Goedemorgen
Ik heb 15 maanden een relatie,zelf heb ik(vrouw) volwassen kinderen 22+.
Mijn kinderen hebben mijn nieuwe partner al ontmoet.
De oudste woont niet meer thuis en de jongste meid van 22 heeft een goede en hele leuke band met mijn nieuwe partner.
Ze bellen en appen met elkaar, dat gaat leuk.
Hij komt eigenlijk altijd mijn kant op.
Mijn vriend heeft twee kinderen j18 en m12.
Zijj zoon woont zo goed als bij mijn vriend en dochter komt iedere woensdag en om het weekend naar haar vader.
Hij is uit elkaar gegaan met zijn ex toen zijn dochter 3jr was en dat is goed verlopen.
Moeder heeft al 6jr een nieuwe relatie en zijn dochter logeert daar ook regelmatig.
Dat gaat allemaal goed.
Mijn vriend heeft na de breuk met de moeder van zijn kinderen een relatie van 5jr gehad, en samengewoond in een samengesteld gezin. Dat is soepel en vanzelf verlopen met zijn dochter omdat ze pas 3jr was.
Ik heb zijn kinderen nog niet ontmoet.
Zijn zoon heeft er geen moeite mee en wil mij wel ontmoeten.
Zijn dochter 12jaar,wil mij niet ontmoeten is niet nodig zegt ze.
We zijn nu 15 maanden verder en we hebben 6 pogingen gedaan om af te spreken met zijn dochter erbij.
Dochter komt steeds met smoesjes buikpijn, ziek, en is duidelijk ze het gewoon niet wil.
De laatste poging is afgelopen weekend geweest waarin ze ook niet mee wilde.
De bedoeling was naar een winkelcentrum te gaan.
Mijn jongste dochter zou ook aanwezig zijn, omdat we dachten dat makkelijker zou maken voor zijn dochter, zodat de focus niet alleen op mij ligt zogezegd.
We hebben begrip voor zijn dochter en willen het haar niet afdwingen, ik heb ook dit maal aangegeven bij mijn vriend het niet af te dwingen.
Anderzijds staan onze levens nu op hold en is het lastig een leven op te bouwen samen.
Het is duidelijk dat zijn dochter er grote moeite mee heeft en ik denk omdat alle aandacht nu naar haar gaat van haar vader.
Stukje jaloezie komt daarbij kijken en angst voor de verandering denk ik.
Mijn vriend en ik willen elkaar niet opgeven, en hebben begrip voor deze situatie.
Nu we 15 maanden verder zijn is het wel erg vervelend natuurlijk.
Mijn vriend wil dat ik in het weekend naar hem kom als zijn dochter er ook is. Waarschijnlijk zal ze dan haar kamer induiken of misschien wel weg willen.
En hij zegt dat ze vanzelf wel bijdraait.
Hij wilde het eigenlijk vanaf het begin al anders aanpakken en ik zei hem het a.u.b. niet af te dwingen en haar de tijd te geven.
Ene kant ben ik het mee eens dat hij wil dat ik kom,omdat ik ook vind dat we echt de tijd hebben genomen haar eraan te laten wennen.
Als het aan haar ligt ontmoet ze mij nooit.
A.u.b. tips hoe we dit kunnen aanpakken.
Heeft er iemand hier ervaring mee?
Gr Leslie
Ik heb 15 maanden een relatie,zelf heb ik(vrouw) volwassen kinderen 22+.
Mijn kinderen hebben mijn nieuwe partner al ontmoet.
De oudste woont niet meer thuis en de jongste meid van 22 heeft een goede en hele leuke band met mijn nieuwe partner.
Ze bellen en appen met elkaar, dat gaat leuk.
Hij komt eigenlijk altijd mijn kant op.
Mijn vriend heeft twee kinderen j18 en m12.
Zijj zoon woont zo goed als bij mijn vriend en dochter komt iedere woensdag en om het weekend naar haar vader.
Hij is uit elkaar gegaan met zijn ex toen zijn dochter 3jr was en dat is goed verlopen.
Moeder heeft al 6jr een nieuwe relatie en zijn dochter logeert daar ook regelmatig.
Dat gaat allemaal goed.
Mijn vriend heeft na de breuk met de moeder van zijn kinderen een relatie van 5jr gehad, en samengewoond in een samengesteld gezin. Dat is soepel en vanzelf verlopen met zijn dochter omdat ze pas 3jr was.
Ik heb zijn kinderen nog niet ontmoet.
Zijn zoon heeft er geen moeite mee en wil mij wel ontmoeten.
Zijn dochter 12jaar,wil mij niet ontmoeten is niet nodig zegt ze.
We zijn nu 15 maanden verder en we hebben 6 pogingen gedaan om af te spreken met zijn dochter erbij.
Dochter komt steeds met smoesjes buikpijn, ziek, en is duidelijk ze het gewoon niet wil.
De laatste poging is afgelopen weekend geweest waarin ze ook niet mee wilde.
De bedoeling was naar een winkelcentrum te gaan.
Mijn jongste dochter zou ook aanwezig zijn, omdat we dachten dat makkelijker zou maken voor zijn dochter, zodat de focus niet alleen op mij ligt zogezegd.
We hebben begrip voor zijn dochter en willen het haar niet afdwingen, ik heb ook dit maal aangegeven bij mijn vriend het niet af te dwingen.
Anderzijds staan onze levens nu op hold en is het lastig een leven op te bouwen samen.
Het is duidelijk dat zijn dochter er grote moeite mee heeft en ik denk omdat alle aandacht nu naar haar gaat van haar vader.
Stukje jaloezie komt daarbij kijken en angst voor de verandering denk ik.
Mijn vriend en ik willen elkaar niet opgeven, en hebben begrip voor deze situatie.
Nu we 15 maanden verder zijn is het wel erg vervelend natuurlijk.
Mijn vriend wil dat ik in het weekend naar hem kom als zijn dochter er ook is. Waarschijnlijk zal ze dan haar kamer induiken of misschien wel weg willen.
En hij zegt dat ze vanzelf wel bijdraait.
Hij wilde het eigenlijk vanaf het begin al anders aanpakken en ik zei hem het a.u.b. niet af te dwingen en haar de tijd te geven.
Ene kant ben ik het mee eens dat hij wil dat ik kom,omdat ik ook vind dat we echt de tijd hebben genomen haar eraan te laten wennen.
Als het aan haar ligt ontmoet ze mij nooit.
A.u.b. tips hoe we dit kunnen aanpakken.
Heeft er iemand hier ervaring mee?
Gr Leslie
