curettage: hoe gaat dat?

Hoi mama van Linne,

Allereerst wat naar dat je een curetage moet ondergaan. Ga er dus vanuit dat je een mk hebt.

Ik heb zelf 2x een mk gehad en beide keren een curetage. Beide keren onder algehele narcose. Ik kreeg niet eens de keuze. En dat vond ik prima.  Een vriendin heeft haar curetage gehad met een ruggeprik. Zij verloor erg veel bloed, bleek een mk. De gyn heeft haar gelijk gecureteerd. Maar geen narcose omdat ze pas gegeten had. Door het bloedverlies was meteen ingrijpen nodig. Vandaar de ruggeprik. Maar achteraf toch liever een narcose gehad. Dan maak je er niks van mee.

Ik kwam op de afdeling dagopname. Kreeg een kamertje voor mezelf. De verpleegsters waren erg lief. Van te voren ben ik goed geschoren van onderen. (kun je ook zelf doen thuis) Toen het tijd was ben ik naar de OK gebracht waar ik opgevangen werd door een anesthesist. Die bracht een naaldje aan in mijn hand. Voor narcose en evt infuus (zoutoplossing, niks engs) Ik werd de OK in gereden, in slaap gebracht en kwam weer bij op de uitslaapkamer. Toen ik goed genoeg wakker was werd ik terug gebracht naar de afdeling. Daar heb ik nog wat geslapen. Nadat ik wat gegeten had, en geplast had mocht ik naar huis.

Het is me beide keren erg meegevallen. Maar emotioneel werd het pas moeilijk nadat ik na de curetage weer op de afdeling kwam. Want toen besefte ik dat het echt over was met het zwanger zijn. Gelukkig heb ik na beide mk-en een goede zwangerschap gehad.

Sterkte!
Groetjes, Cathy
Mama van Thom (maart 2003) en Danae (mei 2006)
 
Dag kat

Dank voor je reactie, 't wordt zo een stuk meer duidelijk hoe en wat.
Ik wacht nu nog op  de "natuurijke manier", heb jij dat ook gedaan en welke reden was er om toch te gaan curetteren of was het eigen keuze?

groetjes
Mama van linne
 
Hoi,

Ik heb in januari ook een curettage gehad en die viel mij zo ontzettend mee! (lichamelijk dan he....) Ik kreeg een ruggeprik en zou daar nog een cocktailtje bijkrijgen (door hetzelfde naaldje dus) waar ik een licht 'roesje' van moest krijgen. Maar dat werkte eigenlijk niet. Werd er wel ontspannen van. Gek genoeg was ik op dat moment best gezellig aan het kletsen met het die mensen in de OK, waardoor ik op het laatste moment zelf zei: laat dat roesje verder maar zitten (ik mocht nog een hogere dosis als ik wilde, maar had daar eigenlijk helemaal geen behoefte aan).
Tijdens de ingreep heb ik ook gezellig gekletst met die mensen daar. Raar he, maar ik vond het achteraf wel prima zo! Zo had ik voor mijn gevoel nog wat meer controle over wat er gebeurde.
En het was echt zo voorbij. In max.10 minuten was het gepiept. Ik voelde er helemaal niks van, en toen de verdoving was uitgewerkt had ik eigenlijk ook geen noemenswaardige pijn. En het nabloeden was echt minder dan bij een gemiddelde menstruatie.
Verder zo ongeveer zoals de andere schrijfster beschreef.
Ik zelf vond een curettage de prettigste manier, omdat ik toen pas een punt achter mijn zwangerschap en de miskraam kon zetten. Maar dat is voor iedereen weer anders, denk ik.
Sterkte in ieder geval!
 
Hoi,

Na de eerste mk hebben we gewacht. Het ging toen om een windei. (leeg ei) Maar het kwam niet vanzelf. De hormonen liepen wel door, en ik begon zelfs al wat te groeien. Na 2 weken wachten was ik het wel zat. Ik koos voor een curetage. Mijn tweede mk verliep anders. Er groeide een vruchtje. Maar het groeide niet goed. Te langzaam, en uiteindelijk is het gestopt met groeien. Het hartje heeft nooit geklopt. We waren dus al ruim 2 weken heen en weer ziekenhuis aan het rennen voor duidelijk werd dat het echt niet goed zat. Na die laatste echo heb ik meteen besloten tot curetage. Meer gezien het feit dat mijn lichaam het de eerste keer ook niet zelf af stootte. Een mk opwekken met medicatie vond ik geen fijn idee. Volgens de arts was de kans groot dat ik dan alsnog een curetage nodig had. Dus na 2 dagen kreeg ik de curetage. Dat is van de week 2 jaar geleden.

Groetjes, Cathy
 
Hoi Cathy,

Fijn dat je jouw ervaringen met mij wilt delen.

Ik "loop" nu vanaf woensdagavond rond met het bewustzijn van een vruchtje dat niet meer leeft. Ik merk, raar genoeg, dat ik er eigenlijk nog niet echt emotioneel bij betrokken ben, terwijl de omgeving verwacht dat ik dat wel ben...Ik heb nog steeds het gevoel dat dit blijkbaar zo heeft moeten zijn, voor het kindje en voor ons... Is dit voor iemand herkenbaar?

Wel zie ik steeds meer op tegen het wachten....Ik krijg steeds meer de neiging om de telefoon te pakken en de VK te bellen dat ik toch wel een curettage wil. Maar dat weet ik eigenlijk ook niet echt zeker, onzeker noemen ze dat he!  Komt ook wel omdat ik  door jullie verhalen meer duidelijkheid heb gekregen, denk ik.

Ik ben overigens wel al erg gegroeid, we gingen zelfs naar de echo met het idee: 1 of 2 kindjes of nog meer???   Tja, uiteindelijk dus géén...Maar goed, die dikke buik bevorderd niet echt het niet-zwanger-zijn.....

groetjes mama vanL inne
 
Hoi mama van Linne,

Ik las je berichtje ook op het oktober forum. ik ben inmiddels afgelopen vrijdag gecurreteerd. Het viel me allemaal reuze mee. Om tien uur smrgens moest ik me melden en om half 5 mocht ik weer naar huis. Ik heb gekozen voor een algehele narcose.Ik heb daarna nauwelijks buikpijn en weinig bloedverlies gehad. Ook ik heb zo'n gevoel dat het nu voor ons niet zo mocht zijn, en dat het kindje misschien wel erg ziek was..maar toch het is weer een hele omschakeling, je plant toch de komende 9 maanden en de tijd daarna  natuurlijk. wij moeten nu 1 menstruatie afwachten en mogen het dan weer proberen. ben benieuwd hoe dat gaat...
Ik vind het wel fijn dat ik al een klein mannetje van bijna drie heb rondlopen...
ik wens je heel veel sterkte de komende tijd..
groetjes
MMX
 
Was voor mij zeker herkenbaar om er emotioneel niet sterk bij betrokken te zijn. Heel raar, vanaf de dag dat ik wist dat ik zwanger was voelde het niet goed. Verkondigde ook dat het een miskraam of erger zou worden. Familie en vrienden verklaarden me voor gek.
Met 12 weken lekker op vakantie met vriendinnen en kreeg wat bloedverlies. Jammer dacht ik nog en ging vrolijk verder met vakantievieren. Niet eens mijn vriend gebeld want wilde het voor niemand verzieken. Na vakantie nog op t gemakje 3 dagen gewerkt. Thuisgekomen van mijn werk zei ik tegen mijn vriend, nu mag het er wel uit, ben eindelijk thuis en vrij. Hoe raar toch, vondt het heel normaal op dat moment. Daarop vreselijk veel bloedverlies en moest met spoed naar OK voor curetage. Thuisgekomen netjes iedereen ingelicht en voor mij was het klaar. Iedereen vond mij heel raar reageren maar had dit al die 12 weken zien aankomen. Natuurlijk wel verdrietig maar mijn gevoel van te voren was juist.

Ben nu net weer zwanger en ben nu heel blij. Denk wel dat het nu goed gaat komen. Mocht het nu misgaan ben ik helemaal kapot vrees ik....
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan