Ik heb net met tranen in mijn ogen de verhalen hier op dit forum gelezen.
Op 07 november 2006 kregen wij te horen na in juli een miskraam te hebben gehad dat we zwanger waren van een tweeling en we zagen van beide vruchtjes de hartjes al kloppen. We waren daar best van geschrokken maar tegelijkertijd dolgelukkig. Op 12 december gingen we weer vrolijk voor een echo naar het ziekenhuis helaas kregen we daar te horen dat van een van de twee vruchtjes het hartje niet meer klopte. Na veel tranen hierover te hebben gelaten kreeg ik in januari een hevige bloeding, meteen naar het ziekenhuis en daar bleek er niets aan de hand te zijn, de bloeding zou mogelijk van het dode vruchtje zijn en met de andere baby was niets aan de hand. Twee dagen later nogmaals alles gecheckt en alles was in orde.
05 februari 2007 gingen wij dat ook vol vertrouwen voor de 20-weken echo. Daar werd onze grootste nachtmerrie de keiharde waarheid. De echoscopiste vertelde dat het kindje niet goed lag waardoor ze geen goede echo kon maken. Op de vraag of het hartje klopte, antwoordde ze:" doordat het gedraaid ligt, kan ik het hartje niet zien". vreemd want normaal gesproken zie je op de echo een lichtje knipperen of zetten ze het geluid aan en dat deed ze niet. Omdat ik een afspraak bij de gyn had liep zij daar even heen en liet mij en mijn man achter in de echo-kamer. Beide wisten we toen al dat dit niet goed was.
Bij de gyn werd nogmaals het echo-apparaat op mijn buik gezet en wat we al dachten was waar, ook het tweede kindje was overleden.
Op dat moment stortte mijn wereld even helemaal in. Zo dachten we er twee te krijgen en zo was het er geen meer.
De volgende dag naar het ziekenhuis alwaar de bevalling werd ingeleid en waar om 15:00 uur onze zoon Joey is geboren. Een pracht mannetje en er mankeerde op het eerste gezicht helemaal niets aan, alles zat er op en eraan, alleen het hartje klopte dus niet. Er is nader onderzoek gedaan naar de doodsoorzaak en Joey is gecremeerd.
Iedereen vraagt constant goed bedoelt hoe het gaat, het gaat natuurlijk voor geen meter, maar er zijn maar weinig mensen die dat echt begrijpen. Het is niet of het uit beleefdheid gevraagd wordt, maar als je echt wil vertellen zie je al dat ze helemaal niet op je verhaal zitten te wachten, alleen de mensen die echt om je geven en die het zelfde of iets soortgelijks hebben meegemaakt daar heb je wat aan.
Nu ik dit verhaal opmaak, lopen de tranen alweer over mijn wangen.
Ik hoop dat ik het ooit een plekje kan geven, want vergeten zal ik Joey nooit.
Lynn
Op 07 november 2006 kregen wij te horen na in juli een miskraam te hebben gehad dat we zwanger waren van een tweeling en we zagen van beide vruchtjes de hartjes al kloppen. We waren daar best van geschrokken maar tegelijkertijd dolgelukkig. Op 12 december gingen we weer vrolijk voor een echo naar het ziekenhuis helaas kregen we daar te horen dat van een van de twee vruchtjes het hartje niet meer klopte. Na veel tranen hierover te hebben gelaten kreeg ik in januari een hevige bloeding, meteen naar het ziekenhuis en daar bleek er niets aan de hand te zijn, de bloeding zou mogelijk van het dode vruchtje zijn en met de andere baby was niets aan de hand. Twee dagen later nogmaals alles gecheckt en alles was in orde.
05 februari 2007 gingen wij dat ook vol vertrouwen voor de 20-weken echo. Daar werd onze grootste nachtmerrie de keiharde waarheid. De echoscopiste vertelde dat het kindje niet goed lag waardoor ze geen goede echo kon maken. Op de vraag of het hartje klopte, antwoordde ze:" doordat het gedraaid ligt, kan ik het hartje niet zien". vreemd want normaal gesproken zie je op de echo een lichtje knipperen of zetten ze het geluid aan en dat deed ze niet. Omdat ik een afspraak bij de gyn had liep zij daar even heen en liet mij en mijn man achter in de echo-kamer. Beide wisten we toen al dat dit niet goed was.
Bij de gyn werd nogmaals het echo-apparaat op mijn buik gezet en wat we al dachten was waar, ook het tweede kindje was overleden.
Op dat moment stortte mijn wereld even helemaal in. Zo dachten we er twee te krijgen en zo was het er geen meer.
De volgende dag naar het ziekenhuis alwaar de bevalling werd ingeleid en waar om 15:00 uur onze zoon Joey is geboren. Een pracht mannetje en er mankeerde op het eerste gezicht helemaal niets aan, alles zat er op en eraan, alleen het hartje klopte dus niet. Er is nader onderzoek gedaan naar de doodsoorzaak en Joey is gecremeerd.
Iedereen vraagt constant goed bedoelt hoe het gaat, het gaat natuurlijk voor geen meter, maar er zijn maar weinig mensen die dat echt begrijpen. Het is niet of het uit beleefdheid gevraagd wordt, maar als je echt wil vertellen zie je al dat ze helemaal niet op je verhaal zitten te wachten, alleen de mensen die echt om je geven en die het zelfde of iets soortgelijks hebben meegemaakt daar heb je wat aan.
Nu ik dit verhaal opmaak, lopen de tranen alweer over mijn wangen.
Ik hoop dat ik het ooit een plekje kan geven, want vergeten zal ik Joey nooit.
Lynn