<p>Bijna een jaar geleden zei ik mijn man dat ik hem graag een kindje wilde geven. Voor die tijd was ik overtuigd dat mijn carrière kapot zou gaat. Dat ik dan niet meer mezelf kon zijn en alleen maar een ‘mama’. </p><p>In de tussentijd is een hoop veranderd. De babyboom is begonnen in mijn kennissenkring. Ook zijn 2 vriendinnen in verwachting. 1 andere heeft de dag nadat ze positief heeft getest een miskraam gekregen.</p><p>Waar eerder mijn carrière op 1 stond, staat nu mijn kinderwens. Ineens was het zover. De positieve test.</p><p>In de week daarvoor hoorde ik dat ik het grootste project van de zaak mocht gaan draaien. Zonder werkervaring ineens projectleider van een miljoenendeal. </p><p>Wat een rollercoaster van emotie. Na de ontkenning van het idee zwanger te zijn, kwam het overweldigende gevoel van zwammen of verzuipen.</p><p>Mijn vastgeroeste beeld van geen carrière kunnen hebben werd direct getoetst. Ineens was de reisafstand een probleem geworden in combi met een kindje. En ineens stond mijn lichaam op 1. Want mijn lichaam bevatte mijn kindje. En op 2 stond ik en dan de rest.</p><p>Maar dat grote project moest doorgaan. Ik was er van overtuigd dat ik mijn eigen voorbeeld zou zijn. Het voorbeeld dat een carrière en zwangerschap gecombineerd kon worden. Dat er een balans was. Als je maar hard genoeg zocht.</p><p>vorige week dinsdag had ik het. Ik had grip gekregen op het project. Na 3 weken inspanning mét hormonen. Ik was apetrots. Iedereen zei het me. Yes. Dit gaat werken zo. Ik heb mijn sh*t op orde!</p><p><span style="caret-color: #000000; color: #000000; font-family: Verdana, Geneva, sans-serif; font-size: 15px; -webkit-text-size-adjust: 100%;">Afgelopen zondag ben ik ziek geworden. Wat bleek:blaasontsteking. Die dag ben ik gaan bloeden tot op heden. Maandagmiddag ben ik het kindje verloren. </span></p><p><span style="caret-color: #000000; color: #000000; font-family: Verdana, Geneva, sans-serif; font-size: 15px; -webkit-text-size-adjust: 100%;">Gisteravond mijn eerste echo meegemaakt. Het antwoord wist ik al: er zat niets meer. ‘Fijn’ dat scheelt een bezoekje aan het ziekenhuis hoor van de mensen om je heen. </span><span style="caret-color: #000000; color: #000000; font-family: Verdana, Geneva, sans-serif; font-size: 15px; -webkit-text-size-adjust: 100%;">Maar fijn is wel het verkeerde woord.</span></p><p><span style="caret-color: #000000; color: #000000; font-family: Verdana, Geneva, sans-serif; font-size: 15px; -webkit-text-size-adjust: 100%;">Wat heftig om te weten dat je een miskraam heb en je lichaam er nog vol mee bezig is. </span></p><p><span style="caret-color: #000000; color: #000000; font-family: Verdana, Geneva, sans-serif; font-size: 15px; -webkit-text-size-adjust: 100%;">Mijn eerste reactie was: geef mij mijn oude lichaam maar weer en laat ik maar weer gewoon mezelf zijn. Dan kan ik door.</span></p><p>ik heb me 3 dagen de tijd gegeven. Dag 1 de huisarts gehad en verloskundige gebeld. Slecht nieuws dus. Mijn man was uitgerekend deze week weg. Dus de ochtend doorgebracht met een vriendin die ook een mk heeft meegemaakt.</p><p>Daar op het toilet verloor ik het vruchtje. Het was intact. Het gaf rust. Mijn kindje was niet dood in mijn lichaam. Mijn kindje was nu niet ziek. Het is klaar voor mijn kindje. Ik was niet meer in verwachting.</p><p>Dag 2 doorgebracht met mijn zussen. Die waren verbaasd. Ze wisten nog niet eens dat ik zwanger was. Dag 3 was van mij. Nieuwe kleren en kapper. Voor het eerst in 5 jaar dat ik mijn lange haar heb afgeknipt tot half lang. Fijn. Alsof ik een nieuw persoon heb willen zijn. Zodat ik mij weer goed kon voelen. Goed genoeg om door te gaan. Weer door met het leven. Weer door met werk.</p><p><span style="caret-color: #000000; color: #000000; font-family: Verdana, Geneva, sans-serif; font-size: 15px; -webkit-text-size-adjust: 100%;">Gisteren ben ik voor het eerst weer gaan werken. Met een masker van nuchterheid. En af en toe een traan. Ze wisten het gelukkig al. Hoe gaat het was een herhalende vraag. Wat wil je dat ik zeg? Goed hoor? Fantastisch? Kut? Verschrikkelijk? Maar het was natuurlijk goed bedoeld. Die dag buiten proportioneel boos geworden op het hele project en iedereen erin. Intense woede ervaren en frustratie. Trigger? Het niet reageren op mijn e-mail. Gisteren was dus nog te vroeg. Ik reageer af.</span></p><p>de echo gaf uitsluitsel: geen kindje meer. Gisteravond was de laatste avond alleen. De eerste avond dat ik weer alcohol dronk. Een groot glas met ijs. #weekend #likeur43 #metime. Gevolgd door de likes van mensen die wel beter wisten en mensen zonder flauw benul.</p><p><span style="caret-color: #000000; color: #000000; font-family: Verdana, Geneva, sans-serif; font-size: 15px; -webkit-text-size-adjust: 100%;">Vandaag werd ik wakker. Een vrije dag. Fijn. Weer doorgaan. Maar doorgaan voor een zwangerschap is nu dubbel en beladen.. ergens weer een troost om te lezen dat je vruchtbaarheid omhoog is nu.</span></p><p>ik uit het niet vaak. Zeker niet online. Wellicht dat het helpt. Ik voel mij vol zitten van emotie. Er is nu geen ruimte voor begrip voor anderen. Anderen die het weten en in dezelfde adem zeggen: ik ga vrijdagmiddag weer solliciteren! Leuk hè. Jouw functie! Waarmee ze eigenlijk bedoeld: help je mij? Nee ik help niet. Ik zit even vol.</p><p>ik lig nu in bed. De deurbel ging. Heb niet open gedaan. Deze tekst moet er in een keer uit. Mijn man belde. Hij is thuis en waarom ik niet open doe. Wat fijn! Wat een verrassing. We zijn weer samen. Tijd om samen door te gaan.</p>
