@Cathy

[ANONYMOUS_USERNAME]

Je stelde een vraag:
"Wat vertel je je kinderen over anderen als ze buiten spelen? Je wilt ze niet bang maken, maar ook niet onwetend laten."
Bedoel je met 'anderen' mensen die verkeerde ideeen hebben, zoals meelokken enz?

Groetjes, Marianne

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Ja.
Ik heb jarenlang oppaskindjes gehad. Die mochten op een gegeven moment buiten de poort spelen. Hun moeder had met hen bv de afspraak dat ze het kwamen melden als ze bij iemand gingen spelen. Ook melden als ze met iemand mee gingen. Ook al was het een bekende.

Mijn tante uit Canada had de kinderen geleerd dat een volwassene NOOIT de hulp van een kind nodig had. Ze moesten dan zeggen dat diegene op zoek moest gaan naar een volwassene of dat ze het wel even aan hun moeder gingen vragen.

Wat zouden jullie de kinderen vertellen? Ik ga een combi maken van beide voorbeelden die ik gaf. Ik wil ze niet ergens bang voor maken, maar wil wel dat ze weten dat niet iedereen aardig is en goede bedoelingen heeft.

Ik hoorde vanmiddag op het schoolplein van een moeder dat ze haar kinderen (7 en 5) al een uur alleen liet om boodschappen te doen. Mét de instructie niet de deur open te doen voor mensen. Dat zou ik nog niet durven hoor!

Groetjes, Cathy

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Ja.
Ik heb jarenlang oppaskindjes gehad. Die mochten op een gegeven moment buiten de poort spelen. Hun moeder had met hen bv de afspraak dat ze het kwamen melden als ze bij iemand gingen spelen. Ook melden als ze met iemand mee gingen. Ook al was het een bekende.

Mijn tante uit Canada had de kinderen geleerd dat een volwassene NOOIT de hulp van een kind nodig had. Ze moesten dan zeggen dat diegene op zoek moest gaan naar een volwassene of dat ze het wel even aan hun moeder gingen vragen.

Wat zouden jullie de kinderen vertellen? Ik ga een combi maken van beide voorbeelden die ik gaf. Ik wil ze niet ergens bang voor maken, maar wil wel dat ze weten dat niet iedereen aardig is en goede bedoelingen heeft.

Ik hoorde vanmiddag op het schoolplein van een moeder dat ze haar kinderen (7 en 5) al een uur alleen liet om boodschappen te doen. Mét de instructie niet de deur open te doen voor mensen. Dat zou ik nog niet durven hoor!

Groetjes, Cathy

 

[RianneLydia]

Ik heb Lydia toevallig van de week gevraagd wat ze zou doen als iemand die ze niet kent haar snoepjes wil geven of haar mee wil nemen om met een hondje te spelen. Ze piekerde er niet over!
Ik heb haar ook verteld dat ik altijd wil weten waar ze aan het spelen is, anders ben ik haar kwijt en dat vind ik niet fijn. Dit was heel vanzelfsprekend voor haar.
Ook had ik het met haar over haar eigen lichaam. Ik kietelde haar op haar billen en vroeg terloops wie dat allemaal mogen doen. Haar antwoord was dat alleen papa en mama en tante Marloes dat mogen, verder mag niemand aan haar zitten als ze dat niet wil.
En ik vertel haar al heel lang dat ze geen geheimpjes voor mama moet hebben, maar dat ze altijd alles mag/moet vertellen aan mij (ze komt het dus zelfs melden als papa haar een dropje geeft of een beker drinken...) en daar is ze heel serieus in.
Lydia denkt vrij ver door en snapt deze afspraken prima, zonder dat ze er heel bang van is geworden. Ik wil haar verder ook niet belasten, ze weet dat ze altijd bij mij terecht kan, en verder vertrouw ik op haar gezonde verstand as ze wat ouder wordt, ik weiger om haar de hele dag aan het handje te nemen en tot in het oneindige te beschermen tegen elk mogelijk gevaar...Je kunt nooit alle gevaren tegen houden, en een kind moet ook lekker kind kunnen zijn!

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hoi Cathy,

'k Snap wat je bedoeld...

Rebecca die dol is op snoep/ijs/koek heb ik een paar weken geleden zo tussendoor gevraagd:
"Wat doe je als iemand die je niet kent je een ijsje of snoepje wil geven en vraagt of je mee gaat?"
Ik had verwacht dat ze zou zeggen meegaan, maar resoluut en zonder twijfel zei ze 'nee'.

Ik vertelde dat ik dat heel goed idee vond en heb erbij verteld dat ze het altijd aan papa of mama moet komen vragen als iemand dat zegt.
Later heb ik deze soort vragen meer gesteld en haar duidelijk verteld dat ze altijd aan papa of mama moet vragen als iemand haar iets vraagt.
Dat ze nooit zomaar met iemand mee moet gaan en altijd direct naar huis moet komen.
Ze begreep het en was er niet bang van geworden. Ik heb niet genoemd dat er mensen zijn die verkeerde bedoelingen kunnen hebben, maar meer de nadruk gelegd op dat haar papa en mama haar graag willen helpen en willen weten waar ze is.

Met Rebecca heb ik regelmatig hele serieuze gesprekken, omdat ze dan zelf een hele diepe/serieuze vraag stelt. Zo heb ik haar ook uitgelegd dat ze met alles naar papa en mama mag komen dat we dat fijn vinden. Want pas als je iets (boosheid, verdriet, pijn, bangheid) aan ons verteld kunnen we je helpen. Vertel je het niet, dan begrijpen we het niet en weten niet wat er is en kunnen je niet helpen. Als papa en mama er niet zijn, mag ze het aan de juf vertellen of de vader/ moeder van vriendin waar ze op dat moment is. Ze heeft het begrepen en past dit al regelmatig toe.

@Rianne, dat op lichamelijk gebied vind ik ook een heel goed punt, benoemen wie er aan haar lichaam mag komen. Dat ga ik zeker ook doen.
Mijn nichtje (toen 5) moest onder dwang van oudere kinderen (rond de 10) haar (onder)broek uittrekken. Gelukkig is ze heel hard naar huis gerent, maar als er een aantal kinderen zo'n klein kind dwingen....brrrr...moet er niet aan denken.

Spelender wijs en eenvoudig kun je je kindje toch al veel leren op dit gebied. En dat hoeft niet eens heel zwaar en nadruk op negatieve, maar gewoon wat je graag zou willen als ouders en waarom.
Dit is een belangrijk deel in de opvoeding.

Groetjes, Marianne

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hoi Cathy,

'k Snap wat je bedoeld...

Rebecca die dol is op snoep/ijs/koek heb ik een paar weken geleden zo tussendoor gevraagd:
"Wat doe je als iemand die je niet kent je een ijsje of snoepje wil geven en vraagt of je mee gaat?"
Ik had verwacht dat ze zou zeggen meegaan, maar resoluut en zonder twijfel zei ze 'nee'.

Ik vertelde dat ik dat heel goed idee vond en heb erbij verteld dat ze het altijd aan papa of mama moet komen vragen als iemand dat zegt.
Later heb ik deze soort vragen meer gesteld en haar duidelijk verteld dat ze altijd aan papa of mama moet vragen als iemand haar iets vraagt.
Dat ze nooit zomaar met iemand mee moet gaan en altijd direct naar huis moet komen.
Ze begreep het en was er niet bang van geworden. Ik heb niet genoemd dat er mensen zijn die verkeerde bedoelingen kunnen hebben, maar meer de nadruk gelegd op dat haar papa en mama haar graag willen helpen en willen weten waar ze is.

Met Rebecca heb ik regelmatig hele serieuze gesprekken, omdat ze dan zelf een hele diepe/serieuze vraag stelt. Zo heb ik haar ook uitgelegd dat ze met alles naar papa en mama mag komen dat we dat fijn vinden. Want pas als je iets (boosheid, verdriet, pijn, bangheid) aan ons verteld kunnen we je helpen. Vertel je het niet, dan begrijpen we het niet en weten niet wat er is en kunnen je niet helpen. Als papa en mama er niet zijn, mag ze het aan de juf vertellen of de vader/ moeder van vriendin waar ze op dat moment is. Ze heeft het begrepen en past dit al regelmatig toe.

@Rianne, dat op lichamelijk gebied vind ik ook een heel goed punt, benoemen wie er aan haar lichaam mag komen. Dat ga ik zeker ook doen.
Mijn nichtje (toen 5) moest onder dwang van oudere kinderen (rond de 10) haar (onder)broek uittrekken. Gelukkig is ze heel hard naar huis gerent, maar als er een aantal kinderen zo'n klein kind dwingen....brrrr...moet er niet aan denken.

Spelender wijs en eenvoudig kun je je kindje toch al veel leren op dit gebied. En dat hoeft niet eens heel zwaar en nadruk op negatieve, maar gewoon wat je graag zou willen als ouders en waarom.
Dit is een belangrijk deel in de opvoeding.

Groetjes, Marianne

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hoi,

ik wilde even reageren op het stukje op lichamelijk gebied.
Tijn zit op kindergarten waar kinderen van 3 tot 6 jaar in één groep zitten.
Onlangs was Tijn 's avonds heel verdrietig, ik heb hem verteld wat het aan de hand was en toen vertelde hij dat er een meisje (5 jaar) aan zijn piemeltje had gezeten. Ik had, achteraf gelukkig, pas daarvoor al met hem gesproken over wie er aan mag zitten en dat het iets van hemzelf is. Hij zei dus ook tegen mij, daar mag dat meisje niet aankomen he.
Ik heb de juf er op aangesproken en zij heeft het verder met het meisje opgepakt. Ik heb ook de moeder van het meisje ingelicht omdat Tijn bij dat meisje ging spelen, moeder was blij dat ik het verteld had.
Vorige week is het weer gebeurd, tijn weer in tranen , hij vertelde het weer pas thuis, maar we zijn 's middags na het slapen van Bente gelijk nog even terug gegaan en heeft hij het zelf tegen zijn juf verteld.
Ik vind het wel heel wat hoor, ik weet dat het bij de ontwikkeling van peuters hoort, maar een jongetje van 3,5 is dan ineens nog wel heel klein en snapt het ook nog niet. Ik ben wel blij dat hij ondertussen weet dat het iets van hemzelf is waar alleen hij en wij aan mogen komen.

Groetjes Danielle