Hoi,
Tja, ik ga het toch maar doen. Ik ga de borstvoeding afbouwen. Of beter gezegd, ik ben de borstvoeding al aan het afbouwen. Ik merk aan mezelf dat ik het gewoonweg niet meer op kan brengen. Het kost me op dit moment, in deze situatie, teveel energie. Zoals jullie wellicht weten zijn Marcel en ik uit elkaar en we zijn nu op het punt aanbeland dat we alles officieel moeten gaan regelen. Aangezien dat niet zonder spanningen gaat, kan ik het dus even niet meer opbrengen. Ik voel me wel een beetje schuldig, omdat ik het bij Merijn tot 7 maanden heb volgehouden en Siebe is nu nog maar amper 5 maanden. Maar goed, de omstandigheden waren 2,5 jaar geleden ook heel anders en uiteindelijk heeft hij toch bijna 5 maanden volledige borstvoeding gehad, dus moet ik eigenlijk niet klagen.
Het mooie is dat Siebe er totaal niets mee lijkt te lijden. Sterker nog, binnen no time heeft hij zijn flesje leeg, dus dat is het probleem gelukkig niet. Het zit dus gewoon tussen mijn oren.
Hoe dan ook, ik hoop dat ik nu wat meer energie krijg en straks wat meer vrijheid om Siebe ook een keertje met zijn broertje mee naar Marcel te laten gaan. Vooral de laatste weken merk ik aan mezelf dat ik gigantisch op mijn tenen loop, omdat ik al sinds de geboorte van Siebe (21 weken) geen normale nachtrust meer heb gehad en er ook altijd alleen voor sta. Ik word gemiddeld zo'n 2 keer per nacht wakker door Siebe of Merijn en lig dan vaak uren te malen in mijn bed en kan dan de slaap niet meer vatten. Marcel neemt onze Merijn wel een keertje mee overdag, maar dat zet geen zoden aan de dijk. Het gaat er momenteel om, dat ik gewoon niet voldoende nachtrust krijg en ook niet overdag een keer kan zeggen dat ik terug naar bed ga, omdat Merijn al ruim een half jaar niet meer slaapt 's middags. Op een gegeven moment breekt dat je op en dat punt heb ik nu bereikt, merk ik. Het is denk ik goed voor me om, als de kinderen een keer weg zijn, eens leuke dingen voor mezelf te gaan doen, zodat ik weer nieuwe energie op kan doen en niet altijd het gevoel heb dat ik alleen met de kinderen en het huishouden bezig ben. Vandaar dat ik deze week ook begonnen ben over een geregelde omgangsregeling, waarbij in eerste instantie Merijn en over een aantal weken/maanden ook Siebe, ook eens een nacht in het weekend door gaan brengen bij hun vader. Ik schrijf "geregelde", omdat het tot op heden nog zo was dat Marcel maar hoefde te bellen als het hem uit kwam dat hij de kinderen wilde hebben en ik dan maar alles goed vond. Op die manier wist ik nooit waar ik aan toe was en dat vond ik niet fijn. Bovendien is het helemaal niet verkeerd als hij ook eens ondervindt hoe het is om er alleen voor te staan met de kinderen.
Het enige probleem waar ik echter momenteel tegenop bots is dat ik als enige kanttekening bij die omgangsregeling heb gezegd dat ik voorlopig (voor 2-3 maanden) niet wil dat zijn nieuwe vriending in the picture komt. Ik zeg dat puur in het belang van Merijn, omdat ik vind dat hij de afgelopen maanden al genoeg te verduren heeft gehad en ik merk aan heel zijn doen en laten en uitspraken dat hij op zijn manier toch best veel bezig is met onze situatie. Aangezien het voor hem ook al weer een hele verandering zal zijn als hij voor het eerst in zijn leven om het weekend 2 dagen en 1 nacht van huis zal zijn, vond ik het niet teveel gevraagd dat zij dus even niet in aanraking zou komen met onze kinderen. Nogmaals puur in het belang van onze Merijn. Een ventje van 2,5 jaar moet gewoonweg kind kunnen zijn en onbezorgd, maar dat is hij op dit moment niet en dat vind ik niet goed. Zijn vader daarentegen ziet totaal niet in dat Merijn het moeilijk heeft en vind het dus de grootste onzin dat ik "eis" (zoals hij dat dan zegt) dat ik niet wil dat zijn vriendin in contact komt met onze kinderen. Zoals het altijd al is geweest, is het nu ook weer, hij kijkt alleen maar naar zijn eigen belangen. Hij vind namelijk niet dat ik kan eisen dat hij zijn vriendin dan in zijn vrije weekend (hij werkt onregelmatig) dan maar niet kan zien, omdat ik dat niet wil. Ik geloof dat hij door deze opmerking te maken nog steeds niet snapt wat ik bedoel en ik kan het hem ook niet duidelijk maken. Ik vind het helemaal geen probleem dat hij b.v. op zaterdagavond tegen haar zegt dat ze langs kan komen, als onze kinderen maar slapen. En het is heus niet voor een heel lange periode, maar voor de duur van ten hoogste 3 maanden. Laat Merijn eerst maar eens wennen aan de nieuwe situatie, voordat hij weer geconfronteerd wordt met iets nieuws. Tja, wat kan ik er mee. Ik heb dit verhaal al tegen verschillende mensen verteld, met name mijn psycholoog en iemand die SPW (sociaal pedagogisch werk) heeft gestudeerd en iedereen is het eens met de reden waarom ik wil wat ik wil. Er zijn zelfs studies bekend waarbij geadviseerd wordt om een nieuwe parnter in eerste instantie niet in contact te brengen met (vooral kleine) kinderen in een gelijksoortige situatie als de onze en in sommige gevallen wordt zelfs geadviseerd om een periode van tenminste 1 jaar aan te houden. Wat is dan toch hooguit 3 maanden op een heel lang en gelukkig leven met zijn nieuwe vriendin??!! Helaas zal ik er niks aan kunnen doen, als hij toch besluit dat zij in contact mag komen met onze kinderen, maar ik vind dat wel erg frustrerend.
Ondanks dat het me pijn doet dat ik ze straks b.v. twee dagen en een nacht moet gaan missen, zal het me op zeker moment ook goed doen denk ik. Want ik kan op dit moment niet altijd de lieve mama voor met name Merijn zijn, die ik zo ontzettend graag wil zijn. Ik ben veel te gespannen en trek alles me veel te persoonlijk aan, waardoor ik weer heel snel geïrriteerd ben, wat dus weer resulteert in heel veel kleine conflictjes met mijn oudste zoon.
Ik hoop dat er snel heel veel duidelijkheid zal zijn over hoe alles geregeld zal worden, hoe mijn financiële situatie zal zijn en of ik in het huis kan blijven wonen. Kortom, dat ik weet waar ik aan toe ben. Dan zal het snel een heel stuk beter met me gaan en kan ik mijn vizier op mijn toekomst richten en weer een eigen leven op gaan bouwen, samen met mijn kanjers.
Zo, ik ben mijn verhaal weer even kwijt. Dank je wel dat je het even wilde lezen.
Liefs Fonske.
Tja, ik ga het toch maar doen. Ik ga de borstvoeding afbouwen. Of beter gezegd, ik ben de borstvoeding al aan het afbouwen. Ik merk aan mezelf dat ik het gewoonweg niet meer op kan brengen. Het kost me op dit moment, in deze situatie, teveel energie. Zoals jullie wellicht weten zijn Marcel en ik uit elkaar en we zijn nu op het punt aanbeland dat we alles officieel moeten gaan regelen. Aangezien dat niet zonder spanningen gaat, kan ik het dus even niet meer opbrengen. Ik voel me wel een beetje schuldig, omdat ik het bij Merijn tot 7 maanden heb volgehouden en Siebe is nu nog maar amper 5 maanden. Maar goed, de omstandigheden waren 2,5 jaar geleden ook heel anders en uiteindelijk heeft hij toch bijna 5 maanden volledige borstvoeding gehad, dus moet ik eigenlijk niet klagen.
Het mooie is dat Siebe er totaal niets mee lijkt te lijden. Sterker nog, binnen no time heeft hij zijn flesje leeg, dus dat is het probleem gelukkig niet. Het zit dus gewoon tussen mijn oren.
Hoe dan ook, ik hoop dat ik nu wat meer energie krijg en straks wat meer vrijheid om Siebe ook een keertje met zijn broertje mee naar Marcel te laten gaan. Vooral de laatste weken merk ik aan mezelf dat ik gigantisch op mijn tenen loop, omdat ik al sinds de geboorte van Siebe (21 weken) geen normale nachtrust meer heb gehad en er ook altijd alleen voor sta. Ik word gemiddeld zo'n 2 keer per nacht wakker door Siebe of Merijn en lig dan vaak uren te malen in mijn bed en kan dan de slaap niet meer vatten. Marcel neemt onze Merijn wel een keertje mee overdag, maar dat zet geen zoden aan de dijk. Het gaat er momenteel om, dat ik gewoon niet voldoende nachtrust krijg en ook niet overdag een keer kan zeggen dat ik terug naar bed ga, omdat Merijn al ruim een half jaar niet meer slaapt 's middags. Op een gegeven moment breekt dat je op en dat punt heb ik nu bereikt, merk ik. Het is denk ik goed voor me om, als de kinderen een keer weg zijn, eens leuke dingen voor mezelf te gaan doen, zodat ik weer nieuwe energie op kan doen en niet altijd het gevoel heb dat ik alleen met de kinderen en het huishouden bezig ben. Vandaar dat ik deze week ook begonnen ben over een geregelde omgangsregeling, waarbij in eerste instantie Merijn en over een aantal weken/maanden ook Siebe, ook eens een nacht in het weekend door gaan brengen bij hun vader. Ik schrijf "geregelde", omdat het tot op heden nog zo was dat Marcel maar hoefde te bellen als het hem uit kwam dat hij de kinderen wilde hebben en ik dan maar alles goed vond. Op die manier wist ik nooit waar ik aan toe was en dat vond ik niet fijn. Bovendien is het helemaal niet verkeerd als hij ook eens ondervindt hoe het is om er alleen voor te staan met de kinderen.
Het enige probleem waar ik echter momenteel tegenop bots is dat ik als enige kanttekening bij die omgangsregeling heb gezegd dat ik voorlopig (voor 2-3 maanden) niet wil dat zijn nieuwe vriending in the picture komt. Ik zeg dat puur in het belang van Merijn, omdat ik vind dat hij de afgelopen maanden al genoeg te verduren heeft gehad en ik merk aan heel zijn doen en laten en uitspraken dat hij op zijn manier toch best veel bezig is met onze situatie. Aangezien het voor hem ook al weer een hele verandering zal zijn als hij voor het eerst in zijn leven om het weekend 2 dagen en 1 nacht van huis zal zijn, vond ik het niet teveel gevraagd dat zij dus even niet in aanraking zou komen met onze kinderen. Nogmaals puur in het belang van onze Merijn. Een ventje van 2,5 jaar moet gewoonweg kind kunnen zijn en onbezorgd, maar dat is hij op dit moment niet en dat vind ik niet goed. Zijn vader daarentegen ziet totaal niet in dat Merijn het moeilijk heeft en vind het dus de grootste onzin dat ik "eis" (zoals hij dat dan zegt) dat ik niet wil dat zijn vriendin in contact komt met onze kinderen. Zoals het altijd al is geweest, is het nu ook weer, hij kijkt alleen maar naar zijn eigen belangen. Hij vind namelijk niet dat ik kan eisen dat hij zijn vriendin dan in zijn vrije weekend (hij werkt onregelmatig) dan maar niet kan zien, omdat ik dat niet wil. Ik geloof dat hij door deze opmerking te maken nog steeds niet snapt wat ik bedoel en ik kan het hem ook niet duidelijk maken. Ik vind het helemaal geen probleem dat hij b.v. op zaterdagavond tegen haar zegt dat ze langs kan komen, als onze kinderen maar slapen. En het is heus niet voor een heel lange periode, maar voor de duur van ten hoogste 3 maanden. Laat Merijn eerst maar eens wennen aan de nieuwe situatie, voordat hij weer geconfronteerd wordt met iets nieuws. Tja, wat kan ik er mee. Ik heb dit verhaal al tegen verschillende mensen verteld, met name mijn psycholoog en iemand die SPW (sociaal pedagogisch werk) heeft gestudeerd en iedereen is het eens met de reden waarom ik wil wat ik wil. Er zijn zelfs studies bekend waarbij geadviseerd wordt om een nieuwe parnter in eerste instantie niet in contact te brengen met (vooral kleine) kinderen in een gelijksoortige situatie als de onze en in sommige gevallen wordt zelfs geadviseerd om een periode van tenminste 1 jaar aan te houden. Wat is dan toch hooguit 3 maanden op een heel lang en gelukkig leven met zijn nieuwe vriendin??!! Helaas zal ik er niks aan kunnen doen, als hij toch besluit dat zij in contact mag komen met onze kinderen, maar ik vind dat wel erg frustrerend.
Ondanks dat het me pijn doet dat ik ze straks b.v. twee dagen en een nacht moet gaan missen, zal het me op zeker moment ook goed doen denk ik. Want ik kan op dit moment niet altijd de lieve mama voor met name Merijn zijn, die ik zo ontzettend graag wil zijn. Ik ben veel te gespannen en trek alles me veel te persoonlijk aan, waardoor ik weer heel snel geïrriteerd ben, wat dus weer resulteert in heel veel kleine conflictjes met mijn oudste zoon.
Ik hoop dat er snel heel veel duidelijkheid zal zijn over hoe alles geregeld zal worden, hoe mijn financiële situatie zal zijn en of ik in het huis kan blijven wonen. Kortom, dat ik weet waar ik aan toe ben. Dan zal het snel een heel stuk beter met me gaan en kan ik mijn vizier op mijn toekomst richten en weer een eigen leven op gaan bouwen, samen met mijn kanjers.
Zo, ik ben mijn verhaal weer even kwijt. Dank je wel dat je het even wilde lezen.
Liefs Fonske.