de eerste keer weer naar je werk...

A

ANONYMOUS_USERNAME

Ik werk in het onderwijs. op mijn werk heb ik de meeste collega's net voor de vakantie verteld van mijn zwangerschap.

eigenlijk jhad ik deze week moeten beginnen, maar door de miskraam hebben de directeur en ik afgesproken dat ik volgende week met halve dagen begin (ik werk 2,5 dagen)

ik ben vandaag wel even langs gegaan. even koffie meedrinken.
ik vond het moelijk daar weer binnen te stappen. ik was bang voor medelijdende blikken en dat ik alleen maar zou huilen.

het was zwaar, maar wel fijn om er even geweest te zijn.
1 van de hoogzwangeren was er ook. Ik stond ervan versteld dat ik het niet eens zo moeilijk vond naar haar te kijken. Want ik was bang dat ik bij iedere zwangere (het zijn er 4 op school) me niet op mijn gemak zou voelen...

hoe was jullie eerste werkdag na de miskraam?

groetjes Carina
 
Hi Carina,

Ik heb een vroeggeboorte/zwangerschapsafbreking gehad (na 23 weken zwangerschap), en ik vond het ook enorm moeilijk om na een maand weer te beginnen op mn werk. Ik ben ook begonnen met 2 uurtjes op de koffie. Daarna 2 uurtjes per dag begonnen met werken. Ik was echt doodsbang, vooral die 2 uurtjes koffie. Maar al snel hebben een aantal collega's me ook echt op mn gemak gesteld, ze hadden koek gehaald, omdat ze blij waren dat ik er weer was. En tuurlijk krijg je medelevende blikken, maar ja....dat hoort erbij. En soms nog krijg ik die blikken hoor....(en het is nu 8 maanden geleden). Probeer je er niet al te druk om te maken. Als je eenmaal die dag voorbij bent, gaat het vast beter (had ik tenminste). Sterkte!

Liefs, Kitty
 
Hoi,

Ik werk ook in het onderwijs.
Ik heb 12 april een curettage gehad en ben 16 april weer gaan werken omdat ik mij heel goed voelde.
Vooral mijn collega's en directie vonden het vreemd dat ik er weer was/wwer wilde komen, dachten dat ik te hard van stapel liep.
Ik vond het juist erg fijn om weer bij mijn kleuters te zijn.
En wat betreft die collega's: ik heb het niet als medelijden ervaren, maar meer als ongerustheid over mij. Goed bedoeld dus allemaal en ook wel erg lief.

groetjes H
 
Oh ja,

Ik had net een week eerder alle ouders ingelicht. Dit omdat ik opvallend dik werd, al met 8 weken. ( was 2e zwangerschap) Dat was dus wel lastig, maar ook zij waren erg medelevend en dan pas merk je dat er eigenlijk een soort taboe  rust op miskramen. Ineens begonnen moeders mij te vertellen over hun eigen miskraam.
Gek eigenlijk, hé, dat je daar blijkbaar niet over hoort te praten. Dat is toch juist fijn?! Ik praat er juist wel over.

Collega's vonden het ook gek dat ik het ook wel "goed" vond dat mijn lichaam deze beslissing voor mij had genomen. Ik merk op dit, en andere forums wel, dat het blijkbaar ook niet "hoort" om zo te denken. Tuurlijk vind ik het wel erg en heel  jammer....maar zo zie ik het wel. Gelukkig doet de natuur dit vóór je, en hoef je het niet zelf te beslissen. Ben ik dan de enige die het zo ervaart?

Dat dik worden, daar ben ik nu achter, kwam niet alleen door de zwangerschap, maar ook door een functioneel probleem in mijn darmen.
Maar ja...dat wist ik toen allemaal nog niet, dat is pas net geconcludeerd door mijn internist.

Nu volgende week en uitstrijkje laten maken en dan weer klussen.

Groetjes H
 
hoi mama h

ik had het de ouders en kinderen nog niet verteld en mijn afwezigheid nu zou op een griepeje gestoken worden.

maar nu blijkt het toch in de infobrief naar de ouders te staan. Eerst wer dik een beetje boos, maar eigenlijk vind ik het wel goed.
Het is neit iets om je voor te schamen. 1op de 10 zwangerschappen eindigt zo.

Mijn vriend en ik hebben wel goed voor ogen dat er iets mis was met het kindje, vooral ook omdat de baarmoeder wel gewoon gegroeid was en er nog bloed door de moederkoek stroomde. Het geeft ons troost dat we er niets aan konden doen.

We proberen de leuke dingen van onze eerste zwnagerschap te onthouden en de vervelende dingen een plaatsje te geven. Het zijn hele leuke weken geweest en dat wil ik in mijn gedachten blijven houden. Niet die laatste verdrietige week, maar de weken waain we gefantaseerd hebben, waarin we weer opnieuw verliefd op elkaar leken te zijn geworden, de weken waarvan je nooit had gedacht zoveel van iemand te kunnen houden. (niet alleen van de baby, maar ook van elkaar!)

liefs Carina
 
Hoi Carina,

Ik ben 3 weken na de miskraam weer gaan werken. Veel collega's vroegen hoe het met me ging en ik kon ze dat gewoon vertellen. Van te voren dacht ik ook: als ik maar niet ga huilen of als ze me maar niet gaan negeren.....
Dat viel gelukkig mee. Ik merkte wel dat het bij hun al snel weer was weggeebt terwijl ik er nog volop mee bezig was. Zo kwamen er regelmatig vrouwelijke collega's in mijn buurt staan om samen te kletsen over hun "doerakjes", zij waren net allebei voor de eerste keer moeder geworden.
Eerst dacht ik van: ach ja, zij moeten er van genieten.
Maar op een gegeven moment ging ik me er toch aan irriteren en heb ze daarom vriendelijk verzocht of ze dit onderwerp niet even ergens anders konden bespreken. Na een paar verbaasde blikken hebben ze dat gedaan. Mensen zijn snel weer vergeten wat je hebt meegemaakt. En dan was er nog een collega van mij die mij niet durfde te vertellen dat ze weer zwanger was. Toen ik dat hoorde heb ik haar uitgelegd dat ik absoluut niet genegeerd wil worden, of als uitzondering bekeken zou worden.
Ik snapte haar wel, maar ik wilde dit gewoon niet! Het is al erg genoeg dat je zoiets meemaakt en het laatste waar je op zit te wachten is dat ze zulke dingen voor je gaan verzwijgen!
Ik ben blij dat ik die dingen toen gezegd heb, want ze zaten bij mij heel erg hoog!

groetjes Marleen
 
Hoi meiden,

Mijn verhaal over de terugkomst op school (ik werk in het middelbaar onderwijs).
Ik heb bijna 3 weken gewacht op de eerste miskraam (was missed abortion). Na die miskraam ben ik na een week weer gaan werken. De kinderen vroegen zich ook af waarom ik er al een hele tijd niet was geweest. Mijn collega's hebben me allemaal hartelijk ontvangen. Ik was nog al gebruind door het zonnen (april was het zulk lekker weer), de leerlingen dachten dat ik vakantie had gehad. Het hoort bij de moeilijkst momenten die ik in mijn leven heb meegemaakt, maar ik heb de kinderen zelf verteld waarom ik niet op school ben geweest. Waarna ik gewoon verder ging met de les. Het mooiste antwoord kwam van een jongetje van 12, die zei: "Juffrouw, maar dat is wel heel erg, mijn moeder heeft het pas ook meegemaakt." Ik ben ergens ook blij dat ik het toen heb verteld, dat hoort bij hoe ik ben en ik vind dat mijn kindje niet doodgezwegen hoefde te worden.

De tweede miskraam daar weten jullie zelfs nog meer van af dan de meeste van mijn collega's. Er zijn er een handjevol die het sowieso weten. Ik ga het ze ooit nog wel vertellen denk ik. De collega's die mij goed kennen, ook buiten het werk die zagen bij mijn tweede miskraam gelijk wat er met me aan de hand was. Het ergste was dat het nog op de bruiloft van een collega gebeurde ook.
Ik ben toen maar één dag thuis gebleven, k hoefde maar één dag les te geven, de rest van de week hoefde ik niet naar school, het was toetsweek.

Sommigen gingen wel vissen waarom ik er niet was en zo, maar niet iedereen hoefde het van de 2e keer te weten van mij.

Ik ben benieuwd maandag als ik weer op voor het eerst na de vakantie op school ben. Vast al die ogen op me gericht, zo van "Zou ze weer...?"
Maar gelukkig heb ik ander leuk nieuws in het boek te zetten (wij hebben een mededelingen boek in de personeelskamer), krijg ik weer allemaal felicitaties dat ik ga trouwen

Shanaz

 
Deze week worden het halve dagen voor mij.
dinsdag ochtend, donderdag ochtend en vrijdag ochtend.

de dinsdag en donderdag heb ik geen klas... vrijdag zal moeilijker zijn. dan heb ik groep 4. de kinderen ken ik al, ik heb ze vorig schooljaar 2 dagen in de week gehad.

ik hoop dat het goed gaat!
We proberen de draad weer op te pakken!

groetjes Carina
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan