<p>Hoi Hoi,</p><p>Ik zou graag de meningen willen horen van buitenstaanders over de situatie waar ik in zit.. het hoort hier niet echt thuis maar ik vind dit forum zo fijn dat ik hoop dat ik hier mijn rust ergens kan vinden.</p><p>Ik heb een traumatische jeugd gehad met een verslaafde moeder en huiselijk geweld. Er is heel erg veel gebeurd en dat doet mij nog steeds veel verdriet. Ik vind het bijv. Erg lastig om sociaal te zijn. Dit heb ik nooit geleerd van mijn moeder. Ook hield mijn moeder mij vaak thuis van school en heb ik tot op het heden nog steeds geen zwemdiploma. Ik heb in verschillende pleeggezinnen gezeten en ga zo maar door.. wat ik begon te merken tijdens mijn zwangerschap, is dat mijn verleden een probleem is geworden en het veel vragen bij mij heeft opgeroepen. Ik merk ook dat er veel woede naar boven is gekomen richting mijn moeder. Ze is nu inmiddels zo'n 5 jaar nuchter en dat is natuurlijk heel erg goed. Maar ik merk dat mijn moeders persoonlijkheid nog steeds hetzelfde is en zelfs erger word. Ze is erg egoïstisch en heeft ook de diagnose "persoonlijkheidsstoornis" sinds een aantal jaar. Wanneer we bijv. Een afspraak hebben, probeert ze alles te bepalen. Waar we heen gaan, of ik voor haar naar de winkel ga etc. Ook maakt ze vaak hele rare opmerkingen zoals dat ik eerst zo mooi was en mezelf heb laten gaan en ik weer make-up op moet doen. (Zelf zit ze altijd vol van de make-up) of ze belt me meerdere keren per week en wanneer ik niet opneem is ze chagrijnig. Ook wil ze altijd dat ik langskom. Maar omdat wij weinig te besteden hebben, en geen rijbewijs hebben, is dat vaak moeilijk. Dit komt ook deels doordat ik veel aan mijn hoofd heb en het er vaak bij inschiet. Ondanks dat ze dat weet vraagt ze toch altijd erg veel van me en kan ze zich totaal niet inleven in mijn situatie. Er hangt altijd een gedwongen sfeer wanneer ik bij haar in de buurt ben. Want ik weet wanneer zij iets wil en ik niet, dat er een spanning hangt. Laatst was ze op bezoek en wou ze weer naar de stad. Mijn vriend was ook thuis en ze wou perse met mij alleen weg. Zelfs mijn dochtertje wou ze niet mee hebben. Belachelijk. Ook wanneer mijn vriend en ik ruzie hebben, kraakt ze hem altijd helemaal af ipv bijv. Goed advies geven. Nu is het punt.. Ze heeft een korte tijd geleden de diagnose baarmoeder kanker gehad. Ze heeft afgelopen week een operatie gehad, en binnenkort krijgt ze chemo. Het is natuurlijk heel erg voor haar en misschien komt het raar over dat ik dit zeg, maar sinds ze dit heeft vraagt ze nog meer van mij. Ze belt me ontzettend vaak en maakt constant ruzie met me dat ik niet langs ben geweest de afgelopen tijd. Ik heb echt het idee dat door deze ziekte ze alles nog meer naar haar eigen hand probeert te zetten. En het klinkt grof dat weet ik.. Maar ik weet eerlijk gezegd niet of ik nog contact met haar wil. Ik heb sinds kort hartklachten door de stress die het mij oplevert en ik merk dat mijn gezin er ook onder lijdt. Het is heel erg lastig voor mij om in deze periode een keuze te maken. Ergens voelt het uit ten boze om het contact nu te verbreken maar ik heb echt geen idee meer wat ik anders moet doen. Ik heb zojuist weer een heftige ruzie met haar gehad en nadat ze tegen mij durfde te zeggen dat ik haar laat zitten en maar volwassen moet worden en mn zaken op orde moet stellen, heb ik tegen haar gezegd dat ik er wel klaar mee ben. Ik ben juist altijd bezig met alles op orde te houden omdat ik dat juist zo belangrijk vind en dat weet ze ook. Ik ben pas 23 jaar en heb met mijn vriend een dochtertje van 14 maanden. Met mijn geschiedenis erbij, legt dat al een enorme druk bij mij om alles goed te doen en dat weet ze ook. Toch lijkt het altijd maar alsof alles wat ik doe niet goed zat is voor haar.. helaas kan ik ook geen goed gesprek met haar aanknopen. Naast het feit dat ze snel opgefokt is, is het ook net alsof je tegen een muur praat. Ik moet daarbij ook zeggen dat mijn moeder licht verstandelijk beperkt is en of het daar ook aan ligt, weet ik niet. Maar praten is gewoon geen optie. Zij vind dat zij het goed heeft gedaan als moeder en daar zijn we eigenlijk al klaar.. Ik zou zo graag wat advies willen van anderen hierin..</p><p>Alvast bedankt ♡</p>
Contact met mijn moeder vebreken
- Onderwerp starter Gebruiker10202891
- Startdatum
Ik zou zo en zo een verwijzing vragen voor jezelf met een psycholoog, niet oneerbiedig bedoelt. Wat heb jij al een ellende meegemaakt in je leven.
Laat je mooie gezin, je relatie en je geluk, niet op het spel zetten.
Ik zou tegen je moeder zeggen dat je eerst even geen contact legt met haar tot je bij jezelf tot rust komt, je weer happy in he gezin zit, kan nadenken en weloverwogen een manier kan vinden ermee om te gaan of het contact uiteindelijk verbreekt.
Let wel, als je zelf niet gelukkig bent, kan je een ander ook niet gelukkig maken.
En je moeder zal je nooit kunnen veranderen, dus hulp zoeken hoe er mee om te gaan zal je veel meer helpen, hoe moeilijk het misschien ook is, het maakt je sterker.
Laat je mooie gezin, je relatie en je geluk, niet op het spel zetten.
Ik zou tegen je moeder zeggen dat je eerst even geen contact legt met haar tot je bij jezelf tot rust komt, je weer happy in he gezin zit, kan nadenken en weloverwogen een manier kan vinden ermee om te gaan of het contact uiteindelijk verbreekt.
Let wel, als je zelf niet gelukkig bent, kan je een ander ook niet gelukkig maken.
En je moeder zal je nooit kunnen veranderen, dus hulp zoeken hoe er mee om te gaan zal je veel meer helpen, hoe moeilijk het misschien ook is, het maakt je sterker.
Wat heb jij al ontzettend veel mee gemaakt zeg! Inderdaad, misschien goed als jij er over praat en het een plekje geeft. Dat heb je misschien ook al gedaan.
Een pauze inlassen zou al kunnen helpen. Helemaal breken is zo drastisch. Wees duidelijk naar je moeder wat en waarom jij iets wil of niet fijn vindt.
Stel ook je verwachtingen bij. Zij zal nooit de moeder zijn/ worden die je graag gewild had. En die je zelf waarschijnlijk bent. Wat ontzettend knap is!! Zeker gezien je geschiedenis.
Ik hoop dat je een goede weg kunt vinden waar jij je prettig bij voelt!
Een pauze inlassen zou al kunnen helpen. Helemaal breken is zo drastisch. Wees duidelijk naar je moeder wat en waarom jij iets wil of niet fijn vindt.
Stel ook je verwachtingen bij. Zij zal nooit de moeder zijn/ worden die je graag gewild had. En die je zelf waarschijnlijk bent. Wat ontzettend knap is!! Zeker gezien je geschiedenis.
Ik hoop dat je een goede weg kunt vinden waar jij je prettig bij voelt!
Kinderen zijn hun hele leven onuitputtelijk loyaal naar hun ouders toe. Het is een relatie die daardoor ongelooflijk onder druk staat en ook heel ongelijkwaardig kan zijn. Maar jij bent niet verantwoordelijk voor het welzijn of geluk van je moeder. Dat is ze zelf.
Ik lees in je verhaal dat je al veel geprobeerd hebt en inderdaad, zij gaat niet veranderen. Wat je nog kunt proberen is de relatie iets meer zo in te richten dat jij het beter kunt verdragen. Je kunt bijvoorbeeld afspreken dat ze jou niet meer mag bellen, maar dat jij haar een keer in de week (of twee weken) op een vast moment belt. Probeer haar ook duidelijk te maken dat ze je ziek maakt (je hartklachten), je hoeft haar daar niet voor te beschermen.
Dat jij zo moe wordt van haar begrijp ik heel goed. Een relatie is ook een soort balans opmaken, iemand die alleen maar neemt, geen goed woord voor je over heeft, niet vraagt hoe het met jou gaat etc. roept gewoon dat onbehaaglijke gevoel van verwaarlozing op. Je krijgt daar ook geen energie van, dat kost alleen maar energie.
Heeft jouw vriend wel een prettige relatie met zijn ouders? Ik gun het jullie zo, want je kunt juist ook zoveel steun gebruiken in deze fase van jullie leven.
Er is helaas geen makkelijke oplossing voor. Ook nadat je het contact verbreekt zou je je in zekere mate moeten verhouden tot je moeder. Onthoud ook dat dit soort beslissingen niet gelijk voor de rest van je leven zijn, je kunt altijd weer (meer) contact zoeken op een moment dat je leven weer in rustiger vaarwater is gekomen. Je kunt dus ook eerst proberen om de relatie met je moeder op een lager pitje te zetten, en wat afstand te nemen.
Er zijn familie coaches oid die gespecialiseerd zijn in dit soort problematiek begeleiden, daar zou je je nog eens in kunnen verdiepen of dat wat voor je is.
Heel veel sterkte
Ik lees in je verhaal dat je al veel geprobeerd hebt en inderdaad, zij gaat niet veranderen. Wat je nog kunt proberen is de relatie iets meer zo in te richten dat jij het beter kunt verdragen. Je kunt bijvoorbeeld afspreken dat ze jou niet meer mag bellen, maar dat jij haar een keer in de week (of twee weken) op een vast moment belt. Probeer haar ook duidelijk te maken dat ze je ziek maakt (je hartklachten), je hoeft haar daar niet voor te beschermen.
Dat jij zo moe wordt van haar begrijp ik heel goed. Een relatie is ook een soort balans opmaken, iemand die alleen maar neemt, geen goed woord voor je over heeft, niet vraagt hoe het met jou gaat etc. roept gewoon dat onbehaaglijke gevoel van verwaarlozing op. Je krijgt daar ook geen energie van, dat kost alleen maar energie.
Heeft jouw vriend wel een prettige relatie met zijn ouders? Ik gun het jullie zo, want je kunt juist ook zoveel steun gebruiken in deze fase van jullie leven.
Er is helaas geen makkelijke oplossing voor. Ook nadat je het contact verbreekt zou je je in zekere mate moeten verhouden tot je moeder. Onthoud ook dat dit soort beslissingen niet gelijk voor de rest van je leven zijn, je kunt altijd weer (meer) contact zoeken op een moment dat je leven weer in rustiger vaarwater is gekomen. Je kunt dus ook eerst proberen om de relatie met je moeder op een lager pitje te zetten, en wat afstand te nemen.
Er zijn familie coaches oid die gespecialiseerd zijn in dit soort problematiek begeleiden, daar zou je je nog eens in kunnen verdiepen of dat wat voor je is.
Heel veel sterkte
Pff wat heftig wat je hebt meegemaakt! En een moeder met een licht verstandelijk beperking en een persoonlijkheid stoornis is heel zwaar. Ik gun je een hulpverlener, iemand die er voor jou is en een luisterend oor biedt en eventueel adviezen kan geven. Zo te horen heb je dat vroeger niet gehad maar is het voor ieder mens natuurlijk wel heel belangrijk. Je kan via je huisarts eventueel een verwijzing krijgen.
Ik hoop dat je vriend en zijn familie een steun voor je is. Denk dat het goed is om hierover met je vriend ook te praten.
Wat je moet doen is lastig te zeggen vanuit mijn positie maar kan me voorstellen dat een tijdelijke break nu met je zwangerschap fijn is. AL met al zorg nu voor jezelf en je gezinnetje en zoekt aub hulp voor jezelf. Dat is geen teken van zwakte maar juist van kracht! Succes!
Ik hoop dat je vriend en zijn familie een steun voor je is. Denk dat het goed is om hierover met je vriend ook te praten.
Wat je moet doen is lastig te zeggen vanuit mijn positie maar kan me voorstellen dat een tijdelijke break nu met je zwangerschap fijn is. AL met al zorg nu voor jezelf en je gezinnetje en zoekt aub hulp voor jezelf. Dat is geen teken van zwakte maar juist van kracht! Succes!
Ik snap heel goed je overwegingen, je bent heel veel tekort gekomen en krijgt eigenlijk geen erkenning daarvoor. Je moeder zal inderdaad niet anders kunnen en ik zou idd haar voorstellen wat je wel kunt (bijv 1x per maand afspreken, 1x per week bellen en geen beledigingen aan jouw adres) en dan is het take it or leave it. Dan is zij degene die de keus maakt eigenlijk. Vanuit haar verstandelijke beperking zou ik dat zo duidelijk mogelijk formuleren, ze lijkt weinig te kunnen met indirecte boodschappen. Mocht je ooit iets voor jezelf overwegen qua behandeling, denk dan aan schematherapie. Dan kun je stilstaan bij wat je gemist hebt in je jeugd en wat je nu nodig hebt. Dat is nu niet per se het antwoord op je vraag, maar weet dat het bestaat en ook goede (vergoede) therapie is.
Knap hoe je het doet allemaal, zonder dat je zelf een voorbeeld hebt gehad in hoe je het als mama goed doet. Mag je heel trots op zijn!
Knap hoe je het doet allemaal, zonder dat je zelf een voorbeeld hebt gehad in hoe je het als mama goed doet. Mag je heel trots op zijn!
Wat een lieve behulpzame reacties! Heel erg bedankt. Hier kan ik zeker wat mee. Ik zat al met de gedachten in mijn hoofd om een doorverwijzing te vragen voor therapie. Het is natuurlijk een extra steuntje in de rug, dat meerdere mensen dit als tip geven. Hopelijk helpt het me alles op een rijtje te zetten voor mezelf. Misschien dat het me ook kan helpen in de opvoeding die ik zelf geef aan mijn dochtertje. Ik merk dat ik alles perfect wil doen voor haar en daardoor snel rondloop met een schuldgevoel wanneer iets toch net niet "perfect" is gegaan voor mijn gevoel. Ergens hoort dat een beetje bij het moederschap, maar bij mij is het soms net iets teveel van goede. Alles wat ik niet heb gehad, wil ik mijn dochter 10x meer geven. Gelukkig heb ik er al redelijk wat meer balans in gevonden en zie ik ook wel in waar het vandaan komt.
[quote quote=10380959]Wat een lieve behulpzame reacties! Heel erg bedankt. Hier kan ik zeker wat mee. Ik zat al met de gedachten in mijn hoofd om een doorverwijzing te vragen voor therapie. Het is natuurlijk een extra steuntje in de rug, dat meerdere mensen dit als tip geven. Hopelijk helpt het me alles op een rijtje te zetten voor mezelf. Misschien dat het me ook kan helpen in de opvoeding die ik zelf geef aan mijn dochtertje. Ik merk dat ik alles perfect wil doen voor haar en daardoor snel rondloop met een schuldgevoel wanneer iets toch net niet “perfect” is gegaan voor mijn gevoel. Ergens hoort dat een beetje bij het moederschap, maar bij mij is het soms net iets teveel van goede. Alles wat ik niet heb gehad, wil ik mijn dochter 10x meer geven. Gelukkig heb ik er al redelijk wat meer balans in gevonden en zie ik ook wel in waar het vandaan komt.[/quote]
Knap dat je er zoveel inzicht in hebt al en er zo goed voor haar bent. Ik vind je een survivor dat je dit allemaal hebt meegemaakt en het zo goed doet. Tijd om ook voor jezelf te zorgen inderdaad, juist nu het nog redelijk goed met je gaat (want wachttijden voor goede therapie zijn lang tegenwoordig). Ik wens je het beste!
Knap dat je er zoveel inzicht in hebt al en er zo goed voor haar bent. Ik vind je een survivor dat je dit allemaal hebt meegemaakt en het zo goed doet. Tijd om ook voor jezelf te zorgen inderdaad, juist nu het nog redelijk goed met je gaat (want wachttijden voor goede therapie zijn lang tegenwoordig). Ik wens je het beste!