Lieve allemaal,
Ik ben Henriët en ben 27 jaar en bijna een jaar getrouwd met Dennis. We zijn vanaf januari dit jaar echt actief bezig met het (mogen) krijgen van een kindje.
Voor ik verder ga wil ik eerst iedereen heel veel sterkte wensen met het grote verdriet wat (bijna) iedereen hier met zich meedraagt. Het is voor mij fijn te weten dat ik niet alleen sta. Ik weet ik sta niet alleen, iedereen leeft zo mee in mijn omgeving, maar ze weten niet echt wat je van binnen voelt...en jullie wel.
Ik zal eerst mijn verhaal vertellen...
Ik had al twee weken last van lichte bloedingen...maar toch. Ik dacht eerst aan een te lange ongesteldheid, nooit overkomen, maar kan toch een keer gebeuren? En een zeurderig ongesteldheids gevoel in mijn buik. Ik wist dat er iets gaande was, dus maar een test gedaan... Ik was zwanger! Mijn man en ik helemaal blij. We verwachten ons eerste kindje, geweldig! Dit was op 29 mei. Ik was er toch niet zo gerust op dus toch dinsdag na pinksteren de dokter gebeld. Ik kon meteen langskomen. Inwendig onderzoek gehad en ik bloede inderdaad uit mijn baarmoederhals. Meteen werd er een spoedlijn gynaecologie gebeld en ik moest direct komen. Schrikken dus. Ik moest overal tussendoor en weer een inwendig onderzoek, nu een echo. Toen bekroop mij dat angstige gevoel al. En inderdaad er was geen zichtbare zwangerschap in mijn baarmoeder. Buitenbaarmoederlijk (BBM) misschien. Ik heb eerst een urine test gedaan en ik was inderdaad zwanger. Toen een HCG (zwangerschapshormoon) bloedtest. Ook positief. Het was toen al duidelijk dat de zwangerschap niet goed zat, of dat ik een miskraam heb/had. Twee dagen later weer een HCG bloedtest. Waardes waren van 4805 gestegen naar bijna 6000. Ik moest beginnen met een chemokuur (MTX) omdat mijn lichaam het kindje niet zelf afstoote. Vreslijk, we gingen het kindje zelf dood maken. Maar het was een te gevaarlijke situatie voor mij aan het worden. Na drie kuren weer HCG geprikt. De waardes MOESTEN nu gedaald zijn ten opzichte van de eerste twee keren. En tot onze groote schrik, en die van de artsen ook, was mijn bloedwaarde tot boven de 10.000 gestegen! Het kindje groeide als kool alleen op de verkeerde plek. Ik moest direct in het ziekenhuis blijven. MTX hielp dus niet bij mij, wat bijna onmogelijk is volgens de artsen, dat hebben ze nog nooit meegemaakt... en ik moest met spoed worden geopereerd. Dit allemaal in een tijdbestek van nog geen 2 weken. Het is allemaal veel te snel gegaan. Maandag 7 juni hebben we het kindje gezien, het hartje klopte... Niet regelmatig, maar toch. Het was net 6 weken oud en het zat inderdaad verkeerd... in mijn linker eileider. Ben dinsdag 8 juni geopereerd en inmiddels weer thuis... en niet meer zwanger. Ze hebben mijn linker eileider weggehaald. De rechter eileider, de beide eierstokken en de baarmoeder zagen er goed uit. Voor zover ze dat kunnen zien. Ik kan als het goed is gewoon weer zwanger worden zonder dat er weer zoiets gebeurd. Dat is een hele troost en daar hopen we dan maar op. Het is er belangrijk dat je er vroeg bij bent als je een BBM (schijnt) te hebben. Bij mij waren ze net optijd. Terwijl ik ook nog maar zo pril zwanger was. De placenta was al door de eileider heen gebroken maar had geen ernstige bloeding veroorzaakt. Gelukkig maar. Ze zeggen dat als je een BBM hebt je hevige buikpijnen hebt en zware bloedingen, ik dus niet. Dus daar kan je niet altijd van opaan. Omdat het allemaal zo snel is gegaan heb ik moeite om het een plaatsje te geven. Ik wist nog maar net dat ik zwanger was en nu is het alweer weg! En heel wat meegemaakt van ziekehuis in en uit en bloedprikken hier en daar en onderzoeken. Ik was wel een bijzonder geval, er kwamen overal doktoren meekijken en dan lig je daar intens verdietig te zijn. Al moet ik eerlijk zeggen dat iedereen erg lief en meelevend was in het ziekenhuis.
Nu was mijn vraag aan jullie of jullie zelf of iemand in de vrienden/kennissenkring ook zoiets heeft meegemaakt als ik. En dan met name een chemokuur bij een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Heeft de kuur bij jou wel geholpen of ook niet?
Ik ben gewoon benieuwd naar reacties en vind het fijn dat er sites als deze bestaan.
Iedereen heel veel sterkte de komende tijd.
Nu moet het nog een plekje krijgen...
Kus van Henriët XxX
Ik ben Henriët en ben 27 jaar en bijna een jaar getrouwd met Dennis. We zijn vanaf januari dit jaar echt actief bezig met het (mogen) krijgen van een kindje.
Voor ik verder ga wil ik eerst iedereen heel veel sterkte wensen met het grote verdriet wat (bijna) iedereen hier met zich meedraagt. Het is voor mij fijn te weten dat ik niet alleen sta. Ik weet ik sta niet alleen, iedereen leeft zo mee in mijn omgeving, maar ze weten niet echt wat je van binnen voelt...en jullie wel.
Ik zal eerst mijn verhaal vertellen...
Ik had al twee weken last van lichte bloedingen...maar toch. Ik dacht eerst aan een te lange ongesteldheid, nooit overkomen, maar kan toch een keer gebeuren? En een zeurderig ongesteldheids gevoel in mijn buik. Ik wist dat er iets gaande was, dus maar een test gedaan... Ik was zwanger! Mijn man en ik helemaal blij. We verwachten ons eerste kindje, geweldig! Dit was op 29 mei. Ik was er toch niet zo gerust op dus toch dinsdag na pinksteren de dokter gebeld. Ik kon meteen langskomen. Inwendig onderzoek gehad en ik bloede inderdaad uit mijn baarmoederhals. Meteen werd er een spoedlijn gynaecologie gebeld en ik moest direct komen. Schrikken dus. Ik moest overal tussendoor en weer een inwendig onderzoek, nu een echo. Toen bekroop mij dat angstige gevoel al. En inderdaad er was geen zichtbare zwangerschap in mijn baarmoeder. Buitenbaarmoederlijk (BBM) misschien. Ik heb eerst een urine test gedaan en ik was inderdaad zwanger. Toen een HCG (zwangerschapshormoon) bloedtest. Ook positief. Het was toen al duidelijk dat de zwangerschap niet goed zat, of dat ik een miskraam heb/had. Twee dagen later weer een HCG bloedtest. Waardes waren van 4805 gestegen naar bijna 6000. Ik moest beginnen met een chemokuur (MTX) omdat mijn lichaam het kindje niet zelf afstoote. Vreslijk, we gingen het kindje zelf dood maken. Maar het was een te gevaarlijke situatie voor mij aan het worden. Na drie kuren weer HCG geprikt. De waardes MOESTEN nu gedaald zijn ten opzichte van de eerste twee keren. En tot onze groote schrik, en die van de artsen ook, was mijn bloedwaarde tot boven de 10.000 gestegen! Het kindje groeide als kool alleen op de verkeerde plek. Ik moest direct in het ziekenhuis blijven. MTX hielp dus niet bij mij, wat bijna onmogelijk is volgens de artsen, dat hebben ze nog nooit meegemaakt... en ik moest met spoed worden geopereerd. Dit allemaal in een tijdbestek van nog geen 2 weken. Het is allemaal veel te snel gegaan. Maandag 7 juni hebben we het kindje gezien, het hartje klopte... Niet regelmatig, maar toch. Het was net 6 weken oud en het zat inderdaad verkeerd... in mijn linker eileider. Ben dinsdag 8 juni geopereerd en inmiddels weer thuis... en niet meer zwanger. Ze hebben mijn linker eileider weggehaald. De rechter eileider, de beide eierstokken en de baarmoeder zagen er goed uit. Voor zover ze dat kunnen zien. Ik kan als het goed is gewoon weer zwanger worden zonder dat er weer zoiets gebeurd. Dat is een hele troost en daar hopen we dan maar op. Het is er belangrijk dat je er vroeg bij bent als je een BBM (schijnt) te hebben. Bij mij waren ze net optijd. Terwijl ik ook nog maar zo pril zwanger was. De placenta was al door de eileider heen gebroken maar had geen ernstige bloeding veroorzaakt. Gelukkig maar. Ze zeggen dat als je een BBM hebt je hevige buikpijnen hebt en zware bloedingen, ik dus niet. Dus daar kan je niet altijd van opaan. Omdat het allemaal zo snel is gegaan heb ik moeite om het een plaatsje te geven. Ik wist nog maar net dat ik zwanger was en nu is het alweer weg! En heel wat meegemaakt van ziekehuis in en uit en bloedprikken hier en daar en onderzoeken. Ik was wel een bijzonder geval, er kwamen overal doktoren meekijken en dan lig je daar intens verdietig te zijn. Al moet ik eerlijk zeggen dat iedereen erg lief en meelevend was in het ziekenhuis.
Nu was mijn vraag aan jullie of jullie zelf of iemand in de vrienden/kennissenkring ook zoiets heeft meegemaakt als ik. En dan met name een chemokuur bij een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Heeft de kuur bij jou wel geholpen of ook niet?
Ik ben gewoon benieuwd naar reacties en vind het fijn dat er sites als deze bestaan.
Iedereen heel veel sterkte de komende tijd.
Nu moet het nog een plekje krijgen...
Kus van Henriët XxX