De afspraak is gemaakt.

A

ANONYMOUS_USERNAME

Met de HA, laatst al een klein gesprekje gehad maar mijn  vriend moest mee om verder te kunnen gaan. (logischerwijs). Wat zij vertelde is dat er een zaadonderzoek gedaan gaat worden, dit omdat ik al een kind heb uit eerdere relatie en hij vroeger is geopereerd aan zijn zaakje, en hij zelf vermoed dat hij daardoor niet of nauwelijks vruchtbaar is.

Woensdag mogen we erheen, na maanden afwachten (inmiddels ronde 17) en 3 maanden temperaturen.

Maar nu rijst de vraag, wat gaan ze doen? Kan ik mijn vriend gerruststellen met dat er in eerste instantie niets gebeurd? Of te wel wat kunnen we verwachten?
 
Hoi Missmuis,

Heb je een verwijzing naar de gyn of is het nog alleen het zaadonderzoek via de ha?
In het laatste geval is het een kwestie van het goedje inleveren en een paar dagen rustig wachten tot de uitslag, afhankelijk daarvan zal er wel/geen vervolg zijn.
Wanneer je een intake bij de gyn hebt, zal er waarschijnlijk bij jou ook een inwendige echo gemaakt worden, bloed geprikt, een samenlevingstest, een gesprek, etc. Het blijkt dat ieder zh er een eigen protocol op na houdt, dus helemaal precies kan ik het je niet vertellen!

Succes ermee!

Liefs,

Ginger
 
Ginger,

Nu jij dit zo verteld ga ik er vanuit dat het eerst een zaadtest via de HA gaat worden (wist niet eens dat dat kon en dacht dat je daarvoor ook bij de Gyn moest zijn) ik had dus zelf verwacht dat het alleen om een doorverwijzingsgesprekje zou gaan..  Ik ga ervan uit dat dit ongeveer het zelfde gaat als urine inleveren, potje vullen en samen met formuliertje inleveren op het lab?

Erg bedankt voor je info..
 
Hoi missmuis,

Tja, idd: potje vullen, inleveren op het lab en na een paar dagen de ha bellen voor de uitslag. Bij onze eerste pogingen (we hebben al een zoontje) hebben we ook een zaadonderzoek via de ha gehad. MOmenteel lopen we in het zh omdat de tweede alweer dik anderhalf jaar op zich laat wachten. Mijn man heeft te weinig en te lui zaad. Dus nu volgen we IUI in eigen cyclus. Nog steeds niets helaas....

Succes!

Ginger
 
Ginger, wederom bedankt voor je antwoord.

Balen dat het bij jullie ook zo lang moet duren, ik wordt er zelf zo onderhand behoorlijk hopeloos en moedeloos van. Zeker te bedenken dat ik met mijn 1e na een goede maand al zwanger bleek. Maar dat gevoel moet je vast wel kennen.

De uitslag van het zaadonderzoek, hoe gingen jullie en vooral je man daar mee om, kwam het ald donderslag bij heldere hemel of waren er vermoedens (zoals bij mijn vriend) Mijn vriend is bang dat ik hem afwijs vanwege zijn zaad (als de uitslag er eenmaal is) maar dat is natuurlijk larie koek, ik ben niet op hem gevallen vanwege zijn zaad.

Groetjes,

 
Hoi!

Het gevoel meteen zwanger te zijn, ken ik helaas niet. De overige: bang, moedeloos, en erg verdrietig helaas wel.....
Mijn man was erg verrast, we zagen het niet aan komen. Nou ja, na anderhalf jaar niet zwanger zijn, vermoed je toch wel dat er iets is! Ik ben eerst helemaal onder de loep genomen en alles bleek oke. Dus vanaf dat moment begon mijn man natuurlijk wel te twijfelen!
En onze angsten bleken gegrond..  Hij was er perplex van. Voelde zich verantwoordelijk voor met name mijn verdriet. Ik heb het nooit zo gezien alsof het zijn schuld is!!!!! Voor mij voelt het echt als iets wat bij ons samen niet lukt. Maar ik kan wel me wel voorstellen dat het voor hem anders moet zijn.

Hij praat er goed over, heeft goede hoop met de IUI. Tenslotte worden daar alle goede zaadjes eruit gepikt en hoog ingebracht zodat ze niet meer hoeven te zwemmen.

Hij is ook wel bang geweest dat mijn kinderwens groter zou zijn dan mijn liefde voor hem. ONZIN!!!! We hebben tenslotte al een kindje en een fijn gezin. Ik zou hem en ons mannetje voor geen goud kunnen missen. Onze kinderwens is gigantisch, maar we weten wel dat het niet ten koste moet gaan van alles.
Ons mannetje verdient een rustig en gezellig gezin en het (teveel) bezig zijn met een (toekomstig) kindje vinden we dan ook niet eerlijk voor hem.

Het klinkt allemaal heel makkelijk, maar mijn zoontje komt op de eerste plaats. De wens blijft groot, zo ook het verdriet, de onmacht en de frustratie. We doen  enorm ons best om nog een broertje of zusje te maken voor ons mannetje, maar ook om toch zoveel mogelijk door te gaan met leven. Deze tijd komt immers ook niet meer terug.

Belangrijk blijft om veel samen te praten. gun elkaar de rustmomenten en de emobuien. Geef elkaar de ruimte, het is een ontzettend zwaar en emoitioneel traject.

Dikke knuffel,

Ginger
 

Dank je wel voor dit uitgebreide bericht, ik kan het me heel goed voorstellen dat je man zich zo voelt, ik denk dat als dit bij ons ook zo het geval is dat dat voor mijn vriend net zo zou zijn. Alleen kan mijn vriend dus niet goed praten en weet ik eigenlijk nog steeds niet wat hem door zijn hoofd speelt. Ook ik heb het er natuurlijk niet dagelijks over en leg hem niets op. Het maken van een afspraak was een logisch vervolg op iets dat we maanden geleden besproken hebben en na het hem vanmorgen gevraagd te hebben stemde hij toe om een afspraak te maken omdat we zo ook niet verder komen. Ik moet er wel bij vertellen dat bij mij de drang om een kindje 'hoger' ligt. Mijn dochter is bijna 4 en ik wilde nooit een te groot leeftijdsverschil. Echter ben ik 2 jaar alleenstaand moeder geweest voordat ik mijn vriend tegenkwam. Hij is in zijn vorige relatie (van 20 jaar) ook kinderloos gebleven alleen durfde zijn vrouw de onderzoeken niet aan.

Er zit dus ook een  groot leeftijdsverschil tussen ons, en ik weet dat mannen heel lang kunnen 'presteren' maar toch, ik en hij zelf willen niet dat als hij de 'opa' leeftijd bereikt nog vader wordt.

Ook mijn nummer 1 is mijn en zijn (aangenomen) dochter. Een tweede van ons samen zou erg welkom zijn. Zeker als je ziet dat 'iedereen' maar zo zwanger wordt.

Dikke knuffel terug..

 
Vanmorgen zijn we geweest, mijn vriend was erg zenuwachtig maar voor hem leek het mee te vallen, alleen een grsprekje en een formulier voor het lab, hij moet even bellen voor informatie over hoe in te leveren (onthouding en zo) en ik heb een inwendig onderzoek gekregen en moet bloed en urine inleveren wat ze gaan testen op chlamydia.

ook moeten we even vragen wanneer de uitslag van zijn onderzoek binnen is en dan terugkomen bij de HA voor een plan van aanpak..

Het gaat nu dan toch echt beginnen...
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan