Hoi,
Hier nog een drama-queen. Toen ik te horen kreeg dt ik bloed moest gaan laten prikken bedacht ik me dat dit één van de eerste stappen naar goedmoederschap moest zijn wat voor mij inhoudt dat ik dingen niet eindeloos voor me uitschuif maar gelijk ga handelen. Dus belde ik direct op om een afspraak te maken. Blijkt dat niet te hoeven! Heb gesmeekt om een afspraak maar was echt niet mogelijk (als ik die vrouw was geweest had ik gewoon een datum en tijd gesteld om het mens aan de andere kant van de lijn tevreden te stellen maar dat deed ze niet...). Dus moest ik, die net zo'n bloedprikvrees heeft al sommige anderen die hier schreven, zelf bepalen wanneer ik daarheen zou gaan. Iedere ochtend had ik wel wat. Te moe, geen tijd, geen zin, werken, morgen ga ik echt, vergeten etc. etc. Daarnaast is de inlooptijd tussen 8 en half 10 's ochtends en aangezien ik geen ochtendmens ben had ik reden te meer om alles op de lange aan te schuiven. Uiteindelijk alle restjes moed bij elkar geschraapt en gegaan.Tot nu toe was ik iedere keer dat ik bloed moest prikken van mijn stokje gegaan dus vreesde ik t ergste. Maar het tegendeel bleek. De baby haalt nu al het beste in mij boven! Ben geen seconde duizelig geweest! Heb gewoon aan één stuk door tegen het meisje dat mij moest prikken doorgepraat. Hoop dat ik haar nooit meer tegenkom haha! Was daarna erg trots op mijzelf. Ging huppelend naar huis. Volgens mijn vriend en mijn vader verdien ik absoluut een Carnegy onderscheiding voor mijn heldendaad en daar ben ik het ernstig mee eens!