Woensdag om 7u mocht Pepijn nog een laatste flesje. Waarna we ons om 11u moesten melden in het ziekenhuis.
We hadden zalf en pleister meegekregen om zijn handjes te verdoven voor het infuusprikken. Maar aangekomen waren die pleisters er bijna af.
Ze hebben het nog een keer geprobeerd en wij nog een keer. Daarna maar met zwachtels eroverheen. Want ja, niks is leukers dan alles er gauw weer af trekken, toch?
Hij mocht niet meer eten en alleen helder drinken. Maar aangezien ik niet wist hoe laat hij precies geholpen zou worden (mocht tot max 2u voor operatie) hebben we niks gegeven. Hij zeurde er niet om, was niet jengelig. Zolang hij maar bij mama was (jaja nog een mama's kindje) was alles goed. Hij is zelfs nog 2x in slaap gevallen bij me, terwijl we wachtten.
Om 13.30u mochten we dan eindelijk richting operatiekamer. Ze probeerde 1x infuus te prikken, maar dit lukte niet. Daarom heb ik hem op schoot genomen en met kapje slaapmiddel gegeven. Hij onderging alles, vond het niet erg. Alleen die verpleger kreeg boze blikken whahaha.
Daarna begon weer het wachtten.
Rond 15.30u werden we gebeld en mocht ik naar de uitslaapkamer. 2 Gangen daarvandaan hoorde ik hem al gillen.
Daar gaven ze net een 2e flesje (50 ml) glucosewater (getver wat smerig is dat!) En hij was helemaal over de zeik!
Zelfs ik kreeg hem bijna niet stil. We mochten gelijk naar de afdeling (want gillen betekend goed wakker haha) en hier lag hij te klappertanden.
Dus gauw dat rare ziekenhuispyama uit en zijn eigen pyama aan en dikke deken erover. En toen werd hij stil (arme knul had het dus gewoon koud!)
Nog een flinke bak vanillevla erbij en hij viel tegen me aan in slaap.
Nog een keer een flinke fles roosvicee en weer slapen. In bed liggen wilde hij echt niet, alleen tegen me aan.
Rob moest om 17u weg, vanwege nieuwe opleiding die hij volgt. Toen ik eten voor mezelf wilde halen was er een verpleegster zo lief om met hem in de stoel te zitten (zo kon ik ook ff snel eten) en daarna heeft Pepijn nog boterhammetje gegeten en melk gedronken.
De hele nacht sliep hij max 2 á 3 uurtjes, verder was het jengelen als hij plaste en huilen als hij moest poepen. Maar hij sliep gelukkig wel in zijn bedje. Hij had ook een infuus, die hij 's ochtends er zelf maar uitgetrokken heeft. Alles was goed dus donderdag mochten we weer naar huis.
Spelen en tijgeren doet hij weer, hij slaapt alleen nog meer en huilt nog als hij moet poepen of plasluier heeft.
Verder vind ik hem een stoere bink!
Zijn balletjes zijn weer terug geplaatst, zn zakje is "dicht"genaaid en hij scheen ook aan beide kanten een liesbreuk te hebben. Dat hebben ze dus ook gelijk verholpen.
Al met al een stoere knul!! Ik ben enorm trots op hem!!
Ik had het alleen moeilijk toen hij echt heel erg overstuur was, maar dat was gauw over, nadat hij lekker pyama aan had....
Liefs Irene
We hadden zalf en pleister meegekregen om zijn handjes te verdoven voor het infuusprikken. Maar aangekomen waren die pleisters er bijna af.
Ze hebben het nog een keer geprobeerd en wij nog een keer. Daarna maar met zwachtels eroverheen. Want ja, niks is leukers dan alles er gauw weer af trekken, toch?
Hij mocht niet meer eten en alleen helder drinken. Maar aangezien ik niet wist hoe laat hij precies geholpen zou worden (mocht tot max 2u voor operatie) hebben we niks gegeven. Hij zeurde er niet om, was niet jengelig. Zolang hij maar bij mama was (jaja nog een mama's kindje) was alles goed. Hij is zelfs nog 2x in slaap gevallen bij me, terwijl we wachtten.
Om 13.30u mochten we dan eindelijk richting operatiekamer. Ze probeerde 1x infuus te prikken, maar dit lukte niet. Daarom heb ik hem op schoot genomen en met kapje slaapmiddel gegeven. Hij onderging alles, vond het niet erg. Alleen die verpleger kreeg boze blikken whahaha.
Daarna begon weer het wachtten.
Rond 15.30u werden we gebeld en mocht ik naar de uitslaapkamer. 2 Gangen daarvandaan hoorde ik hem al gillen.
Daar gaven ze net een 2e flesje (50 ml) glucosewater (getver wat smerig is dat!) En hij was helemaal over de zeik!
Zelfs ik kreeg hem bijna niet stil. We mochten gelijk naar de afdeling (want gillen betekend goed wakker haha) en hier lag hij te klappertanden.
Dus gauw dat rare ziekenhuispyama uit en zijn eigen pyama aan en dikke deken erover. En toen werd hij stil (arme knul had het dus gewoon koud!)
Nog een flinke bak vanillevla erbij en hij viel tegen me aan in slaap.
Nog een keer een flinke fles roosvicee en weer slapen. In bed liggen wilde hij echt niet, alleen tegen me aan.
Rob moest om 17u weg, vanwege nieuwe opleiding die hij volgt. Toen ik eten voor mezelf wilde halen was er een verpleegster zo lief om met hem in de stoel te zitten (zo kon ik ook ff snel eten) en daarna heeft Pepijn nog boterhammetje gegeten en melk gedronken.
De hele nacht sliep hij max 2 á 3 uurtjes, verder was het jengelen als hij plaste en huilen als hij moest poepen. Maar hij sliep gelukkig wel in zijn bedje. Hij had ook een infuus, die hij 's ochtends er zelf maar uitgetrokken heeft. Alles was goed dus donderdag mochten we weer naar huis.
Spelen en tijgeren doet hij weer, hij slaapt alleen nog meer en huilt nog als hij moet poepen of plasluier heeft.
Verder vind ik hem een stoere bink!
Zijn balletjes zijn weer terug geplaatst, zn zakje is "dicht"genaaid en hij scheen ook aan beide kanten een liesbreuk te hebben. Dat hebben ze dus ook gelijk verholpen.
Al met al een stoere knul!! Ik ben enorm trots op hem!!
Ik had het alleen moeilijk toen hij echt heel erg overstuur was, maar dat was gauw over, nadat hij lekker pyama aan had....
Liefs Irene
