Vandaag hebben we de combinatie test gehad.
tjonge wat een zenuwen vooraf.
voor ons is het de eerste zwangerschap.
na veel ellende het afgelopen half jaar zijn we heel blij met de verassing van dit kleine wondertje in mijn buik.
zo vandaag dus naar het ziekenhuis gegaan. wachtend in de wachtruimte merkte ik dat ik toch zenuwen kreeg.
verschillende vragen gingen er door mijn hoofd.
maar eenmaal binnen en het gezicht zien van de zo aardige echoscopist, ben je direct je zenuwen kwijt.
dus eerst wat papier en pc werk. met allerlei vragen. die je ook al bij de verloskundige hebt gehad.
en daar kwam de uitslag van het bloed onderzoek. deze was goed.
nu mocht ik mijn onderbuik bloot maken en op de bank plaats nemen.
na nog wat informatie over de risico's van dit onderzoek ging de echo beginnen.
al een aantal dagen liep ik met veel onzekerheid rond. zou dit kindje nog leven. ik voelde van alles maar geen idee of het er bij hoort.
het eerste beeld van het kindje voelde vertrouwd. we zagen handjes en beentjes als een gek spartelen.
het hartje klopte weer net zo als de vorige keer. zo mooi.
toen liet hij ons de nekplooi zien. zou die ook groter zijn. pfff spannend. maar gelukkig zoals het nu lijkt krijgen we een kindje die niet het down syndroom heeft.
super trots en blij dat wij wel de keuze hebben gemaakt om het wel te doen.
hier laat ik het eerst bij en ga nu met mijn mannetje ff genieten van de roze wolk.
ilsedolfijn 12w0
tjonge wat een zenuwen vooraf.
voor ons is het de eerste zwangerschap.
na veel ellende het afgelopen half jaar zijn we heel blij met de verassing van dit kleine wondertje in mijn buik.
zo vandaag dus naar het ziekenhuis gegaan. wachtend in de wachtruimte merkte ik dat ik toch zenuwen kreeg.
verschillende vragen gingen er door mijn hoofd.
maar eenmaal binnen en het gezicht zien van de zo aardige echoscopist, ben je direct je zenuwen kwijt.
dus eerst wat papier en pc werk. met allerlei vragen. die je ook al bij de verloskundige hebt gehad.
en daar kwam de uitslag van het bloed onderzoek. deze was goed.
nu mocht ik mijn onderbuik bloot maken en op de bank plaats nemen.
na nog wat informatie over de risico's van dit onderzoek ging de echo beginnen.
al een aantal dagen liep ik met veel onzekerheid rond. zou dit kindje nog leven. ik voelde van alles maar geen idee of het er bij hoort.
het eerste beeld van het kindje voelde vertrouwd. we zagen handjes en beentjes als een gek spartelen.
het hartje klopte weer net zo als de vorige keer. zo mooi.
toen liet hij ons de nekplooi zien. zou die ook groter zijn. pfff spannend. maar gelukkig zoals het nu lijkt krijgen we een kindje die niet het down syndroom heeft.
super trots en blij dat wij wel de keuze hebben gemaakt om het wel te doen.
hier laat ik het eerst bij en ga nu met mijn mannetje ff genieten van de roze wolk.
ilsedolfijn 12w0