehad vanwege de pijn, maar alles was goed. De vk vertelde ons later dat ze bang was geweest dat ze te laat gekomen was en dat ik het niet zou overleven. Gelukkig heeft ze het mis gehad. Buiten het feit om dat we heel verdrietig waren voelde, vooral ik, we ons heel erg gestraft. We waren 2,5 jaar bezig geweest om zwanger te raken. Dolblij waren we dat het zover was. Dan denk je buiten de gevarenzone te zitten en dan krijg je een klap in je gezicht na 13 weken. Vervolgens deed ik er alles aan om het vruchtje op te vangen en dan als klap op de vuurpijl lig je half dood in de ok en wordt het alsnog weggehaald. Maar ik vertel jullie mijn verhaal omdat er ook een positieve kant aan het verhaal zit. Op dit moment ben ik 22 weken zwanger van een kerngezonde tweeling. Ik ben tussendoor 1 keer ongesteld geweest en onze gyn heeft via inwendige echo's gekeken wanneer ik ovuleerde. Zij wilde ons zo snel mogelijk weer zwanger zien. En dat is dubbel gelukt. Alles gaat prima en ze groeien als kool. Als jullie je verdrietig voelen denk dan nog eens terug aan mijn verhaal. Alles komt goed. Heel veel sterkte en veel liefs
27 November jl. heb ik na 13 weken zwangerschap een miskraam gekregen. Bijna 2,5 jaar waren we bezig geweest. Met 12,5 week (zondags) kreeg ik lichte buikpijn en licht bloedverlies. 's Avonds nog naar de vk geweest en toen was er geen hartactiviteit meer te bekennen. Mijn eerste reactie was haal het er a.u.b. uit, maar de vk stelde voor om evne afte wachten omdat mijn lichaam al bezig was het vruchtje uit te drijven. Woensdag was ik het wachten helemaal zat. Ik zat iedere keer als ik naar het toilet moet met een zeefje eronder omdat we het graag wilde begraven. Ik kon nergens heen uit angst dat ik het niet kon opvangen als het onverwachts gebeurde. Donderdag heeft mijn man een homeopatisch middeltje gehaald en moest hij het plekje tussen mijn enkelbot en achillespees 1 uur masseren. Vanaf toen ging het razend snel. Ik had ontzettend veel pijn en kroop op handen en knieen de kamer door. Na 50 minuten heb ik gevraagd of hij er a.u.b. mee wilde stoppen, ik hield het niet meer. En toen kwam er dus een sloot bloed uit. Snel naar het toilet gerend en daar mijn broek uitgetrokken. Het bloed zat al om mijn enkels en stroomde letterlijk eruit. Ik ben op met knieen met mijn handen door de plas met bloed gegaan om het vruchtje te zoeken. We konden niets vinden. Uiteraard stold het bloed snel en was er helemaal niets meer mee te doen. Mijn man heeft mijn moeder gebeld om te zeggen dat het begonnen was en dat we het vruchtje niet konden vinden. Toen ze eraan kwam heeft ook zij gekeken en meteen gezegd dat we de vk moesten bellen omdat het volgens haar niet goed ging met het bloed verlies. Dat was bij ons nog geen eens opgekomen. De vk is gekomen en heeft direkt 112 gebeld en de gyn. Ook nog een andere vk omdat ze zich te pletter was geschrokken van wat er aan de hand was. Ik heb daar allemaal niets meer van mee gekregen want ik was ondertussen al 2,5 liter bloed armer en was in schok geraakt. De vk en mijn moeder hebben me wakker weten te houden door in mijn gezicht te slaan en met koud water te deppen. Na 10 minuten kwam de ambulance en heb ik in beide armen infusen gekregen en 10 minuten later lag ik in het ziekenhuis. De gyn schrok van het bloed en de bloedproppen (ter grote van golfballen) die eruit kwamen. Vlak daarna ben ik alsnog gecurreteerd. Ik was vreselijk verdrietig en lag op de afdeling gynaecologie en kraam. De hele nacht heb ik een huilende baby gehoord. De volgende dag liepen er allemaal blije mensen met balonnen voorbij. De afdelingen zijn bij ons niet gescheiden. Ik wilde heel graag naar huis maar aangezien ik ruim 3 liter bloed in totaal was verloren vond ze het niet zo'n goed idee. Ik ben tegen medisch advies in toch naar huis gegaan. Ik kon het niet aan om tussen allerlei blije kersverse ouders te liggen. Ik heb die zelfde avond nog de arts aan mijn bed gehad vanwege de pijn, maar alles was goed. De vk vertelde ons later dat ze bang was geweest dat ze te laat gekomen was en dat ik het niet zou overleven. Gelukkig heeft ze het mis gehad. Buiten het feit om dat we heel verdrietig waren voelde, vooral ik, we ons heel erg gestraft. We waren 2,5 jaar bezig geweest om zwanger te raken. Dolblij waren we dat het zover was. Dan denk je buiten de gevarenzone te zitten en dan krijg je een klap in je gezicht na 13 weken. Vervolgens deed ik er alles aan om het vruchtje op te vangen en dan als klap op de vuurpijl lig je half dood in de ok en wordt het alsnog weggehaald. Maar ik vertel jullie mijn verhaal omdat er ook een positieve kant aan het verhaal zit. Op dit moment ben ik 22 weken zwanger van een kerngezonde tweeling. Ik ben tussendoor 1 keer ongesteld geweest en onze gyn heeft via inwendige echo's gekeken wanneer ik ovuleerde. Zij wilde ons zo snel mogelijk weer zwanger zien. En dat is dubbel gelukt. Alles gaat prima en ze groeien als kool. Als jullie je verdrietig voelen denk dan nog eens terug aan mijn verhaal. Alles komt goed. Heel veel sterkte en veel liefs