Hallo, ik zal mij eerst even netjes voorstellen. Ik ben Santje, 29 jaar, getrouwd en moeder van een prachtige zoon van 3,5 jaar.
Nu heb ik de afgelopen 2 jaar te maken gehad met verschillende miskramen en omdat wij graag een tweede kindje willen ben ik door mijn huisarts doorverwezen naar de gyn. Vol goede moed gingen we heen, niet wetende wat ons die ochtend te wachten stond:
Tot mijn stomme verbazing kreeg ik daar namelijk de ene na de andere botte opmerking naar mijn hoofd geslingerd. Ze begon met: Ja wat je hier eigenlijk doet weet ik niet want ik ben een vruchtbaarheidsarts en zo te zien ben je wel vruchtbaar maar niet in staat om het vast te houden. Vervolgens zei ze: ach je bent nog zo jong, tot oktober van dit jaar doe ik er zeker niks aan en als het dan nog niet gelukt is zal ik eens kijken. En ook nog: ach je hebt er tenminste al 1, wees blij.
Wel moest ik bloed af laten nemen en krijgen mijn man en ik een chromosoomonderzoek, maar ze zei er meteen bij dat dat puur voor de weet was en dat we niets met de uitslag kunnen doen waarschijnlijk.
Voor de zekerheid vroeg ik nog of dat chromosoomonderzoek echt moet, ook als ik heel misschien wel zwanger raak in de tussentijd, omdat ik vanaf het moment dat ik zwanger zou zijn geen enkel risisco meer wil nemen. Toen zei de arts even niets, keek op en vervolgens zegt ze keihard in ons gezicht: ik begrijp het mongooltje welkom dus.
Toen waren we dus klaar na 10 minuten ipv een halfuur en nam ze ons mee naar de wachtkamer waar ook de assistente zat. Roept ze naar haar assistente (terwijl de wachtkamer vol met mensen zat); kun je even die formulieren pakken voor onderzoek na herhaalde spontane arbortussen? Nou daar sta je dan met je hele hebben en houden middenin een wachtkamer vol met vrouwen die zwanger zijn of willen worden.
Na de bloedafname moest ik gewoon naar mijn werk (waar niemand iets hiervan weet), maar ik voelde me behoorlijk ontdaan door de manier waarop deze vrouw ons had toegesproken. Helaas werd ik op mijn werk ook nog ongesteld en vanaf dat moment heb ik alleen nog maar gehuild.
Inmiddels gaat het wel een stuk beter met me en kan ik erover praten zonder emotioneel te worden maar mijn vraag is eigenlijk: wie herkent dit botte gedrag ? En zo ja heb meteen voor een andere arts gekozen of ben je gebleven?
Sorry dat het meteen zo'n lang verhaal is geworden maar toen ik eenmaal begon met typen kon ik eigenlijk niet meer stoppen. Heel erg bedankt alvast voor jullie reactie.
Nu heb ik de afgelopen 2 jaar te maken gehad met verschillende miskramen en omdat wij graag een tweede kindje willen ben ik door mijn huisarts doorverwezen naar de gyn. Vol goede moed gingen we heen, niet wetende wat ons die ochtend te wachten stond:
Tot mijn stomme verbazing kreeg ik daar namelijk de ene na de andere botte opmerking naar mijn hoofd geslingerd. Ze begon met: Ja wat je hier eigenlijk doet weet ik niet want ik ben een vruchtbaarheidsarts en zo te zien ben je wel vruchtbaar maar niet in staat om het vast te houden. Vervolgens zei ze: ach je bent nog zo jong, tot oktober van dit jaar doe ik er zeker niks aan en als het dan nog niet gelukt is zal ik eens kijken. En ook nog: ach je hebt er tenminste al 1, wees blij.
Wel moest ik bloed af laten nemen en krijgen mijn man en ik een chromosoomonderzoek, maar ze zei er meteen bij dat dat puur voor de weet was en dat we niets met de uitslag kunnen doen waarschijnlijk.
Voor de zekerheid vroeg ik nog of dat chromosoomonderzoek echt moet, ook als ik heel misschien wel zwanger raak in de tussentijd, omdat ik vanaf het moment dat ik zwanger zou zijn geen enkel risisco meer wil nemen. Toen zei de arts even niets, keek op en vervolgens zegt ze keihard in ons gezicht: ik begrijp het mongooltje welkom dus.
Toen waren we dus klaar na 10 minuten ipv een halfuur en nam ze ons mee naar de wachtkamer waar ook de assistente zat. Roept ze naar haar assistente (terwijl de wachtkamer vol met mensen zat); kun je even die formulieren pakken voor onderzoek na herhaalde spontane arbortussen? Nou daar sta je dan met je hele hebben en houden middenin een wachtkamer vol met vrouwen die zwanger zijn of willen worden.
Na de bloedafname moest ik gewoon naar mijn werk (waar niemand iets hiervan weet), maar ik voelde me behoorlijk ontdaan door de manier waarop deze vrouw ons had toegesproken. Helaas werd ik op mijn werk ook nog ongesteld en vanaf dat moment heb ik alleen nog maar gehuild.
Inmiddels gaat het wel een stuk beter met me en kan ik erover praten zonder emotioneel te worden maar mijn vraag is eigenlijk: wie herkent dit botte gedrag ? En zo ja heb meteen voor een andere arts gekozen of ben je gebleven?
Sorry dat het meteen zo'n lang verhaal is geworden maar toen ik eenmaal begon met typen kon ik eigenlijk niet meer stoppen. Heel erg bedankt alvast voor jullie reactie.