Ik moet even mijn verhaal kwijt.
Toen we erachter kwamen dat we zwanger waren, hebben we het eigenlijk direct mijn zus verteld. Van haar wist ik dat zij al een hele tijd (ruim anderhalf jaar) bezig zijn om ook zwanger te worden. Ze was erg blij voor ons, maar vond het moeilijk voor zichzelf. Maar een paar dagen later bleek ze zelf ook zwanger te zijn! En precies even ver! We verheugden ons erg op het delen van alles wat bij de zwangerschap komt kijken, maar helaas heeft ze 3 weken geleden een miskraam gehad. Dat gaf en geeft mij een erg dubbel gevoel. Aan de ene kant ben je blij met je eigen, aan de andere kant verdrietig voor je zus.
Kort daarna vertelden we mijn schoonzus dat we zwanger zijn. Bleek zij ook zwanger te zijn en ook precies even ver! Weer heel dubbel, want bij mijn zus was het mis gegaan, maar natuurlijk wel ontzettend blij voor haar en het leuke vooruitzicht straks gelijk op te gaan. Helaas kreeg mijn schoonzus vorige week een miskraam. Ze bleek echter zwanger te zijn van een tweeling en de gynaecoloog kon niet goed zien hoe het met het tweede vruchtje was. Er was opnieuw hoop. Maar vanmorgen bleek op de echo dat het vruchtje niet gegroeid was en dat er geen hartje klopte. Ze gaan nu met medicijnen proberen de miskraam op gang te helpen.
Bij al dit verdriet ben ik nog steeds zwanger. Voor mijn zus en schoonzus is het straks heel confronterend om mij te zien groeien. Hun miskramen zijn voor mij weer heel confronterend, want het drukt mij wel met de neus op de feiten dat het ook mis kan gaan. En dat in mijn naaste omgeving twee keer! Het wordt nu ook heel moeilijk om van de eigen zwangerschap te genieten. Vooral in het bijzijn van mijn zus en schoonzus wil ik straks niet al te enthousiast zijn. Hoewel zij natuurlijk vinden dat ik vooral blij moet zijn met mijn eigen en mijn verhalen met hen moet blijven delen.
Toen we erachter kwamen dat we zwanger waren, hebben we het eigenlijk direct mijn zus verteld. Van haar wist ik dat zij al een hele tijd (ruim anderhalf jaar) bezig zijn om ook zwanger te worden. Ze was erg blij voor ons, maar vond het moeilijk voor zichzelf. Maar een paar dagen later bleek ze zelf ook zwanger te zijn! En precies even ver! We verheugden ons erg op het delen van alles wat bij de zwangerschap komt kijken, maar helaas heeft ze 3 weken geleden een miskraam gehad. Dat gaf en geeft mij een erg dubbel gevoel. Aan de ene kant ben je blij met je eigen, aan de andere kant verdrietig voor je zus.
Kort daarna vertelden we mijn schoonzus dat we zwanger zijn. Bleek zij ook zwanger te zijn en ook precies even ver! Weer heel dubbel, want bij mijn zus was het mis gegaan, maar natuurlijk wel ontzettend blij voor haar en het leuke vooruitzicht straks gelijk op te gaan. Helaas kreeg mijn schoonzus vorige week een miskraam. Ze bleek echter zwanger te zijn van een tweeling en de gynaecoloog kon niet goed zien hoe het met het tweede vruchtje was. Er was opnieuw hoop. Maar vanmorgen bleek op de echo dat het vruchtje niet gegroeid was en dat er geen hartje klopte. Ze gaan nu met medicijnen proberen de miskraam op gang te helpen.
Bij al dit verdriet ben ik nog steeds zwanger. Voor mijn zus en schoonzus is het straks heel confronterend om mij te zien groeien. Hun miskramen zijn voor mij weer heel confronterend, want het drukt mij wel met de neus op de feiten dat het ook mis kan gaan. En dat in mijn naaste omgeving twee keer! Het wordt nu ook heel moeilijk om van de eigen zwangerschap te genieten. Vooral in het bijzijn van mijn zus en schoonzus wil ik straks niet al te enthousiast zijn. Hoewel zij natuurlijk vinden dat ik vooral blij moet zijn met mijn eigen en mijn verhalen met hen moet blijven delen.