dat eeuwige wachten...

Ik ben deze maand voor het eerst voor follikelecho's geweest. Ik heb drie keer een echo gehad en na de 2e keer zei de gyneacoloog al dat het het eitje na 2 dagen zou kunnen springen maar ik moest toch na 4 dagen nog even terugkomen om te kijken of de follikel er nog zat. Hij bleek dus dat weekend al gesprongen te zijn ( is nu bijna 2 weken geleden). We hebben dat weekend aardig geklust dus ik hoop dat het zin heeft gehad.  Afgelopen maandag moest ik Progesteron prikken en dat was 34. Dat was hoog genoeg, gewone eisprong gehad dus. Ik werk zelf in het ziekenhuis dus kan de uitslagen zelf direct zien. Mijn cyclus is normaal 5 weken dus zou ik aankomende donderdag mijn NOD hebben. Nu heb ik al ruim een week enorm gespannen, zere borsten maar dat heb ik ook altijd als ik ongesteld moet worden. Dit maakt me zo onzeker, je hoopt steeds zo dat het deze maand anders gaat. Ik slaap 's nachts enorm slecht, ben daarom erg moe en ben van de week ook niet helemaal lekker geweest. Ik denk steeds dat ik mezelf maar wat inbeeld en denk dat ik dan misselijk ben ofzo.
Als dan ook nog een goede vriendin heel vrolijk komt vertellen dat ze zwanger is terwijl ze steeds zei dat ze daar nog niet aan wilde beginnen dan is het drama weer helemaal compleet. Wat kunnen mensen toch hard zijn. Zij wisten vanaf het begin af aan dat ik met de pil gestopt was enz en dan totaal niets zeggen over jezelf, zo raar. Achteraf bleek dus dat ze al maanden gestopt was met de pil. Ik ben natuurlijk erg blij voor hun maar het steekt soms zo!!
Nou ik ben mijn verhaal ook weer kwijt. Bedankt voor het luisteren!

Groetjes Rosie  
 
Sommige mensen zeggen dingen zonder erbij na te denken en weten niet hoeveel iemand dit kan raken.
Ik hoop voor je dat je niet ongesteld gaat worden en dat jullie droom uitkomt.
Heel veel succes !!!!

Groetjes loontje
 
Hoi Rosie,

Ik weet precies wat je bedoelt, heb er daarstraks ook een stukje over geschreven ('hier nog een nachtmerrie') over dat wachten en altijd maar weer die teleurstellingen en iedereen in de wereld om je heen die zo huppekee maar zwanger raakt. En dan nog doen alsof dat de normaalste zaak van de wereld is ook....terwijl het toch echt een heel groot wonder blijft in mijn ogen!!! Ik leef erg met je mee, en wens je nog heel veel succes met wachten. Hopelijk heb jij deze maand meer geluk dan ik!

Liefs, Anke
 
He Kippie,

De vage klachten zijn er inderdaad nog steeds. Enorme opgezwollen borsten en een vaag gevoel van misselijkheid. En de duivels zijn nog nergens te bekennen! Pas na donderdag ben ik echt overtijd dus dat wacht ik maar weer even af.

Groetjes Rosie
 
Terug
Bovenaan