<p>Mijn partner en ik hebben een turbulente relatie met zijn ouders. De relatie kenmerkt zich door constante bemoeienis en afkeuring van onze keuzes van hun kant. Nu hebben wij dit allebei als het ware over ons heen laten komen (wij waren al vrij jong bij elkaar). Er zijn wel momenten waarop we hebben geprobeerd dit aan te kaarten en dat verliep op zijn zachtst gezegd niet goed. Schoonpa wordt erg boos en reageert totaal respectloos (op de man af ), echt op het onbeschofte af. Mijn partner heeft veel moeite met het gedrag van zijn vader en is hier ook niet tegenop gewassen. Ik vind het niet mijn plaats om hierover een gesprek met zijn ouders aan te gaan. Nu wil het feit dat schoonpa zich ook met de opvoeding van ons kind is gaan bemoeien. Ook weer in het negatieve, en afkeurende. En dat is nu juist waar voor mij de grens ligt. Mijn partner en ik voeden ons kind op, niet opa en oma. Mijn partner wil ook niet dat zijn ouders zich hiermee bemoeien. Wij hebben het er samen over gehad, hoe we dit het beste kunnen aankaarten. Het lukt ons nog niet om op 1 lijn te komen. Het komt erop neer dat hij zijn ouders de ruimte wil geven om aan het idee te wennen dat zij zich niet met de opvoeding van ons kind mogen bemoeien (...). Daar wringt het bij mij. Er is geen ruimte voor discussie op dit vlak. En natuurlijk is het de bedoeling om dit op een respectvolle manier te communiceren, maar zonder de vrijblijvendheid om zich er toch weer mee te bemoeien. En ik moet zeggen die bemoeienissen nemen ernstige vormen aan hoor (manipulatie, macht). Nu ik dit getypt hebt, twijfel ik of ik dit moet plaatsen....</p><p>Herkent iemand zich hierin of heb je tips?</p>
Installeer de app
How to install the app on iOS
Follow along with the video below to see how to install our site as a web app on your home screen.
Opmerking: This feature may not be available in some browsers.
Je gebruikt een verouderde webbrowser. Het kan mogelijk deze of andere websites niet correct weergeven.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
De ouders van mijn partner...
- Onderwerp starter Gebruiker10186807
- Startdatum
Ik heb er geen ervaring mee, maar heb zelf vroeger wel wat van dit soort negativiteitsissues thuis gehad. Op een gegeven moment was ik er zo ontzettend klaar mee en heb ik tegen mijn ouders gezegd dat mijn leven op mijn manier gaat en als ze het echt zo verschrikkelijk vinden ze mij niet meer hoeven te zien (jaren geleden). Sindsdien is het compleet veranderd en bekritiseren ze mijn keuzes niet meer (in ieder geval niet in mijn gezicht).
Ik kan alleen voor mezelf spreken, maar het enige dat werkte hier was echt voor mezelf opkomen. Ouders hebben soms de neiging hun kind als "kind" te blijven zien en dus ook zich heel erg als ouder te blijven gedragen. Heel irritant. Het was hier denk ik wel 'vanuit liefde', zoals je dat zo mooi zegt, maar ouders kunnen soms moeite hebben te accepteren dat hun kind in staat is (/wordt) zelf (goede) keuzes te maken - vooral als het keuzes zijn die zij zelf níet zouden hebben gemaakt (daarmee zijn het nog geen foute keuzes). Zijn ouders maken hier een zeer grote fout door zich te bemoeien met de opvoeding van jullie kind.
Persoonlijk zou ik dit toch vriendelijk doch duidelijk zeggen. Je hoeft er ook (om te beginnen) geen heel ding van te maken (dat komt vanzelf wel mochten ze ermee doorgaan bijvoorbeeld), maar gewoon een keer duidelijk zeggen als ze iets doen "dit willen wij niet, het is ons kind en niet dat van jullie, en ons gezag moeten jullie niet ondermijnen". Als ze dan tegensputteren, jammer dan - dan gaan ze er maar even over nadenken. Uiteindelijk kunnen ze niet anders dan hetzelfde concluderen. Wat betreft je vriend zou ik ook met hem bespreken dat het niet onaardig hoeft, maar wél duidelijk (en dat het dus niet een kwestie is van "eraan wennen", want bemoeien zouden ze in de eerste plaats al niet moeten doen dus daar mogen ze best op gewezen worden).
Mijn schoonvader zat laatst met ons zoontje op schoot alleen maar te praten over zwarte piet en dat die zwart is en blabla. Onze zoon is 3,5 maand dus begrijpt er geen bal van, maar ik heb toen ook gezegd dat ik dat niet wil. Wij delen die mening gewoon niet en dit is onze call - dat geldt ook voor jullie!
Ik kan alleen voor mezelf spreken, maar het enige dat werkte hier was echt voor mezelf opkomen. Ouders hebben soms de neiging hun kind als "kind" te blijven zien en dus ook zich heel erg als ouder te blijven gedragen. Heel irritant. Het was hier denk ik wel 'vanuit liefde', zoals je dat zo mooi zegt, maar ouders kunnen soms moeite hebben te accepteren dat hun kind in staat is (/wordt) zelf (goede) keuzes te maken - vooral als het keuzes zijn die zij zelf níet zouden hebben gemaakt (daarmee zijn het nog geen foute keuzes). Zijn ouders maken hier een zeer grote fout door zich te bemoeien met de opvoeding van jullie kind.
Persoonlijk zou ik dit toch vriendelijk doch duidelijk zeggen. Je hoeft er ook (om te beginnen) geen heel ding van te maken (dat komt vanzelf wel mochten ze ermee doorgaan bijvoorbeeld), maar gewoon een keer duidelijk zeggen als ze iets doen "dit willen wij niet, het is ons kind en niet dat van jullie, en ons gezag moeten jullie niet ondermijnen". Als ze dan tegensputteren, jammer dan - dan gaan ze er maar even over nadenken. Uiteindelijk kunnen ze niet anders dan hetzelfde concluderen. Wat betreft je vriend zou ik ook met hem bespreken dat het niet onaardig hoeft, maar wél duidelijk (en dat het dus niet een kwestie is van "eraan wennen", want bemoeien zouden ze in de eerste plaats al niet moeten doen dus daar mogen ze best op gewezen worden).
Mijn schoonvader zat laatst met ons zoontje op schoot alleen maar te praten over zwarte piet en dat die zwart is en blabla. Onze zoon is 3,5 maand dus begrijpt er geen bal van, maar ik heb toen ook gezegd dat ik dat niet wil. Wij delen die mening gewoon niet en dit is onze call - dat geldt ook voor jullie!
Dag! Bedankt voor je reactie. Zijn ouders maken hier inderdaad een zeer grote fout door zich te bemoeien met de opvoeding van ons kind. En dat gaat van kwaad tot erger. En je hebt helemaal gelijk als je zegt dat ze een duidelijke boodschap moeten krijgen. Mijn partner weet niet beter dan dat er zo op hem gereageerd wordt (bemoeienis, afkeuring etc) en dat maakt het ook zo moeilijk. De andere kant is dat als wij er niet duidelijk over communiceren dit een issue blijft. En dat wil ik helemaal niet. Het is zo vermoeiend. Ik steek liever mijn energie in mijn gezin. Desalniettemin weet ik dat er het nodige moet gebeuren. En ja, dan worden ze maar boos. Zoals je zegt, ze kunnen niet anders concluderen dat het om ons kind (en om ons leven gaat). Wat was voor jou het moment waarop je dacht, 'en nu ben ik er klaar mee' ?
Het brengt gewoon veel negativiteit in je leven. Het klinkt cliché, maar als kind ben je altijd (hoe oud je ook bent denk ik) ergens gevoelig voor de mening van je ouders over iets. Het maakte mij op zich niet uit als ze het niet met mij eens waren, maar ik werd wel onzeker van hun reactie als we van mening verschilden. Kreeg heel snel het gevoel dat ik dom was bijvoorbeeld. Er was altijd wel iets 'mis' met mijn eigen keuzes ofzo. Ik was er ergens tijdens mijn studententijd gewoon klaar mee, mijn toekomst en dus mijn manier.
Een voorbeeld van een onderwerp waar mijn ouders eigenlijk ook altijd over sputterden was dat ik altijd al zei dat ik niet te oud aan kinderen wilde beginnen (als het me gegeven zou zijn, en de juiste relatie etc natuurlijk). Mijn ouders zijn zelf wat ouder - ze vonden dat erg onvolwassen van mij enzo en niet passen bij hoger opgeleide mensen ('eerst je carriere') en dachten daar dan ook van dat ik dit uiteindelijk ook wel zou inzien. Dat ik er klaar mee was was al veel eerder, maar het is wel mooi te zien dat nu ik sinds de zomer moeder ben (en 28 jaar, dus jong voor mijn ouders' begrippen) ze dit helemaal geweldig vinden. Het is even schakelen soms voor ouders om hun kind los te laten en te accepteren dat het dus een persoon is met eigen keuzes, een eigen leven. Maar uiteindelijk wordt de relatie beter en leuker als je gewoon de 'volwassen dochter' (of zoon) van je ouders kunt zijn, in plaats van de nooit opgegroeide puber die zij voor zich zien. In ieder geval, dat is mijn ervaring. Maar in mijn geval moest het dus wel echt vanuit mij komen en ik denk in het geval van jouw vriend ook, zo klinkt het.. Hij hoeft denk ik niet bang te zijn dat hij iets kapot maakt, want het is waarschijnlijk voor zijn ouders een gewoonte geworden die ze niet eens echt door hebben. Het kan het juist beter maken er wel het gesprek over aan te gaan!
Een voorbeeld van een onderwerp waar mijn ouders eigenlijk ook altijd over sputterden was dat ik altijd al zei dat ik niet te oud aan kinderen wilde beginnen (als het me gegeven zou zijn, en de juiste relatie etc natuurlijk). Mijn ouders zijn zelf wat ouder - ze vonden dat erg onvolwassen van mij enzo en niet passen bij hoger opgeleide mensen ('eerst je carriere') en dachten daar dan ook van dat ik dit uiteindelijk ook wel zou inzien. Dat ik er klaar mee was was al veel eerder, maar het is wel mooi te zien dat nu ik sinds de zomer moeder ben (en 28 jaar, dus jong voor mijn ouders' begrippen) ze dit helemaal geweldig vinden. Het is even schakelen soms voor ouders om hun kind los te laten en te accepteren dat het dus een persoon is met eigen keuzes, een eigen leven. Maar uiteindelijk wordt de relatie beter en leuker als je gewoon de 'volwassen dochter' (of zoon) van je ouders kunt zijn, in plaats van de nooit opgegroeide puber die zij voor zich zien. In ieder geval, dat is mijn ervaring. Maar in mijn geval moest het dus wel echt vanuit mij komen en ik denk in het geval van jouw vriend ook, zo klinkt het.. Hij hoeft denk ik niet bang te zijn dat hij iets kapot maakt, want het is waarschijnlijk voor zijn ouders een gewoonte geworden die ze niet eens echt door hebben. Het kan het juist beter maken er wel het gesprek over aan te gaan!
Dat klopt. En ik ben die negativiteit wel een beetje beu. Ik denk ook dat kinderen altijd gevoelig zullen zijn voor de reactie van hun ouders. Die onzekerheid die jij beschrijft bespeur ik ook bij mijn partner. Dat er altijd wel iets mankeert aan zijn keuzes. Het is jammer dat de goed bedoelde, en vaak ook (in onze situatie) ongevraagde adviezen de omgekeerde uitwerking hebben. Het zou zo leuk en gezellig kunnen zijn als zij hem inderdaad als volwassen zoon, met zijn eigen keuzes, behandelen. Ik ben van mening dat ouders hun kind niet kunnen loslaten maar dat kinderen hun ouders 'moeten' loslaten. De ontstane onzekerheid bij mijn partner speelt hem wel parten. Ik denk ook dat je gelijk hebt als je zegt dat het vanuit hem moet komen. De kans is inderdaad aanwezig dat het een gewoonte is geworden van zijn ouders om overal wat van te moeten vinden. Mijn partner is de enige die kan aangeven dat ze daarmee moeten stoppen en dat hij zijn eigen keuzes maakt. De wil is er wel en hij krijgt er ook steeds meer zicht op.
Ik zou duidelijk grenzen aangeven en benoemen dat zij zich voor jouw gevoel teveel bemoeien met alles. Dat je begrijpt dat ze dat uit goede bedoelingen en uit liefde doen, maar dat jullie het niet prettig vinden en het van ze nodig hebben dat ze daarmee stoppen.
Doen ze dit niet, dan zou ik het contact wat terug schroeven qua frequentie. En dan benoemen dat je je daartoe genoodzaakt ziet omdat ze over jullie eerder aangeven grenzen gaan. Dat je hoopt dat er alsnog verandering in zal komen en dat je dan ook wel echt weer open staat voor meer contact.
Heel veel sterkte. Ik weet uit ervaring hoe lastig jee het kunt hebben met schoonouders. Die van mij en dan mijn schoonmoeder kon er ook wat van. Wat ertoe heeft geleid dat we ze steeds minder gingen zien. Jammer, maar helaas...
Doen ze dit niet, dan zou ik het contact wat terug schroeven qua frequentie. En dan benoemen dat je je daartoe genoodzaakt ziet omdat ze over jullie eerder aangeven grenzen gaan. Dat je hoopt dat er alsnog verandering in zal komen en dat je dan ook wel echt weer open staat voor meer contact.
Heel veel sterkte. Ik weet uit ervaring hoe lastig jee het kunt hebben met schoonouders. Die van mij en dan mijn schoonmoeder kon er ook wat van. Wat ertoe heeft geleid dat we ze steeds minder gingen zien. Jammer, maar helaas...