curretage achter de rug..

A

ANONYMOUS_USERNAME

Daar ben ik weer.
Vrijdagmiddag om 15.00 ben ik geholpen en om 19.00 was ik weer thuis. het viel inderdaad mee. De narcose verliep prettig, ik werd alleen met een enorme blaar op de binnenkant van mijn lip wakker. waarschijnlijk is de tube niet goed ingebracht, velletje ertussen ofzo. Ik mocht al zo snel naar huis op de voorwaarde dat ik thuis meteen naar bed zou gaan. Mijn mannetje heeft me verwend met kopjes thee en soep. Ik heb wel wat buikpijn en alles voelt wat beurs aan in en rond mijn buik.
Gisteren met name nog weinig energie en ben ik s'middags weer gaan slapen. Vandaag nog wat moe en voor het eerst weer emotioneel. Misschien komt het doordat mijn hormonen uit mijn lichaam verdwijnen. Ik kan ook niet beschrijven waarom ik nu precies verdietig ben..ik voel me gewoon verdrietig..en moe..Ik heb de kids op bed gelegd (mijn man moest weg vandaag) zelfs de oudste van 4 ligt er even in..dus ik ga nu even zelf ook gebruik maken van dt rust moment in huis.. ach..wie weet straks.over een tijdje voel ik ook nog eens 2 kleine voetjes tegen mijn buik trappen..ik hoop het..

Issabel
 
hoi   hoi,

Gelukkig dat het allemaal zo rustig verlopen is. Denk er alleen wel aan dat je echt nog niet de oude bent, en dat je je rust nog goed moet nemen hoor!!

En ik zal mee hopen dat je snel die voetjes voelt!!
Sterkte ermee!!

groetjes Patricia
 
Hoi Issabel,

Fijn om te horen dat de curetage op zich niet tegen gevallen is. En wat jij zegt over dat emotionele, dat herken ik wel. Ook dat vermoeide gevoel. Maar dat komt grotendeels door de narcose. Gewoon aan toe geven. (gevoelens en vermoeidheid)
Ik ben ervan overtuigd dat je nog wel een keer trappelende voetjes in je buik mag voelen! Maar neem ook de tijd om dit goed te verwerken.
Sterkte, en ik hoop dat jullie nog een paar leuke dagen op de camping hebben! Denk goed aan jezelf!

Groetjes, Kat
 
Hoi Issabel,

Heel veel sterkte de komende tijd. Ik dacht dat ik het ook al een plekje had gegeven maar toen ik op nacontrole ging en ik opeens definitief hoorde dat 'alles uit mijn lichaam was', moest ik toch wel even slikken.
Kan me voorstellen dat dit nu voor jou ook zo werkt. Nu pas kunnen jullie echt beginnen om het een plekje te geven.
Natuurlijk hoop ik dat je nog eens 2 voetjes tegen je buik zal voelen trappelen, lijkt mij ook heerlijk!!

Liefs Ineke
 
Hai Issabel
Vaak voelen kinderen een situatie wel goed aan he? "mama is moe dus even rustig aan doen..."
Ik hoop dat je ook inderdaad zo rustig mogelijk kunt doen en laat alles maar even lekker op je af komen, je moet er tóch doorheen, hoe moeilijk ook. Ik hoop en weet wel zeker dat we over een paar weken kunnen lezen dat je je al een stúk beter voelt!!!
En het is zo verdraaide fijn dat je hier altijd je verhaal kwijt kan he? Heeeeel veel sterkte meid, ik denk aan je....

Liefs Costa
 
Lieve Issabel,

Fijn om te horen dat het je is meegevallen. Ik wil je wel enorm veel sterkte wensen de komende tijd, doe waar je behoefte aan hebt.

Succes,
Liefs Solleke
 
Hoi Issabel,

Gelukkig is het je allemaal mee gevallen en heb je nu het lichamelijke achter de rug.

Ik herken helemaal wat je zegt. Ik was de eerste 2 weken ook heel erg emotioneel, moe en duizelig. Ik had zelf de indruk dat het een combinatie was van de narcose, het bloedverlies en mijn hormonen. Na die 2 weken was het bloedverlies gestopt en merkte ik dat me langzaam beter begon te voelen. Maar ik voelde me pas echt de oude na de eerste menstruatie. Ik denk dat toen pas echt alle hormonen uit mijn lichaam waren verdwenen.

Doe het ook echt even rustig aan en neem je tijd ervoor om het verlies een plekje te geven.

Liefs Nanda
 
Hi Lieve Isabel,

Het is heel normaal hoor dat je verdrietig bent. Laat maar komen zou ik zeggen. Het is hoe je het ook went of keert zo'n ingrijpende gebeurtenis. Je wilde het zo graag en nu is het werkelijk voorbij. Het is een fijn idee dat je weer verder kunt maar voordat dat echt zo is moet je denk ik nog door wat verdriet heen bijten. Ik had emotioneel gezien met de curettage al erg veel moeite maar in de dagen daarna toen ik dacht het leven gaat verder ik ga er weer tegen aan, kwam die klap hard aan hoor. Je lichaam gaat inderdaad nu ontzwangeren, hoe kort die zwangerschap ook was daar heeft het zijn tijd voor nodig. De laatste schijven in mijn borsten raakte ik pas na mijn eerste menstruatie kwijt (9,5 week later). Lieverd neem je tijd, verwerk je verdriet en langzaam aan gaat het beter binnen een aantal weken gaat het stapje voor stapje beter, gun jezelf die tijd. Helemaal vergeten kun je het vast niet maar het slijt ook deze keer weer, als je maar niet te snel denkt dat je er al weer bent.

Hou je taai en ik denk aan je.

Liefs,
Daantje
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan