Boos

A

ANONYMOUS_USERNAME

Lieve allemaal,

Ik ben sinds mijn miskraam - 3 weken geleden - ziekgemeld uit de WW en de UWV-controleur zou rond deze tijd contact opnemen om te zien hoe het ervoor stond. Twee weken geleden bracht ik hem tijdens het huisbezoek volledig van zijn stuk met mijn verhaal. Vanmiddag belde hij me dus weer op. Die man zit in een moeilijk parket, aan de ene kant moet hij mij van zijn baas een aantal dingen vragen, zodat hij mijn 'zaak' in een hokje kan passen. Maar hij is ook mens en vindt het heel moeilijk om die vragen dan te stellen. Dat gaf hij gelukkig wel eerlijk bij mij aan, dus "no hard feelings", ik snap zijn dilemma wel. Maar het zijn wel heel zakelijke vragen die hij dan stelt. Of ik al een termijn kon geven wanneer ik dacht dat het beter zou gaan? Nou, daar heb ik dus echt geen zicht op en ik kan er helemaal niets over zeggen. Wat voor klachten ik heb waardoor ik arbeidsongeschikt zou zijn? Wat dacht je van diepe rouw ten gevolge van het verliezen van een kind? Maar dat was niet specifiek genoeg. Dan maar 'verdriet', 'emotionele instabiliteit' en 'concentratieproblemen'. Kortom: zie je me zo bij een sollicitatie- of reïntegratiegesprek zitten?
Eigenlijk vind ik dat het zo niet zou moeten mogen. Na het gesprek met die man was ik helemaal van slag, ik moet me #$^#&! verantwoorden voor het feit dat ik momenteel niet in staat ben om mee te hollen in de wereld. Ik moet mijn rouwproces verdedigen tegenover een man die ik verder niet ken, en dan ook nog volgens de kille, zakelijke regeltjes van een instituut waar je alleen wordt gezien als kostenpost. Ik heb hem dat ook gezegd, dat ik het wel heel persoonlijk en privé vind en dat ik er eigenlijk met hem helemaal niet over wil praten. Maar ik snap wel dat het moet. Wéér dat dubbele. Respect tonen voor een meelevend persoon wiens zakelijke vragen je ronduit beledigend en kwetsend vindt.
Ik was heel blij dat ik vanochtend nog bij de huisarts ben geweest, en dat die me aanraadde me nog niet beter te melden. Anders had ik me misschien wel laten overrompelen en gezegd dat ik over een weekje wel weer beter dacht te zijn. Want het recht op het in alle rust verwerken van een verloren zoontje, daar moet je wel voor knokken. Waardeloos vind ik het.

Hoe gaan of gingen jullie daarmee om? Lastige werkgevers of uitkeringsinstanties?

Bovenstaand stuk had ik al aan een mail-vriendin geschreven, maar ik ben zo benieuwd of er nog andere vrouwen zijn die hier zo boos om kunnen worden.

Liefs,
Marjon
 
Hallo Marjon,

Ik begrijp dat je wat verder in je zwangerschap was dan ik (Ik was tien weken in verwachting toen ik een miskraam kreeg). Jij wist al dat het een jongetje was, dat lijkt me dus nog erger. Toch zit ik na twee weken nog steeds thuis omdat mijn miskraam best een grote impact op mij heeft gehad. De arbodienst heeft al gebeld om te vragen hoelang ik 'denk dat het nog gaat duren'. Net als bij jou dus eigenlijk. Daar was ik ook al aardig pissig over, dus wat dat betreft begrijp ik je gevoelens heel goed. Hij zei, dat hij mijn "kwestie" aan de arbo-arts voor zou leggen en als het 'te lang gaat duren' dan krijg ik vanzelf een oproep. Ik snap best dat die mensen ook maar hun werk doen (zou zelf niet voor zo'n baan kiezen, maar goed iemand moet het doen), maar voor ons is het toch een kwestie van wantrouwen en onbegrip naar ons toe. En dat steekt wel, ja. Ik heb genoeg mensen in mijn omgeving die begrijpen dat ik tijd nodig heb om het allemaal te verwerken (ik hoop dat dat bij jou ook het geval is!) maar het bedrijfsleven is nou eenmaal heel hard. Je bent uiteindelijk overal maar een nummer, voor jou tien anderen. Dus je ziet het, het komt ook bij andere mensen voor. Helaas maar waar!
Sterkte met het verwerken van je verlies en ook met de instanties. Maak jezelf maar niet al te boos, het heeft toch geen zin. Die formaliteiten horen er helaas bij...
Liefs, Anna
 
Helaas zijn dit soort dingen niet te voorkomen en kom je met je verdriet ,weer in de realiteit terug.Tuurlijk kunnen deze mensen zich goed in jou verplaatsen, maar zij krijgen de standaardvragen opgedragen van hun werkgever en ga zo maar door.Net wat jij al aangaf, is dat het hun gaat om de centen en jij bent nu een kostenpost.Zo gaat dat in de harde buitenwereld en zo gaat dit al vele jaren.Jij moet voet bij stuk houden en je weer beter melden zodra jij dit aan kunt en alleen vertellen wat jij aan informatie wilt geven.In principe hoef je helemaal geen respect te tonen voor de persoon die je komt uithoren. Het is immers zijn werk, dus hou het ook zoveel mogelijk zakelijk.Rouw, deel je met familie,vrienden en kennissen en zeker niet met mensen van dergelijke instantie's.Hou je antwoorden daarom kort.Zo'n persoon heeft een studie gehad om je uit te horen, gevoelige en zakelijke vragen te stellen en zeker om te proberen je te overrompelen.Ik wens je veel kracht en sterkte toe.
Liefs Yvon
 
Hoi Marjon

Laat je niet gek maken, hoor. Neem de tijd die jij nodig hebt. Ik heb het ook gehad met de arbodienst. Een collega had mij ziek gemeld en toen ook specifiek gemeld dat ze mij niet mochten bellen met vragen. Als ze vragen hadden dan moesten ze mijn groepshoofd bellen. Nou je raad het al, ze belden mij dus. Ook nog eens met stomme vragen en erg pijnlijke vragen omdat die man zijn verhaal niet compleet had. Hij had op papier staan dat ik bij een specialist geweest was en waarom ik me daarna pas ziek gemeld had. Tja, je kan nou eenmaal niet in de toekomst kijken. Ik was ook zo boos op die man en op al die onzin.

Groetjes Ria
 
Hoi marjon,

Ik heb 10 maanden geleden een miskraam gehad en veel steun gehad van mijn werk. Gelukkig hebben wij een eigen medische dienst die alle begrip had. Ik ben maar 1,5 week thuis geweest en ben nog 2 weken halve dagen gaan werken. Misschien is het voor jou ook een idee om niet gelijk full time te beginnen maar rustig aan.

Sterkte
 
Ik ben na mijn miskraam 1 week thuisgebleven. Toen ben ik weer aan het werk gegaan. Het is voor iedereen verschillend natuurlijk, maar ik voelde me niet beter bij het thuiszitten. Ik ga mezelf dan alleen maar steeds zieliger vinden. Ik knapte er erg van op om weer lekker het leven in te stappen. Maargoed, ik kreeg een miskraam in de 12e week, ik kan me voorstellen dat je, als je later in je zwangerschap een miskraam krijgt, er wat langer voor nodig hebt.
 
Lieve Marjon,

Klote zeg...ten eerste wens ik je héél veel sterkte.
Ik reageer niet omdat ik ook ervaring heb met wat jij schrijf maar ik schrijf als "baas".
Ik vind dat jouw baas je had moeten beschermen, géén bezoek van de arboarts en géén moeilijke vragen lijstjes doornemen.
Ik vind dat je misschien je baas hierop wel kunt aanspreken.
Hij of zij had je in bescherming moeten nemen en inderdaad je moet gewoon de tijd nemen die jij denkt dat nodig is.
Ik wens je het allerbeste toe, toi toi toi.
 
Beste Marjon,
Ik begrijp heel goed hoe je je voelt. Ik ben vorig jaar met 20 weken bevallen en natuurlijk heeft ons dochtertje dat niet overleefd. Daarnaast had ik 2 liter bloed verloren, omdat de placenta niet loskwam en ben ik alsnog in de OK gecurretteerd. We hebben ons kindje begraven en wilden heel veel weg van alle goede zorgen, maar soms was het gewoon te veel. Telkens weer het verhaal doen. Op mijn werk wilden ze toen weten wanneer ik weer kwam. Dat was na twee weken. Ik werk in het onderwjs en stel je voor dat de kinderen wat lessen misten. Ik ben vooral boos op mezelf geweest dat ik toen al ben gaan werken. Twee weken lang halve dagen. Maar toch... Ik was lichamelijk uitgeput door het bloedverlies en dat was nog het minste. Het verlies verwerken was pas echt zwaar. Ik neem het mezelf kwalijk dat ik niet beter voor mezelf opkwam en het kennelijk ook nodig had om er niet aan te denken, de afleiding, zodat je er niet gek van verdriet werd. Ik snap heel goed heo je je voelt en dat sommige mensen niet begrijpen wat je doormaakt als je een kind verliest. Die ARBO-man had je later moeten bellen en met rust moeten laten. Kom voor jezelf op, dat ben je aan je kindje verplicht. Ik wens je veel sterkte en veel liefs, Mirza
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan