Lieve allemaal,
Ik ben sinds mijn miskraam - 3 weken geleden - ziekgemeld uit de WW en de UWV-controleur zou rond deze tijd contact opnemen om te zien hoe het ervoor stond. Twee weken geleden bracht ik hem tijdens het huisbezoek volledig van zijn stuk met mijn verhaal. Vanmiddag belde hij me dus weer op. Die man zit in een moeilijk parket, aan de ene kant moet hij mij van zijn baas een aantal dingen vragen, zodat hij mijn 'zaak' in een hokje kan passen. Maar hij is ook mens en vindt het heel moeilijk om die vragen dan te stellen. Dat gaf hij gelukkig wel eerlijk bij mij aan, dus "no hard feelings", ik snap zijn dilemma wel. Maar het zijn wel heel zakelijke vragen die hij dan stelt. Of ik al een termijn kon geven wanneer ik dacht dat het beter zou gaan? Nou, daar heb ik dus echt geen zicht op en ik kan er helemaal niets over zeggen. Wat voor klachten ik heb waardoor ik arbeidsongeschikt zou zijn? Wat dacht je van diepe rouw ten gevolge van het verliezen van een kind? Maar dat was niet specifiek genoeg. Dan maar 'verdriet', 'emotionele instabiliteit' en 'concentratieproblemen'. Kortom: zie je me zo bij een sollicitatie- of reïntegratiegesprek zitten?
Eigenlijk vind ik dat het zo niet zou moeten mogen. Na het gesprek met die man was ik helemaal van slag, ik moet me #$^#&! verantwoorden voor het feit dat ik momenteel niet in staat ben om mee te hollen in de wereld. Ik moet mijn rouwproces verdedigen tegenover een man die ik verder niet ken, en dan ook nog volgens de kille, zakelijke regeltjes van een instituut waar je alleen wordt gezien als kostenpost. Ik heb hem dat ook gezegd, dat ik het wel heel persoonlijk en privé vind en dat ik er eigenlijk met hem helemaal niet over wil praten. Maar ik snap wel dat het moet. Wéér dat dubbele. Respect tonen voor een meelevend persoon wiens zakelijke vragen je ronduit beledigend en kwetsend vindt.
Ik was heel blij dat ik vanochtend nog bij de huisarts ben geweest, en dat die me aanraadde me nog niet beter te melden. Anders had ik me misschien wel laten overrompelen en gezegd dat ik over een weekje wel weer beter dacht te zijn. Want het recht op het in alle rust verwerken van een verloren zoontje, daar moet je wel voor knokken. Waardeloos vind ik het.
Hoe gaan of gingen jullie daarmee om? Lastige werkgevers of uitkeringsinstanties?
Bovenstaand stuk had ik al aan een mail-vriendin geschreven, maar ik ben zo benieuwd of er nog andere vrouwen zijn die hier zo boos om kunnen worden.
Liefs,
Marjon
Ik ben sinds mijn miskraam - 3 weken geleden - ziekgemeld uit de WW en de UWV-controleur zou rond deze tijd contact opnemen om te zien hoe het ervoor stond. Twee weken geleden bracht ik hem tijdens het huisbezoek volledig van zijn stuk met mijn verhaal. Vanmiddag belde hij me dus weer op. Die man zit in een moeilijk parket, aan de ene kant moet hij mij van zijn baas een aantal dingen vragen, zodat hij mijn 'zaak' in een hokje kan passen. Maar hij is ook mens en vindt het heel moeilijk om die vragen dan te stellen. Dat gaf hij gelukkig wel eerlijk bij mij aan, dus "no hard feelings", ik snap zijn dilemma wel. Maar het zijn wel heel zakelijke vragen die hij dan stelt. Of ik al een termijn kon geven wanneer ik dacht dat het beter zou gaan? Nou, daar heb ik dus echt geen zicht op en ik kan er helemaal niets over zeggen. Wat voor klachten ik heb waardoor ik arbeidsongeschikt zou zijn? Wat dacht je van diepe rouw ten gevolge van het verliezen van een kind? Maar dat was niet specifiek genoeg. Dan maar 'verdriet', 'emotionele instabiliteit' en 'concentratieproblemen'. Kortom: zie je me zo bij een sollicitatie- of reïntegratiegesprek zitten?
Eigenlijk vind ik dat het zo niet zou moeten mogen. Na het gesprek met die man was ik helemaal van slag, ik moet me #$^#&! verantwoorden voor het feit dat ik momenteel niet in staat ben om mee te hollen in de wereld. Ik moet mijn rouwproces verdedigen tegenover een man die ik verder niet ken, en dan ook nog volgens de kille, zakelijke regeltjes van een instituut waar je alleen wordt gezien als kostenpost. Ik heb hem dat ook gezegd, dat ik het wel heel persoonlijk en privé vind en dat ik er eigenlijk met hem helemaal niet over wil praten. Maar ik snap wel dat het moet. Wéér dat dubbele. Respect tonen voor een meelevend persoon wiens zakelijke vragen je ronduit beledigend en kwetsend vindt.
Ik was heel blij dat ik vanochtend nog bij de huisarts ben geweest, en dat die me aanraadde me nog niet beter te melden. Anders had ik me misschien wel laten overrompelen en gezegd dat ik over een weekje wel weer beter dacht te zijn. Want het recht op het in alle rust verwerken van een verloren zoontje, daar moet je wel voor knokken. Waardeloos vind ik het.
Hoe gaan of gingen jullie daarmee om? Lastige werkgevers of uitkeringsinstanties?
Bovenstaand stuk had ik al aan een mail-vriendin geschreven, maar ik ben zo benieuwd of er nog andere vrouwen zijn die hier zo boos om kunnen worden.
Liefs,
Marjon