buitenbaarmoederlijke zwangerschap

A

ANONYMOUS_USERNAME

Helaas, na 8 weken zwangerschap bleek ik een buitenbaarmoederlijke zwangerschap te hebben. Liep al langer rond met klachten als extreme buikpijn en bloedverlies, maar ja die buikpijn kwam waarschijnlijk van mijn darmen en dat bloedverlies kan in de eerste weken......... Ik had mijn eerste controle bij de gyn bij volgens hem 4 weken. Hij kon toen nog weinig zeggen omdat het te vroeg was voor een hartactie. 's avonds begon de buikpijn en ik kreeg een klysma. donderdag ochtend meteen naar de HA. Die dacht of mijn darmen of galstenen. Na het weekend een echo gehad voor galstenen maar die waren er niet. Dus het waren mijn darmen en ik moest me maar rustig houden en hopen dat het wat minder werd. Het werd dus niet minder.

Twee weken geleden moest weer op controle bij de gyn. volgens hem toen 6 weken. Na de echo vertelde hij mij dat het een buitenbaarmoederlijke zwangerschap was en dat ik die middag nog een kijkoperatie zou krijgen. Toen ik wakker werd uit de narcose bleek dat ze mijn linker eileider meteen hebben moeten verwijderen. Deze was namelijk geklapt en de pijn waar ik al twee weken mee liep was waarschijnlijk daarvan. Ik was ook al verder dan ze dachten zo'n twee a drie weken.

De operatie is nu twee weken geleden. Ik denk er heel veel aan en jank om het minste of geringste. Zit nu al vier weken thuis en mag nog vier weken niks doen. Het litteken geneest gelukkig best goed, wel leef ik op pijnstillers.

Ik wens iedereen heel veel sterkte!
Sorry voor het lange verhaal maar ik moest het even kwijt.

Liefs
Marja
 
Heel erg voor je wat je allemaal hebt moeten meemaken.Je droom weg en dan ook nog zoveel gedoe er omheen meegemaakt.Die huisartsen ook van tegenwoordig.Sorry hoor, maar wat een mafkees dat hij dacht dat het je galstenen waren of dat het aan je darmen lag.Tegenwoordig kijk ik zelf al bij een site waar er wat meer informatie is te lezen over buitenbaarmoederlijke zwangerschappen etc.Dan kan ik de huisarts zelf de tip geven wat het zou kunnen zijn.Gelukkig heb ik wat jij hebt meegemaakt nog niet gehad.Logisch dat je veel moet huilen.Heel veel sterkte meid.Liefs Yvon
 
Hoi Marja,
Ik heb hetzelfde meegemaakt als jij, met dit verschil dat mijn huisarts heel adequaat reageerde toen mijn klachten zich in 1 dag zeer sterk verhevigden. Via een kijkoperatie is mijn linkereileider weggehaald. Ik was 7 weken zwanger. Afgelopen week had het eigenlijk geboren moeten worden dus even een hele flinke dip en weer dikke tranen. Maar goed, dat veranderd er niet veel aan. Helaas ben ik nog steeds niet zwanger. Iedere maand weer die teleurstelling. Toch zijn er ook genoeg vrouwen die betrekkelijk snel weer zwanger zijn en worden met maar 1 eileider. Dus laat de moed niet zakken. Klein adviesje, laat de pijnstillers staan. De pijn in je lichaam moet nu toch wel aardig te verdragen zijn en de pijn in je hart verzachten ze niet. Geef het een plekje als dat lukt. Heel veel sterkte en nog meer geluk! M.
 
Lieve Marja,

Ook hier iemand met de ervaring met een bbz. Vorige jaar eind oktober ben ik met spoed 's nachts opgenomen en 's morgens geopereerd en mijn rechtereileider hebben ze verwijderd.
Geef jezelf de tijd en zoek informatie hierover op. Ik ben zelfs een tijdje niet op het "zwanger-worden" forum geweest!
Maar nu ben ik alweer 26 weken zwanger dus geef de moed niet op!!!
Ook heb ik contact met 2 andere meiden die een bbz hebben gehad en allebei weer zwanger zijn!

Gun jezelf de tijd!

Liefs Dana
 
hoi marja
ik ben 2 weken geleden geholpen dmv een chemospuit.
mijn huisarts was ook overtuigd van een eug,alleen het ziekenhuis niet die zagen niks dus stuurde me gewoon naar huis.
totdat ik buikpijn kreeg,toen werdt ik opgenomen,mijn ervaring is ze weten niks,ze zien niks,en ze vertellen niks.
als ik weer zwanger mag worden ga ik naar een ander ziekenhuis.ik heb ook nog steeds last en het lijkt ook of het mijn darmen zijn,ik kan ook nog niet goed naar de wc.

nou meid veel sterkte
gr jessy
 
Lieve Marja,

Mijn verhaal kan je verder op deze pagina lezen. Ook een BBM dus. Ik leef zo met je mee, want ik ben nu bijna twee maanden thuis, gaat inmiddels michamelijk goed hoor, maar heb er geestelijk nog weg veel last van. Mijn vriendin en schoonzusje zijn zwanger en ik heb er best moeite mee hen zo lekker zwanger te zien. Niet dat ik niet blij voor ze ben, maar het is zo confronterend he. Bij mij hebben ze ook de linker eileider weggehaald, nadat de chemo niet aansloeg... Ook mijn darmen waren een tijdje lekker vanstreek, maar dat zijn dingen die wel weer over gaan. Alleen het echte gevoel dat je een kindje hebt verloren is zo erg. Een plekje geven is alles wat je kan proberen. Ik wil heel erg graag zwanger worden, maar ben zo bang dat het weer verkeerd gaat. Ach, als de tijd ervoor rijp is zal dat ook wel weer goed komen. Eerst konden ze het kindje bij ons niet vinden. Op de dag van de operatie vond een andere gyn het openeens en zei doodleuk, kijk het hartje klopt. Toen is er iets bij mij geknapt... Het idee dat je de operatie ingaat en je bent nog zwanger en het kindje leeft nog en je komt eruit en het is weg en gewoon domweg doodgemaakt, kan er bij miij nog niet zo goed in. Heb er erg veel moeite mee. Ik weet wel dat het niet anders kon, omdat het voor mij ook gevaarlijk werd, maar goed.
Ik wens je enorm veel sterkte. Ik weet precies hoe je je voelt en hopelijk kunnen we een beetje contact houden via deze site...

Dikke kus van Henriët
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan