Broer slaat zusje

A

ANONYMOUS_USERNAME

Ik weet niet meer wat ik er aan moet doen, Mijn Zoontje bijna 3 slaat duwt en bijt(soms) zijn zusje van 1.5jaar
Nou is zijn zusje ook geen heilige maar meestal slaat en duwt hij haar zomaar.

Boos worden op de gang zetten naar z'n kamer sturen negeren   niets helpt.
Inmiddels word z'n zusje soms zelfs een beetje bang van hem.

Verder is hij wel echt gek op haar het lijkt wel of ze niet zonder en niet met elkaar kunnen.

Wie herkent dit en/of heeft tips
 
hey

jeetje wat vervelend zeg.
Sinds wanneer doet hij dit?
En zijn er bepaalde momenten wanneer hij dit doet? bv als ze appart spelen of samen spelen, of als jij haar aandacht geeft?
Hoe lang ben je al aan het proberen om hem hier op aan te spreken en appart te zetten? wat ik me kan voorstellen is dat het proberen appart te zetten even de tijd nodig heeft tot dat het effect heeft.
Je zal vast al hebben uitgelegd dat het pijn doet, tenminste als hij weet wat dat betekend.
Wat je misschien ook kan doen als het echt niet werkt om appart te zetten. is een favoriet speelgoedje van hem in te nemen deze op een zichtbare plek in een ton te doen. Deze krijgt hij pas terug als hij zich lief gedraagd. En dit iedere keer als hij slaat of bijt een speeltje in de ton.
Misschien kan je ook eens vragen bij het cb hoe je dat kan aanpakken hij kan natuurlijk ook in een bepaalde fase zit.
Ik heb het namelijk ook met mijn neefje en mijn dochtertje nou zien we die niet iedere dag maar toch is het vervelend. Nu begint hij door te krijgen dat je ook samen kan spelen en niet mag slaan en zeker niet bijten want dan moet hij appart zitten.

succes ik hoop dat het snel overgaat en dat je een manier vind voor nu
groetjes auriske
 
bedankt voor je reactie.
Ik denk dat het echt gewoon jaloers gedrag is tegenover z'n zusje.
Straffen met speelgoed in een ton doen vind ik wel een goed idee die hadden we nog niet uitgeprobeerd,

Meer tips zijn welkom hoor
 
Hoi,
Ik herken het heel erg. Ik heb twee zoontjes die 14 maanden met elkaar verschillen. De oudste is nu bijna 4 en de jongste, nou tel maar uit.
Ook zij slaan, schoppen, bijten. Soms wat erger dan anders, maar voor mij als ouder niet om aan te zien. Soms waren de bijtplekken echt nog weken te zien. En op elkaars hoofd trommelen met een autootje is ook niet zonder zichtbare gevolgen....

Ga in ieder geval niet aan jezelf als opvoeder twijfelen. Ze doen dit vooral om hun eigen "pikorde" vast te stellen, en omdat ze aandacht willen. De oudste doet dit vooral omdat hij wil laten merken dat hij het allemaal wel weet, en omdat hij onzeker is. De jongste doet het weer terug omdat hij zich spiegelt aan de oudste: wat jij kan, kan ik ook.

Gék werd ik ervan. Al die conflicten, soms alleen maar over het feit wie er op mijn rechter, dan wel linkerbeen mocht zitten om een verhaaltje voor te lezen.
Het is een fase en die gaat voorbij.
 Wat mijzelf helpt, is negeren!
Soms voel je het conflict al aankomen, en dan denk ik: ik kan niet alles voor jullie oplossen: maar ik kan wel proberen af te leiden.

Haal af en toe de kinderen uit elkaar: laat ze niet altijd alles samen doen (als het kan, af en toe eens een uitbesteden voor een middag). Soms mogen ze mama of papa of het speelgoed  ook wel eens voor zich alleen hebben.
En als ik niet heb gezien wiat de aanleiding was: ik koppel het terug naar hen beiden. Ze krijgen allebei een kus, maar mama is er niet voor jullie geruzie over autoos.

Kijk, als er echt wat misgaat, dan spring ik wel in, maar ik doe het niet meer bij elk piepje, anders heb je zelf ook geen leven meer. De kinderen moeten het samen ook zien op te lossen, en het helpt niet als ik er bovenop ga zitten. Want dan gaan ze daar gebruik van maken, en voordat je het weet, staat het hele gezin in twee kampen tegenover elkaar.

Wij leren ze nu te zeggen wat ze niet bevalt (onder woorden brengen), en na twee waarschuwingen is het afgelopen. Wees duidelijk. Naar de kinderen, maar vraag jezelf ook af: hoe duidelijk ben ik eigenlijk? Mij heeft dit geholpen. Binnenbrandjes blussen ze zelf, maar je merkt het snel genoeg als het echt uit de hand loopt.

Natuurlijk willen we allemaal dat alles in volle harmonie verloopt, maar zo is het in werkelijkheid helaas niet. Trek je alleen maar niet teveel aan van het gesteggel onderling. Het is heel belangrijk dat je als ouder een onafhankelijke scheidsrechter bent. En nadien even een goed gesprekje hebt, en dan weer overgaan tot de orde van de dag.

Hopelijk kun je hier wat mee, sterkte,
liefs Mamasan
 
En: heel belangrijk: benoem en  erken de gevoelens van je kind. Vertel dat hij/zij best boos mag zijn, maar dat slaan, duwen, schoppen niet kan/mag.
Blijf volhouden: op een gegeven moment valt het kwartje echt!
 
mijn dochtertje heeft ook van die buien, ze heeft letterkijk soms wat ruimte om haar heen nodig.
Ze is 3,5 jaar en haar broertje bijna 2 en ze duwt en slaat hem soms gewoon.
Ze kunnen ook erg lief samen spelen erg aandoenlijk soms maar het is ook vaak ruzie samen.
De oplossing voor haar was een eigen plekje, we hebben op zolder een pkelkje gemaakt waar ze alleen kan spelen, zodat ze allebei even rust hebben.
Soms zet ik haar aan de tafel met iets te spelen waar alleen zij mee kan spelen omdat hij er nog te klein voor is.
Hij vindt dat natuurlijk wel erg leuk dus moet ik hem afleiden met een boekje ofzo.
Het is eigenlijk ook wel logisch vind ik altijd, die kinderen kunnen nooit echt alleen zijn en hebben daar soms wel behoefte aan, of soms heeft de een behoefte aan rust terwijl de ander juist lekker wild wil doen, dan botst dat weleens.
Martine
 
quote: Mamasan25 reageerde document.write(friendlyDateTimeFromStr('25-03-2008 15:33:48'));

Hoi,
Ik herken het heel erg. Ik heb twee zoontjes die 14 maanden met elkaar verschillen. De oudste is nu bijna 4 en de jongste, nou tel maar uit.
Ook zij slaan, schoppen, bijten. Soms wat erger dan anders, maar voor mij als ouder niet om aan te zien. Soms waren de bijtplekken echt nog weken te zien. En op elkaars hoofd trommelen met een autootje is ook niet zonder zichtbare gevolgen....

Ga in ieder geval niet aan jezelf als opvoeder twijfelen. Ze doen dit vooral om hun eigen "pikorde" vast te stellen, en omdat ze aandacht willen. De oudste doet dit vooral omdat hij wil laten merken dat hij het allemaal wel weet, en omdat hij onzeker is. De jongste doet het weer terug omdat hij zich spiegelt aan de oudste: wat jij kan, kan ik ook.

Gék werd ik ervan. Al die conflicten, soms alleen maar over het feit wie er op mijn rechter, dan wel linkerbeen mocht zitten om een verhaaltje voor te lezen.
Het is een fase en die gaat voorbij.
 Wat mijzelf helpt, is negeren!
Soms voel je het conflict al aankomen, en dan denk ik: ik kan niet alles voor jullie oplossen: maar ik kan wel proberen af te leiden.

Haal af en toe de kinderen uit elkaar: laat ze niet altijd alles samen doen (als het kan, af en toe eens een uitbesteden voor een middag). Soms mogen ze mama of papa of het speelgoed  ook wel eens voor zich alleen hebben.
En als ik niet heb gezien wiat de aanleiding was: ik koppel het terug naar hen beiden. Ze krijgen allebei een kus, maar mama is er niet voor jullie geruzie over autoos.

Kijk, als er echt wat misgaat, dan spring ik wel in, maar ik doe het niet meer bij elk piepje, anders heb je zelf ook geen leven meer. De kinderen moeten het samen ook zien op te lossen, en het helpt niet als ik er bovenop ga zitten. Want dan gaan ze daar gebruik van maken, en voordat je het weet, staat het hele gezin in twee kampen tegenover elkaar.

Wij leren ze nu te zeggen wat ze niet bevalt (onder woorden brengen), en na twee waarschuwingen is het afgelopen. Wees duidelijk. Naar de kinderen, maar vraag jezelf ook af: hoe duidelijk ben ik eigenlijk? Mij heeft dit geholpen. Binnenbrandjes blussen ze zelf, maar je merkt het snel genoeg als het echt uit de hand loopt.

Natuurlijk willen we allemaal dat alles in volle harmonie verloopt, maar zo is het in werkelijkheid helaas niet. Trek je alleen maar niet teveel aan van het gesteggel onderling. Het is heel belangrijk dat je als ouder een onafhankelijke scheidsrechter bent. En nadien even een goed gesprekje hebt, en dan weer overgaan tot de orde van de dag.

Hopelijk kun je hier wat mee, sterkte,
liefs Mamasan


wat een verstandige tekst!!
ik heb soms ook zoveel moeite met mijn pupils!

 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan