Wij hebben twee jonge kids, zoon van 3,5 en dochter van 1.5 jaar.
het zijn (helaas) beide vroege vogels, onze dag begint altijd wel rond half zes.
Onze zoon is best wel temperamentvol (wat wij ook heel mooi vinden) en staat meteen "aan" in de ochtend. Wij zeggen altijd dat hij op zn teentjes moet lopen en moet mag rennen in huis. Wij merken wel dat, hoe meer je corrigeert, hoe "leuker" hij het vindt.
Een tijdje terug kregen wij een appje van de buurvrouw, of het in de ochtend allemaal wat stiller kan, jullie hoeven ze natuurlijk niet op de stoel vast te binden, was het bericht.
Even voor de context, wij wonen in een jaren '30 huis, met houten balken.
Natuurlijk willen we er voor zorgen dat er minder geluid is, maar ja, een peuter is een peuter.
Zo is er de afgelopen maanden wat geklaag geweest van de buren, over het gehuil en gekrijs, maar ook over blijdschap. Of het allemaal wat minder kan.
Vanochtend barste de bom bij de buurvrouw, " of wij gvd de kinderen eens stil konden houden en dat ze maar later wakker moesten worden en dat het een egoistische houding van ons is dat de kinderen zo vroeg wakker zijn. Dat ze last hebben dat onze dochter 's nachts wakker wordt en gaat huilen."
Het is niet zo dat wij er voor kiezen om zo vroeg ons bed uit te gaan, wij liggen hierdoor ook om 21:00 uur in bed en de kids ook rond 19:00/30.
Wij willen het gesprek aan gaan, persoonlijk en niet via whatsapp, maar de buurvrouw is onredelijk en toont nu gevoel van empathie.
En dat terwijl ze zelf twee kinderen heeft (18 en 16 jaar) we wonen in een straat waar veel kleine kinderen wonen.
Wij kunnen toch niet de enige zijn in deze situatie?
Wie heeft er tips hoe om te gaan met deze situatie?
Ik wil mijn kinderen niet beperken in hun emoties en spreek ze al streng toe in de vroegte, maar ons woonplezier wordt er op deze manaier van communiceren niet beter op.
het zijn (helaas) beide vroege vogels, onze dag begint altijd wel rond half zes.
Onze zoon is best wel temperamentvol (wat wij ook heel mooi vinden) en staat meteen "aan" in de ochtend. Wij zeggen altijd dat hij op zn teentjes moet lopen en moet mag rennen in huis. Wij merken wel dat, hoe meer je corrigeert, hoe "leuker" hij het vindt.
Een tijdje terug kregen wij een appje van de buurvrouw, of het in de ochtend allemaal wat stiller kan, jullie hoeven ze natuurlijk niet op de stoel vast te binden, was het bericht.
Even voor de context, wij wonen in een jaren '30 huis, met houten balken.
Natuurlijk willen we er voor zorgen dat er minder geluid is, maar ja, een peuter is een peuter.
Zo is er de afgelopen maanden wat geklaag geweest van de buren, over het gehuil en gekrijs, maar ook over blijdschap. Of het allemaal wat minder kan.
Vanochtend barste de bom bij de buurvrouw, " of wij gvd de kinderen eens stil konden houden en dat ze maar later wakker moesten worden en dat het een egoistische houding van ons is dat de kinderen zo vroeg wakker zijn. Dat ze last hebben dat onze dochter 's nachts wakker wordt en gaat huilen."
Het is niet zo dat wij er voor kiezen om zo vroeg ons bed uit te gaan, wij liggen hierdoor ook om 21:00 uur in bed en de kids ook rond 19:00/30.
Wij willen het gesprek aan gaan, persoonlijk en niet via whatsapp, maar de buurvrouw is onredelijk en toont nu gevoel van empathie.
En dat terwijl ze zelf twee kinderen heeft (18 en 16 jaar) we wonen in een straat waar veel kleine kinderen wonen.
Wij kunnen toch niet de enige zijn in deze situatie?
Wie heeft er tips hoe om te gaan met deze situatie?
Ik wil mijn kinderen niet beperken in hun emoties en spreek ze al streng toe in de vroegte, maar ons woonplezier wordt er op deze manaier van communiceren niet beter op.
