CHAGGERIJNIG STUK VRETEN

[Anoniem]

Ja ja, dat ben ik. Sinds twee dagen ben ik echt onuitstaanbaar. Ik zit mezelf verschrikkelijk in de weg, en dus ook mijn man en kind. Ik ontplof om het minste of geringste.. Het erge is dat ik het niet tegen kan houden, terwijl ik weet dat ik onredelijk bezig ben. Later heb ik er dan weer spijt van.

Gelukkig is mijn man nog steeds heel erg lief voor me ondanks mijn buien. Hij kan op dit moment niet veel goed bij me doen. Mijn zoontje hangt nu hele dagen voor de tv, omdat ik gewoon de puf niet kan opbrengen om wat met hem te gaan ondernemen.

Wie herkent dit?

 

[Anoniem]

Geen last van alleen gefrustreerd ben ik omdat ik niets zelf kan en overal om hulp bij moet vragen, het scheelt ik houd mezelf wel goed bezig (ondanks dat ik dan geen zin heb of pijn heb) sta ik toch op en loop naar kantoor, ga effe wat kleine dingen doen om mezelf bezig te houden ,tussendoor beetje i-netten, op mijn gemakkie alles aan natuurlijk maar het vult je dag wel een beetje en laat me een beetje nuttig voelen...

Ik ben ook erg emotioneel ik huil om het minste geringste dus ook bij de VK en gyn ik ben echt een grote hormonenbal als ik daar kom OOK omdat ik me daar ook zo hulpeloos voel, een lopende baarmoeder noem ik het, hoezo heeft de aanstaande moeder gevoelens? DAT vind ik wel erg vervelend.

Probeer toch wat te ondernemen waar je jezelf wat in kwijt kan anders word je inderdaad gek (en sjaggie!) sterkte meis het is wat het die laatste weekjes, die zouden we wel over willen slaan...

 

[Anoniem]

He Moonpoontje,

Heel herkenbaar. Ik had gisteren nieuwe kleren gekocht voor mijn zoontje en natuurlijk aangetrokken en toen begon mijn zoontje lekker te kwijlen. Soms vind hij het gewoon leuk om te kijken hoeveel kwijl hij kan produceren denk ik....hahaha. Nou ik schoot toch uit mijn slof. Ik schok gewoon enorm van mezelf, zeker omdat ik normaal zoveel geduld heb. Mijn man is nu degene met het meeste geduld..haha. Ik kan er ook gewoon nog dagen mee zitten als ik zo bot reageer.
Hoop dat de kleine er snel is en ik weer de oude vertrouwde mama kan zijn.

 

[Anoniem]

Helaas herken ik dit ook maar al te goed. En als er nou maar wat aan te doen was... Het is een gevoel waar je je doodgewoon niet tegen kunt verzetten, wat je ook probeert. Ik heb hier al bijna de hele zwangerschap last van (behalve zo tussen de 26 en 31 weken). Het is heel sneu dat ik mijn dochter de hele dag voor de tv plant of achter de computer (zij vindt het gelukkig geweldig; al voel ik me natuurlijk hartstikke schuldig), maar ik kan het echt niet opbrengen om allerlei dingen te ondernemen, laat staan om hier vriendjes over de vloer te krijgen. Nog een paar weken en ik kan me niet voorstellen dat ik dan nog steeds een pesthumeur heb.

 

[Anoniem]

heel herkenbaar hoor,

ben zelf ook chagarijnig van te weinig slaap, de hardebuiken/voorweeen ( hoef maar te bewegen en ik heb een harde buik.ben gewoon de hele zwangerschap nu beuh. ik wil bevallen en liefst gisteren.

dus manlief moet het meestal ontgelden hier. bij me zoontje kan ik me meestal nog inhouden, alhoewel ik merk dat ik sneller geirriteerd ben. en ik voel me ook schuldig dat ik niet veel met hem kan doen.

gelukkig vind hij zijn duplotrein en zijn houten trein helemaal geweldig. maar zou het nog leuker vinden als mama de hele dag bij hem zat om te helpen. en dat gaat helaas niet.

dus ook hier hopen we dat het niet meer al te lang duurt.