boos, verdrietig en wanhoopig.

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hallo allemaal,

Ik wil hier even mijn ei kwijt. sinds vorig jaar mei zijn wij bezig om een kindje te krijgen zoals iedereen hier. Eerste 2x ongie toen 3 maanden niet meer. daarna ineens zwanger op 6 wk echo vruchtje was met 5.2 wk gestopt met groeien. Pas met 11 wk zou ik gecurriteerd worden en op de dag was het gelukkig spontaan gekomen. Daarna heeft het 8 wk geduurd voordat ik weer ongi werd. Weer 3 maanden niet ongi geweest en toen weer ineens zwanger. Echo met 7 wk helaas het was een leeg vruchtzakje, we waren er zo kapot van op de 9de week heb ik het eruit laten halen. wat overigens reuze mee viel alleen erge krampen gehad de dagen erna. nu na 5wk nog niet ongi. Al met al zijn we nu een jaar bezig met 2 eisprongen en 2x mk. Nu heb ik 3 vriendinnen en die zijn nu 3 maanden bezig en wat denk allemaal rond de zelfde tijd uitgerekend, en bij hun gaat het uiteraard allemaal goed, want bij mij gaat alles fout volgens mij ben ik op deze aardbol gezet om alleen maar leed te dragen. Ik zit er helemaal door heen ik ben zo boos op God   ( ik ben erg gelovig ). waarom nou precies bij mij. Ik heb al genoeg mee moeten maken in mijn leven. Ik lig elke avond stilletjes te huilen in bed  en ben zo boos en dan ben ik weer boos omdat ik boos ben snappen jullie het nog. waarom bij hun wel en bij mij niet, wat het ik fout gedaan in mijn leven ik heb nog nooit gebruikt ik rook niet en ik drink bijna niet. Ik heb door mijn aandoening verhoogde kans op miskramen. Ik begin wanhoopig te worden ik moet het liefst zo snel mogelijk zwanger raken omdat ik teveel kans het dat ik in een rolstoel verdaag en dan hoeft het van mij niet meer.

ook heb ik 2 dagen na dat ik te horen kreeg dat ik een mk had mijn vader 2 keer een hartstilstand zien krijgen in het zh.

ik zit op dit moment in een flinke depressie het lijkt wel of het hele dorp bij ons zwanger is.

groetjes snelly
 
Beste Snelly,

He wat een rottijd, ik snap dat je heel erg verdrietig en wanhopig bent en   je afvraagt waarom jou dit allemaal moet overkomen en dan lijkt het om je heen allemaal wel goed te gaan. En dan ook nog je vader, het is allemaal zoveel te gelijk.
Ik heb zelf 2 kids en laatst een miskraam gehad, en natuurlijk vind ik dat ook niet leuk maar het is allemaal te relativeren in mijn geval. Maar ik snap heel goed dat je er moedeloos van wordt en denkt dat je de enige bent. Maar probeer niet boos te zijn op God, Hij is een goede Vader die het beste voor heeft met Zijn kinderen, zoek troost bij hem en breng het bij God, als je het zelf niet kan, laat dan anderen voor je bidden, en je mag je troost bij Hem zoeken. Ik zal ook voor je bidden als je dat goed vindt. Ik wens je heel veel sterkte!!!

Lieve groetjes Inge
 
Beste Inge,

Dank je wel voor je steun. Daarom ben ik zo boos omdat ik boos ben op God. Ik wil dat helemaal niet. Ik ben nog nooit boos op hem geweest. Voor mijn trouwen had ik een gesprek met de dominee, toen kwam mijn aandoening ter sprake. Hij vroeg of ik weleens boos op hem was dat ik dit had. Nee nog nooit,   iedereen heeft een pad te begaan in zijn leven en dit is de mijne. Maar dit kan ik op dit moment nog even niet relativeren. Die tijd zal nog wel komen dat ik het een plekje kan geven en niet meer boos ben. Ik weet dat Hij van zijn kinderen houdt en dat hou ik ook in mijn achterhoofd. Maar het waarom bij mij spookt constant in mijn achterhoofd.
Het moet gewoon slijten.

veel liefs nell
 
Hoi Nell,

Wat vervelend dat je dit allemaal moet doormaken. Ik begrijp je verdriet en je boosheid wel. Ik heb zelf vorig jaar oktober een miskraam gehad. Gelukkig ben ik daarna meteen weer zwanger geworden en ben ik nu 32 weken op weg.

Ik begrijp je frustraties wel alleen moet je jezelf ook afvragen wat je eraan hebt. Toen ik die miskraam kreeg, was ik ook verdrietig. Toch heb ik de draad weer snel opgepakt. Het vruchtje was niet goed en het is daarom ook niet voor niets misgegaan. Daarnaast kan ik wel zeggen dat mijn relatie met mijn man er nog hechter door geworden is. Wij hebben ons hier doorheen geslagen, samen. En dat vond ik erg bijzonder.

Dat je vriendinnen wel zwanger worden is misschien zuur. Maar reken hun daar niet op af. Zij hebben ook een leven met plannen en dat het bij hun dan wel goed gaat, is toch alleen maar mooi? Dit heeft niets te maken met of het wel eerlijk is of niet. Dit is het leven.

Zoals ik je verhaal lees, denk ik ook dat je er teveel mee bezig bent. En dat is ook niet goed. Tuurlijk begrijp ik wel dat het je bezighoudt want dat had ik ook wel. Toen wij eenmaal besloten om voor kindjes te gaan, begon ik de maanden ook in te delen in weken en rond de vruchtbare periode werd het voor mij ook heel spannend net zoals de dag waarop ik ongesteld moest worden. Bij ons was het  na 4 maanden raak (en dat vond ik al lang duren!). Helaas ging dat toen dus mis. Wij hadden alletwee zoiets van: we wachten tot het nieuwe jaar en dan gaan we er weer voor. Ik heb het toen ook van me af kunnen zetten en wat denk je: ik was meteen weer zwanger.

Het schijnt zo te zijn dat als je er minder mee bezig bent en jezelf wat lekkerder in je vel zit, het zwanger worden beter gaat dan wanneer je je er te druk over maakt.
Misschien is een adempauze een optie? Ik lees in je verhaal dat je nogal haast hebt, maar zoiets kun je niet forceren. Ga lekker op vakantie of ga leuke dingen doen met vrienden en familie zodat je het zwanger worden ook eens kunt vergeten.

Ikzelf geloof niet in God maar ik omschrijf  ieders levensweg als een weg zonder routebeschrijving. Je wandelt er overheen zonder dat je weet of je goed loopt. Soms kom je op een kruising en zul je moeten kiezen welke weg je inslaat. Je gaat door dalen en over bergen. Soms zit je op een mooi landweggetje en soms zit je op een snelweg waar het leven zo snel gaat dat je af en toe een keer een afslag moet nemen om tot rust te komen. Ik denk dat jij nu op zo'n snelweg zit. Neem een afslag en doe het eens wat rustiger aan. Dan zul je zien dat het leven er voor jou ook mooi uit kan zien.

Heel veel sterkte de komende tijd.

Groetjes,
Maike
 
Hoi Maikje,

Even een reactie op je reactie. Ik reken mijn vriendinnen er ook helemaal niet op af hoor dat heb je verkeerd begrepen, ik ben ook harstikke blij voor hun en dat het bij hun gelukkig goed gaat want dit wens je niemand toe. Maar je kan ook denk ik wel begrijpen dat ik voor mijzelf niet echt blij ben dat lijkt me logisch. Bij  Mijn eerste mk was ik net zo nuchter als jij kan gebeuren dan was het vast niet goed geweest. Maar de 2e had ik echt niet verwacht en ik denk dat dat de klap is geweest. Ik ben ook veel hechter met mijn man geworden sinds dit alles. Ik heb zoveel tegen slagen meegemaakt dat ik het vorige week ff niet meer zag zitten dat mag toch wel en ik mag toch ook wel verdrietig zijn. Het gaat nu weer stukken beter kan alles wat beter relativeren. Mijn temp is sinds vandaag weer gestegen dus dat is in iedergeval al weer een vooruit gang. Ik snap ook wel dat ik dingen niet kan af dwingen en zeker geen zw, ( al zouden veel vrouwen dat wel willen ) Maar ik zit alsmaar in mijn achterhoofd dat als ik voor de rest van mijn leven in de rolstoel terecht kom heeft het voor mij geen nut meer en dat bedoel ik dat ik het zo snel mogelijk wil.

En als het niet lukt ben zijn wij wel heel nuchter in, dan niet daar ga ik niet mijn hele leven door laten beinvloeden. Ik was gewoon jaloers en zo ben ik helemaal niet dus ik wist niet echt wat ik daar nou mee aan moest.

Ik ben weer een beetje uit de dip. en we gaan weer met vol goede moed verder met het leven en klussen.

groetjes nell
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan