Ik moest om half 10 in het ziekenhuis zijn. Ik werd in een blauw ziekenhuis jurkje gehesen en ving een glimp van mezelf op in een ruit: god, als je bruin bent, staan ziekenhuisjurkjes zelfs aardig. Ik kijk nog naar mijn benen en zie dat ik begin te vervellen. Ik ben verre van zenuwachtig voor de ingreep, maar ben bang voor de uitslag: het moment waarop Het Groene Pak boven mijn hoofd hangt en mij nieuws brengt wat ik liever niet wil horen. Die gedachte moffel ik ergens onder blauwe doorknoopjurk weg.
Een uur later komt de verpleegster mij melden dat er een spoedoperatie tussen is gekomen. Ik zal pas vanmiddag geholpen worden. Dat is vervelend, want ik moet nu manieren zien te vinden om de weggemoffelde gedachte van Het Groene Diagnose Pak te onderdrukken. Gelukkig heb ik telefoon naast mijn bed en na een kwartier lig ik (ingehouden) te schuddenbuiken van het lachen in mijn bed (mijn zus kwam met het voorstel dat ik dan maar, om de tijd te doden, een sigaretje moest opsteken. Bruin verbrand, net iets te blond geworden door de zon, al rokend in het bed alsof het de normaalste zaak van de wereld is, met als klap op de vuurpijl een belletje naar de zuster met de vraag of ze een asbak voor me kan halen). Tja, aangezien ik een grote fantasie heb, werkt zoiets meteen.
Een paar uur later, koud en uitgehongerd (moest al die tijd nuchter blijven), lag ik dan eindelijk in het hol van de Leeuw en zwaaide nog naar "dokter Thijs", die de operatie zou uitvoeren. Dat was puur toeval, want het is niet vanzelfsprekend dat je een bekende gyn. krijgt. Naast zijn zijde stond nog een bekend gezicht, de gyn. die mijn curettage had uitgevoerd.
Hmmm..., nog meer toeval, dit kan niet anders dan dat het goed moet gaan, dat het zo moet zijn, denk ik als het infuus word ingebracht. Tevreden val ik in slaap.
Als ik wakker word, zijn mijn lachstuipen en het tevreden gevoel van eerder verdwenen. Ik ben gedesorienteerd en als ik besef waar ik ben, heb ik geen middelen meer om mijn angst te vermijden. Ik strijd met die gedachte, als ik al vrij snel "de curettage gyn", naast mijn bed zie verschijnen. "Alles is goed gegaan" zegt hij. "We hebben een grote cyste verwijderd bij je eierstok en er nog een ontdekt, die hebben we ook meteen een kopje kleiner gemaakt". "Je baarmoeder zag er goed uit, mooi dik slijmvlies, geen afwijkingen". Ik begin spontaan te janken nadat ik mezelf: "Jippie!" hoor roepen. Hij lacht en zegt dat hij mij weer hoopt te zien in een andere setting op een andere afdeling.
En dat hoop ik ook. De cystes de deur uit (en ik hoop daarmee ook de pijnen die ik had), baarmoeder klaar voor ontvangst, ik hoop dat ik me nu weer snel als vanouds kan gaan voelen.
Met de tred van een 80 plusser, maar met de geest van een opgelaten kind, loop ik met mijn vriend de deur uit. "Zo, dat hebben we ook weer gehad", zegt hij. En zo is het!
Liefs Lara
