Mijn zoontje wordt al zo lang als ik mij kan herinneren, buitengesloten. Hij heeft autisme en ADHD, maar is hoog-functionerend, enorm lief en buiten het feit dat hij sociaal - emotioneel wat onhandig is, gewoon een hartstikke leuk kind.
Er is niets aan hem te merken, behalve dat hij vluchtig in zijn gedrag is, soms geluidjes maakt tijdens het spelen (wat nog het meeste lijkt op neurien of zingen) en hij wat lichte tics heeft.
Toch wil niemand met hem spelen, niet na school, niet in de vakantie, en wordt hij nooit uitgenodigd voor bijvoorbeeld een kinderfeestje. En met nooit bedoel ik dus ik ook nooit.
De juf op school zegt dat hij niet perse slecht in de groep ligt, maar dat kinderen hem wel wat "gek" vinden. Ik heb wel meerdere keren opgevangen, dat ik ouders op het schoolplein hoorde praten over "die mongool " en "dat kind is niet wijs " dus ik geef daar zeker de ouders de schuld in.
Mijn zoontje gebruikt medicatie, en dat gaat erg goed. Ja, hij kan soms wat drukker zijn dan anders, maar is goed te sturen, nooit brutaal en maakt ook geen dingen stuk, spreekt met twee woorden en is heel ouderwets beleefd tegen iedereen. Zijn gedrag komt wat gekkig over soms, Ja, misschien. En hij heeft een sterke hang naar structuur, maar tis geen rot jong.
Daarnaast heb ik een stiefzoontje. Ook niet zonder problemen, maar deze zijn met name van lichamelijke aard.
Deze week zijn ze allebei bij mij thuis.
Er werd gevraagd of mijn stiefzoontje vandaag kon komen spelen bij het neefje (zoontje van mijn schoonzusje). Dat gebeurt wel vaker. En Ja, dat kan en mag altijd. Maar.... Mijn zoontje mocht niet mee komen.
Kennelijk is mijn zoontje een blok aan het been. Te druk, lastig, kortom.... Dat kunnen ze er niet bij hebben.
Ik had vanochtend dus een intens verdrietig zoontje, die maar niet begreep waarom HIJ niet mocht gaan spelen, Terwijl zijn (STIEF ) broer dat wel mocht!
Voor de duidelijkheid, het gaat hier om familie, en ik vind het dus niet kunnen om het ene kind wel te vragen, en het andere kind bewust buiten te sluiten. Dat dit op school al gebeurt, vind ik al erg zat, maar om binnen de familie te zeggen "jij wel, jij niet" vind ik onacceptabel!
Er is niets aan hem te merken, behalve dat hij vluchtig in zijn gedrag is, soms geluidjes maakt tijdens het spelen (wat nog het meeste lijkt op neurien of zingen) en hij wat lichte tics heeft.
Toch wil niemand met hem spelen, niet na school, niet in de vakantie, en wordt hij nooit uitgenodigd voor bijvoorbeeld een kinderfeestje. En met nooit bedoel ik dus ik ook nooit.
De juf op school zegt dat hij niet perse slecht in de groep ligt, maar dat kinderen hem wel wat "gek" vinden. Ik heb wel meerdere keren opgevangen, dat ik ouders op het schoolplein hoorde praten over "die mongool " en "dat kind is niet wijs " dus ik geef daar zeker de ouders de schuld in.
Mijn zoontje gebruikt medicatie, en dat gaat erg goed. Ja, hij kan soms wat drukker zijn dan anders, maar is goed te sturen, nooit brutaal en maakt ook geen dingen stuk, spreekt met twee woorden en is heel ouderwets beleefd tegen iedereen. Zijn gedrag komt wat gekkig over soms, Ja, misschien. En hij heeft een sterke hang naar structuur, maar tis geen rot jong.
Daarnaast heb ik een stiefzoontje. Ook niet zonder problemen, maar deze zijn met name van lichamelijke aard.
Deze week zijn ze allebei bij mij thuis.
Er werd gevraagd of mijn stiefzoontje vandaag kon komen spelen bij het neefje (zoontje van mijn schoonzusje). Dat gebeurt wel vaker. En Ja, dat kan en mag altijd. Maar.... Mijn zoontje mocht niet mee komen.
Kennelijk is mijn zoontje een blok aan het been. Te druk, lastig, kortom.... Dat kunnen ze er niet bij hebben.
Ik had vanochtend dus een intens verdrietig zoontje, die maar niet begreep waarom HIJ niet mocht gaan spelen, Terwijl zijn (STIEF ) broer dat wel mocht!
Voor de duidelijkheid, het gaat hier om familie, en ik vind het dus niet kunnen om het ene kind wel te vragen, en het andere kind bewust buiten te sluiten. Dat dit op school al gebeurt, vind ik al erg zat, maar om binnen de familie te zeggen "jij wel, jij niet" vind ik onacceptabel!