Carriere mama

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hallo,

Ik moet 1 mei weer beginnen met werken (fulltime, 5 dgn in de week) en ik had gisteren een onderwijsdag (hebben we normaal iedere maand, verplicht, en ik had er al heel wat gemist de laatste maanden, dus ik heb wat in te halen...). Christian bleef achter bij papa, die het ook wel spannend vond, hij had nog nooit helemaal alleen voor ons kleintje gezorgd. Ik in de auto op weg naar Maastricht (voor mij ruim 1 uur rijden) en dat was al een vreemde gewaarwording. Ik ben na de bevalling nog nooit op pad geweest zonder onze kleine en de berenspiegel (waarmee we hem normaal gesproken in de gaten kunnen houden) hing er maar verloren en nutteloos bij.

Toen begon de dag, op zich heel leuk, even bijkletsen met collega's en andere bekenden en weer tien keer kunnen vertellen dat ik een zoontje had, hoe de bevalling was, etc. Het onderwijs was als vanouds en het leek wel alsof ik nooit was weggeweest. Ik was gelukkig niet alles vergeten, ha, ha! Toen vroeg iemand of ik mijn zoontje miste en of ik in de pauze even naar huis  ging bellen... en  ik moest heel eerlijk zijn, nee, helemaal niet!  Ik was helemaal opgegaan in het onderwijs, in dit carriere-deel van mijn leven, dat ik me niet heb afgevraagd of alles wel goed zou zijn met Christian. Zittend in die zaal, was het zelfs moeilijk voor te stellen dat ik een baby had. Alsof carriere-Karin en mama-Karin nog niet dezelfde persoon waren...

's Avonds kwam ik laat thuis en Christian was nog wakker. Bleek hij de hele dag een beetje jengelig te zijn geweest. Zei manlief: "Ik denk dat hij je misschien toch wel gemist heeft." Voelde ik me dubbel schuldig, want ik had hem niet gemist!
De rest van de avond heeft hij bij mij op schoot gezeten en heeft me de hele tijd met grote ogen aangekeken, vechtend tegen vermoeidheid, alsof hij iets moest inhalen...

Het zal nog wel even goed wennen zijn als ik straks echt ga werken (heb er heel veel zin in, maar dan voel ik ook weer schuldig, alsof ik niet bij mijn kind zou willen zijn...). En mijn carriere-leven en mijn mama-leven samen te voegen tot 1 geheel...

Dat wilde ik gewoon even kwijt.

Groetjes, Karin
Mama van Christian (9 weken)
 
Hi Karin

Ik ben vorige week vrijdag weer begonnen met werken (4 dagen) en dat ging best goed. Nynke was bij mijn moeder en had het prima naar haar zin.

Maandagochtend ging ik weer en toen had ik het ineens heel erg moeilijk. Nynke was een beetje huilerig 's ochtends dus ik haar bij papa in bed gelegd en ik moest weg. Ja en dat was dus moeilijk. Ik zat op mijn werk en begon me toch te huilen. Ik had het ook niet verwacht, maar het gebeurde wel. Na een half uurtje was het weer voorbij en ging alles goed.

Inmiddels is het vrijdag en zit ik hier gewoon lekker te werken en is Nynke op de creche. Ja ook ik ben een carrierevrouwtje en wil graag werken. Als ik dan na het werk haar op ga halen en ze heeft een leuke dag gehad dan is het voor mij ook goed.   Ik heb wel voor mezelf besloten dat de woensdag echt voor Nynke is en ik haar eigenlijk ook niet die dag weg wil brengen naar een oppas omdat ik weer zo nodig iets moet.

Ik heb nu zelfs  besloten een andere baan te zoeken, een waar meer uitdaging in zit en waar ik nog een stapje kan maken.

Succes met werken straks en geniet van de tijd die je met Christian hebt.

Annemarie
 
Niets zo verschillend als het moederschap, denk ik weleens. Ik denk, als ik aan het werk ben, echt wel aan mijn kleintje, maar het is niet zo dat ik persé bij hem moet zijn of verdrietig ben als ik hem niet zie. Ik vind de afwisseling ook lekker.
Ik denk dat jij je niet zo schuldig hoeft te voelen, hoor. Was je wel blij weer naar huis te mogen?? Dat lijkt me nl. wel belangrijk. Verder is het voor je baby helemaal niet belangrijk als jij hem niet mist als je aan het werk bent of het lekker vindt als je even niet bij hem bent. Wees jezelf, ga maar, doe maar, als jouw liefde maar voor hem is.
 
Hoi Karin,

Daar moet je je niet schuldig over voelen, joh! Ik denk dat we het allemaal wel heel lekker vinden om af en toe heel eventjes niet 'alleen maar' mama te zijn, ik in ieder geval wel. En als ik dan een baby'tje voorbij zie komen, dan mis ik Esther wel. Maar als ik met iets leuks bezig ben, denk ik ook wel eens een tijd niet aan haar hoor. En logisch ook dat Christian jou misschien meer gemist heeft dan jij hem: jij bent een tijdje alles geweest wat hij kende, terwijl jij ook al een leven voor hem kende. Maar alles komt over een tijdje vast meer in balans. En kindertjes rennen vaak vol enthousiasme naar de ouder toe die de hele dag is wezen werken, dus daar kun je vast naar uitkijken...
Geniet van je werk! Ik heb ook wel weer zin om te beginnen. En wat heerlijk dat je zo'n leuke baan hebt!

Groetjes,

Eveline
 
Hoi Karin,

Misschien stom om te zeggen maar ben maar blij dat het zo gegaan is! Voor het zelfde geld mis je hem ontzettend en kun je je werk niet goed doen en daar zit je dan met je full time baan!!
Ik vind mijn baan erg leuk, werk op de meldkamer van de ambulance dienst, daar haal ik veel voldoening uit. Ik zou ook niet willen stoppen met werken. Maar ik vind het nog ontzettend moeilijk om Evi achter te laten, ik moet me echt groot houden als ik weg ga.
Als het voor jou goed  voelt zou ik me daar absoluut niet schuldig over voelen!!

groetjes Sonja
 
Hoi,

Wat fijn dat je zo van je werk kunt genieten. En idd, je moet je niet schuldig voelen, hoor.

Ik heb altijd (=sinds 7 jaar) full time gewerkt, heb een superleuke baan waarvoor ik ook nog 5 keer per jaar naar het buitenland mag (en vaak ook echt ver, dwz naar andere continenten). En nu: ik zie er heeeel erg tegenop om weer te gaan werken (vanaf juni en maar 2 a 3 dagen) Ik snap er niks van. Ik zie op tegen de stress van het combineren: en moeder, en racen naar het kdv, en werken, en wellicht reizen = veel geregel. En oh ja, ik doe ook nog een studie erbij.
Word echt al panisch bij de gedachte momenteel.
 
Maar misschien vind ik het wel weer net zo leuk als jij.......en besef ik aan het eind vd dag: "Oh ja verrek, ik ben ook nog moeder. Lekker mijn kleintjes ophalen uit het kdv." Ik hoop het maar.......

groetjes, Lara
mv Kyran & Isis, 1-12-2006

 
als ik eenmaal op pad ben mis ik boas ook niet.ik denk maar goed ook.je moet het toch even los kunnen laten om iets voor jezelf te doen.en een kwestie van goed vertrouwen in de gene die op je kindje past.boas doet het bij oma bijna nog beter dan thuis!alleen maar fijn,heb ik daar geen zorgen om.er zal best eens wat zijn,maar dan zijn oma en boas al aan elkaar gewend en komt dat ook wel weer goed.op mn werk zijn er weleens moeders die hun baan opgeven omdat ze het niet aankunnen.of overbezorgd en ongelukkig.fijn toch dat je dat niet hebt.zou zonde zijn van je eigen ding.
ik mag 1 mei weer aan de slag en ik heb er echt zin in.
groetjes kari
 
Lijkt me heerlijk om zo'n zin te hebben om weer aan t werk te gaan! Natuurlijk is het even raar om te ontdekken dat je je kind niet mist, maar dat komt waarschijnlijk door de combinatie van leuk werk, even tijd voor jezelf en weten dat je kind in goede handen is. Nou zou ik wat dat betreft ook met een gerust hart van huis gaan, maar ik vindt werken toch anders omdat het meerdere hele dagen in de week zijn. Ik denk dat ik Senne erg ga missen.

Ik ben sinds de geboorte van Senne ook al meerdere keren even alleen of met mijn man weggeweest en vond dat heerlijk. Ik miste haar wel, maar het is ook erg fijn om even iets voor jezelf te doen. Toch zie ik wel heel erg op tegen het werk. Als we het financieel  gemakkelijk zouden redden, zou ik heel graag een aantal jaren thuis blijven om daarna mijn werk weer op te pakken. Maar ik heb een eigen zaak en die wil ik ook héél graag laten groeien, dus die mogelijkheid is er helaas niet, en bovendien zouden we het met één salaris gewoon moeilijk redden. Dus: nog twee weken heel hard genieten en dan toch ook weer aan het werk.

Groetjes,
Dionne (mama van Senne 27-2)
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan