Al in week 1 zijn we erachter gekomen dat onze dochter Reflux heeft. Ik ben gelijk begonnen met kolven om mijn melk vervolgens te mengen met Johannesbroodpitmeel en dit in een fles te geven.
In week 4 liep het de spuigaten uit en heeft ze een week in het ziekenhuis gelegen.
Gelukkig hebben ze haar (en ons) daar goed geholpen. Het ging gelijk stukken beter met haar, en wij hebben een ''gebruiksaanwijzing'' meegekregen om daar mee om te gaan.
Na 7 weken kolven en mengen, zijn we begonnen met het afbouwen van de Johannesbroodpitmeel. Dit ging met horten en stoten, maar het is gelukkig wel gelukt!
Zo fijn, dit betekende dat ik kon beginnen met haar aan de borst te voeden. Helaas gaat dit gepaard met heel veel pijn, witte en blauwe tepels. Leuk, nu blijkt dat ik Vasospasme heb.
Denk je alles gehad te hebben, kan dit er ook nog wel bij! Ben net voor het weekend begonnen met medicatie Nefidipine, dit zorgt ervoor dat de bloedvaten wijder worden. De medicijnen werken voor overdag wel wat (nog steeds niet geheel pijnloos), s'nachts voeden is en blijft onhoudbaar.
Nu mag ik voor de nacht een dubbele dosis mediactie nemen, maar de bijwerkingen zorgen ervoor dat ik opvliegers krijg en draaierig op mijn benen sta. Vooral dit laatste zorgt ervoor dat ik s'nachts zo ongeveer dronken mijn kleine moet verzorgen.
Nu maar besloten s'nachts gekolfde melk te geven en overdag als het te doen te doen is de borst.
Als ik net een voeding heb gehad die mega pijn doet, bedenk ik me dat ik de borstvoeding wil afbouwen. Maar ergens in mij wil dit niet... Voelt voor mij zo tegen natuurlijk om haar flesvoeding te geven. Ben absoluut niet van de borstvoedingsmaffia, en prima als andere vrouwen beslissen om flesvoeding te geven.
Het stond voor mij als paal boven water dat ik borstvoeding wou geven. Maar nu het na 11 weken nog steeds niet op de ''normale'' manier gaat, begin ik te twijfelen met alle emoties van dien.
Het is een behoorlijk lang verhaal geworden, maar vond het wel fijn om het van me af te schrijven.
Zijn hier nog meer vrouwen bekent met vasospasme?
In week 4 liep het de spuigaten uit en heeft ze een week in het ziekenhuis gelegen.
Gelukkig hebben ze haar (en ons) daar goed geholpen. Het ging gelijk stukken beter met haar, en wij hebben een ''gebruiksaanwijzing'' meegekregen om daar mee om te gaan.
Na 7 weken kolven en mengen, zijn we begonnen met het afbouwen van de Johannesbroodpitmeel. Dit ging met horten en stoten, maar het is gelukkig wel gelukt!
Zo fijn, dit betekende dat ik kon beginnen met haar aan de borst te voeden. Helaas gaat dit gepaard met heel veel pijn, witte en blauwe tepels. Leuk, nu blijkt dat ik Vasospasme heb.
Denk je alles gehad te hebben, kan dit er ook nog wel bij! Ben net voor het weekend begonnen met medicatie Nefidipine, dit zorgt ervoor dat de bloedvaten wijder worden. De medicijnen werken voor overdag wel wat (nog steeds niet geheel pijnloos), s'nachts voeden is en blijft onhoudbaar.
Nu mag ik voor de nacht een dubbele dosis mediactie nemen, maar de bijwerkingen zorgen ervoor dat ik opvliegers krijg en draaierig op mijn benen sta. Vooral dit laatste zorgt ervoor dat ik s'nachts zo ongeveer dronken mijn kleine moet verzorgen.
Nu maar besloten s'nachts gekolfde melk te geven en overdag als het te doen te doen is de borst.
Als ik net een voeding heb gehad die mega pijn doet, bedenk ik me dat ik de borstvoeding wil afbouwen. Maar ergens in mij wil dit niet... Voelt voor mij zo tegen natuurlijk om haar flesvoeding te geven. Ben absoluut niet van de borstvoedingsmaffia, en prima als andere vrouwen beslissen om flesvoeding te geven.
Het stond voor mij als paal boven water dat ik borstvoeding wou geven. Maar nu het na 11 weken nog steeds niet op de ''normale'' manier gaat, begin ik te twijfelen met alle emoties van dien.
Het is een behoorlijk lang verhaal geworden, maar vond het wel fijn om het van me af te schrijven.
Zijn hier nog meer vrouwen bekent met vasospasme?