Hoi meiden,
Het is eigenlijk iedere dag een beetje een gevecht met mezelf. Ik baal verschrikkelijk dat ik ziek ben, maar ben heel blij dat ik er nu iets aan doe. 1x per week moet ik naar een psycholoog, ben al 2x geweest. (was eigenlijk 6 weken wachttijd, maar mijn HA heeft heel veel moeite voor me gedaan en me ertussen laten proppen) Ik voel me heel vaak goed nu, maar heb ook nog echt slechte momenten, vooral als Jasmine alle aandacht op eist en maar geluiden blijft maken op hoog volume. Dan geef ik Jasmine aan mijn man of ik leg haar even weg in de box en neem even 5 minuten voor mezelf. Dan zeg ik tegen mezelf dat ik niet echt zo denk en dat ik niet echt boos ben op die kleine meid omdat ze geluidjes maakt, maar dat het de ziekte is die mij dat laat doen en denken. 5 minuten later ben ik dan weer rustig en dan begin ik verschrikkelijk te huilen omdat ik me dan weer heel erg schuldig voel tegenover mijn man en Jasmine. Gelukkig gebeurd dit niet meer zo vaak, ik kan mijn gevoelens behoorlijk onderdrukken. Ik hoop dat de anti-depressiva binnenkort ook gaat werken of dat ik er in ieder geval iets van merk. Het lijkt me heerlijk om weer eens echt vrolijk te zijn en me gewoon goed en gelukkig te voelen zonder daar moeite voor te moeten doen.
Ik blijf knokken hoor meiden, ik blijf in gedachten houden dat het leven te leuk en te mooi is om op te geven.
Thanks xxxxxxxxxx van ons!!
