Hoi Meiden,
Ik ben de afgelopen week niet zo actief geweest op het forum. Ik had veel tijd voor mezelf nodig. Even een reminder: Ik ben de afgelopen tijd veel bezig geweest met de vraag of ik, nu ik een miskraam zou krijgen, zou afwachten een een currettage zou plannen. Ik heb jullie toen gevraagd naar jullie ervaringen, omdat ik op basis daarvan een betere keuze kon maken. Want als je niet weet waar je voor kiest, dan is het geen echte keuze. Uiteindelijk besloot ik mijn lijf twee weken de tijd te gunnen om het zlef te doen. De currettage stond gepland voor vorige week vrijdag.
En dan nu de update:
Vanaf afgelopen maandag begon ik wel wat te vloeien, maar de miskraam heeft niet doorgezet. Aan de ene kant jammer, maar aan de andere kant bespaart het - wie weet - de nodige ellende. Ik ben dus afgelopen vrijdag voor een currettage naar het ziekenhuis geweest. Ik zou om 15:00 uur geopereerd worden en ik ging ervan uit dat dezelfde gyn die vorig jaar de keizersnede had gedaan, de currettage zou doen. Dat hadden we zo afgesproken. Komen ik op de zaal, staat er een andere doktersnaam op mijn bed en op mijn ponsplaatje. Ja, ho even! Hoe zit dat? We hadden speciaal naar hem gevraagd!!!
De verpleegkundige belde even naar de OK, waar de arts van de keizersnede beloofde zijn best te doen om ons ertussen te schuiven. En zowaar: Dat lukte! Om half één was ik al aan de beurt. Ruim een jaar geleden lag ik ook op de operatietafel voor een spoed-keizersnede, maar wat gaat zo'n gaplande operatie anders dan een spoedje, zeg!! Heel relaxed was iedereen om me heen (ik zelf wat minder, hoor!!).
Vooraf kwam de arts nog even bij me langs. Hij zei dat hij nog wist van onze afspraak en dat hij ervoor had gezorgd dat de planning werd aangepast. Ik vond dat heel aardig van hem!
Op de operatiekamer moesten we heel lang wachten op de anesthesist. Dat was wel minder. Zo vlak voor de ingreep is toch het spannendste moment. En daar lig je dan... Eerst nog wat grapjes te maken om de spanning te breken, maar als dat te lang duurt, dan zijn alle grapjes op en dan steigt de spanning weer... Iedereen was muisstil... Op een gegeven moment werd ik aangesloten op de hartbewaking: piep.....piep.....piep.... En ik kwam erachter dat ik door sneller of langzamer te ademen, de snelheid van mijn hartslag kon beïnvloeden:
piep....piep....piep...piep..piep..piep..piep.. Daar ben ik maar mee opgehouden toen ik me bedacht dat ik zo solliciteerde naar een rondje cardiologie.... OEPS!!!
Die anesthesisten, dat is toch een vreemd volkje, vind ik hoor! Ze komen altijd zo dicht boven je hoofd hangen om zich voor te stellen "Hallo...ik ben X.....: Anesthesist..." En dan zo'n vaag grijnsje erbij, alsof ze willen zeggen "Hahaha....Deze man gaat jou helemaal van de wereld maken...Kijk nog maar even goed...".
Hij begon gelijk met zijn middeltjes te spuiten en gaf me de opdracht vijf keer diep te zuchten: "Eén"....mijn ogen begonnen te knipperen..."twee"...En toen ging het lichtje al uit...
Een half uurtje later werd ik wakker gemaakt. Ik deed mijn best om zo snel mogelijk goed wakker te worden, want ik wilde terug naar mijn man. (Ik heb hier op het forum wel gelezen dat de echtgenoot soms bij de ingreep mag zijn, maar bij ons ziekenhuis mocht dan niet) Na een half uurtje mocht ik alweer naar de zaal. Dar aangekomen, was mijn man heel verbaasd dat ik al zo wakker was. Bij de deizersnede bleef ik heel lang suf, dat had hij deze keer ook verwacht (en ik eigenlijk ook). Toen ik vroeg of hij zin had om een spelletje te doen, viel hij bijna van zijn stoel van verbazing. Wát een koppie!! Haha!
Om vier uur ben ik even een stukje gaan lopen en toen de gyn kwam kijken om half 5, mocht ik gelijk inpakken en wegwezen. Nou, dat hoefde hij geen tweede keer te zeggen! Mijn man, die onze dochter van crèche aan het halen was, kreeg een belletje van mij:"Ik sta beneden in de hal van het ziekenhuis...Kan je mij hier op komen pikken?" Weer bijna van zijn stoel gevallen...
Het is me al met al erg meegevallen, net zoals sommigen van jullie. De narcose viel ook erg mee. Ik moet nu 3 dagen rustig aan doen, wat ik wel moeilijk vind, want ik voel me lichamelijk best wel goed. Zaterdagochtend had ik zelfs al zin om te shoppen!! Nog even tot het weekend wachten: Zaterdag mág ik, heb ik mezelf beloofd!
De gyn had voorspeld dat ik nog wel een paar weken zou vloeien, maar het is sinds gisteren alweer over! (Ik hoop dat dat normaal is. Mijn kraambloeding na mijn keizersnede duurde ook maar heel kort... Zou dat bij mij horen???)
Verder gaat het ook wel goed. ik heb veel gehoord over een tranendal na de currettage. Misschien komt die nog, maar ik heb het gevoel dat er ook iets is afgerond nu. Ik heb de afgelopen weken veel gehuild, maar nu kan ik weer voorzichtig vooruit kijken en dat maakt voor mij heel veel verschil. Het voelt juist meer alsof ik weer uit het dal kan klimmen, nu. maar wie weet, ik ben benieuwd....
We hoeven van de gyn verder niet speciaal te wachten met opnieuw zwanger worden ofzo. Het is nu een vreemde gedachte, maar het is allemaal nog maar een paar dagen geleden........, dus....nouja...wie weet??? Ik zit nu dus meer 'terecht' bij het 'zwanger worden na....' forum, nu de toekomst weer open ligt. Aan de ene kant ben ik hoopvol, aan de andere kant is de 'onschuld' er een beetje af als het gaat om zwanger zijn, na een miskraam en een vroeggeboorte gehad te hebben. Maarja, mijn dochter is er het levende bewijs van dat het, ondanks alles, ook helemaal goed kan komen....
(wat een verhaal is het geworden...)
Liefs van Sisi.
Ik ben de afgelopen week niet zo actief geweest op het forum. Ik had veel tijd voor mezelf nodig. Even een reminder: Ik ben de afgelopen tijd veel bezig geweest met de vraag of ik, nu ik een miskraam zou krijgen, zou afwachten een een currettage zou plannen. Ik heb jullie toen gevraagd naar jullie ervaringen, omdat ik op basis daarvan een betere keuze kon maken. Want als je niet weet waar je voor kiest, dan is het geen echte keuze. Uiteindelijk besloot ik mijn lijf twee weken de tijd te gunnen om het zlef te doen. De currettage stond gepland voor vorige week vrijdag.
En dan nu de update:
Vanaf afgelopen maandag begon ik wel wat te vloeien, maar de miskraam heeft niet doorgezet. Aan de ene kant jammer, maar aan de andere kant bespaart het - wie weet - de nodige ellende. Ik ben dus afgelopen vrijdag voor een currettage naar het ziekenhuis geweest. Ik zou om 15:00 uur geopereerd worden en ik ging ervan uit dat dezelfde gyn die vorig jaar de keizersnede had gedaan, de currettage zou doen. Dat hadden we zo afgesproken. Komen ik op de zaal, staat er een andere doktersnaam op mijn bed en op mijn ponsplaatje. Ja, ho even! Hoe zit dat? We hadden speciaal naar hem gevraagd!!!
De verpleegkundige belde even naar de OK, waar de arts van de keizersnede beloofde zijn best te doen om ons ertussen te schuiven. En zowaar: Dat lukte! Om half één was ik al aan de beurt. Ruim een jaar geleden lag ik ook op de operatietafel voor een spoed-keizersnede, maar wat gaat zo'n gaplande operatie anders dan een spoedje, zeg!! Heel relaxed was iedereen om me heen (ik zelf wat minder, hoor!!).
Vooraf kwam de arts nog even bij me langs. Hij zei dat hij nog wist van onze afspraak en dat hij ervoor had gezorgd dat de planning werd aangepast. Ik vond dat heel aardig van hem!
Op de operatiekamer moesten we heel lang wachten op de anesthesist. Dat was wel minder. Zo vlak voor de ingreep is toch het spannendste moment. En daar lig je dan... Eerst nog wat grapjes te maken om de spanning te breken, maar als dat te lang duurt, dan zijn alle grapjes op en dan steigt de spanning weer... Iedereen was muisstil... Op een gegeven moment werd ik aangesloten op de hartbewaking: piep.....piep.....piep.... En ik kwam erachter dat ik door sneller of langzamer te ademen, de snelheid van mijn hartslag kon beïnvloeden:
piep....piep....piep...piep..piep..piep..piep.. Daar ben ik maar mee opgehouden toen ik me bedacht dat ik zo solliciteerde naar een rondje cardiologie.... OEPS!!!
Die anesthesisten, dat is toch een vreemd volkje, vind ik hoor! Ze komen altijd zo dicht boven je hoofd hangen om zich voor te stellen "Hallo...ik ben X.....: Anesthesist..." En dan zo'n vaag grijnsje erbij, alsof ze willen zeggen "Hahaha....Deze man gaat jou helemaal van de wereld maken...Kijk nog maar even goed...".
Hij begon gelijk met zijn middeltjes te spuiten en gaf me de opdracht vijf keer diep te zuchten: "Eén"....mijn ogen begonnen te knipperen..."twee"...En toen ging het lichtje al uit...
Een half uurtje later werd ik wakker gemaakt. Ik deed mijn best om zo snel mogelijk goed wakker te worden, want ik wilde terug naar mijn man. (Ik heb hier op het forum wel gelezen dat de echtgenoot soms bij de ingreep mag zijn, maar bij ons ziekenhuis mocht dan niet) Na een half uurtje mocht ik alweer naar de zaal. Dar aangekomen, was mijn man heel verbaasd dat ik al zo wakker was. Bij de deizersnede bleef ik heel lang suf, dat had hij deze keer ook verwacht (en ik eigenlijk ook). Toen ik vroeg of hij zin had om een spelletje te doen, viel hij bijna van zijn stoel van verbazing. Wát een koppie!! Haha!
Om vier uur ben ik even een stukje gaan lopen en toen de gyn kwam kijken om half 5, mocht ik gelijk inpakken en wegwezen. Nou, dat hoefde hij geen tweede keer te zeggen! Mijn man, die onze dochter van crèche aan het halen was, kreeg een belletje van mij:"Ik sta beneden in de hal van het ziekenhuis...Kan je mij hier op komen pikken?" Weer bijna van zijn stoel gevallen...
Het is me al met al erg meegevallen, net zoals sommigen van jullie. De narcose viel ook erg mee. Ik moet nu 3 dagen rustig aan doen, wat ik wel moeilijk vind, want ik voel me lichamelijk best wel goed. Zaterdagochtend had ik zelfs al zin om te shoppen!! Nog even tot het weekend wachten: Zaterdag mág ik, heb ik mezelf beloofd!
De gyn had voorspeld dat ik nog wel een paar weken zou vloeien, maar het is sinds gisteren alweer over! (Ik hoop dat dat normaal is. Mijn kraambloeding na mijn keizersnede duurde ook maar heel kort... Zou dat bij mij horen???)
Verder gaat het ook wel goed. ik heb veel gehoord over een tranendal na de currettage. Misschien komt die nog, maar ik heb het gevoel dat er ook iets is afgerond nu. Ik heb de afgelopen weken veel gehuild, maar nu kan ik weer voorzichtig vooruit kijken en dat maakt voor mij heel veel verschil. Het voelt juist meer alsof ik weer uit het dal kan klimmen, nu. maar wie weet, ik ben benieuwd....
We hoeven van de gyn verder niet speciaal te wachten met opnieuw zwanger worden ofzo. Het is nu een vreemde gedachte, maar het is allemaal nog maar een paar dagen geleden........, dus....nouja...wie weet??? Ik zit nu dus meer 'terecht' bij het 'zwanger worden na....' forum, nu de toekomst weer open ligt. Aan de ene kant ben ik hoopvol, aan de andere kant is de 'onschuld' er een beetje af als het gaat om zwanger zijn, na een miskraam en een vroeggeboorte gehad te hebben. Maarja, mijn dochter is er het levende bewijs van dat het, ondanks alles, ook helemaal goed kan komen....
(wat een verhaal is het geworden...)
Liefs van Sisi.