Bevallings verhaal Lois Melody
Donderdag 10 juli om 4.55 uur braken mijn vliezen na een zeer onrustige nacht met veel harde buiken om het kwartier. Om 4.00 uur was ik al uit bed gegaan en heb nog even zitten internetten. Kon me draai niet echt vinden dus. Toen moest ik plassen en haalde de wc dus niet. Althans ik moest echt plassen maar voordat ik de wc haalde liep het vruchtwater eruit.
Toch gewoon naar de wc gegaan en met me broek tussen me benen geklemd weer naar boven gegaan. Voelde dat het gewoon lekker doorstroomde daarbeneden. Boven aangekomen op de po gaan zitten en bedacht me ‘tja wat moet ik nu “. Ik besloot Lennaert te roepen en zij dat ik niet meer overeind kom. Dacht als ik roep dat me vliezen gebroken zijn, dan valt hij uit bed van schrik. Hij dus uit bed en ik met een grote smile op mijn gezicht verteld dat het zover was. Langzaam aan wakker geworden en ben me gaan wassen en aankleden. Grote maandverband tussen de benen, want ik verloor nog steeds vruchtwater. Het ziekenhuis gebeld, en ik moest maar kijken wanneer we kwamen, had sowieso om 10.00 uur een afspraak of de afdeling staan. Omdat naar mijn idee de weeën goed op gang kwamen gelijk om de 5 a 6 minuten hebben we niet zo lang gewacht en zijn om half 8 in het ziekenhuis aan gekomen.
Daar hadden ze me echter nog niet verwacht, tja wisseling van diensten om 7 uur en zeiden dat het nog uren kon duren, ja dat wist ik zelf ook wel.
Ze hebben me aan de monitor gelegd, de ctg, die maakt een registratie van de harttonen van de kleine en van je weeën. Echter eenmaal in het ziekenhuis ebde de weeën weer weg en als ze er wel waren kwamen ze vrij heftig. Na 1.5 uur had ik ze ong. om de 3 minuten en kon ze nauwelijks weg puffen. Toen ik werd getoucheerd om te kijken of er al ontsluiting was, was de teleurstelling erg groot toen dat maar 2 cm bleek te zijn. Ik dacht echt dat deze heftige weeën meer zouden doen. Ze gingen het nog even aankijken, anders werd er zelfs over weer naar huis gaan gesproken, ja daag dacht ik nog. Zij voelen niet wat ik voel, maar die weeën waren echt wel pittig, ook al kwamen ze volgens hen niet snel genoeg. Zo nog een uur aangerommeld, maar kon echt niet ontspannen . Zodra ik een wee had spande zich elke spier in me lichaam, terwijl dat juist niet moet. De verloskundige zag wel dat ik pijn had en we besloten de natuur een handje te helpen met een weeën infuus, waardoor de weeën regelmatiger gingen komen. Er werd besloten dat ik gelukkig niet meer naar huis hoefde en dat ons kindje vandaag geboren ging worden. Nou dat plan had ik al,maar goed.
Rond de middag had ik echter nog maar 3 cm ontsluiting en kon de weeën echt niet opvangen. Om een goede ontsluiting te krijgen moest ik echt ontspannen, maar hoe ? Heb echt alle mogelijke manieren geprobeerd. Liggen op de rug, op de zij, naast me bed staan, bukken, zitten, het maakte niet uit. De verkramping in me lichaam begon zodra er een wee kwam en voelde me steeds machtelozer worden. Ook de verpleging had dit door en we gingen kijken wat we konden doen qua pijnbestrijding. Omdat ik nog helemaal niet over deze optie had nagedacht, overviel me dit allemaal best wel. Had echt het idee dat ik aan het falen was, dat ik me eigen lichaam niet onder controle kon houden. Maar goed we kozen voor de ruggenprik en dit werd besproken met me gynaecoloog en de anesthesist werd opgeroepen. Onder tussen werd ik aan allerlei toeters en bellen gelegd. Ik had al een infuus, daar werd een tweede vloeistof soort op aangesloten. De baby had een schedel elektrode op haar hoofd via mijn onderkant ingebracht en daar kwam nu een elektrode bij voor in de baarmoeder , die moest mijn weeën gaan meten. Er werd een katheter geplaatst, omdat ik natuurlijk niet meer van bed kon. Mijn bloeddruk werd in de gaten gehouden door middel van een automatische meter die om de 5 minuten me bloeddruk ging meten. De frustratie sloeg bijna toe en mopperde al hardop waar die verdomde anesthesist bleef, want elke wee werd erger. Gelukkig daar kwam zij en werd de prik geplaatst. Het was een beetje een feeks van een vrouw en vroeg me een redelijk onmogelijke positie in te nemen en te ontspannen. Ja natuurlijk dat doen we even he, midden in een wee. Ik weet niet meer hoe, maar het ding zat erin. Jeetje wat doet dat zeer zeg.
Gelukkig ging het snel werken en vanaf 15.00 uur had ik geen pijn meer en kon mijn lichaam eindelijk gaan ontspannen en ik kon weer lachen. Ik voelde alleen nog dat me buik hard werd en zag op de monitor dat ik dan best heftige weeën had. De uitvinding van de eeuw !! Hoera.
Rond 17.00 uur had ik dik 7 cm en rond 18.30 volledige ontsluiting en dat zonder pijn. Echt waar ik snap niet dat wij vrouwen express pijn gaan lijden. Maar goed nu was ik wel volledig open van onder, onze kleine was nog niet genoeg gezakt en dan mocht ik dus echt niet persen.
Ik moest op me zij blijven liggen en hopen dat ze snel zou zakken. Inmiddels ging ik de weeën voelen. Ik kreeg echt een druk van onder die ik tegen moest gaan houden. Een uur later nog steeds niet gezakt. De verloskundige ging bellen naar mijn gynaecoloog om te en ze liet het woordje keizersnee vallen. Oh nee dacht ik, dat wil ik niet hoor. Stiekem ging ik de weeën niet meer tegenhouden en gaf een klein beetje druk mee, nog niet echt persen, maar gewoon zachtjes mee duwen. Toen ze terug kwam nog eens voelen en de baby was iets gezakt en toen vroeg ze me dus zachtjes mee te duwen, dit had ik natuurlijk stiekem al een tijdje gedaan. Ik lag nog steeds op me zij en toen de verloskundige merkte dat het hielp werd de gyn. Afgebeld, maar hellaas voor haar, was hij al onderweg en kwam hij maar even kijken. De verpleging werd erbij gehaald en we konden gaan persen. Het was toen 20.55 uur. Wat een opluchting ik kon eindelijk wat gaan doen. Dit kon ik, dit had ik al eerder tegen me man gezegd, dat persen dat ga ik gewoon even doen. En inderdaad dat persen deed ik even, het ging heel goed en ze zeidenâ€oh ik zie een bos met haar komenâ€. Dit moedigde me aan, het ging goed. Het ging heel goed. Een paar keer persen en ik stond van onder in de brand. Ze melde dat ze een knip moest geven, want het was wat krap. Ik was eerst bang dat ik zit zou voelen, ondanks dat ze hem in een wee zetten, Ik voelde opdat moment niet echt of de wee heftig was, want van onderen deed het te zeer. Toen ze de knip zette voelde ik tot me opluchting niks dan opluchting, want de druk was meteen weg, het hoofdje geboren en een kleine schrik. De navelstreng zat om het nekje. De vk knipte de streng gelijk door. Gelukkig was dit met het snelle dalen gebeurd en zag de baby niet paars. Een tel later was ze geboren en lag ze met een zwaai op me buik. Onze mooie dochter Lois Melody. Ik werd meteen helemaal nat geplast en ze poepte ook meteen. Wat een opluchting, wat een trots, wat een zalig gevoel. Dat is echt zon mooi gevoel, kan het haast niet omschrijven. Lois is geboren om 21.15, dus na 20 minuten persen. Ze woog 3670 gram en is wel 54 cm lang. Ze is helemaal gezond en doet het super. De nageboorte kwam 5 minuten na haar zonder enige moeite en was in prima conditie.
De gyn, kwam nog even kijken, letterlijk op de vingers van de vk tijdens het hechten, maar het is zon leuke sympathieke man, dat ik echt leuk vond dat hij nog even kwam. De ruggenprik, die inmiddels wel was uitgewerkt, moest toch door hem verwijderd worden .
Ik werd bevrijd van al mijn slangen en plakkers en tijdens het hechten heb ik me ouders het blijde nieuws gemeld. Ook man lief, glom van trots en zat lekker met zijn dochter op schoot.
We hebben een nachtje in een mooie familie kamer doorgebracht. Me man op het in/uit klap bed. Ik een ziekenhuis bed , met Lois naast ons. Een hele goed service daar in het ziekenhuis.
Donderdag 10 juli om 4.55 uur braken mijn vliezen na een zeer onrustige nacht met veel harde buiken om het kwartier. Om 4.00 uur was ik al uit bed gegaan en heb nog even zitten internetten. Kon me draai niet echt vinden dus. Toen moest ik plassen en haalde de wc dus niet. Althans ik moest echt plassen maar voordat ik de wc haalde liep het vruchtwater eruit.
Toch gewoon naar de wc gegaan en met me broek tussen me benen geklemd weer naar boven gegaan. Voelde dat het gewoon lekker doorstroomde daarbeneden. Boven aangekomen op de po gaan zitten en bedacht me ‘tja wat moet ik nu “. Ik besloot Lennaert te roepen en zij dat ik niet meer overeind kom. Dacht als ik roep dat me vliezen gebroken zijn, dan valt hij uit bed van schrik. Hij dus uit bed en ik met een grote smile op mijn gezicht verteld dat het zover was. Langzaam aan wakker geworden en ben me gaan wassen en aankleden. Grote maandverband tussen de benen, want ik verloor nog steeds vruchtwater. Het ziekenhuis gebeld, en ik moest maar kijken wanneer we kwamen, had sowieso om 10.00 uur een afspraak of de afdeling staan. Omdat naar mijn idee de weeën goed op gang kwamen gelijk om de 5 a 6 minuten hebben we niet zo lang gewacht en zijn om half 8 in het ziekenhuis aan gekomen.
Daar hadden ze me echter nog niet verwacht, tja wisseling van diensten om 7 uur en zeiden dat het nog uren kon duren, ja dat wist ik zelf ook wel.
Ze hebben me aan de monitor gelegd, de ctg, die maakt een registratie van de harttonen van de kleine en van je weeën. Echter eenmaal in het ziekenhuis ebde de weeën weer weg en als ze er wel waren kwamen ze vrij heftig. Na 1.5 uur had ik ze ong. om de 3 minuten en kon ze nauwelijks weg puffen. Toen ik werd getoucheerd om te kijken of er al ontsluiting was, was de teleurstelling erg groot toen dat maar 2 cm bleek te zijn. Ik dacht echt dat deze heftige weeën meer zouden doen. Ze gingen het nog even aankijken, anders werd er zelfs over weer naar huis gaan gesproken, ja daag dacht ik nog. Zij voelen niet wat ik voel, maar die weeën waren echt wel pittig, ook al kwamen ze volgens hen niet snel genoeg. Zo nog een uur aangerommeld, maar kon echt niet ontspannen . Zodra ik een wee had spande zich elke spier in me lichaam, terwijl dat juist niet moet. De verloskundige zag wel dat ik pijn had en we besloten de natuur een handje te helpen met een weeën infuus, waardoor de weeën regelmatiger gingen komen. Er werd besloten dat ik gelukkig niet meer naar huis hoefde en dat ons kindje vandaag geboren ging worden. Nou dat plan had ik al,maar goed.
Rond de middag had ik echter nog maar 3 cm ontsluiting en kon de weeën echt niet opvangen. Om een goede ontsluiting te krijgen moest ik echt ontspannen, maar hoe ? Heb echt alle mogelijke manieren geprobeerd. Liggen op de rug, op de zij, naast me bed staan, bukken, zitten, het maakte niet uit. De verkramping in me lichaam begon zodra er een wee kwam en voelde me steeds machtelozer worden. Ook de verpleging had dit door en we gingen kijken wat we konden doen qua pijnbestrijding. Omdat ik nog helemaal niet over deze optie had nagedacht, overviel me dit allemaal best wel. Had echt het idee dat ik aan het falen was, dat ik me eigen lichaam niet onder controle kon houden. Maar goed we kozen voor de ruggenprik en dit werd besproken met me gynaecoloog en de anesthesist werd opgeroepen. Onder tussen werd ik aan allerlei toeters en bellen gelegd. Ik had al een infuus, daar werd een tweede vloeistof soort op aangesloten. De baby had een schedel elektrode op haar hoofd via mijn onderkant ingebracht en daar kwam nu een elektrode bij voor in de baarmoeder , die moest mijn weeën gaan meten. Er werd een katheter geplaatst, omdat ik natuurlijk niet meer van bed kon. Mijn bloeddruk werd in de gaten gehouden door middel van een automatische meter die om de 5 minuten me bloeddruk ging meten. De frustratie sloeg bijna toe en mopperde al hardop waar die verdomde anesthesist bleef, want elke wee werd erger. Gelukkig daar kwam zij en werd de prik geplaatst. Het was een beetje een feeks van een vrouw en vroeg me een redelijk onmogelijke positie in te nemen en te ontspannen. Ja natuurlijk dat doen we even he, midden in een wee. Ik weet niet meer hoe, maar het ding zat erin. Jeetje wat doet dat zeer zeg.
Gelukkig ging het snel werken en vanaf 15.00 uur had ik geen pijn meer en kon mijn lichaam eindelijk gaan ontspannen en ik kon weer lachen. Ik voelde alleen nog dat me buik hard werd en zag op de monitor dat ik dan best heftige weeën had. De uitvinding van de eeuw !! Hoera.
Rond 17.00 uur had ik dik 7 cm en rond 18.30 volledige ontsluiting en dat zonder pijn. Echt waar ik snap niet dat wij vrouwen express pijn gaan lijden. Maar goed nu was ik wel volledig open van onder, onze kleine was nog niet genoeg gezakt en dan mocht ik dus echt niet persen.
Ik moest op me zij blijven liggen en hopen dat ze snel zou zakken. Inmiddels ging ik de weeën voelen. Ik kreeg echt een druk van onder die ik tegen moest gaan houden. Een uur later nog steeds niet gezakt. De verloskundige ging bellen naar mijn gynaecoloog om te en ze liet het woordje keizersnee vallen. Oh nee dacht ik, dat wil ik niet hoor. Stiekem ging ik de weeën niet meer tegenhouden en gaf een klein beetje druk mee, nog niet echt persen, maar gewoon zachtjes mee duwen. Toen ze terug kwam nog eens voelen en de baby was iets gezakt en toen vroeg ze me dus zachtjes mee te duwen, dit had ik natuurlijk stiekem al een tijdje gedaan. Ik lag nog steeds op me zij en toen de verloskundige merkte dat het hielp werd de gyn. Afgebeld, maar hellaas voor haar, was hij al onderweg en kwam hij maar even kijken. De verpleging werd erbij gehaald en we konden gaan persen. Het was toen 20.55 uur. Wat een opluchting ik kon eindelijk wat gaan doen. Dit kon ik, dit had ik al eerder tegen me man gezegd, dat persen dat ga ik gewoon even doen. En inderdaad dat persen deed ik even, het ging heel goed en ze zeidenâ€oh ik zie een bos met haar komenâ€. Dit moedigde me aan, het ging goed. Het ging heel goed. Een paar keer persen en ik stond van onder in de brand. Ze melde dat ze een knip moest geven, want het was wat krap. Ik was eerst bang dat ik zit zou voelen, ondanks dat ze hem in een wee zetten, Ik voelde opdat moment niet echt of de wee heftig was, want van onderen deed het te zeer. Toen ze de knip zette voelde ik tot me opluchting niks dan opluchting, want de druk was meteen weg, het hoofdje geboren en een kleine schrik. De navelstreng zat om het nekje. De vk knipte de streng gelijk door. Gelukkig was dit met het snelle dalen gebeurd en zag de baby niet paars. Een tel later was ze geboren en lag ze met een zwaai op me buik. Onze mooie dochter Lois Melody. Ik werd meteen helemaal nat geplast en ze poepte ook meteen. Wat een opluchting, wat een trots, wat een zalig gevoel. Dat is echt zon mooi gevoel, kan het haast niet omschrijven. Lois is geboren om 21.15, dus na 20 minuten persen. Ze woog 3670 gram en is wel 54 cm lang. Ze is helemaal gezond en doet het super. De nageboorte kwam 5 minuten na haar zonder enige moeite en was in prima conditie.
De gyn, kwam nog even kijken, letterlijk op de vingers van de vk tijdens het hechten, maar het is zon leuke sympathieke man, dat ik echt leuk vond dat hij nog even kwam. De ruggenprik, die inmiddels wel was uitgewerkt, moest toch door hem verwijderd worden .
Ik werd bevrijd van al mijn slangen en plakkers en tijdens het hechten heb ik me ouders het blijde nieuws gemeld. Ook man lief, glom van trots en zat lekker met zijn dochter op schoot.
We hebben een nachtje in een mooie familie kamer doorgebracht. Me man op het in/uit klap bed. Ik een ziekenhuis bed , met Lois naast ons. Een hele goed service daar in het ziekenhuis.
